Ντροπή δημιουργείται όταν κάτι που είναι ,που έχει ή έχει κάνει κάποιος, προκαλεί(ή αυτός αισθάνεται ότι προκαλεί )την αποδοκιμασία των άλλων.
Επειδή η αποδοκιμασία παίρνει την μορφή της περιφρόνησης η της αηδίας, μάλλον παρά του θυμού, η ντροπή συνδέεται με το πρόσωπο περισσότερο παρά με την πράξη.
Το παράδοξο της ντροπής είναι ότι συχνά αναμιγνύει μια μοναδική ανάξια πράξη η χαρακτηριστικό, με το σύνολο της ταυτότητας ενός προσώπου.
Μιλάμε για ντροπή όταν κάποιος σκέφτεται για κάποιον άλλον ως κακό άνθρωπο , και όχι απλά ότι έκανε κάτι κακό.
Ετσι η ντροπή, αφορά στην ταυτότητα μάλλον παρά στην συμπεριφορά
.Η ντροπή «αφορά στην αίσθηση προσωπικής ταυτότητας, επειδή σχετίζεται με το άγχος για την επάρκεια της αφήγησης με την οποία το άτομο στηρίζει μια συνεκτική βιογραφία (του εαυτού του)».·
Η ντροπή αφορά ευθέως στην αίσθηση της ταυτότητα μας επειδή είναι πηγάζει από το άγχος για το πόσο επαρκής ,πόσο συνεκτική είναι η αφήγηση με την οποία το άτομο στηρίζει την βιογραφία του.
Στην συνοχή του αναστοχασμού του εαυτού μας, η ντροπή συχνά προκαλεί ένα ρήγμα, καθώς ανακαλεί προηγούμενες ντροπές, στην αλυσίδα των τραυμάτων μας Υπάρχουν –μας λεει ο Α Giddens-«δυο καταστάσεις της ντροπής:, η ανοιχτή(Overt) και η πλάγια (Bypassed) Η ανοιχτή ντροπή αναφέρεται σε αισθήματα βιωμένα από ένα παιδί όταν κατά κάποιο τρόπο ταπεινώνεται από κάποιο άλλο πρόσωπο.
Η πλάγια ντροπή είναι το αντίστοιχο της ασυνείδητης ενοχής: είναι η ντροπή που προέρχεται από ασυνείδητα βιωμένα άγχη για τις ανεπάρκειες του εαυτού.
Η πλάγια ντροπή συνδέεται απωθημένους φόβους ότι η αφήγηση της ταυτότητας του εαυτού δεν μπορεί να αντέξει τις πιέσεις που αφορούν στην συνοχή της η στην κοινωνική αποδοχή ,δηλαδή με αισθήματα «οντολογικής ανασφάλειας».
Απο το αρθρο Η ΝΤΡΟΠΗ του Πετρου Θεοδωριδη περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ Τευχος 5-6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου