Εβραϊκές μαρτυρίες : απόσπασμα απο το Βιβλίο Ζωή και θάνατος στο Τρίτο Ράιχ Peter, Fritzsche, Εκδόσεις ,ΘΥΡΑΘΕΝ 2013

Εβραϊκές μαρτυρίες

                Η υποχρέωση να φορούν το εβραϊκό άστρο, από τις 19 Σεπτεμβρίου του 1941 και μετά, προκάλεσε τρομερό σοκ στους Γερμανοεβραίους. Το άστρο ήταν, όπως περιέγραψε ο Κλέμπερερ, «μαύρο σε κίτρινο πανί, και στο κέντρο του ήταν γραμμένη με χαρακτήρες εβραϊκού στυλ η λέξη “Jude”, και έπρεπε να φοριέται στην αριστερή μεριά του στήθους, μεγάλο όσο η παλάμη ενός χεριού». «Νιώθω συντετριμμένος, δεν μπορώ να συνέλθω». Για μερικές μέρες ο Κλέμπερερ δεν βγήκε καθόλου έξω, «παρά τον υπέροχο καιρό». Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου, έγραψε: «Χθες, διέσχισα το κέντρο της πόλης» με το τραμ «κι έκανα ψώνια στου Heckert, στου Paschky και στου Gόntzel». Παρ' όλα αυτά: «Το πιο απαίσιο, το πιο πικρό συναίσθημα». Οι σύντροφοί του στο «εβραϊκό οίκημα» προσπαθούσαν να παρηγορηθούν: «Αυτή είναι η τελευταία πράξη _ το πιστεύω κι εγώ, είναι η πέμπτη πράξη. Όμως, κάποια έργα... έχουν έξι πράξεις».
Πολλοί Εβραίοι που άφησαν μαρτυρίες, αναφέρουν ότι οι περαστικοί τούς κοιτούσαν με συμπάθεια. Μερικοί μάλιστα έψαχναν να βρουν σημαδεμένους Εβραίους, για να επικρίνουν το καθεστώς: «Το σημάδι σας δεν είναι τόσο κακό, τουλάχιστον, ξέρεις σε ποιον μιλάς, ποιον έχεις μπροστά σου, μπορείς επιτέλους να μιλήσεις ελεύθερα», σχολίασε ένας οδηγός τραμ.Εντούτοις, στα κουτσομπολιά γινόταν λόγος για τους Εβραίους που είτε μισοέκρυβαν το άστρο είτε το πρόβαλλαν επιδεικτικά. Μια ιστορία που ειπώθηκε στην Elisabeth Freund για μια συνάντηση στο μετρό του Βερολίνου, χωρίζει στα δύο τις αντιδράσεις των Γερμανών: «Μια μητέρα, βλέποντας τη μικρή της κόρη να κάθεται δίπλα σε έναν Εβραίο: “Λίσχεν, έλα εδώ, δεν είσαι υποχρεωμένη να κάθεσαι δίπλα σε έναν Εβραίο”. Η μικρή πήγε και κάθισε αλλού, και τότε ο διπλανός της, ένας άριος εργάτης, σηκώθηκε ν' αλλάξει θέση, λέγοντας: “Κι εγώ δεν είμαι υποχρεωμένος να κάθομαι δίπλα στη Λίσχεν”.»

Μέσα σε ένα μήνα, στις 15 Οκτωβρίου του 1941, οι Ναζί είχαν ξεκινήσει τους εκτοπισμούς των Γερμανοεβραίων, ύστερα από την απόφαση του Χίτλερ να μην αναβληθεί η «μετεγκατάσταση» στην Ανατολή για μετά τον πόλεμο. Τότε ήταν που το ποίμνιο στις περισσότερες εκκλησίες έστρεψε τα νώτα στους καθολικούς και τους προτεστάντες που φορούσαν το άστρο| οι κατασχέσεις καμπανών από τις εκκλησίες ξεσήκωσαν μεγαλύτερη αντίδραση από ό,τι οι συλλήψεις μελών του εκκλησιάσματος. Οι Γερμανοεβραίοι, σημαδεμένοι με το κίτρινο άστρο, λίγο προτού εξαφανιστούν τελειωτικά ήταν πιο ορατοί από ποτέ.

