της Δεκαετίας του 9ο.. Της αισιοδοξιας ,του χαρουμενου καπιταλισμου , των ''ανθρωπινων -ταχα- δικαιωματων
Του (φιλου με τον Μητσοτακη) Πατρος Μπους και του χαρουμενου πρωτου πολεμου στο Ιρακ
οπου 100.000 περιπου Ιρακινοι πατηθηκαν κυριολεκτικά απο τα Τανκς
Του πρωτου Τηλεοπτικου πολεμου... Του Πολεμου του CNN
Της χαζοχαρουμενης αισιοδοξιας του Φουκουγιάμα
Του Κλιντον με το Λαμπρο χαμογελο, παιδιού της γενιας των λουλουδιων
Του Μπιλ Γκέητς , της ανοδου του δεικτη Νασνταγκ αλλά και του Νταου Τζώνη(χωριανοι -χωριανοι ..επεσε ο Νταου Τζωνης )
Την εποχή του θριαμβου της ιδεολογιας της ''Πολυπολιτισμικότητας '' και του Πολιτικαλυ Κορεκτ''
της Μόνικας Λεβίνσκυ και του κλιματος νεο πουριτανισμου στην Αμερική που περιεγραψε τόσο καλά ο Φιλιπ Ρόθ στο'' Ανθρωπινο στίγμα ''
Του Πολεμου -Βομβαρδισμουστην Γιουγκοσλαβια
(εν ονοματι της Πολυπολιτισμικότητας '' και της ιδεολογιας των Ανθρωπινων δικαιωματων -Το πρωτο πληγμα στην αρχή της εθνικής κυριαρχιας ''
- Την υπορρητη υποψία που ειχα τοτε (και την εχω ακόμα ) οτι υπήρχε μια σχεση αναμεσα σ'αυτό που εκανε ο Κλίντον με την Μονικα και στηνν αποφαση του να κανει πολεμο (για να εξιλεωθει στους συντηρητικους Αμερικανους ..
εξαλλου ειχα δει και μια ταινια ..Δεν θυμαμαι πως την λεγανε ..Αφορουσε την Κυρηξη πολεμου απο ενα προεδρο των Ηπα για να αποσπασει την προσοχή του κοινου απο το σκανδαλο του οτι ειχε γκομενα.
Μόνο που στην ταινια ο πολεμος ηταν καθαρά τηλεοπτικός ...
Συνεχιζεται
( στον Μπους υιο και μετά στον Ομπαμα
(εν τω μεταξυ θυμαμαι οτι καποτε ειχε διαβασει ενα μυθιστορημα επιστημονικής φαντασιας γραμμένο στα '7ο
με υποθεση το εντελώς τρελό τοτε σεναριο της εκλογής Μαυρου Προεδρου στις ΗΠΑ ..μόνο που δεν θυμαμαι τον τιτλο που να πάρει τον Αικ του μέσα )
ακομα σχεδιαζω και μια αντιστιξη με τα Τοτε καθ ημας και οτι αλλο θυμηθώ..
Αν θυμαστε κιεσεις τιποτε γραψτε μου (σχολιο )
1 σχόλιο:
Χρειάζεται αγαπητέ φίλε,για να καταρρίψουμε το μονολιθικό πρόταγμα του νεοφιλελευθερισμού, κατα την ταπεινή μου γνώμη,να μεταπηδήσουμε απο το κοινωνιολογικό/ιστορικό επίπεδο στο ατομικό/ψυχολογικό.Τι εννοώ:να κατανοήσουμε τον μηχανισμό κοινωνικής νεύρωσης και ατομικών εμμονών, που γεννάει ο όψιμος σημειοκαπιταλισμός: χρήμα, ηδονή του κέρδους και του status,εικόνες και θεάματα,που σκεπάζουν τις διανοητικές οδούς τις οποίες ένα υγιές μυαλό μπορεί να ακολουθήσει.
Στην πορεία της ζωής, στην ροή της καθημερινότητας, σταματάς να σκέφτεσαι με όρους ουμανιστικής και σοσιαλιστικής ηθικής,αλλά υιοθετείς την τηλεοπτική και αυτοκινιτιστική ταχύτητα: στους δρόμους, στα γραφεία, στα κινητά και στους καναπέδες μας, νεκρώνουν οι νευρώνες μεταβίβασης της Λογικής και ενεργοποιούνται αυτοί του άγχους και της αλλοτρίωσης.
Η Πολιτική, εξαντλείται για τον καθένα μας, μπροστά στους λογαρισμούς και στην ακρίβεια, μπροστά στο χάσμα του θέλω με το μπορώ...
Στον νεοφιλελευθερισμό της μονεταριστικής λογικής , κυριαρχεί το ζήτημα της διαχείρισης των επιθυμιών, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο ,που αποτελεί κομβικό σημείο ευημερίας και ευτυχίας. Δυστυχώς , ανακαλύπτουμε οτι δεν υπάρχει ο μέσος άνθρωπος, η κοινή γνώμη, ο απλός πολίτης. Αυτοί οι όροι είναι μυθεύματα και δημιουργήματα του συστήματος μικροφυσικής της εξουσίας και του κεφαλαίου( Φουκώ), και ενισχύθηκαν απο την αριθμητική των αγορών που επέβαλλε η σχολή του Σικάγο.
Ετσι, ενω ο καθένας μας προσπαθεί να μιλήσει, να γράψει, να παράγει,ολοι τελικά.... καταναλώνουμε! Αγαθά,υπηρεσίες, πολιτική, χρόνο,έρωτα( ναι, ακόμα και ο έρωτας έγινε αναλώσιμο υλικό νοητικής ηδονής)
Προτείνω λοιπόν αν θέλουμε να δούμε που συναντάται η μαρξιστική διάνοια με την ανθρώπινη υπόσταση της κοινωνικότητας, να διαβάσουμε κάτι πιο... βατό απο το Κεφάλαιο: το έργο του Freud ΄΄Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας΄΄.
Εκεί θα ανακαλύψουμε το πώς ένας μεγαλοαστός της Βιέννης, στην αρχή του αιώνα, ανέλυσε την νεύρωση που γεννά η καλυμμένη πάλη των τάξεων, η κρυμμένη κοινωνική ανισότητα, αυτή που υπάρχει στο ατομικό μας υποσυνείδητο...
Ο αντίποδας των Reagonomics και του Θατσερισμού, δεν ήταν ο τρίτος δρόμος και ο Μπλερισμός,δεν ηταν κάν η επικίνδυνη πολιτική χάρτινου πλούτου του Κλίντον και φθηνού χρήματος του Γκρίνσπαν...Δεν ηταν ουτε η σοσιαλδημοκρατική των Γάλλων ,του Σημίτη, των Ιταλών κεντροαριστερών...Πιστέυω οτι ακόμη και οι Κρουγκμαν, Στιγκλιτζ, Σεν,κ.α αξιόλογοι , δεν μπορούν να νικήσουν την Οικονομία της Επιθυμίας ούτε τα Χρηματοστήρια των Ηδονών Κέρδους! Ο νεοφιλελευθερισμός θα κερδίζει πάντα στα σημεία ,εκτός και αν επικρατήσει μια εναλλακτική αριστερή πολιτική, σχεδόν Λακανική...
''Πρέπει να δεχτούμε ως αντίπαλό μας έναν ορισμένο τρόπο ζωής, τον καταναλωτισμό, την ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη στην τεχνολογία και τα δίκτυα ενημέρωσης, την τρομώδη γιγάντωση των τηλεπικοινωνιών, τον φετιχισμό της πληροφορίας, τα προϊόντα μιας χρήσης και τους συμβούλους επιχειρήσεων''( τύπους σαν και εμένα!)και συνεχιζει:
''...να εξαγριώνεσαι με τον παραληρούντα αυτοματισμό των συνδιαλλαγών, το πλαστικό χρήμα και τα κυμαινόμενα κεφάλαια...τον βαθύτερο ιδιοσυγκρασιακό πυρήνα του αμερικάνικου ονείρου, θεμελιωμένου στη σχεδόν θεολογική πίστη του μέσου Αμερικανού ότι τα πάντα προορίζονται να πουληθούν και ότι, σε όφελος του φαίνεσθαι, δηλαδή του υπ' αριθμόν ένα προϊόντος, η ψυχή των πραγμάτων πρέπει να εκμηδενίζεται...''
Ο Ζίζεκ έγραψε κάποτε:
''Αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι τόσο πολύ η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της απόλαυσης, όσο, για την ακρίβεια, η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ (η διοίκηση) της απόλαυσης, η οποία με τη στενή έννοια είναι μια μετα-πολιτική πράξη..''
Αυτή την διαχείριση προτείνω, αυτή κρύβεται πίσω απο τους ψυχρούς αριθμούς δημοσιονομικής πολιτικής και των καθημερινών ατομικών υπολογισμών. Εκεί θα παιχθεί το στοίχημα του μέλλοντος:
να μεταφέρουμε στις μάζες την σύγχρονη αξία της αδογμάτιστης μαρξιστικής θεωρίας και την πρακτική και χρήσιμη πλευρά της φρουδικής και λακανικής συμβολής στο άτομο και στην κοινωνία.
Το πόστ που σκέφτεσαι λοιπόν, προτείνω να έχει στο ντιβάνι του αναλυτή τους Φριντμαν και Χαγεκ!
Δημοσίευση σχολίου