Κανένας δε εμβάθυνε στον Homo sentimentalis –λέει ο Μίλαν Κουντερα -
με περισσότερη οξυδέρκεια από τον Θερβάντες . Ο Δον Κιχώτης αποφασίζει να αγαπήσει μια ορισμένη κυρία , τη Δουλτσινέα ,παρόλο που ελάχιστα την γνωρίζει Στο εικοστό πέμπτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους αποσύρεται συνοδευόμενος από τον Σανστο στα έρημο βουνά, εκεί όπου θέλει να του δείξει το μεγαλείο του πάθους του . Πως όμως ν ¨αποδείξει ότι μια φλόγα καίει στη ψυχή του; Και πώς επιπλέον να το αποδείξει σε ένα πλάσμα τόσο απλοϊκό και άξεστο όσο ο Σαντσο; Ετσι , ο Δον Κιχώτης γδύνεται στο απόκρημνο μονοπάτι, μένει μόνο με την πουκαμίσα του και για να επιδείξει στον υπηρέτη του την απεραντοσύνη του συναισθήματος του , αρχίζει να κάνει μπροστά του τούμπες στον αέρα . Κάθε φορά που ξαναβρίσκεται με το κεφάλι κάτω, η πουκαμίσα γλιστράει στους ώμους του και ο Σαντσο διακρίνει το όργανο του που ταλαντεύεται. Το αγνό, μικρό μόριο του ιππότη, προσφέρει ένα θέαμα τόσο θλιβερό και γελοίο , τόσο σπαρακτικό , που ακόμα και ο Σαντσο με την αγροίκα ψυχή του , δεν αντέχει άλλο, σπιρουνίζει τον Ροσσινάντε και φεύγει ορμητικά. ”
Μιλαν Κούντερα , Η Αθανασία .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου