αποσπασμα:«Η σημερινή κρίση είναι συστημική. Επομένως, δεν είναι δυνατόν να βγούμε από αυτή ρυθμίζοντας απλώς κάποιες δυσλειτουργίες. Είχα αποδείξει στο βιβλίο μου "Περιορισμός ανάπτυξης ή βαρβαρότητα" πως η κρίση που διαφαινόταν ήταν μια κρίση τόσο χρηματιστική όσο οικονομική, κοινωνική, πολιτική, θεσμική και συμβολική. Θα πρέπει λοιπόν να απαντήσουμε σε όλα τα επίπεδα. Αυτό που επίσης είναι σχετικό με την κρίση είναι η απώλεια της έννοιας των ορίων. Η καπιταλιστική κοινωνία μας βούλιαξε εντελώς στην υπερβολή.
Ενας άνθρωπος ανήμπορος να θέσει όρια, αναγκαστικά θα τα αναζητήσει στην πραγματικότητα: επικίνδυνες συμπεριφορές, ναρκωτικά, αυτοκτονίες κ.λπ. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία: ανίκανη να θέσει όρια, θα αναγκαστεί να τα αναζητήσει στην πραγματικότητα: έκρηξη των ανισοτήτων, εξάντληση των πηγών, υπερθέρμανση του πλανήτη κ.λπ. Το μεγάλο ερώτημα, επομένως, είναι η ικανότητα επανασύνδεσής μας με την έννοια των ορίων, η οποία προϋποθέτει την απομάκρυνσή μας από τον οικονομισμό και την ιδεολογία της ανάπτυξης. Αντιθέτως, θα πρέπει να προάγουμε τον πολιτισμό και την πολιτική. Τον πολιτισμό που μας προφυλάσσει από τις πιο αρχαϊκές φαντασιώσεις (παντοδυναμία, ιδέα τού χωρίς όρια κόσμου) και την πολιτική ως ορισμό του νόμου, πρώτου ορίου που συναντάμε στην κοινωνία.
Αυτή η κρίση απομακρύνει όλο περισσότερο την επείγουσα οικολογική αναγκαιότητα. Σήμερα υπερασπιζόμαστε την αγοραστική δύναμη και τις θέσεις εργασίας. Αναβάλλουμε για αύριο την ιδέα πως πρέπει όχι μόνο να μοιραστούμε καλύτερα τον πλούτο αλλά και να αλλάξουμε τη συνταγή του γλυκού, γιατί αυτό το γλυκό είναι, κοινωνικά και οικολογικά, εντελώς δύσπεπτο. Η καλύτερη απόδειξη είναι η ενίσχυση της αυτοκινητοβιομηχανίας. Γνωρίζουμε πως το αυτοκίνητο από οικολογικής πλευράς είναι καταδικαστέο, αλλά συνεχίζουμε να το ευνοούμε. Αυτή η κρίση επίσης ενισχύει την αίσθηση αδυναμίας: ο καθένας γνωρίζει καλά πως αυτό είναι καταστροφικό, αλλά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Από την άλλη, η σημερινή κρίση αποδεικνύει πως έχουμε ζήσει εδώ και πολλές δεκαετίες μέσα στο ψέμα. Οχι, δεν γίνεται να έχουμε μια συνεχή ανάπτυξη σε έναν πεπερασμένο κόσμο. Οχι, δεν μπορούμε να επιταχύνουμε συνεχώς χωρίς να γίνει ανυπόφορη κάποια στιγμή αυτή η ταχύτητα. Οχι, το μέλλον δεν βρίσκεται στην έννοια του πλανητικού χωριού αλλά σε αυτήν της Ευρώπης, όπου κάθε χώρα θα έχει τα δικά της μέσα να ζει. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια σε ένα λαμπρό μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Οι νέοι έχουν την αίσθηση πως έχουν εγκαταλειφθεί από αυτή την κοινωνία της αφθονίας. Μιλούν με οργή για το καθεστώς στο οποίο βρίσκεται η γενιά τους, αυτή των λίγων ευρώ τον μήνα. Οι ιδέες του περιορισμού της ανάπτυξης γίνονται ευκολότερα αντιληπτές γι' αυτούς. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με πιο λίγα. Πρέπει να οργανώσουμε την επιβράδυνση της κοινωνίας. Πρέπει να βρούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο την έννοια των ορίων.
Η κρίση δεν είναι ούτε καλό νέο ούτε μια αντεκδίκηση των οπαδών της ιδέας του περιορισμού της ανάπτυξης. Δεν έχω σταματήσει να πολεμώ την ιδέα μιας παιδαγωγικής καταστροφών. Οι κρίσεις γεννούν πιο συχνά Χίτλερ και Στάλιν παρά Γκάντι. Οι κρίσεις μάς κάνουν να λησμονούμε αυτά που γνωρίζουμε. Δημιουργούν υλικές αλλά και ηθικές αθλιότητες. Η Χάνα Αρεντ έλεγε πως δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μια κοινωνία βασισμένη στην εργασία χωρίς εργασία. Θα πρόσθετα και πως τίποτε δεν είναι χειρότερο από μια κοινωνία ανάπτυξης χωρίς ανάπτυξη. Η κρίση, επομένως, μπορεί να φέρει συγχρόνως το χειρότερο και το καλύτερο. Τι μορφή μπορεί να έχει αυτό το καλύτερο; Η κρίση μπορεί να αποτελέσει την ευκαιρία να διαψευσθούν όλοι εκείνοι που ονειρεύονται μια κοινωνία αφθονίας. Μπορεί να είναι η ευκαιρία για την Αριστερά να αναπληρώσει την ιστορική καθυστέρησή της. Η παγκόσμια Αριστερά πράγματι βρίσκεται σε ένα πολιτικό αδιέξοδο γιατί εξακολουθεί να υποστηρίζει την ιδέα πως πρέπει ακόμη να αυξηθεί το γλυκό (δηλαδή το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) πριν να το μοιράσει πιο δίκαια. Εμείς, οι αντιρρησίες της ανάπτυξης, αντίθετα, πιστεύουμε πως αφού δεν είναι πια δυνατόν να αυξηθεί το γλυκό, τίθεται αναπόφευκτα το θέμα της ανακατανομής του πλούτου, που διαρκώς αναβάλλεται».
Ενας άνθρωπος ανήμπορος να θέσει όρια, αναγκαστικά θα τα αναζητήσει στην πραγματικότητα: επικίνδυνες συμπεριφορές, ναρκωτικά, αυτοκτονίες κ.λπ. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία: ανίκανη να θέσει όρια, θα αναγκαστεί να τα αναζητήσει στην πραγματικότητα: έκρηξη των ανισοτήτων, εξάντληση των πηγών, υπερθέρμανση του πλανήτη κ.λπ. Το μεγάλο ερώτημα, επομένως, είναι η ικανότητα επανασύνδεσής μας με την έννοια των ορίων, η οποία προϋποθέτει την απομάκρυνσή μας από τον οικονομισμό και την ιδεολογία της ανάπτυξης. Αντιθέτως, θα πρέπει να προάγουμε τον πολιτισμό και την πολιτική. Τον πολιτισμό που μας προφυλάσσει από τις πιο αρχαϊκές φαντασιώσεις (παντοδυναμία, ιδέα τού χωρίς όρια κόσμου) και την πολιτική ως ορισμό του νόμου, πρώτου ορίου που συναντάμε στην κοινωνία.
Αυτή η κρίση απομακρύνει όλο περισσότερο την επείγουσα οικολογική αναγκαιότητα. Σήμερα υπερασπιζόμαστε την αγοραστική δύναμη και τις θέσεις εργασίας. Αναβάλλουμε για αύριο την ιδέα πως πρέπει όχι μόνο να μοιραστούμε καλύτερα τον πλούτο αλλά και να αλλάξουμε τη συνταγή του γλυκού, γιατί αυτό το γλυκό είναι, κοινωνικά και οικολογικά, εντελώς δύσπεπτο. Η καλύτερη απόδειξη είναι η ενίσχυση της αυτοκινητοβιομηχανίας. Γνωρίζουμε πως το αυτοκίνητο από οικολογικής πλευράς είναι καταδικαστέο, αλλά συνεχίζουμε να το ευνοούμε. Αυτή η κρίση επίσης ενισχύει την αίσθηση αδυναμίας: ο καθένας γνωρίζει καλά πως αυτό είναι καταστροφικό, αλλά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Από την άλλη, η σημερινή κρίση αποδεικνύει πως έχουμε ζήσει εδώ και πολλές δεκαετίες μέσα στο ψέμα. Οχι, δεν γίνεται να έχουμε μια συνεχή ανάπτυξη σε έναν πεπερασμένο κόσμο. Οχι, δεν μπορούμε να επιταχύνουμε συνεχώς χωρίς να γίνει ανυπόφορη κάποια στιγμή αυτή η ταχύτητα. Οχι, το μέλλον δεν βρίσκεται στην έννοια του πλανητικού χωριού αλλά σε αυτήν της Ευρώπης, όπου κάθε χώρα θα έχει τα δικά της μέσα να ζει. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια σε ένα λαμπρό μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Οι νέοι έχουν την αίσθηση πως έχουν εγκαταλειφθεί από αυτή την κοινωνία της αφθονίας. Μιλούν με οργή για το καθεστώς στο οποίο βρίσκεται η γενιά τους, αυτή των λίγων ευρώ τον μήνα. Οι ιδέες του περιορισμού της ανάπτυξης γίνονται ευκολότερα αντιληπτές γι' αυτούς. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με πιο λίγα. Πρέπει να οργανώσουμε την επιβράδυνση της κοινωνίας. Πρέπει να βρούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο την έννοια των ορίων.
