''γιατί η Θεσσαλονίκη δεν τιμά ένα άλλο τέκνο της, τον διάσημο προοδευτικό Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ;''
απο ανακοινωση της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονικης
Ημερομηνια:
09 Feb 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
5 σχόλια:
γιατι ηταν τουρκος και οι φασιστες παλαιοελλαδιτες της αθηνας θα επικαλεστουν τους ποντιους παπουδες των μακεδονων για να εκτοξευσουν παλι χαρακτηρισμους κατα των μακεδονων που επιθυμουν κατι τετοιο.
η μακεδονια ειναι ελληνικη αλλα οι μακεδονες ελληνες που λενε κατι εξω απο την γραμμη αμεσως χαρακτηριζονται ως ανθελληνες
μηπως θελουν τελικα να εχουν το διακαιωμα να λεγονται ελληνες μακεδονες μονο οι κρητικοι κ πελοπνησσιοι που μετοικησαν εδω πανω κ φαγαν του καλου καιρου(εις βαρος των ελληνων μακεδονων;)
νοσφερατο, περα απο κομματικα κ λοιπα (ιδεολογικα , μακεδονικο κλπ)μηπως επιτιθονται στους οικολογους π και εξαιτειας του γεγονοτος οτι τολμησαν να θεσουν επικεφαλης τους εναν βορειοελλαδιτη;
ποτε ειχε κομμα ελληνικο βορειοελλαδιτη επικεφαλης(ο καραμαν ο τζουνιορ δεν μετραει-μεγαλωσε στην αθηνα)
μηπως ειναι και αυτο μια παραμετρος;
δεκαετιες ολοκληρες γιατι πχ στην αριστερα δεν ανηλθε ποτε ενας βορειοελλαδιτης πολιτικος ηγετης, τοσο ανικανοι ειναι στον βορρα ολοι ή μηπως παιζει ενας αποκλεισμος;
γιατι τα λεω αυτα;
γιατι οταν ερχεται ο αλαβα εδω κ μιλαει για οικολογικουςς αγωνες του συριζα κ αναφερει τοπλου(κρητη)αχελωωο(παλαια ελλαδα) και ελαιωνα (κεντρο αθηνων)και δεν αναφερει πλαζ αρετσους, στρατοπεδο κοδρα, σειχ σου-και ολα αυτα σε ομιλια του στο κεντρο της σαλονικης-το μυαλο μου παει στο πορνηρο
E ειναι αλήθεια οτι δεν το ειχα σκεφτει ετσι
Ομως τωρα που το λές θυμηθηκα εναν Τύπο που μας το παιζεικαι προοδευτικός και ..οικολογος και τετοια ( Πελοποννησιο) που εσκουζε ''εμενα οι παππουδες μου το στησανε το μαγαζί''
Ο Ναζίμ Χικμετ ήταν και αριστερός και τούρκος, δυο "μεγάλα κακά" για τους σημερινούς προύχοντες Αμθιμο, Ψωμιάδη, Παπαγεωργόπουλος, καθώς και παπαθεμελή κλπ εθνοπατριωτες κολλημένους.
Αν τιθονταν εξαρχής αυτή η ερώτηση και όχι ο κεμάλ θα εκτίθονταν ανεπανόρθωτα. Βέβαια αυτό είναι θέμα τακτικής που έπρεπε να σχεδιαστεί από πριν και όχι να τεθεί εκείνη τη στιγμή στο νομαρχιακό συμβούλιο.
Η αλήθεια είναι ότι το πρόσωπο του Κεμάλ συγκεντρωνει και θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως κάθε προσωπικότητα
Η συνέχεια μια και διέκοψα λόγω δουλειάς:
Η αλήθεια είναι ότι το πρόσωπο του Κεμάλ συγκεντρωνει και θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως κάθε ηγετική προσωπικότητα που είτε έχει συνδεθεί με την γένεση μιας εθνικής οντότητας ή επαναστατικής διαδικασίας, ή ακόμα και επεκτατικών πολέμων. Παραδείγματα από τη μεριά μας ο Κολοκοτρλωνης, ο Μ. ΑΛέξανδρος, διάφοροι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, κλπ, αλλά και ο Μαπολέων, ο Καρλομάγνος, ο Μ. Πέτρος, ο Στάλιν, ο Λένιν κλπ σε άλλες χώρες.
Ολοι αυτοί έιναι υπέυθυνοι και για μαζικές σφαγές και εκαθαρίσεις, παρ'όλα αυτά υμνούνται όχι μόνο από την εξουσία αλλά και από τους λαούς για το θετικό μέρος του έργου τους και κάνοντας τα στραβά μάτια για το αρνητικό. Βέβαια η λατρεία αιμοσταγών στρατηλατών και αυτοκρατόρων από τις λαϊκές μάζες δεν είναι καθόλου πηγαία και αδιαμεσολάβητη, αλλά για αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μπορεί και να είναι.
Ας παρουμε λοιπόν τον Κολοκοτρώνη και τον Κεμάλ που είναι βίοι παράλληλοι σε πολλά θέματα, όπως αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, μαζικές σφαγές, ειδωλοποίηση τους από τον λαό είτε πηγαία είτε διαμεσολαβημένα.
Σε μια τέτοια περίπτωση όπως η σημερινή ελληνοτουρκική αντίθεση, και οι δυο αποτελούν λαϊκά εθνικά σύμβολα ο δημόσιος σεβασμός των οποίων και από τις δυο μεριές θα σηματοδοτούσε ένα σημαντικό βήμα για ξεπάγωμα. Αν ο Κολοκοτρώνης τους πέφτει κάπως βαρύς, θα μπορούσαν να γίνει για τον Βενιζέλο (επίσης αντιφατική προσωπικότητα) μια κίνηση για ονομασία οδού πχ στην Κων/πολη, εφόσον γίνει και εδώ η κίνηση να ονομαστεί μέρος της Αποστόλου Παύλου.
Οσο νάναι στον πολύ κόσμο δεν είναι γνωστός ο Ναζίμ Χικμέτ, ούτε αποτελεί εθνικό συμβολο της Τουρκίας ώστε να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα για συμφιλίωση.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Τρεμόπουλος επέλεξε (σε λάθος όμως χρόνο και τόπο) να κάνει μια τέτοια πρόταση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμπαθούμε τον Κεμάλ. Απλώς σεβόμαστε το σύμβολο που εκπροσωπεί στο μυαλό εκατομυρίων τούρκων και όχι την δικτατορική προσωπικότητά του και το έργο του που είναι αντιφατικά.
Για μας είναι προτιμότερος ο Ναζίμ Χικμέτ, όμως για να κάνει κάτι τέτοιο αίσθηση στον πολυ κόσμο μάλλον έιναι ο Κεμάλ για πρόταση οδού με αντίστοιχη ονομασία σε τουρκική πόλη με κάποιον Ελληνα που έπαιξε ρόλο στην ελληνοτουρκική φιλία πχ Βενιζέλος, αν και θα προτιμούσαμε εμείς τον Βάρναλη, τον Σεφέρη τον Ρίτσο τον ΕΛύτη
Σχετικά με τον «λάθος τόπο και χρόνο» και πέρα απ’ τον αρχικό, περιστασιακό ενστερνισμό μιας (άλλων χαρακτηριστικών) πρότασης, που σήμερα δείχνει να παγιώνεται μάλλον για λόγους, ιπποτικώς προτεταγμένου, κομματικού πατριωτισμού:
Η άστοχη ρητορική «Να θάψουμε τα ματοβαμμένο παρελθόν…κλπ» που υπερέβη (μπροστά στο κυρίαρχο «αντιεθνικιστικό καθήκον») την αυτοματισμένη συναίνεση στη «στρογγυλεμένη» αφήγηση του συγκεκριμένου -αλλά όχι και μοναδικού- σχολικού βιβλίου, μάλλον βρισκόταν σε μια οξεία αντίφαση με τα (ποικίλως προσλαμβανόμενα) χαρακτηριστικά της ίδιας της (περιβόητης πλέον) πρότασης, τοποθετώντας ως «επιτύμβιες» τις κυρίαρχες μορφές αυτού του «ματοβαμμένου παρελθόντος», ως αναγκαστικά αλληλοσυγχωρητικά(;) σύμβολα.
Τέτοιου είδους προτάσεις μπορούν να έχουν ελπιδοφόρο νόημα μόνον ως απότοκα (και όχι κυρίαρχοι πρωθύστεροι συμβολισμοί) ευρύτατων συναινέσεων, στο πλαίσιο αρθρωμένων και λυσιτελών πολιτικών προσεγγίσεων, όχι ως πρόχειρο αντίδοτο σε μια συγκυρία αντιφατικών ή και διχαστικών εκτιμήσεων για ένα πολλαπλών αναγνώσεων ζήτημα. Και βεβαίως δεν παύουν να προτρέπουν στη μελέτη του ιστορικού βάθους σε ευρύτερες κατευθύνσεις.
Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούν να έχουν ιδιαίτερη τύχη, έτσι απλά, για να ταφεί στα γρήγορα, το «ματοβαμμένο παρελθόν». Απεναντίας βοηθούν στην αναψηλάφηση του, όχι βέβαια με τους καλύτερους όρους (αλλά κατά το «ουδέν κακόν αμιγές καλού»), ενώ την ίδια στιγμή εκτρέπουν το σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα σε παλιότερα και επισφαλή «αναστοχαστικά» γήπεδα.
Οι -από θέση εξουσίας- τακτικές και σκοπιμότητες σε συγκεκριμένα (προπολεμικά) συμφραζόμενα, τών (συμπαθών ή μη) ιστορικών πολιτικών προσώπων,
ας αποτελούν καλύτερα αντικείμενο επίπονης ιστορικής μελέτης και πολιτικής ανακαταγραφής, παρά αμφιλεγόμενο «ακτιβιστικό» πυροτέχνημα με προδιαγραφές επίμονης και επαναλαμβανόμενης χρήσης.
Δημοσίευση σχολίου