Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
-
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ; Η περίπτωση Κασσελακη ,πέραν της έκπληξης για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί και μια σπάνια ευκαιρία να μελετ...
13 σχόλια:
Νοσφεράτε χαίρε,ωραία τα δοκίμια της Cynical για το θάνατο. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η ίδια η ζωή είναι μια αντιμαχία ενός υλικού οργανισμού με το θάνατο. Ένα δόντι π.χ., για να μιλήσω για κάτι όχι και τόσο σημαντικό για την επιβίωση, αλλά βασανιστικό αν χαλάσει,είναι ζώσα ύλη. Χαλάει ακόμα και όταν είναι ζωντανός ο άνθρωπος και για να μην χαλάσει πρέπει να συντρέχουν λόγοι που μπορεί να σου φάνε τη ζωή, π.χ.: Να πλένεις τα δόντια σου.Να πηγαίνεις στο γιατρό.Να έχεις καλή κληρονομικότητα. Να μην ταλαιπωρείσαι και πέφτουν οι άμυνες του οργανισμού. Και πάλι κάποτε θα χαλάσει γιατί είναι ύλη.Πώς να αγανακτείς μετά για το θάνατο; Αν και είναι σωστό να αγανακτεί κανείς και μπράβο στην Cynical που έχει τη δύναμη και την αγάπη.Προτείνω πάντως να διαβάζαμε και την εξόδιο ακολουθία έν ψυχρώ(όχι όταν πεθάνει κανείς και τον διαβάζουν) ή κανένα βιβλίο του Ματσούκα π.χ.
(συγγραφέα μεταξύ πολλών άλλων του δημοφιλούς βιβλίου με τίτλο "το πρόβλημα του Κακού",και του πέραν όλων δημοφιλούς "Σατανά", εκδόσεις Πουρνάρα) προτού αρχίσουμε τις αναλύσεις για τα θεολογικά και τους παπάδες και την άψυχη ψυχή.Απαντάνε στα μισά από τα ερωτηματικά της Cynical για το θάνατο απ'όσο ξέρω...Συγνώμη για το ύφος (και εννοώ βαθιά συγνώμη και από την cynical στης οποίας το Blog δεν τολμώ να γράψω διότι δεν την ξέρω και είναι και παλιό το άρθρο) αλλά θλίβομαι για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων και το ότι νομίζω πως αυτές οι θεωρήσεις για το θάνατο και το Θεό οδηγούν πολλές φορές στο "save the planet, kill yourself".Πάω τώρα να αναπαυτώ εν τόπω χλοερώ,εν τόπω σκιερώ,εν τόπω αναψύξεως,ένθα απέδρα πάσα θλίψις, οδύνη και στεναγμός, ήτοι πάω να κοιμηθώ. Και πάλι χαίρε, και πάλι συγνώμη,καληνύχτα,
coerdia
Υ.Γ.Κι ένα σύντομο νευριασμένο ποίημα που δεν το θυμάμαι ολόκληρο:
Ζώσα Ύλη
...
ρόγχος και υποψία αναστεναγμού,
ο νους αναγνωρίζει τα χρώματα και συλλαμβάνει τα σχήματα
κοντά στο νου όμως η απελπισία.
Και μετά από αυτό σας απολυτρώνω από την παρουσία μου.
coerdia
Εγώ παλι νομίζωοτι ο θανατος ,οπως μια τρυπα στην μεση του δυαχτυλιδιου που δινει και το σχημα του
ο θανατος λοιπόν ειναι αυτό που δινει και ΤΟ νοημα στη ζωή μας
Αν ειμασταν Απεθαντοι η ζωή μας δεν θαχε κανένα νοημα ..θα ηταν εντελώς Ανοητη
Δεν χρειαζεται να ζητάς συγνώμη για τιποτα ..εισαι πανατ ευπροσδεκτη στη Σπηλιά ..
Είναι πολύ ευχάριστο το ότι είστε πολυσυλλεκτικοί και ήπιοι ακόμα και όταν υπάρχει δυσκολία,κι έχετε και πολλή πλάκα. Γιατί το νομίζεις αυτό, ότι δηλαδή η ζωή δεν θα είχε νόημα αν ήμασταν κορακοζώητοι; Ότι δίνει το νόημα ναι,αλλά με την ένοια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.Είναι μεν ένα φυσικό δεδομένο που σφίγγει σαν δαχτυλίδι τη ζωή και είναι και καλό μερικές φορές αυτό, αλλά το να την νοημαδοτοδοτεί σταθερά είναι θέμα επιλογής νομίζω την οποία και δεν καταλαβαίνω ακριβώς.Εννοείς ότι δεν έχει νόημα το ερώτημα γιατί δεν μπορούμε να διαλέξουμε μεταξύ αθανασίας και θνητότητας; Νομίζω σε ένα ποστ για τον χρόνο λέτε ότι ο άνθρωπος ζει σαν να είναι αθάνατος, άρα δεν το θυμάται συνέχεια και άρα δεν δίνει αυτό το νόημα στη ζωή του.Μάλλον δεν καταλαβαινώ τι εννοείς όταν λες "νόημα", εγώ εννοώ αυτό που εμποδίζει κάποιον από το να συντριβεί στο μηδέν, δηλαδή αυτό που του δίνει τη δύναμη να γελάσει με το θάνατο, τη φθορά και τα όμοια και να ζήσει γνωρίζοντας π.χ. ότι ο εαυτός ονειροπολεί στην ράχη ενός τίγρη, όπως λες στο σχετικό ποστ, κι αυτό να μην πειράζει. Μ'αυτή την έννοια μου φαίνεται λογικό να αγανακτεί κανείς με το θάνατο αλλά μετά πρέπει να πάμε και παραπέρα και το που θα πάμε είναι ένα θέμα.
