Ευριπιδάκι μου, σε παρακαλώ, δώς μου ένα καταμαυρισμένο πλεκτό σκέπασμα λύχνου.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Τι ανάγκη το έχεις τέτοιο ψαθί;
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΗΣ
Όχι ανάγκη. Όμως το θέλω.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Κολλιτσίδα μου έγινες. Φύγε.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΗΣ
Αχ να ευτυχίσεις, μακάρι, όπως η μάνα σου.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Φύγε τώρα. Πήρες.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΗΣ
Μια κούπα τουλάχιστο με σπασμένα τα χείλη.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Παρ’ την και χάσου. Δεν αντέχεσαι.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΗΣ
Αχ, μα το Δία ! Ξέρεις πόσο με λυπείς! Ευριπιδάκι μου καλό, τούτο μόνο. Ένα. Δώσε μου μια χυτρίτσα στουπωμένη με σφουγγάρι.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Βρε άνθρωπέ μου! Θα μου πάρεις όλες τις τραγωδίες σιγά σιγά. Πάρε τη χυτρίτσα και φύγε.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΗΣ
Φεύγω Ευριπιδάκι μου, αχ όμως, πως! Αν δεν έχω ένα ακόμα που χρειάζομαι χάθηκα αχ Ευριπιδάκι γλυκό μου δώς μου να πάρω ακόμα και τούτο και φεύγω Ευριπίδη μου δεν ξανάρχομαι άλλο. Βάλε στο ζεμπίλι μου λίγα λαχανόφυλλα.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Με κατάστρεψες! Αμάν! Όλες μου τις τραγωδίες τις κατάκλεψες....
Δικαιόπολης