Ο καπετάνιος της καρδιάς τους(για τον Νικο Καββαδία )

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της ''Ε''
Ο καπετάνιος της καρδιάς τους
Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ
αποσπασμα :

''Οι δυο αγάπες* Ο Λουκάς Νιφοράτος θυμάται πως όταν ήταν υποπλοίαρχος στο «Απολλωνία» και ταξίδευαν προς τη Χάιφα, το πλοίο γέμιζε από νεαρές Ισραηλινές, που πήγαιναν να δουλέψουν στα κιμπούτς: «Κάποιες από αυτές τις κοπέλες δεν είχαν να πληρώσουν τα τηλεγραφήματα που ήθελαν να στείλουν στους δικούς τους. "Πόσο κάνει το τηλεγράφημα;" ρωτούσαν τον Καββαδία. "Τόσο", ο Καββαδίας. "Αχ, δεν έχω", η κοπέλα. "Περίμενε", ο Καββαδίας. Κι έβγαζε το "τόσο" απ' την τσέπη του και το έδινε στην κοπέλα. "Τώρα έχεις να με πληρώσεις, πλήρωσέ με"».* «Οταν είχε χρήματα (συνήθως τις πρώτες δεκαπέντε μέρες του μήνα), ήταν γι' αυτόν μεγάλη χαρά να μας καλεί σ' ένα καλό εστιατόριο για να φάμε κάτι εξαιρετικό και να πιούμε κάποιο εκλεκτό κρασί, γαλλικό ή ιταλικό, κυρίως Μποζολέ», επισημαίνει ο απόμαχος πλοίαρχος Γιώργος Γερίμογλου. «Πολλές φορές εγώ και ο καπτάν Βανδώρος δεν βγαίναμε μαζί του, γιατί είχε το βίτσιο να πληρώνει αυτός: "ρε παιδιά, εγώ δεν ευχαριστιέμαι το φαΐ και τη γυναίκα όταν δεν τα πληρώνω, κάντε μου τη χάρη..."».* Η γυναίκα και η θάλασσα ήταν οι δυο μεγάλες αγάπες του ποιητή και το αποδείκνυε έμπρακτα κάνοντας τατουάζ στο σώμα του με γοργόνες, δράκαινες, άγκυρες και μια καρδιά. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή που έστειλε στον συντοπίτη του κεφαλλονίτη καπετάνιο Σπύρο Βανδώρο, στις 20 Δεκεμβρίου 1965: «Εντύπωση σου 'κανε γιατί στην Κεφαλλονιά ούτε έτρωγα πολύ ούτε πιοτό. Απλώς τα κοινωνούσα. Μάλλον μύριζα τα πάντα. Καθώς συνηθίζω με τις γυναίκες, όχι όλες τις γυναίκες. Τη στιγμή που είναι πρόθυμες να βγάλουν το βρακί τους, έχω την επιθυμία να τις αφήσω και να πάω με κείνες που έχουνε πάντα το βρακί τους στην τσέπη τους ή κάπου ξεχάσει».

Υ. γ

Βετσο Ευχαριστώ για την υποδειξη ...