Κόρντια
ο θάνατος δε δίνει το νόημα στη ζωή. γιατί ακόμη κι αν ήμασταν άφθαρτοι, πάλι θα έπρεπε να βρούμε κάτι το οποίο να μας ευχαριστεί και να θεωρούμε ως δίκαιο και
"αληθή" τρόπο ύπαρξης.
κι εγώ θα συμφωνήσω με τον/την ανώνυμο/η coerdia ότι η κυνική, αν και γράφει καλόβουλα, δεν έχει διαβάσει τις απόψεις των ορθόδοξων (ή άλλων) θεολόγων για το θάνατο, τη φθορά και το κακό στο σύμπαν. είναι πολύ γενικές, του αρχικού σταδίου, οι ενστάσεις της (αν ήταν ενστάσεις μετά την ανάγνωση μερικών σοβαρών βιβλίων της άλλης πλευράς, θα είχε πιο πολύ νοημα ένας διάλογος).
έχει, βέβαια, δίκαιο για την ανθρωπική αρχή. αλλά τέτοιες απόψεις (ανθρωπική αρχή) είναι επιστημονικώς το ίδιο αφελείς όσο και εκείνες (οι στρατευμένες αθεϊστικές) τις οποίες πολεμούν και για τις οποίες δημιουργήθηκαν.
στο κάτω-κάτω αν ο θάνατος δημιουργεί το νόημα αλλά και το καταργεί, δεν είναι, λογικως, απαραίτητη η συμφιλίωση, η συμπόνοια κλπ, (που βγαίνουν από το κείμενο της συνικαλ) αλλά και ο εγωισμός, η αδιαφορία, κλπ.
για το θάνατο, ξανά, οφείλω να πω ότι δεν παίζει ρόλο (ως δημιουργός νοήματος) καθεαυτός. σημασία έχει το πώς αντιλαμβάνεται το θάνατο η κοινότητα (ή κουλτούρα) της οποίας μέλος είμαι εγώ, εσύ, κ.λπ., όχι καθεαυτό το βιολογικό γεγονός: αν π.χ. πεθαίνω με την πίστη ότι πάω κάπου καλλίτερα κλπ κλπ, τότε ο θάνατος δεν προκαλεί τις ίδιες σκέψεις με αυτές που θα μου προκαλούσε η πίστη ότι η γήινη ζωή είναι η μοναδική. γι' αυτό και ο θάνατος δε δημιουργεί νόημα (ούτε ανθρωποποιεί, όπως λέω σε ένα φίλο με τον οποίο αλληλογραφώ). άσε, γιατί ο χάιντεγκερ και τα υπαρξιστικά θρηνητικά μού προκαλούν, όπως στον τάκη, αλλεργία. αλλά πέραν αυτής, ο θάνατος είναι καθεαυτός κενός νοήματος και όχι δημιουργός του.
Oταν λεω οτι ο θανατος δινει νοημα
δεν εννοω οτι εχει Αυτός καποιο νοημα (κατι τετοιο θαταν α-νοητο)
Εννοώ οτι καθώς η ζωή ,η κοινωνια, η υπαρξη
κλπ
Υπ-αρχουν (ex-istance)εχοντας μονιμα την φανερή ή υποκωδφη συνειδηση του θανατου τους (και το αγχος τους)
και προσπαθώντας να απωθησουν-καλύψουν αυτό το μόνιμο κενο , την ελλειψη την κεντρική τρυπα στο δαχτυλιδη , την αδιακοπη φθορά των πραγματων , το αναποφευκτο τελος καθε σχεεων , και πολιτισμών ,και εθνών και μεγαλων ή μικρων εργων και αναμνησεων ...
παραγουν αδιακοπα τις καλυπτρες αυτου του κεντρικου κενου , τις μεταμφιεσεις της αναποφευκτης απώλειας ,πολιτισμους καλλιτεχνικά εργα , καθημερινη ρουτινα , αγαπες κι ερωτες , γραφουν στο ιντερνετ ή στα μπλογκια
σκηνοθετουν δηλαδή το πραγματικό
που ειναι Μονιμα ελλειπτικό,
με ''Νοηματα''-ανεξαρτητως αξιολογησης - που χρησιμευουν ως κατευναστικά για το αγχος του θανατου ..
Κατι τετοιο .....