Η κρίση δεν είναι ούτε καλό νέο ούτε μια αντεκδίκηση των οπαδών της ιδέας του περιορισμού της ανάπτυξης. Δεν έχω σταματήσει να πολεμώ την ιδέα μιας παιδαγωγικής καταστροφών. Οι κρίσεις γεννούν πιο συχνά Χίτλερ και Στάλιν παρά Γκάντι. Οι κρίσεις μάς κάνουν να λησμονούμε αυτά που γνωρίζουμε. Δημιουργούν υλικές αλλά και ηθικές αθλιότητες. Η Χάνα Αρεντ έλεγε πως δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μια κοινωνία βασισμένη στην εργασία χωρίς εργασία. Θα πρόσθετα και πως τίποτε δεν είναι χειρότερο από μια κοινωνία ανάπτυξης χωρίς ανάπτυξη. Η κρίση, επομένως, μπορεί να φέρει συγχρόνως το χειρότερο και το καλύτερο. Τι μορφή μπορεί να έχει αυτό το καλύτερο; Η κρίση μπορεί να αποτελέσει την ευκαιρία να διαψευσθούν όλοι εκείνοι που ονειρεύονται μια κοινωνία αφθονίας. Μπορεί να είναι η ευκαιρία για την Αριστερά να αναπληρώσει την ιστορική καθυστέρησή της. Η παγκόσμια Αριστερά πράγματι βρίσκεται σε ένα πολιτικό αδιέξοδο γιατί εξακολουθεί να υποστηρίζει την ιδέα πως πρέπει ακόμη να αυξηθεί το γλυκό (δηλαδή το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) πριν να το μοιράσει πιο δίκαια. Εμείς, οι αντιρρησίες της ανάπτυξης, αντίθετα, πιστεύουμε πως αφού δεν είναι πια δυνατόν να αυξηθεί το γλυκό, τίθεται αναπόφευκτα το θέμα της ανακατανομής του πλούτου, που διαρκώς αναβάλλεται».
βλεπε επίσης PETER SLOTERDIJK
«Χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο οικολογικό μάνατζμεντ» (απο την ''Ε'')
«Χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο οικολογικό μάνατζμεντ» (απο την ''Ε'')
αποσπασμα :
«Η παγκόσμια κρίση μας αναγκάζει να αλλάξουμε.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να μεταβάλουμε ριζικά τον τρόπο ζωής μας, γιατί διαφορετικά οδηγούμαστε στον οικονομικό και οικολογικό χαμό μας», ισχυρίζεται ο Γερμανός φιλόσοφος Peter Sloterdijk στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο: «Πρέπει να αλλάξεις τη ζωή σου».
«Ηδη από τα πρώτα χρόνια της ανθρωπότητας, υπήρξαν δυνατές εξουσίες, θεοί, γκουρού και άρχοντες που απαιτούσαν από τους ανθρώπους τεράστιες θυσίες. Σήμερα έχουμε να κάνουμε με μια ανίερη θεότητα που ακούει στο όνομα "κρίση", και η οποία απαιτεί από εμάς να ορίσουμε νέους τρόπους ζωής. Οι άνθρωποι συνήθως ποντάρουν στη διάρκεια και θέλουν να επιζήσουν. Ομως αυτό το σχέδιό τους είναι εντελώς ασύμβατο με το τωρινό modus vivendi».
«Η παγκόσμια κρίση μας αναγκάζει να αλλάξουμε.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να μεταβάλουμε ριζικά τον τρόπο ζωής μας, γιατί διαφορετικά οδηγούμαστε στον οικονομικό και οικολογικό χαμό μας», ισχυρίζεται ο Γερμανός φιλόσοφος Peter Sloterdijk στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο: «Πρέπει να αλλάξεις τη ζωή σου».
«Ηδη από τα πρώτα χρόνια της ανθρωπότητας, υπήρξαν δυνατές εξουσίες, θεοί, γκουρού και άρχοντες που απαιτούσαν από τους ανθρώπους τεράστιες θυσίες. Σήμερα έχουμε να κάνουμε με μια ανίερη θεότητα που ακούει στο όνομα "κρίση", και η οποία απαιτεί από εμάς να ορίσουμε νέους τρόπους ζωής. Οι άνθρωποι συνήθως ποντάρουν στη διάρκεια και θέλουν να επιζήσουν. Ομως αυτό το σχέδιό τους είναι εντελώς ασύμβατο με το τωρινό modus vivendi».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου