Ιούνιος 29, 2007 στο 3:22 μ.μ
Καθώς γλιστρούν οι στάλες του Ιδρώτα
Γίνονται πάλι σκοτεινά όπως και πρώτα
Τα μονοπάτια τα σοκάκια και οι δρόμοι
Όπου γλιστρούμε σαν σκιές , τα δέντρα
Που μοιάζαν να χουνε καρπούς ήταν ξερά ,
κι αερικά μας αποδειχτήκαν τα ελπιδοφόρα νέα ,φρούδες οι ελπίδες ,στα μουντά,
εκεί που ένας ψεύτης ήλιος ,δήθεν μας χαμογελά
εκεί μοιραίοι
δειλοί και άβουλοι αντάμα
Προσμένουμε (και πάλι δήθεν ) ένα θάμα …
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
1 σχόλιο:
εκεί που ένας ψεύτης ήλιος ,δήθεν μας χαμογελά
εκεί μοιραίοι...
δυνατοί κι αδύναμοι αντάμα
Προσμένουμε (και πάλι δήθεν ) ένα θάμα …
Δημοσίευση σχολίου