«Δημιουργούμε το σχολείο του μέλλοντος; Ναι ή όχι;»

• Aπο τον κ Στέργιο Ζυγούρα ελεβα με μέηλ μια κριτική των πεπραγμενων του Υπουργειου Παιδειας ..Δημοσιευω -με την αδεια του-(προς το παρόν )ενα αποσπασμα μόνον που αφορα κυριως στα Μουσικά σχολεια και την καλλιτεχνικη εκπαιδευση :


• 
  
  «καλλιέργεια της ικανότητας για αισθητική απόλαυση».
  ''...Αν η κυβέρνηση είχε τη διάθεση να διακρίνει την «ψυχαγωγία» από τη «διασκέδαση»
  και την «αγωγή του πολίτη» από την «επιχειρηματικότητα», θα ενσωμάτωνε στον κορμό των μαθημάτων όσα αξιολογεί ως «άκρως σημαντικά»: τα θέματα πολιτισμού. Δυστυχώς,ο πολιτισμός είναι γι’ αυτήν μόνο ζήτημα οικονομικό, οπότε καταρρέουν τα άρτιδηλωθέντα περί προτεραιότητας της «γενικής παιδείας». Δεν έχει την πρόθεση η κυβέρνηση, ούτε καν το ρόλο των μουσικών σχολείων να ξεκαθαρίσει. Γιατί άραγεθεωρήθηκε αναγκαία η αλλαγή διοργανωτή των μαθητικών καλλιτεχνικών αγώνων; Γιατίπανηγυρίστηκε σχεδόν η μεταφορά τους από το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας στη Γ.Γ. ΝέαςΓενιάς; Ο νυν Υπουργός κάλεσε με τον τρόπο του τον πρόεδρο της επιτροπής των
  καλλιτεχνικών μαθητικών αγώνων (που τοποθέτησε ο προηγούμενος Υπουργός) σε παραίτηση. Η νέα επιλογή προέδρου φωτογραφίζει έναν άλλο στόχο. Φτάνει αυτό; Αςζητήσει μια συνάντηση ο υπουργός με τον πρόεδρο της Καλλιτεχνικής Επιτροπής των Μουσικών Σχολείων. Δε θα ήταν δείγμα υπηρέτησης του ρόλου του να κάνει ο πρόεδροςέναν απολογισμό του έργου του και να υπερασπιστεί δημόσια το θεσμό των ΜουσικώνΣχολείων τουλάχιστον με την ίδια θέρμη που δημόσια υπερασπίστηκε το θεσμό τηςEurovision;...............\.........................................

.......................................................................................................................................

• 
  
  Το μοντέλο που μοιάζει να υπηρετεί η κυβέρνηση δεν είναι ο πολίτης με «στάση ζωής»,ούτε ο «μορφωμένος» πολίτης αλλά ο πελάτης του κομματικού συστήματος, ο μοιρολάτρης, που διαμορφώνεται έτσι, επειδή του στερήθηκε η δυνατότητα γνωριμίας καιεξήγησης του κόσμου, ο υπάκουος, ανθεκτικός στις αυθαιρεσίες, ο απασχολήσιμος ημιάνεργος που θα δέχεται αδιαμαρτύρητα τις αλλαγές εργασίας προκειμένου να επιζήσει.
  Μάλλον έχει παραιτηθεί του δικαιώματος να διαμορφώνει τους κοινωνικούς κανόνες ηκυβέρνηση. Παντού και πάντα δείχνει να περιμένει το ιδιωτικό κεφάλαιο να επιτελέσει τορόλο αυτό. Η δήλωση πολιτικού αμοραλισμού, η προτρεπτική δήλωση θεσμικής εκτροπής του Α. Λυκουρέντζου για ανάγκη «αρωγής και συνδρομής παραγόντων της ιδιωτικήςπρωτοβουλίας που έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να προβλέψουν αλλά και να διαμορφώσουν εν πολλοίς το κοινό μας μέλλον» ισχύει, πρακτικά, στο ακέραιο. Εδώφαίνεται καθαρά, ότι δεν μιλάμε απλώς για έναντι ανταλλαγμάτων χρηματοδότηση της παιδείας από τον ιδιώτη, αλλά για καθορισμό του περιεχομένου της. Ποια, αλήθεια,μεταβολή κυβερνητικής πορείας διαπιστώνεται σήμερα στις συναινετικές πρωτοβουλίεςτης; Τι άλλαξε; «Σύνδεση της εκπαίδευσης με τη βιομηχανία και την επιχειρηματικήδραστηριότητα» μας έλεγε τότε, το ίδιο μας λέει και σήμερα. «Σύμβαση παραχώρησης»είναι το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής στην παιδεία. Ας προτείνει τουλάχιστον ηκυβέρνηση την επαναδιατύπωση του 16-2 του συντάγματος, κάτι που είχε το θάρρος ναπει ξεκάθαρα στη σχετική συζήτηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης (10-1-2007).
  Συμπερασματικά
  Πόσο φαιδρά φαντάζουν τα κακοστημένα καρότα της πρόσκλησης για «συνεννόηση»: πάταξη της «στείρας απομνημόνευσης», και πέρασμα στο ουμανιστικό μοντέλο παιδείας που θα παράγει τον «μορφωμένο πολίτη»; Πόσο έντονα αντιφάσκουν με το κυβερνητικό
  litemotif της «υπευθυνότητας». Πόση έρευνα χρειάζεται για να διαπιστώσει κανείς το κεντρικό πρόβλημα στα σχολεία: η έλλειψη ενθουσιασμού και η διάχυτη ανία πουδιαπερνά το σύνολο του ανθρώπινου παράγοντα αποδεικνύει ότι η στόχευση τηςπαιδείας είναι ουσιαστική στα χαρτιά, ανούσια στην πράξη. Αν σήμερα οι δάσκαλοι
  μπορούσαν με άλλο τρόπο να εξασφαλίσουν 1200€, αν σήμερα καταργούνταν οι
  «απουσίες» για τους μαθητές, πόσοι αλήθεια, θα διάβαιναν το κατώφλι του σχολείου αύριο; Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση είναι συνεπής στην πολιτική της γιατην παιδεία. Τα ίδια που μας έλεγε πριν χρόνια, μας λέει και σήμερα. Σήμερα όμως, μεαγανάκτηση, με την αγανάκτηση που αυθόρμητα κυριεύει έναν μη ασκημένο δάσκαλο,που δεν καταλαβαίνει γιατί δεν χωρούν τόσο απλές έννοιες στο μυαλό ενός μαθητή. Ενώ η βασιλόπιτα του 2009 βρίσκεται ακόμα στο τραπέζι, ο Πρωθυπουργός ζητά συζήτησηστη Βουλή, έρχεται στις 23 Ιανουαρίου στην εθνική αντιπροσωπεία ως παράγων συναίνεσης και εκεί θέτει ένα κεντρικό δίλημμα: «Δημιουργούμε το σχολείο τουμέλλοντος; Ναι ή όχι;». Το δίλημμα νέο, το σύνθημα παλιό. Μόνον η συνθηματολογίαμεταβλήθηκε, ίσα για να δικαιολογείται και η αλλαγή ηγεσίας στο υπουργείο. Λίγο πιο πίσω η «καινοτομία», η «δημιουργικότητα», το «έξυπνο σχολείο», λίγο πιο μπροστά το«σχολείο του μέλλοντος».
  Βλ. και αναφορές:
  «Δημιουργούμε το σχολείο του μέλλοντος; Ναι ή όχι;» (2009)
  Η sedes materiae του Συντάγματος για την Παιδεία (2007)
  Άνοιξη της Ευρώπης 2009
  Πολιτική Παιδείας 2007-08 - Λόγια και έργα του Υπουργού ΕΠΘ Ευριπίδη Στυλιανίδη
  «Παιδεία ή Εκπαίδευση - Το παράδειγμα των Μουσικών Σχολείων, Το μάθημα της μουσικής» 8ο Εκπαιδευτικό
  Συνέδριο της ΟΛΜΕ (2008)
  15-3-2009
  Στέργιος Ζυγούρας
  Καθηγητής στο Μ.Σ.Θ.