Η επίσημη γραμμή ήταν ότι οι Εβραίοι εκτοπίζονταν σε στρατόπεδα εργασίας στην Πολωνία και αλλού στην «Ανατολή», και ότι έτσι επιτυγχανόταν ο παλιός πολιτικός στόχος της «απελευθέρωσης» της Γερμανίας από τους Εβραίους αλλά και του οικονομικού οφέλους από την εργασία των τελευταίων στη διάρκεια του πολέμου. Φυσικά, οι ηγέτες των Ναζί δεν σκόπευαν να παραχωρήσουν στους εκτοπισμένους τα μέσα για ένα υποφερτό επίπεδο ζωής, έστω και στα όρια της επιβίωσης, ακόμη και την περίοδο μεταξύ Οκτωβρίου 1941 και Ιουνίου 1942, τότε που γενικά δεν εκτελούσαν τους Γερμανοεβραίους που κατέφταναν. Ο Γκέμπελς, Αύγουστο του 1941, περιέγραψε τον προορισμό των εκτοπισμένων Εβραίων όπως τον φανταζόταν: «Θα σκληραγωγηθούν από το δριμύ κλίμα εκεί».16 Ωστόσο, το τέχνασμα της επανεγκατάστασης, τουλάχιστον το 1941 και 1942, ήταν καθησυχαστικό και διευκόλυνε την απόσπαση των Εβραίων από τους μη εβραίους γείτονες. Διευκόλυνε τη μεταφορά των θυμάτων, τα οποία ακόμα έλπιζαν πως θα επιζήσουν| διευκόλυνε, επίσης, τη συνεργασία από πλευράς των εβραϊκών αρχών| τέλος, διευκόλυνε την καταλήστευση των θυμάτων, που είχαν τακτοποιήσει τις υποθέσεις τους. Αυτοί οι δόλιοι ελιγμοί τελειοποιήθηκαν από τα Ες-Ες| άραγε όμως, τι γνώριζαν οι Γερμανοεβραίοι και οι Γερμανοί γείτονές τους για τις συνθήκες που περίμεναν όσους εκτοπίζονταν στην Ανατολή;

Τα εβραϊκά νοικοκυριά συνήθως λάμβαναν επιστολές από την αστυνομία ή την εβραϊκή κοινότητα, που τους ανακοίνωναν την «εκκένωση και μεταφορά στην ανατολή». «Ο πανικός είναι απίστευτος», αναφέρει η Elisabeth Freund για τις επικείμενες απελάσεις που απαίτησαν οι Ναζί τον Οκτώβριο του 1941: «Τι πρόκειται να συμβεί σ' αυτούς τους ανθρώπους; Θα τους πάνε στην επαρχία, σε στρατώνες ή στην Πολωνία;». Ο Κλέμπερερ προσπάθησε επίσης να βγάλει άκρη από τις ειδήσεις για τις απελάσεις, και να μαντέψει τι τους περίμενε στο τέλος του ταξιδιού: «Κάθε μέρα έρχονται ειδήσεις από πολλές πόλεις| αναχωρήσεις μεγάλων μεταφορικών μέσων, αναβολές και έπειτα πάλι αναχωρήσεις. Τη μια φορά παίρνουν και εξηντάρηδες, την άλλη όχι _ όλα μοιάζουν αυθαίρετα. Μόναχο, Βερολίνο, Ανόβερο, Ρηνανία... ο στρατός πότε χρειάζεται τα τραίνα, πότε τα παραχωρεί».
 Οι υπό απέλαση Εβραίοι λάμβαναν ειδοποιητήρια που τους ενημέρωναν ότι όλα τα υπάρχοντά τους είχαν δημευτεί, και ότι έπρεπε να κρατούν τα νοικοκυριά τους καθαρά και την πρώην ιδιοκτησία τους σε τάξη, μέχρι και τη στιγμή της απέλασης. Μια μικρή λίστα καθόριζε τα προσωπικά αντικείμενα, τα ρούχα και τα σύνεργα που επιτρεπόταν να πάρουν μαζί τους: κουτάλια, «(όχι μαχαίρια ή πιρούνια!)», ένα δοχείο ή έναν κουβά, ίσως μια μεγάλη κουτάλα, μερικά ρούχα| όχι περισσότερα.Τις τελευταίες ώρες πριν την αναχώρηση ήταν δύσκολο να τις αντέξει κανείς. Η Ingrid Wecker από το Αμβούργο θυμάται: «Ο κόσμος έπρεπε να μαζέψει όλα αυτά τα πράγματα και να τα χωρέσει σε μια βαλίτσα  ήταν όλα τόσο φρικτά. Τι να πάρεις μαζί σου; Φωτογραφίες συγγενών; Μετά λες, άσ' τες καλύτερα. Καλύτερα ένα ζεστό παλτό ή μια σάρπα». Το πρωί, έκλειναν την παροχή γκαζιού, κατέβαζαν τον διακόπτη του ρεύματος, κλείδωναν την εξώπορτα και ταχυδρομούσαν τα κλειδιά του σπιτιού τους στις τοπικές αρχές ή τα παρέδιδαν στην αστυνομία στα σημεία συγκέντρωσης.

ΒL KAI Ζωή και θάνατος στο Τρίτο Ράιχ Peter, Fritzsche, Εκδόσεις ,ΘΥΡΑΘΕΝ 2013 ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ :ΠΕΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ / περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ τευχος 29ο Σεπτεμβριος 2013
βλ επισης  etros Theodoridis http://historicphotographs.blogspot.com.au/.../ss...

SS auxiliaries poses at a resort for Auschwitz personnel. From "Laughing at Auschwitz." c. 1942...

historicphotographs.blogspot.com

Historic phototographs with the story behind them