Αναγνώστες

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Εαυτοί και Ταυτοτητα

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Εαυτοί και Ταυτοτητα
αποσπασμα
Το τελος της αφηγησης

Η προσωπική ταυτότητα είναι μια αφήγηση, άρα μια επιλογή. Οι αφηγήσεις είναι σαν προβολείς. Φωτίζουν μέρος της σκηνής αφήνοντας την υπόλοιπη στο σκοτάδι. Αν φωταγωγούσαν ολόκληρη τη σκηνή, θα ήταν ουσιαστικά άχρηστοι. Το έργο τους, άλλωστε, είναι να θεραπεύσουν την σκηνή, να την προετοιμάσουν για οπτική και διανοητική πρόσληψη από τους θεατές να δημιουργήσουν μια εικόνα την οποία να μπορεί κανείς να αφομοιώσει, να κατανοήσει και να συγκρατήσει, μέσα από ένα χάος κηλίδων και στιγμάτων που κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να προσλάβει ή να αντιληφθεί.Αποστολή της αφήγησης είναι να επιλέγει και είναι ίδιον της φύσης της να συμπεριλαμβάνει αποκλείοντας και να διαφωτίζει σκιάζοντας
Όμως ,τι να επιλέξεις σήμερα; Ο Ιρενέο Φούνες ηρωας μιας από τις ιστορίες του Μπορχες ,όταν ήταν παιδί, έπεσε από το άλογο και έμεινε ανάπηρος και «σχεδόν ανίκανος να συλλάβει καθολικές ,πλατωνικές ιδέες», δηλαδή τη διαδικασία της αφαίρεσης:να εστιάζει σε συγκεκριμένες όψεις των όσων έβλεπε με το να παραβλέπει τα υπόλοιπα. Ο Φούνες όχι μόνο θυμόταν κάθε φύλλο κάθε δέντρου, κάθε δάσους ,αλλά και καθεμιά απ τις φορές που το είχε δει η το είχε φανταστεί.Εν τέλει ο Φούνες παραπονιόταν :«η μνήμη μου κύριε είναι ένας σωρός από σκουπίδια »
Ο Φουνες , ανίκανος να επιλέξει χάνει και την ικανότητα να αφηγηθεί στον εαυτό του μια αίσθηση ταυτότητας:θυμίζει τον σύγχρονο κορεσμένο εαυτό.



Ήδη από τα1903 ο Georg Simmel περιγράφει. τον κορεσμό ως χαρακτηριστικό της στάσης του Μπλαζέ :πλήρη έλλειψη κάθε στοιχείου προσωπικότητας και από την άλλη μεριά από μια άκρως προσωπική υποκειμενικότητα .«Η στάση αυτή παράγεται πρωτίστως από τα ταχέως μεταβαλλόμενα αντιθετικά ερεθίσματα των νεύρων […]Η ουσία της στάσης του μπλαζέ συνίσταται στην άμβλυνση της ικανότητας του νου να κάνει διακρίσεις. […]τα ίδια τα πράγματα, βιώνονται ως ανυπόστατα. Εμφανίζονται στα μάτια του μπλαζέ ατόμου με μιαν ομοιόμορφα επίπεδη και γκρίζα απόχρωση κανένα αντικείμενο δεν αξίζει την προτίμηση από κάποιο άλλο».Σήμερα παρατηρείται μια πολυφερνική κατάστασης εξαιτίας της οποίας αρχίζει κανείς να βιώνει «τον ίλιγγο της απεριόριστης πολυπλοκότητας.».Μπλεγμένος κάποιος σε συχνά αντιφατικές η ασυνάρτητες δραστηριότητες, μεγαλώνει με την αγωνία του βιασμού που υφίσταται η αίσθηση της ταυτότητας του.« Καθώς ο κορεσμός συνεχίζεται, το αρχικό αυτό στάδιο παραγκωνίζεται από ένα άλλο στο οποίο νιώθει την έκσταση της πολλαπλής ύπαρξης …Το τελικό στάδιο αυτής της μετάβασης κατακτάται «όταν ο εαυτός εξαφανίζεται ολοκληρωτικά σε μια κατάσταση συσχέτισης: παύει να πιστεύει σε έναν εαυτό ανεξάρτητο από τις σχέσεις στις οποίες αυτός η αυτή είναι ενσωματωμένοι»


Στη εποχή μας το να είναι κανείς σε επαφή με τα βαθύτερα συναισθήματα τις επιθυμίες και τις προσδοκίες του, θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για μια γεμάτη ανθρώπινη ζωή. Η «κοσμοαντίληψη πού αναδύεται ανάμεσα μας εστιάζεται αποκλειστικά στον εαυτό και έχει για αποκλειστικό της αγαθό την ατομική επιβίωση»
Πολλοί άνθρωποι ,σήμερα δεν αναζητούν πλέον να βρουν το νόημα της ζωής τους απευθυνόμενοι στο θεό, στην αλήθεια, ή σε κάποιο εξωτερικό πλαίσιο ηθικής αναφοράς Αντίθετα προσδοκούν να το βρουν κοιτάζοντας μέσα στον εαυτό τους, σε ένα αδιάκοπο ερώτημα του «ποιος είμαι» «που αποτελεί μια έκφραση εγωπαθούς απορρόφησης μάλλον παρά ένα γνήσιο ερώτημα.
Οι άνθρωποι έφθασαν να πιστεύουν ότι αποτελούν τους συγγραφείς της προσωπικής τους ιστορίας, ότι το κάθε γεγονός στην ζωή τους πρέπει να έχει ένα νόημα πού να τους προσδιορίζει, αλλά τι ήταν αυτό το νόημα, οι αστάθειες και οι αντιφάσεις της ζωής τους εμποδίζουν να το βρουν ‘’’
Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν την συμβουλή του Φρειδερίκου Νίτσε «Γίνε αυτός πού είσαι» κατά γράμμα.

Αντί να στραφούν ωστόσο στην φιλοσοφία χρησιμοποιούν φάρμακα αναβολικά, αισθητική χειρουργική, θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης ακόμα κα χειρουργική αλλαγής φύλου. Τα αντικαταθλιπτικά δεν καταναλώνονται μόνο για να αντιμετωπιστεί η σοβαρή κλινική κατάθλιψη. Χρησιμοποιούνται επίσης ευρύτατα για να αντιμετωπιστούν η διαταραχή κοινωνικού άγχους, το μετατραυματικό στρες, η ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση, οι διατροφικές διαταραχές Πολλές από αυτές τις διαταραχές θεωρούνταν κάποτε σπάνιες ή και ανύπαρκτες. Ωστόσο από τη στιγμή πού μια φαρμακευτική εταιρεία αναπτύξει μια θεραπευτική αγωγή για ψυχιατρική διαταραχή, αποκτά οικονομικό συμφέρον να διαγιγνώσκουν οι γιατροί τη διαταραχή αυτή όσο γίνεται συχνότερα. Αυτό σημαίνει τη μετατροπή μιας κατάστασης πού κάποτε θεωρούνταν φυσιολογική παραλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς- να είσαι ντροπαλός, τελειομανής ,ή απαισιόδοξος- σε ψυχιατρικό πρόβλημα. Όσο περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν μια διαταραχή πού επιδέχεται φαρμακευτική αγωγή τόσο περισσότερα φάρμακα θα πουλήσουν οι εταιρείες«Γίνε αυτός πού είσαι ,Να είσαι ο εαυτός σου »

Δεν υπάρχουν σχόλια: