W.G.Sebald
Οι ξεριζωμένοι
Άγρα
Σαν κάποιες εικόνες όπου δίχως να τις διασχίσεις τελείως ,μπορείς να πεις το χρώμα του δρόμου που σου έχουν χαράξει , έτσι και στο εν λόγω αριστούργημα , από τον τίτλο του κιόλας «ο ι ξ ε ρ ι ζ ω μ έ ν ο ι (1992)» φαίνεται καθαρά της αίσθησης του τραγικού το σκοτεινό πέπλο,που τόσο περίτεχνα έχει φτιάξει ο Γερμανός συγγραφέας W.G.Sebald(1944-2001) .
Σε πρόζα βαθιά ποιητική αναπαριστάνει τον πόνο όπως μας τον δίνει η Ιστορία ,που για αυτόν είναι πάντα κ α τ α σ τ ρ ο φ ή-είτε μέσω της φύσης είτε μέσω του ανθρώπου .
Οι ξεριζωμένοι
Άγρα
Σαν κάποιες εικόνες όπου δίχως να τις διασχίσεις τελείως ,μπορείς να πεις το χρώμα του δρόμου που σου έχουν χαράξει , έτσι και στο εν λόγω αριστούργημα , από τον τίτλο του κιόλας «ο ι ξ ε ρ ι ζ ω μ έ ν ο ι (1992)» φαίνεται καθαρά της αίσθησης του τραγικού το σκοτεινό πέπλο,που τόσο περίτεχνα έχει φτιάξει ο Γερμανός συγγραφέας W.G.Sebald(1944-2001) .
Σε πρόζα βαθιά ποιητική αναπαριστάνει τον πόνο όπως μας τον δίνει η Ιστορία ,που για αυτόν είναι πάντα κ α τ α σ τ ρ ο φ ή-είτε μέσω της φύσης είτε μέσω του ανθρώπου .
Γιατί τούτο είναι το θέμα των διηγημάτων του :ένα μονοπάτι της μοναξιάς ως σιωπηλού εσωτερικού δράματος Εβραίων που ο αινιγματικός εφιάλτης της Ιστορίας τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους(όχι μόνο λόγω Ολοκαυτώματος) και τους οποίους ο αφηγητής- συγγραφέας πλησιάζει τόσο κοντά ( καθρέφτισμα του δικού του ηθελημένου ξεριζωμού ) που γίνεται ένα μ` αυτές τις μορφές...
Πάνω απο τα κείμενά του αιωρείται κάτι το συναισθηματκό το οποίο μέσω ορισμένων πεπαλαιωμένων λέξεων γίνεται πολύ έντονο,δηλαδή , βαθειά μελαγχολικό - εκφρασμένο σε μια «ιδιόρρυθμης τελειότητας» γλώσσα ,ονειρευόμενη (και μεις μαζί της...) την «ομορφιά εν όψει του εφήμερου» - , μα που σμίγει πάλι δυστυχώς κάποια στιγμή με κείνο το τόσο διαφορετικό συναίσθημα τoυ παραλογισμού της Ιστορίας.
Για τον «ήχο του W.G.Sebald» ,έτσι αποκαλούν τη μελαγχολική του γλώσσα, λέει ο ίδιος του:»Η στάση της μελαγχολίας για μένα δεν είναι άνεση (...) αλλά αντίσταση»- σκεπτόμενη εδώ την έννοια της λαχτάρας στον πρώιμο εξπρεσσιονισμό: μια κίνηση ζωηρή!
Θυμάμαι καθόμουν με μια φίλη Γερμανίδα σε μια καφετέρια στο Μόναχο γύρω στο 1993. Όταν το βράδυ ξεκίνησα να διαβάζω το δώρο της μου ήταν αδύνατο να αποκοιμηθώ. Ήταν
ο ι ξ ε ρ ι ζ ω μ έ ν ο ι!. Ξαναπαίρνω αυτές τις μέρες στα χέρια μου την απείρου κάλλους μετάφραση ...με κάποια πίκρα όμως της θύμησης του τόσο πρόωρα χαμένου «ποιητή όλων των ποιητών» ,του οποίου το βιβλίο αυτό θεωρώ ένα από τα πιο λυπητερά κείμενα της γερμανικής λογοτεχνίας...
Β.Ζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου