Στιχοι του Νοσφεράτου για τον Παπουλη*
Αφιερωμενοι
Αφιερωμενοι
για δες που καταντησαμε κι εγώ και τα παππούλια
τωρα πού γκρισαρισαμε , γιναμε γεροντουλια
μοναχα οι θυμησες παλιες μας τρεφουν και οι μνημες
μας προσπερνουν αδιαφορα οι εφήμερες οι φήμες
θυμόμαστε χρονια παλια και μυριοδοξασμένα
του ενα ενα τεσσερα και εχουμε χεσμένα
τα σημερις ξετσιπωτα νειατα ,τα ξεπεσμένα
γιατι μας τριγυριζουνε ωσαν στοιχειωμένα
ολα τα χρόνια τα παλια ,και οι παλιες οι δοξε
ςτότε που καθε ασχετος , δεν σουκανε και κογξες
Μονάχα εσύ εμεινες, Παπούλη μου πιστός
εδω στης Χελιδονοφωλιας το θειο φως
κι εγώ γυρνώ σαν και τον Ληρ ,ντυμένος με κουρελια
ενώ οι Ελληνάρες μας χορευουν τσιφτετέλια
στο καφενείον η Ελλάς δεν θελουν τα βαμπίρια
μονάχα των πολιτικών να κανουν τα χατιρια
Κι εσυ Παπουλη μου πιστε ,παντα στη Χελιδονα
ολόρθε, Αξιε γεροντα που διακονάς ακομα
Της Ποιησης το υψηλό, και αγιο ποτήρι
και δεν σκορπάς εδώ κι εκεί, να κανεις μπανιστήρι
σαν τς νεαρους που βλεπουνε με υφος ζαβλακωμενο
το, καθε Σλαβας, το νινί ,το ρετουσαρισμένο
Παπούλιε ,παρατηρηρώ πως στα Ποιητικά
Τα συνεργα σου ορθώνονται μαλλον, πολυ γοργα
αυτό σημαινει εμπνευσιν και ψυχικό βρασμό
αν και παπούς ,δεν φαινεται,να εχεις μαρασμό
Παπου ακου παραπονο που εχω απο τα νιάτα
Τη Χελιδονα αφήσανε και πήγαν στα Λουσατα
Στα σαλονατα,εντρυφουν, της Ναυσικάς τα κάλη
κι εδώ στην Χελιδώνα μας ,αφηκαν ενα χάλι….
Δεν ντρεπονται ,ωρε Παπου και παν στα μεγαλεια
κι αφήνουνε τη ποιηση και την φιλολογια;
πες μου ,ετσι που τα παρατούς και που γυρνάν ασκόπως
Πως θε να δουνε προκοπή ,τι θαπογινει ο τόπος;
Μάιος 24, 2007 στο 9:00 μ.μ
Νοσφεράτος
Πολυ απαισιοδοξο σε βλεπω Ω ! Παπούλη
ολο θε να βρεθεί για σε, κανα μικρο αιδοι(δην)ούλι
κ ι αν ο φαλλος στην Ωρα του δεν ανταποκριθεί
υπαρχουν και σκευάσματα για να ανυψωθεί
Παπουλη μου τολεγα εγώ και δεν ειναι τυχαιο
..πως μονο υπερηλικες εχουν ηθος ακμαιο
ποτες δεν παρατάν αρχες , δεν αλλαξοπιστούνε
στην Χελιδονα μενουνε και δεν βαρυγκομουνε
Το τελευταιο ποιημα σου, μου φαινεται, Παπουλη
πώς μπλεκει νεωτερισμούς, με το ηρωικό το Σούλι
Χαρεμια του Αλή πασα με ΜπερτολντΜπρεχτισμούς
και ημας τους βουρκόλακας, με Αντιβαρισμούς
Μεταμοντέρνα ποίησιν μου φαινεται πως γράφεις
κι’ μ’ αλματα δυσαναλογα της ηλικιας σου, Γνάθεις
νεους ποιητικους χρησμούς ,
στην κλασσικήν την ποιησιν θα προτιμουσα να σε ιδώ
ξανά
και ασε τους μετεωρισμούς
των εξπρεσσιονιστών τις αφαιρεσεις και τους μετα-ορισμους
Το ξεύρω ,βεβαια πώς ψάχνεις την έμπνευσινγια να βρεις
και συγχωρώ τους πειραματισμους
μα εσυ παπούλη δι εμέ ησουν το αποκούμπι
κι αξία σταθερά,
Ασε το Ημισκούμπρι
να παιξει με καμμιαν νεαρά.
