http://politikokafeneio.com/argentini/ar9.htm
http://www.sek-ist.gr/documents/is94/argentina/edge.htm
http://www.epohi.gr/argedina_international_81202.html
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=4535107
Αποσπασμα:
Αργεντινή μια χώρα της... Ευρώπης
Η "Κατάληψη" είναι ένα ντοκιμαντέρ που δεν στηρίζεται στον εντυπωσιασμό αλλά στην ακριβή καταγραφή των γεγονότων στη χειρότερη κρίση. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε πανοραμικά πλάνα του Μπουένος Άϊρες, τραβηγμένα από ελικόπτερο. Θα έλεγε κάποιος ότι βλέπει εικόνες από μια οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα: Φαρδιές λεωφόροι φωταγωγημένες με άψογη ρυμοτομία, μεγάλα εμπορικά κτίρια και γραφεία.
Ήδη από τη δεκαετία του '70 ο ρυθμός βιομηχανικής επέκτασης της Αργεντινής ήταν συγκρίσιμος με αυτόν της Ιταλίας! Όταν η κάμερα προσγειώνεται στο έδαφος καταγράφει μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική: κλειστές τράπεζες, εγκαταλελειμμένα κτίρια γραφείων, άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια για να βρουν κάτι φαγώσιμο ή έστω ανταλλάξιμο.
Είναι εικόνες του Μπουένος Άϊρες μετά το κραχ του 2001, μετά δηλαδή την εφαρμογή από την κυβέρνηση ολόκληρου του πακέτου περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων που είχαν υπαγορεύσει οι "φωστήρες" του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Όμως κάθε περικοπή στις δημόσιες δαπάνες, αν και επιφανειακά εμφανίζεται σαν λύση στο πρόβλημα του ελλείμματος, βαθαίνει την ύφεση και κάθε βουτιά στην ύφεση κάνει το κρατικό έλλειμμα μεγαλύτερο, αφού πετσοκόβει τα έσοδα του κράτους.
Φαύλος κύκλος
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση δεν είχε αρκετά δολάρια να πληρώσει τους λογαριασμούς της και βέβαια η πολιτική της δεν της επέτρεπε να τα πάρει από τους πλούσιους της Αργεντινής οι οποίοι έσπευσαν να τα φυγαδεύσουν "σε μια νύχτα" στο εξωτερικό. Κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται σαν σχήμα λόγου, στην "Κατάληψη" βλέπουμε τις αυθεντικές σκηνές με τα αυτοκίνητα σεκιούριτι συνοδεία περιπολικών να κατευθύνονται στο αεροδρόμιο εξανεμίζοντας τις καταθέσεις των Αργεντινών.
Τις επόμενες μέρες η οργή του κόσμου θα ξεσπάσει στις - άδειες πλέον - τράπεζες αλλά και θα οδηγήσει στην παραίτηση δύο συνεχόμενων κυβερνήσεων.
Η ιστορία ξεκινά το 2001 σε μια Αργεντινή στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης, την περίοδο της προεδρίας του Κάρλος Μένεμ (1989-1999), όταν εξαιτίας της πολιτικής του πολλά εργοστάσια άρχισαν να βάζουν λουκέτο, ενώ το χρήμα "έφευγε" από τη χώρα και οι τράπεζες έκλειναν, δημιουργώντας σύγχυση και πανικό, και οδηγώντας το μεγάλο ποσοστό των κατοίκων στην ανεργία και τη φτώχεια.
Κατάληψη
Σε μια τέτοια στιγμή, 30 απολυμένοι εργάτες του χρεοκοπημένου εργοστασίου Forja, στο προάστια του Μπουένος Αϊρες, αποφασίζουν ν' αντιδράσουν καταλαμβάνοντας και λειτουργώντας το εργοστάσιο που οι ιδιοκτήτες του αρνούνταν να λειτουργήσουν, παρ' όλο που αυτό στηριζόταν σε κρατικές επιδοτήσεις.
Κι ενώ τα αφεντικά θεώρησαν την κατάληψη "κλοπή", οδηγώντας τους εργάτες στα δικαστήρια, άλλοι εργάτες ακολούθησαν, κάνοντας καταλήψεις και λειτουργώντας οι ίδιοι δεκάδες κλειστά, χρεοκοπημένα εργοστάσια. Κι ενώ κάποια στιγμή οι ιδιοκτήτες κέρδισαν την υπόθεση, η εκλογή ενός νέου, φιλελεύθερου προέδρου οδήγησε σε ακύρωση της απόφασης υπέρ των εργατών, δικαιώνοντας τις καταλήψεις τους, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως εδώ τελείωσε ο αγώνας τους.
Πόσο μακρινή είναι αυτή η ιστορία, σήμερα;
Κώστας Σαρρής,
Η "Κατάληψη" είναι ένα ντοκιμαντέρ που δεν στηρίζεται στον εντυπωσιασμό αλλά στην ακριβή καταγραφή των γεγονότων στη χειρότερη κρίση. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε πανοραμικά πλάνα του Μπουένος Άϊρες, τραβηγμένα από ελικόπτερο. Θα έλεγε κάποιος ότι βλέπει εικόνες από μια οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα: Φαρδιές λεωφόροι φωταγωγημένες με άψογη ρυμοτομία, μεγάλα εμπορικά κτίρια και γραφεία.
Ήδη από τη δεκαετία του '70 ο ρυθμός βιομηχανικής επέκτασης της Αργεντινής ήταν συγκρίσιμος με αυτόν της Ιταλίας! Όταν η κάμερα προσγειώνεται στο έδαφος καταγράφει μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική: κλειστές τράπεζες, εγκαταλελειμμένα κτίρια γραφείων, άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια για να βρουν κάτι φαγώσιμο ή έστω ανταλλάξιμο.
Είναι εικόνες του Μπουένος Άϊρες μετά το κραχ του 2001, μετά δηλαδή την εφαρμογή από την κυβέρνηση ολόκληρου του πακέτου περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων που είχαν υπαγορεύσει οι "φωστήρες" του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Όμως κάθε περικοπή στις δημόσιες δαπάνες, αν και επιφανειακά εμφανίζεται σαν λύση στο πρόβλημα του ελλείμματος, βαθαίνει την ύφεση και κάθε βουτιά στην ύφεση κάνει το κρατικό έλλειμμα μεγαλύτερο, αφού πετσοκόβει τα έσοδα του κράτους.
Φαύλος κύκλος
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση δεν είχε αρκετά δολάρια να πληρώσει τους λογαριασμούς της και βέβαια η πολιτική της δεν της επέτρεπε να τα πάρει από τους πλούσιους της Αργεντινής οι οποίοι έσπευσαν να τα φυγαδεύσουν "σε μια νύχτα" στο εξωτερικό. Κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται σαν σχήμα λόγου, στην "Κατάληψη" βλέπουμε τις αυθεντικές σκηνές με τα αυτοκίνητα σεκιούριτι συνοδεία περιπολικών να κατευθύνονται στο αεροδρόμιο εξανεμίζοντας τις καταθέσεις των Αργεντινών.
Τις επόμενες μέρες η οργή του κόσμου θα ξεσπάσει στις - άδειες πλέον - τράπεζες αλλά και θα οδηγήσει στην παραίτηση δύο συνεχόμενων κυβερνήσεων.
Η ιστορία ξεκινά το 2001 σε μια Αργεντινή στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης, την περίοδο της προεδρίας του Κάρλος Μένεμ (1989-1999), όταν εξαιτίας της πολιτικής του πολλά εργοστάσια άρχισαν να βάζουν λουκέτο, ενώ το χρήμα "έφευγε" από τη χώρα και οι τράπεζες έκλειναν, δημιουργώντας σύγχυση και πανικό, και οδηγώντας το μεγάλο ποσοστό των κατοίκων στην ανεργία και τη φτώχεια.
Κατάληψη
Σε μια τέτοια στιγμή, 30 απολυμένοι εργάτες του χρεοκοπημένου εργοστασίου Forja, στο προάστια του Μπουένος Αϊρες, αποφασίζουν ν' αντιδράσουν καταλαμβάνοντας και λειτουργώντας το εργοστάσιο που οι ιδιοκτήτες του αρνούνταν να λειτουργήσουν, παρ' όλο που αυτό στηριζόταν σε κρατικές επιδοτήσεις.
Κι ενώ τα αφεντικά θεώρησαν την κατάληψη "κλοπή", οδηγώντας τους εργάτες στα δικαστήρια, άλλοι εργάτες ακολούθησαν, κάνοντας καταλήψεις και λειτουργώντας οι ίδιοι δεκάδες κλειστά, χρεοκοπημένα εργοστάσια. Κι ενώ κάποια στιγμή οι ιδιοκτήτες κέρδισαν την υπόθεση, η εκλογή ενός νέου, φιλελεύθερου προέδρου οδήγησε σε ακύρωση της απόφασης υπέρ των εργατών, δικαιώνοντας τις καταλήψεις τους, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως εδώ τελείωσε ο αγώνας τους.
Πόσο μακρινή είναι αυτή η ιστορία, σήμερα;
Κώστας Σαρρής,
ΥΓ: Το νέο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν που κυκλοφόρησε πρόσφατα έχει -σε ελεύθερη μετάφραση- τον τίτλο: «Η στρατηγική τού σοκ: Η άνοδος ενός καταστροφικού καπιταλισμού». Αλλά δεν έχει εκδοθεί ακόμη στα ελληνικά...
