ενα σημαντικο κειμενο του ΠΡΟΠΑΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΝ ΣΡΩς ΛΑΚΑΝΤ ,ΤΗΝ ΧΑΙΡΕΚΑΚΙΑ κ.α ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ .. αναδημοσιευση απο τον ΠΑΠΟΥΛΗ :Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΧΗ ΚΑΙ «Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ» (ΣΕ ΝΕΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΧΗ ΚΑΙ «Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ» (ΣΕ ΝΕΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗ)

Posted on 05/21/2011 by papoylis

Σημείωση Evil Witch: πρόκειται για κείμενο του Προπάπου  aka Προπάτορα που δημοσιεύεται εδώ. Οι απόψεις εκφράζουν το συγγραφέα. Σύνταξη και ορθογραφία διατηρούνται με βάση το πρωτότυπο. Διαβάστε το σημαντικό αυτό κείμενο….

 Γράφει  ο Propator :

Διαβασα με κομμενη την ανασα το γεματο πλοκη, σασπενς και μπριο φωτοροματζο κρατωντας την κοιλια μου από τα γελια.
Παντως για να ειμαι ειλικρινης δεν είναι από τα γελια και κυριως δεν κραταω ακριβως την κοιλια μου αλλα ….τελοσπαντων!
Αντιλαμβανομαι βεβαιως και σεβομαι την προσπαθεια ολων -και του καθενος ξεχωριστα- να αμυνθουμε στην καταθλιψη που μας χτυπαει την πορτα αλλα ταυτοχρονα κάθε φορα που βλεπω γελαστα προσωπα γυρω μου προσπαθω να βρω τι ακριβως είναι αυτό με το οποιο γελανε οι ανθρωποι (γιατι χαιρεται ο κοσμος και χαμογελα πατερα?): Ποιο είναι δηλαδη το …point, που λενε οι Αγγλοσαξονες οι οποιοι αρεσκονται να εστιαζουν με ακρίβεια στο θεμα!
Και το κανω αυτό (όχι για λογους πολιτικης ή οποιασδηποτε αλλης ορθοτητας αλλα) σαν μια ελαχιστη προσπαθεια επαληθευσης ότι αντι για καταθλιψη δεν εχουμε παθει τελικα κατι πολύ χεροτερο: Δεν εχουμε περιπεσει στην παρανοια.
Στην συγκεκριμενη περιπτωση εχουμε ένα φωτο-γραφικο αναγνωσμα σε συνεχειες κατά το οποιο:
Ο Στρος Καν είναι ενας σεξομανης βιαστης αθωων εργαζομενων και μαθητης του Γκουσγκουνη. Όμως -κατά συμπτωση- ο ιδιος είναι ταυτοχρονα και επικεφαλης ενός μισητου οργανισμου/εργαλειου της κεφαλαιοκρατιας, ο οποιος επισης βιαζει τους φτωχους λαους παρα τη θεληση τους και τους πινει το αιμα!
Οι συμβολισμοι και οι αντιστοιχιες που προβαλονται είναι εντυπωσιακοι και τέτοιοι ώστε μπορουν να ενεργοποιησουν το μισος που εχει ενσταλαξει στην ψυχη του κάθε πικραμενου από την …«αδικια της ζωης», της …«βρωμικης πολιτικης» και κάθε «σκοτεινης δυναμης» που επιβουλευεται τον βιο των …«απλων και αθωων ανθρωπων»!
Όταν μαλιστα –όπως στην περιπτωση του Στρος Καν – το τερας της αποκαλυψης πιανεται στη φακα της ηθικης και μετα οδηγειται σιδηροδεσμιο υπο την δημοσια χλευη και τον εξευτελισμο των ΜΜΕ … τοτε στον εσωτερικο κοσμο των «απλων και αθωων ανθρωπων» το μισος, που προαναφεραμε, βρισκει τη διεξοδο του μετατρεπομενο σε μια αγρια χαρα που στην ψυχολογια είναι γνωστη και ταυτοποιημενη με την κωδικη ονομασια χαιρεκακία!
Προκειται για τη χαρα την οποια τροφοδοτει η κακια, δηλαδη η συσωρευση και η εγκατασταση στο εσωτερικο του ατομου μιας σειρας από παρατεταμενα δυσαρεστα συναισθηματα η δημιουργια ενός κακοφορμισμενου «Εγω».
Είναι γεγονος ότι με τη βοηθεια διαφορων κοινωνικων και ανθρωπιστικων επιστημων -και κυριως της ψυχολογιας- οι ανθρωποι μπορεσαν να αντιληφθουν ότι η χαιρεκακια δεν είναι μια ψυχικη κατασταση για την οποια το υποκειμενο μπορει να επαίρεται, γιαυτο όχι μονο δεν ομολογειται αλλα οι περισσοτεροι (με εξαιρεση ισως τους κυνικους και τους σαλούς) προσπαθουν να την συγκαλυπτουν με διαφορους τροπους και προσχηματα.
Υπαρχει οστόσο καταγεγραμμενη και μια ρηση η οποια εχει ευρυτατη χρήση και η οποια αφορα στο πρωτο συνθετικο της λεξης χαιρεκακια, την χαρα: «Θελει η πουτανα να κρυφτει και η χαρα δεν την αφηνει»!
Ετσι εξηγουνται ολοι αυτοι οι ξεφρενοι πανηγυρισμοι και οι εκδηλωσεις ικανοποιησης από την διαπομπευση ενός ανθρωπου.
Πολλοι προσπαθησαν να συγκαλυψουν τη χαιρεκακια τους κατω από το επιχειρημα της «ισονομιας» με την οποια αντιμετωπιστηκε το «θηριο» του ΔΝΤ.
Κατ΄αρχην δυο λογια σε ότι αφορα την …ισοτητα (και τη δικαιοσυνη):
Ισοτητα (και δικαοσυνη) δεν είναι να αντιμετωπιζονται δυο διαφορετικα προσωπα ως ισα και ομοια. Ισοτητα (και δικαιοσυνη) ειναι να αντιμετωπιζονται δυο διαφορετικα προσωπα ως διαφορετικα!
Τελεια και παυλα.
Η προφυλακιση δεν αποτελει μερος της τιμωριας για καποιο διαπραχθεν αδικημα. Αυτό το οριζει η αποφαση του δικαστηριου μετα τη δικη. Ο μοναδικος λογος που επιβαλεται η προφυλακιση είναι η προληψη νεου παρομοιου αδικηματος και η αποτροπη της διαφυγης ώστε να εξασφαλιστει ότι θα δικαστει ο υποπτος.
Μεχρι τοτε για τον κατηγορουμενο ισχυει το τεκμηριο της αθωοτητας.
Επισης ο εξευτελισμος και η διαπομπευση δεν αποτελουν, σε καμια περιπτωση, μερος της ποινης.
Ο Στρος Καν δεν επροκειτο να διαφυγει για πολλους και γνωστους σε ολους λογους, συνεπως αυτό που συνεβη δεν αφορα την αποδοση δικαιοσυνης αλλα εξυπηρετει αλλους σκοπους.
Αυτό που συνεβη με τον Στρος Καν δεν είναι κατι που αφορα μονο τον ιδιο αλλα και τον τελευταιο πολιτη του δυτικου κοσμου τουλαχιστον (δεδομενου ότι στον «τριτο κοσμο» και στις χωρες του παλαι ποτε σοσιαλισμου αυτά αποτελουσαν και –σε μεγαλο βαθμο- εξακολουθουν και σημερα να αποτελουνε …«ψιλα γραμματα» για τις εξουσιες).
Είναι εντελως προφανες πως ότι όλα αυτά που διαδραματιστηκαν τις προηγουμενες μερες δεν εχεουν απολυτως καμια σχεση με «ισοτητα ολων εναντι του νομου» αλλα με αίτια που η χαρα(+ κακια) δεν επιτρεπει σε πολλους να κατανοησουν.
Ενοειται παρομοια συναισθηματα είναι κακοι συμβουλοι της πολιτικης σκεψης.
Υπαρχει ένα σημαντικο κοματι της κοινωνιας των ΗΠΑ που είναι γνωστο ως θρησκευτικη δεξια. Μπορει η περιοδος του Μακαρθισμου να περασε επισημως, όμως αυτές οι κοινωνικες και πολιτικες δυναμεις της αμερικανικης κοινωνιας που τον γεννησαν είναι παντα εκει και συχνα δειχνουν το προσωπο τους: Χθες εκδηλωθηκαν με την αποπειρα εισαγωγης του Ιntelligent Design στην διδακτεα υλη των σχολειων και σημερα με τη μορφη του πουριτανισμου.
Αυτό ακριβως σημαινει η διαπομπευση ενός ανθρωπου: Επιδειξη δυναμης της αμερικανικης θρησκευτικης δεξιας, επιθεση του πουριτανισμου.
Και όταν η ηθικη …επιχειρει στην Αμερικη ή μολυνση επιρεαζει και την Ευρωπη: Ετσι είναι ιδιετερα φρικιαστικες καποιες αποψεις που αρχισαν να κυοφορουνται στο πλαισιο ενός προβληματισμου της Γαλλικης δημοσιογραφιας σε ότι αφορα το ερωτημα “Γιατι οι Γαλλοι δημοσιογραφοι δεν ειχαν κρεμασει εδώ και καιρο στα μανταλακια τον Στρος Καν αλλα του παρειχαν ασυλο σε ότι αφορα την προσωπικη του ζωη».
Εκεινο δε που με εκανε να ανατριχιασω σύγκορμος είναι η διαπιστωση η οποια μαλιστα εκτοξευτηκε από την πλευρα του λεγομενου «προοδευτικου» στρατοπεδου ότι: Ο σεβασμος της προσωπικης ζωης στη Γαλλια …«είναι μια παραδοση που εχει τις ριζες της στη φεουδαρχια, όταν οι παντες σιωπουσαν προκειμενου να μην θιγει ο αφεντης»!
Και ολα αυτά δυο+ αιωνες μετα την γαλλικη επανασταση.
Όμως –για να ειμαστε δικαιοι- δεν είναι μονο ο πουριτανισμος της Αμερικανικης
θρησκευτικης δεξιας, είναι και ο αχορταγος μινώταυρος της συχρονης ενημερωσης (ΜΜΕ) που συχνα ζηταει επώνυμο φιλετο γιατι είναι πολύ πιο νοστιμο και θρεπτικο από τις σαρκες της πλεμπας.
Από την άλλη παλι η πλεμπα ηταν ανεκαθεν -και εξακολουθει να είναι και σημερα- ακαταπονητος καταναλωτης παρομοιων θεαματων και σε ολες τις στιγμες της ανθρωπινης ιστοριας εχει απαθανατιστει να αλλαλαζει από ενθουσιασμο καθως απολαμβανε την πτωση καποιου εξεχοντος ατομου.
Μαλιστα απ΄οσο πιο ψηλα γκρεμιζεται καποιος τοσο πιο εντυπωσιακο είναι το θεαμα και πιο μεγαλος ο ενθουσιασμος που προκαλει.
Σχετικα με την προσφατη «υποθεση Στρος Καν» εχουν προταθει διαφορες θεωριες της κλειδαροτρυπας ή εκδοχες περι σεξουαλικοποιημενων ιδεοψυχαναγκαστικων συμπεριφορων καθως και συνομωσιολογικες προσεγγισεις περι «στησιματος» της υποθεσης από την πλευρα του πολιτικου ανταγωνισμου στις οποιες αρνουμαι να εντρυφισω.
Υπαρχουν επισης αποψεις που όχι απλως διεμβολιζουν τις ανωτερω θεωριες αλλα υπερβαινουν και την ιδια τη χαρα (αυτή που …δεν αφηνει την πουτανα να κρυφτει) και οι οποιες εχουν διατυπωθει με τη φραση: «Ένα καθηκι λιγοτερο»
Κατι τετοιες πατησα κατά λαθος περιφερομενος («οποιος νυχτα περπατει…») στα σχολια του συγκεκριμενου ποστ:
ο Σοντομίκ και ο πετί Νικολά « Кроткая
Επομενως στο αγωνιωδες ερωτημα «Γιατι χαιρεται ο κοσμος και χαμογελα πατερα» η μονη απαντηση την οποια εγω μπορω να δωσω είναι ότι υπαρχει πολύ πίκρα συσωρευμενη στις ψυχες πολλων ανθρωπων, τοση που πολλες φορες τυφλωνει με αποτελεσμα να μην μπορει καποιος να διακρινει την πολιτικη πλευρα των πραγματων.
Η συσωρευμενη αυτή πικρα πιεζει να βγει και όταν –με αφορμη καποιο γεγονος- εκτονωνεται δημιουργει στο υποκειμενο μια προσκαιρη ανακουφιση, γνωστη ως χαιρεκακια!
ΥΓ 1
Παει πολυς καιρος που παρακολουθω σιωπηλος συνεχεις αναρτησεις που αγγιζουν τα ορια του hate post. Ειμαι σε θεση να κατανοησω τον θυμο ή και –μερικες φορες- ακομα και το μισος σαν ένα ανθρωπινο συναισθημα, αυτό δλδ που ονομαζουμε …ανθρωπινη αδυναμια. Όμως μου είναι αδυνατο να το αφησω να καταστει κυριαρχο συναισθημα αλωνιζοντας ελευθερα μεσα μου και κυριως να το υποθαλπτω ντυνοντας το με την προβια του ιδεολογηματος.
ΥΓ 2
Το ποστ αυτό (που ξεκινησε σαν σχολιο αλλά αυτονομηθηκε) πιθανοτατα δεν θα γραφοταν αν ο Παπουλης δεν με καλουσε να θαυμασω τα …κατορθωματα του στο φωτο-γραφικο του εγχειρημα.