κατα τα αλλα χαιρομαι που γινεται αυτή η συζητηση ..
''άσε, γιατί ο χάιντεγκερ και τα υπαρξιστικά θρηνητικά μού προκαλούν, όπως στον τάκη, αλλεργία''
Γιαννη ..ποιον Τακη ;(γελάκι) :)
ε του κονδύλη .)
εξάλλου δεν έχουμε γεννηθεί με την ιδέα του θανάτου, όπως π.χ. με τις αισθήσεις μας.
μας είπαν κάποιοι ότι θα πεθάνουμε,
μας είπαν ότι ο θάνατος είναι αυτό κι αυτό (φρικτός/ αναμενόμενος/ νικημένος από τη θεότητα και άρα ασήμαντος κ.λπ)
είδαμε άλλους να πεθαίνουν,
αρα σχηματίσαμε μια ιδέα για το θάνατο, αλλά αυτή η ιδέα θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, το Α ή το (-Α), δηλαδή δεν είναι γεννήτορας ο θάνατος κάποιας στάσης ζωής.
Η βιολογική διαπάλη τού οργανισμού μας μέ τόν θάνατο είναι συνεχής. Χημικές ουσίες δημιουργούν τόσο συχνα τό αίσθημα τής πείνας καί τής δίψας, οδηγώντας τόν οργανισμό στό νά φάει ή νά πιεί, οθώντας τον διαρκώς σέ ενέργειες αντίστασης κατά τού θανάτου. Η αίσθηση τής ευχάριστης διάθεσης έρχεται σά ανταμοιβή ενεργειών πού ευνοούν τήν επιβίωση. Ο φόβος, ο πόνος, οι εφιάλτες, οι ευχάριστες καί οι δυσάρεστες οσμές είναι αισθήματα και αισθήσεις πού υπάρχουν γιατί εξελικτικά ευνόησαν τήν επιβίωση..
Είναι λοιπόν μεταφυσικό τό ερώτημα πώς θά είμασταν άν δέν πεθαίναμε. Είμαστε αυτοί πού πεθαίνουν, καί τό κάθε τι πού κάνουν καί αισθάνονται έχει άμεση ή έμμεση σχέση μέ τόν φόβο καί τήν αποτροπή τού θανά του..
ή, πάλι, για το νόημα, εντάξει αυτό είναι μια θεωρία (και "μου"), ότι δηλαδή δεν δημιουγήθηκε ως αγχωλυτικό το νόημα (τα νοήματα), άλλο αν χρησιμεύει σε κάτι τέτοιο. θα μπορούσε να είναι η προέκταση της λογικής του πνεύματος, που ανακαλύπτει αιτίες και αποτελέσματα, πρόθεση και σκοπό, σε κοινωνικό, κοσμικό κλπ επίπεδο.
Γιαννη..
πρωτοδιαβασα τον Τακη πριν απο καμμια 20αριά χρονακια κι θυμαμαι οτι ειχα πάθει την πλακα μου..
βεβαια παντα αναρωτιομουνα- διαβαζοντας ολα εκεινα τα πολυγραφοτατα και βαθυτατα ,,πως αραγε να ηταν σαν ανθρωπος ..
δυστυχώς τον χασαμε νωρίς...
αν ξερεις -που ξερεις κατι παράπανω απο μενα για τον Τακη γραψε μου κατι και στειλτο ιμεηλ η εδώ σαν σχολιο ..
αν δε ξερεις κατι παράπανω ή θελεις να γραψεις κατι παραπάνω για το προσωπο, για τον ανθρωπο , ακομα καλύτερα
Τωρα για τα χαιντεγγεριανά ουτε κι εγώ τα γνωριζω και πολύ .. αυτά που λεω κατα καιρους περι θανατου εχουν αλλες αναφορες .. Μπορχες , Μπαουμαν, Σαρτρ , Μαξ Σέλερ και βεβαια και λιγουλάκι χαιντεγγερ (οτι καταλαβαινω δηλαδή)
Νομίζω ομως οτι χρειαζονται και οι κουβεντες περι Θνατατου
http://lydia-tigria.blogspot.com/
vripol, αυτό ακριβώς είχα κι εγώ στο νου μου όταν έγραψα τα παραπάνω. Είναι ίσως ο χειρότερός μου φόβος. Αλλά δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνον τον αρχαίο φιλόσοφο που όταν του ανακοίνωσαν ότι πέθαναν τα παιδιά του είπε "το ήξερα ότι ήταν θνητά". Επίσης, το ποιούς θεωρούσε ο Σόλων μακάριους και παρεξηγήθηκε ο Πέρσης αυτοκράτωρ. Θέλω να πω από κοινού με τον Γιάννη, είναι ένα θέμα το πώς θα αντιμετωπίσει κανείς (είτε άτομο είτε κοινότητα) τα πιο καταθλιπτικά γεγονότα που σχετίζονται με το θάνατο ή και το θάνατο γενικά.
Coerdia (με ένδειξη καμμένων λαδιών στον κινητήρα)
Δημοσίευση σχολίου