H Julia Kristeva για τον Παύλο
03/11/2012
Ένας Εβραίος από την Ταρσό της Κιλικίας, ένας πολύγλωσσος, ακούραστος ταξιδιώτης της ανατολικής Μεσογείου, μεταξύ των ετών 45 και 60 μ.Χ., ο Παύλος, ήταν αυτός που μετέβαλε τη μικρή εβραϊκή σέχτα, γνωστή ως χριστιανική εκκλησία, σε Εκκλησία.[...]Αυτό που είναι μάλλον λιγότερο εμφανές είναι ότι προσθέτοντας στην κοινότητα των πολιτών της πόλης μια άλλη κοινότητα-όχι πια μια “πολιτική” κοινότητα αλλά μια κοινότητα ατόμων που υπερέβαιναν τις εθνικότητες τους δια μέσου της πίστης στο σώμα του ανυψωθέντος Χριστού- ο Παύλος, ένας ξένος, απευθυνόταν σε ξένους. Ένας Εβραίος που μιλούσε ελληνικά και είχε ραβινική εκπαίδευση, ένας Ρωμαίος πολίτης, και περήφανος γι’ αυτό ο Σαούλ/ Παύλος διέτρεξε την Ευρώπη και κυρίως τις περιοχές των συνόρων. Συχνά γύρω από συναγωγές, μιλούσε σε περιθωριακούς ανθρώπους: εμπόρους, ναύτες, εξόριστους, Εβραίους αντιτιθέμενους με την ορθοδοξία και γυναίκες (τη Λυδία ή άλλες “αξιοσέβαστες κυρίες” όπως αποκαλούνται στις Πράξεις).Η Εκκλησία του Παύλου έγινε έτσι μια κοινότητα από ξένους, για τους οποίους η ιδιοφυία του Παύλου συνίσταται στο ότι βρήκε έναν καινούργιο “κοινό παρανομαστή”: “Δεν υπάρχει ούτε Έλληνας, ούτε Εβραίος”, αλλά “ένα νέο δημιούργημα”, όχι πιά λαός (Έλληνες άνθρωποι) ή γκουέρ (ξένοι ή Εβραίοι προσήλυτοι), αλλά μέσα από τον πόνο αυτών των ξεριζωμένων πλανητών, ταύτιση με το πάθος και την ανάσταση του Χριστού. Αυτή η ταύτιση, που ήταν μια αυθεντική θεραπεία που ο Παύλος προσέφερε για να απαντήσει στον αποπροσανατολισμό των ξένων σε κείνη την εποχή, αποκαλείται Ευχαριστία και Εκκλησία.[...]
Julia Kristeva, Έθνη χωρίς εθνικισμό, μετάφραση: Κώστας Γεώρμας, Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 1997, σελ. 46-47 (αποσπάσματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου