Αγαπά την κοινότητα σου ως εαυτόν:
Πέτρος Θεοδωριδης
Μια συγγραφέας η Catherine Clement μας δίνει ένα γλαφυρό παράδειγμα:
«Συχνά ινδιάνικες ομάδες εξαιτίας των τυχαίων νομαδικών περιπλανήσεων ή των καταστροφών συναντιόντουσαν χωρίς να το θέλουν. Κάτι τέτοιο συνέβη στους Ινδιάνους Μαντάνος της Βόρειας Αμερικής. Μια ομάδα Ινδιάνων με γειτονικό πολιτισμό, τους συνάντησε κι έμαθε κοντά τους την καλλιέργεια του καλαμποκιού. Αλλά, σύντομα οι Μαντανος τους ζήτησαν να ξαναφύγουν, και οι γέροντες ακόμα επαναλαμβάνουν αυτό πού ειπώθηκε τα παλιά εκείνα χρόνια:Θα ήταν καλύτερα να φύγετε πέρα απ τον ποταμό, και να φτιάξετε εκεί το χωριό σας, γιατί τα δικά μας έθιμα είναι πολύ διαφορετικά από τα δικά σας. Καθώς οι νέοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, θα μπορούσαν να έρθουν σε διαφωνίες και να αρχίσουν τον πόλεμο. Μην πάτε πολύ μακριά, γιατί οι λαοί πού ζουν μακριά είναι σαν ξένοι μεταξύ τους και ο πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει ανάμεσα τους. Ταξιδέψτε προς βορρά μέχρις ότου να μη μπορείτε πια να δείτε τον καπνό από τα σπίτια μας ,και χτίστε εκεί το χωριό σας. Ετσι θα είμαστε αρκετά κοντά για να μείνουμε φίλοι και όχι τόσο μακριά ώστε να γίνουμε εχθροί»*
Ένας άλλος μύθος ο μύθος του σκαντζόχοιρου ,είναι ένα απο τα γνωστότερα κομμάτια απ ολόκληρο το έργο του Σοπεναουερ «Μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα , μερικοί σκαντζόχοιροι στριμώχτηκαν κοντά κοντά μεταξύ τους, για να προφυλαχτούν ζεσταίνοντας ο ένας τον άλλον και για να γλιτώσουν από την παγωνιά . Γρήγορα όμως ένιωσαν τα αγκάθια των άλλων σκαντζόχοιρων πάνω τους και αυτό τους έκανε να ξαναχωρίσουν. Όποτε η ανάγκη για ζεστασιά τους ξανάφερνε κοντά, το πρόβλημα με τα΄ αγκάθια τους επαναλαμβανόταν. Παράπαιαν λοιπόν ανάμεσα σε δυο κακά, ώσπου ανακάλυψαν την σωστή απόσταση απ ¨την οποία μπορούσαν να ανεχτούν ο ένας τον άλλον .» Ετσι κατά την άποψη του Σοπεναουερ η ανάγκη της συνύπαρξης που πηγάζει απ την κενότητα και την μονοτονία της ζωής των ανθρώπων τους κάνει να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο, αλλά οι πολλές δυσάρεστες και απωθητικές τους ιδιότητες τους απομακρύνουν ξανά και ξανά.'' **
Φαινομενικά οι δυο μύθοι μιλούν για το ίδιο πράγμαΤο εκκρεμές της απόστασης ανάμεσα στο εμείς και στο άλλο .
Όμως η διάφορα έγκειται στο ότι στον πρώτο μύθο υπάρχει ο Σαμάνος, ο άλλος, που βρίσκει την σωστή λύση δηλαδή την σωστή απόσταση.
Ο Πρώτος μύθος ενέχει μια αισιοδοξία :την πίστη στην ανθρώπινη παρέμβαση στην αξία της μάθησης .
Ο δεύτερος μύθος αντανακλά την απαισιοδοξία του ίδιου του Σοπεναουερ , την έλλειψη εμπιστοσύνης του για τις ανθρώπινες ικανότητες μάθησης .
Ας μην ξεχνάμε ότι ονόμαζε τους ανθρωπους «ανθρώπινα δίποδα»
* Catherine Clement , Ζακ Λακάν , Βιος και Πολιτεία, Ο Σαμάνος Ψυχαναλυτής
** Irvin ,Yalom, H Θεραπεία του Σοπεναουερ ,
Π.Θ 
η ωραια λουομένη( Π. Θεοδ,)
