ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ τηςΡοσάνα Ροσάντα (απο την ΕΠΟΧΗ)

http://www.epohi.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=527&Itemid=39

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
''ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


06.04.08
Έναν μονάρχη, παρακαλώΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Η Ροσάνα Ροσάντα ανιχνεύει και χαρτογραφεί την κρίσιμη αλλαγή στην έννοια που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια στην έννοια και την ουσία της δημοκρατίας: το πέρασμα από το αίτημα για άμεση δημοκρατία του 68 και τη μαζική πολιτική συμμετοχή της δεκαετίας του 1970 στην αποσάθρωση των κομμάτων και την λειψή δημοκρατία των απόλυτων διευθυντών - νέων "πριγκήπων" της, βλέπε Σαρκοζί, Πούτιν, Μπερλουσκόνι, Βελτρόνι...
Της Ροσάνα Ροσάντα

Πριν από 40 χρόνια, το 1968, σε κάθε συνέλευση γινόταν συζήτηση για το ποιος θα την άνοιγε, ποιος θα προέδρευε και ποιος θα την έκλεινε, μέσα στη γενική διάθεση να πάρουν οι πάντες το λόγο, μια διάθεση που εξαπλώθηκε στην Ιταλία και σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Ο καθένας ένιωθε ότι μπορούσε και έπρεπε να μιλήσει, να εκτεθεί, να αναλάβει ευθύνες, να συμμετέχει σε μια απόφαση χωρίς να δέχεται να εξουσιοδοτήσει άλλους, γιατί κάθε εντολή αντιπροσώπευσης κουβαλούσε το σκουλήκι της ιεραρχίας και της γραφειοκρατικοποίησης.Σήμερα, εκείνοι οι φλογεροί νέοι είναι τουλάχιστον πενηντάρηδες και μαζί με τα παιδιά τους δεν φαίνεται να επιθυμούν τίποτε άλλο από το να δώσουν μια εξουσιοδότηση το ταχύτερο σε έναν ηγέτη που να έχει ελκυστική εικόνα, να είναι ικανός να αποφασίζει για όλους, και μάλιστα να έχει θέσει από μόνος του υποψηφιότητα έπειτα από μακρές διεργασίες, κατά τις οποίες θα συζητούν λίγοι και για λίγο και τον οποίο η λαϊκή ψήφος θα εμπιστευθεί για πέντε χρόνια χωρίς να ενοχληθεί άλλο. Όταν θα έρθει η λήξη αυτής της περιόδου θα κριθεί εάν πρέπει να διατηρήσει την εντολή, ή όχι. Αυτό είναι το ζουμί της σύγχρονης δημοκρατίας κι όπως λέει ο Βελτρόνι, να είναι απλοποιημένη και να μην μας ζαλίζουν.
Μέσα σε μια γενιά διαλύθηκε η σκληρή κριτική η οποία, στο όνομα μιας ανάγκης και του απόλυτου δικαιώματος της συμμετοχής όλων και καθενός, συγκρούστηκε με την "κομματική μορφή" και κάθε οργανωμένη δομή. Η δυσπιστία απέναντι σ΄ αυτές ήταν διπλή: κάθε είδος οργάνωσης αποκρυσταλλώνει επίπεδα ελέγχου που αποδυναμώνουν τη συνέλευση. Ταυτόχρονα έκανε απρόσωπη την ευθύνη στο όνομα μιας αφηρημένης "γραμμής" που υπαγορευόταν από την ηγετική ομάδα, η οποία βρισκόταν μακριά από την πολυπλοκότητα των ατόμων που προωθούν την αλλαγή.Επρόκειτο πραγματικά για αλλαγή, όπως συμβαίνει πάντα όταν κινούνται τεράστιες μάζες, στη συγκεκριμένη περίπτωση μια ολόκληρη γενιά. Κι ήταν ξεκάθαρο προς ποια κατεύθυνση: για να διευρυνθεί στο έπακρο η σφαίρα των αποφάσεων μέχρι να φθάσουμε στη συμμετοχή όλων. Δύσκολος στόχος. Όμως αυτή η ώθηση διέρρηξε σε κάθε χώρο τη στεγανοποίηση των πολιτικών και οικονομικών δομών, από τα εργοστάσια μέχρι τα νοσοκομεία, που κατακτήθηκαν και διαποτίστηκαν απ΄ αυτήν.
Η μαζική πολιτική συμμετοχή του '70
Στη δεκαετία του ΄70 δεν ήταν "ιδεολογία", ήταν μαζική εμπειρία. Έκανε πιο εύθραυστα όχι μόνο τα παλιά αλλά και τα καινούρια κόμματα, τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες που δημιουργήθηκαν μέσα στο κύμα του κινήματος, καθώς και την ίδια τη δημιουργία των κινημάτων με κάποια σταθερότητα δομών. Χιλιάδες άτομα, άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, πολλοί από τους οποίους "ασχολούνταν με την πολιτική" για πρώτη φορά, πειραματίστηκαν με ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της δημοκρατίας κι όχι μόνο της άμεσης, αλλά κάθε δημοκρατίας αντάξιας του ονόματός της.

Στην Ιταλία αυτή η ώθηση κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια, συναντώντας πρώτα δυνατές αλλά άχρωμες αντιστάσεις. Όταν στη συνέχεια άρχισε η δράση των ένοπλων ομάδων, η καταστολή ξέσπασε πάνω σ΄ αυτές αλλά και σ΄ εκείνη, που οδηγήθηκε προς το τέλος της. Σήμερα, το αποτέλεσμα εκείνης της εποχής είναι υπερπραγματικό. Κατέληξε να αλλάξει η ίδια η έννοια της δημοκρατίας, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που είχε δώσει την αρχική ώθηση κρούσης.....