ενα αξιοπροσεκτο αρθρο του Ανδρεα Πανταζοπουλου στην σημερινή ''Ε'':Ο ΣΥΡΙΖΑ (κλικ στον τιτλο)

Απόσπασμα :

Σχηματοποιώντας, θα λέγαμε ότι η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνθήκες κρίσης εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, είναι ότι λειτούργησε ως «κίνημα» και όχι ως «κόμμα». Πλαισίωσε και στήριξε με προνομιακό τρόπο μορφές πολιτικής κινητοποίησης, που του προσέδωσαν κινηματική ταυτότητα, οριακά μια νεο-λαϊκιστική ταυτότητα: βρέθηκε αρωγός και συσπείρωσε τον νέο-λαό των κινημάτων, θεωρώντας ότι η δυναμική που θα απελευθερωνόταν ήταν ικανή να ανατρέψει τους συνολικούς συσχετισμούς δυνάμεων, σε κάθε περίπτωση μέσα στην Αριστερά και την Κεντροαριστερά.

Υποτίμησε, όμως, τόσο τη δύναμη των παραδοσιακών πολιτικών ταυτίσεων όσο και τις κοινωνικές ανάγκες άμεσης και αποτελεσματικής απάντησης στην πολύμορφη κρίση. Με άλλα λόγια, το πλεονέκτημα της κινηματικής του δυναμικής άρχισε να γίνεται μειονέκτημα, όταν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε ή έδειξε να αποφασίζει, ότι ο κινηματικός του χαρακτήρας δεν αφορά το «εθνικό ακροατήριο», αλλά υπακούει σε άλλες προτεραιότητες. Επιλογή θεμιτή, αλλά με κόστος.

Ενα κόστος που διευρύνθηκε, αν σκεφθούμε ότι η σημερινή αμηχανία του δεν οφείλεται μόνο στον στρατηγικό εγκλωβισμό του σε έναν ρητορικά αδιάλλακτο κινηματισμό, αλλά και στην τακτική που μέχρι τώρα υιοθετήθηκε για να τον υπηρετήσει: στον πολυμέτωπο αγώνα ενάντια σε όλους του υπόλοιπους. Κατ' εξοχήν ένδειξη ιδεολογικο-πολιτικής καθαρότητας, μια τέτοια υπερβατική πολυμέτωπη τακτική απομονώνει τον φορέα της από ένα πλαίσιο αναγκαίων πολιτικών συμμαχιών, στρέφει τους πάντες εναντίον του, αντί να τους εξουδετερώνει, υποχρεώνοντάς τους να τον παρακολουθούν.

Ο κινηματικός ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε αλαζονικά, έγινε «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ», και έτσι αυτοϋπονομεύτηκε ως διακριτό επίπεδο πολιτικής διεύθυνσης, υποβαθμίζοντας συνεπώς δραματικά την ανάγκη ενός μπλοκ πολιτικών συμμαχιών, θεωρώντας ίσως ότι τα κινήματα από μόνα τους είναι ικανά να υποκαταστήσουν το ίδιο το πολιτικό πεδίο, να άρουν την αυτονομία του, τελικά να το «καταργήσουν» (ως «κατεστημένο»).

Αλλά, αν θεωρείς ότι όλα παίζονται στο «κοινωνικό», ότι το κοινωνικό είναι η αυθεντική πλευρά του πολιτικού, ότι το πολιτικό είναι η αλλοτρίωση του κοινωνικού, τότε μπορεί να βρεθείς αντιμέτωπος με όλες τις (δυσάρεστες) εκπλήξεις. Εκπλήξεις που δεν αναιρούνται από καθυστερημένες κινήσεις κορυφής, που κάλλιστα θα μπορούσαν να εκληφθούν, αργότερα, ως προδοσία του κοινωνικού ....''