Ερωτας θνητος απωθημενος Θανατος

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ερωτας θνητος απωθημενος Θανατος

Για τον Octavio Paz ο ερωτισμός είναι αποκλειστικά ανθρώπινος. Σεξ ,ερωτισμός και έρωτας είναι πλευρές του ίδιου φαινομένου, εκδηλώσεις αυτού που ονομάζουμε ζωή. Το πιο παλιό από τα τρία ,το πιο ευρύ και βασικό η πρωταρχική πηγή είναι το σεξ.Ο ερωτισμός και ο έρωτας είναι δευτερογενείς μορφές του σεξουαλικού ενστίκτουΤα ζώα ζευγαρώνουν πάντοτε με τον ίδιο τρόπο.

Το σεξ είναι πάντοτε το ίδιο. Ο ερωτισμός είναι εφεύρεση, διαρκής παραλλαγή

Όμως, σύμφωνα με τον Octavio Paz, πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ του ερωτικού συναισθήματος και της ιδέας του έρωτα.

Το πρώτο ανήκει σε όλες τις εποχές και όλους τους τόπους. Στην πιο απλή και άμεση μορφή του δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πάθος που μας ελκύει σε ένα πρόσωπο ανάμεσα σε πολλά. Η ύπαρξη μιας εκτενούς λογοτεχνίας με κεντρικό θέμα τον έρωτα αποτελεί πειστική απόδειξη για την οικουμενικότητα του ερωτικού συναισθήματος. Αλλά κάποτε η σκέψη γύρω από τον έρωτα μετατρέπεται σε ιδεολογία μιας κοινωνίας ως ιδανικό μιας ανώτερης ζωής. Τότε βρισκόμαστε μπροστά σε έναν τρόπο ζωής, μια τέχνη του ζην και του θνήσκειν.

Αυτή η τέχνη είναι το προνόμιο αυτών που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει αριστοκρατία της καρδιάςΠοια ήταν η μορφή του (ιπποτικού )έρωτα; Για τον Octavio Paz ο «έρωτας» υπήρξε δημιούργημα μιας ομάδας ποιητών στα πλαίσια της φεουδαλικής αριστοκρατίας του Γαλλικού Νότου κατά τον 12ο αιώναΟι Προβηγκιανοί ποιητές χρησιμοποίησαν την έκφραση Fin΄amors( που σημαίνει έρωτας εξαγνισμένος, εκλεπτυσμένος) και αντιστρέφοντας την παραδοσιακή σχέση των φύλων, ονόμαζαν τις αγαπημένες τους, midons (από το meus dominus(κύριε μου).Ο Fin amors, ενείχε χαρακτηριστικά «υπηρεσίας» με τρεις βαθμίδες»:μνηστήρας, ικέτης και δόκιμος. Η «υπηρεσία » άρχιζε με την ενατένιση του σώματος και του προσώπου της αγαπημένης και συνέχιζε, με ένα τελετουργικό μηνυμάτων, ποιημάτων και συναντήσεων.Ο τελικός σκοπός του Fin amors είναι η joy, η ευτυχία που προκύπτει από την ένωση της ηδονής και της ενατένισης του υλικού και του πνευματικού κόσμου

Ως τέχνη του ζην και του θνήσκειν ο Έρωτας τι άλλο είναι ,παρά η επιθυμία για τον το πρωταρχικό παράδεισο, η νοσταλγία για το χαμένο αντικείμενο απόλαυσης; Και τι άλλο μπορεί να είναι πιο απελπισμένα γόνιμο από την συνειδητοποίηση του ανέφικτου αυτής της επιστροφής.;«Στον έρωτα –γράφει ο Walter Benjamin οι πιο πολλοί ψάχνουν να βρούνε μιαν αιώνια πατρίδα. Άλλοι ελάχιστοι όμως, το αιώνιο ταξίδι. Τούτοι οι τελευταίοι είναι οι μελαγχολικοί, που πρέπει ν αποφεύγουν την επαφή με τη μάνα γη. Αυτόν που θα τους απομακρύνει απ¨ τον καημό της μάνας πατρίδας, αυτόν γυρεύουν.»