Αμήν
Μάιος 24, 2007 στο 9:04 μ.μ
Νοσφεράτος
Στην χελιδωνα ερχονται και μικρα αιδ(ονακ)οια
και που και που, και κανουνε και με παπούδες, Μάκια…
Πολλοι οι στιχοι που γραφτηκαν εδώ στην Χελιδώνα
που ιχνηλατουν την Ποιση του εικοστου πρωτου αιώνα
ανεπαισθητως ανοιξαν πύλες Λογοτεχνίας
(αν βεβαια ,εξαιρεσουμε και ολίγας μαλακίας)
Μιαν αποτιμησην μικρήν ,ποιησεως, θα καμω
οχι βεβαιως τελικήν, γι αυτήν δεν θα προκάμω
και ουτε με κριτηρια , αγνα ,ποιητικά
μα μάλλον με τα γουστα ,τα πολύ προσωπικά…
Των στιχουργών μ’ αρεσουνε σχεδόν ολων τα λόγια
(που συχνα ανατρέπουνε του χρόνου τα ρολογια)
Μα πιο πολύ- σ’ εμέ- μιλούν του Ποιητή Παπούλη
Που εχουν τρυφερότητα μα και σοφίαν ούλη.
Παπουλη μου,ειλικρινώς, στους στίχους ,φανερώνεις
τη πατρικη τη θαλπωρή, και ολους μας σκλαβώνεις
μ' αυτό το προστατευτικό,ποιητικό σου βλέμμα
που διαλύει αυθωρεί ,το παιδιακίσιο ψέμμαΜάιος 20, 2007 στο 7:58 μ.μ
Νοσφεράτος
Των νεαρών τα ποίηματα ειναι σημάδια θαρρους
(καμμιά φορά, όμως, κρύβουνε και άσχετους γαιδάρους)
Την αρχοντια ,ευγένεια ,ποιήσως ,φροντίδα
Προσφέρει μεγαλοκαρδα, η, του Παπού, Γραφίδα
Να κι ο Παπούλης ερχεται ,κρατώντας Βακτηρία
Γλυκά τον υποβάσταζε γκόμενα Βαλκυρία…
Ερχονταν για την Συναξη ,εκει εις τα Καβύρεια
τα παιγνιωδη οργια ,πουναι πολύ μυστήρια…
Παει καιρός που μουλειψε η μανα Χελιδονα
οταν μακρυα της εφυγα ,διεβην τον Ρουβικώνα
ταξιδεψα κι αρρωστησα και πήγα στις Βερμουδες
οπου Πασοκοι ετρωγαν ξυλο στους Πισινουδες …
Μα να που ματαγυρισα και ηυρα τον Παπουλη
που μαξεψε στο ποημα του την μαεστρια ούλη
και γραφει για ναυάγια και δια Αβοριγίνους
και νιωθω σαν να βρεθηκα με φιλους Βεδουίνους ..
Λαμπρός αναδεικνυεσαι ω ποιητά Παπουλη
Το ποιημα σου ,μου θυμισε τους μαχητες στο Σούλι
Λεβεντικα, που χορεψαν, τον γύρο του Ζαλλόγγου
Μηδεποτε πτοουμενοι, του Βενιζελειου Ογκου.
Οκτώβριος 22, 2007 στο 8:50 μ.μ
Νοσφεράτος
Ολοχρυσα Χαμόγελα του Ποιητη Παπουλη
Χαμογελά και Χρύσισε η Χελιδόνα Ούλη
Γιατί τα δοντια τα χρυσά και τα μαλαματένια
Κανουν των Γέροντων Θωριά να μοιαζει αγαλματένια…
Μεσα στα δοντια τα χρυσά κρυβεται η σοφία …
Και εχουν στους κοπτηρες τους μια σταλα αμαρτια
Συμπυκνωμένη σε χρυσό την Γευση της Ζωής τους …
Μεσα απο ταις Χρυσές οδους περιπατει η Ψυχή τους
(Απο τα παλιά …
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 15, 2007(εκ ΧελιδΩνος( μ-λ)
τωρα πού γκρισαρισαμε , γιναμε γεροντουλια
μοναχα οι θυμησες παλιες μας τρεφουν και οι μνημες
μας προσπερνουν αδιαφορα οι εφήμερες οι φήμες
θυμόμαστε χρονια παλια και μυριοδοξασμένα
του ενα ενα τεσσερα και εχουμε χεσμένα
τα σημερις ξετσιπωτα νειατα ,τα ξεπεσμένα
γιατι μας τριγυριζουνε ωσαν στοιχειωμένα
ολα τα χρόνια τα παλια ,και οι παλιες οι δοξε
ςτότε που καθε ασχετος , δεν σουκανε και κογξες
Μονάχα εσύ εμεινες, Παπούλη μου πιστός
εδω στης Χελιδονοφωλιας το θειο φως
κι εγώ γυρνώ σαν και τον Ληρ ,ντυμένος με κουρελια
ενώ οι Ελληνάρες μας χορευουν τσιφτετέλια
στο καφενείον η Ελλάς δεν θελουν τα βαμπίρια
μονάχα των πολιτικών να κανουν τα χατιρια
Κι εσυ Παπουλη μου πιστε ,παντα στη Χελιδονα
ολόρθε, Αξιε γεροντα που διακονάς ακομα
Της Ποιησης το υψηλό, και αγιο ποτήρι
και δεν σκορπάς εδώ κι εκεί, να κανεις μπανιστήρι
σαν τς νεαρους που βλεπουνε με υφος ζαβλακωμενο
το, καθε Σλαβας, το νινί ,το ρετουσαρισμένο
Παπούλιε ,παρατηρηρώ πως στα Ποιητικά
Τα συνεργα σου ορθώνονται μαλλον, πολυ γοργα
αυτό σημαινει εμπνευσιν και ψυχικό βρασμό
αν και παπούς ,δεν φαινεται,να εχεις μαρασμό
Παπου ακου παραπονο που εχω απο τα νιάτα
Τη Χελιδονα αφήσανε και πήγαν στα Λουσατα
Στα σαλονατα,εντρυφουν, της Ναυσικάς τα κάλη
κι εδώ στην Χελιδώνα μας ,αφηκαν ενα χάλι….
Δεν ντρεπονται ,ωρε Παπου και παν στα μεγαλεια
κι αφήνουνε τη ποιηση και την φιλολογια;
πες μου ,ετσι που τα παρατούς και που γυρνάν ασκόπως
Πως θε να δουνε προκοπή ,τι θαπογινει ο τόπος;
Μάιος 24, 2007 στο 9:00 μ.μ
Νοσφεράτος
Πολυ απαισιοδοξο σε βλεπω Ω ! Παπούλη
ολο θε να βρεθεί για σε, κανα μικρο αιδοι(δην)ούλι
κ ι αν ο φαλλος στην Ωρα του δεν ανταποκριθεί
υπαρχουν και σκευάσματα για να ανυψωθεί
Παπουλη μου τολεγα εγώ και δεν ειναι τυχαιο
..πως μονο υπερηλικες εχουν ηθος ακμαιο
ποτες δεν παρατάν αρχες , δεν αλλαξοπιστούνε
στην Χελιδονα μενουνε και δεν βαρυγκομουνε
Το τελευταιο ποιημα σου, μου φαινεται, Παπουλη
πώς μπλεκει νεωτερισμούς, με το ηρωικό το Σούλι
Χαρεμια του Αλή πασα με ΜπερτολντΜπρεχτισμούς
και ημας τους βουρκόλακας, με Αντιβαρισμούς
Μεταμοντέρνα ποίησιν μου φαινεται πως γράφεις
κι’ μ’ αλματα δυσαναλογα της ηλικιας σου, Γνάθεις
νεους ποιητικους χρησμούς ,
στην κλασσικήν την ποιησιν θα προτιμουσα να σε ιδώ
ξανά
και ασε τους μετεωρισμούς
των εξπρεσσιονιστών τις αφαιρεσεις και τους μετα-ορισμους
Το ξεύρω ,βεβαια πώς ψάχνεις την έμπνευσινγια να βρεις
και συγχωρώ τους πειραματισμους
μα εσυ παπούλη δι εμέ ησουν το αποκούμπι
κι αξία σταθερά,
Ασε το Ημισκούμπρι
να παιξει με καμμιαν νεαρά.
Αμήν
Μάιος 24, 2007 στο 9:04 μ.μ
Νοσφεράτος
Στην χελιδωνα ερχονται και μικρα αιδ(ονακ)οια
και που και που, και κανουνε και με παπούδες, Μάκια…
Πολλοι οι στιχοι που γραφτηκαν εδώ στην Χελιδώνα
που ιχνηλατουν την Ποιση του εικοστου πρωτου αιώνα
ανεπαισθητως ανοιξαν πύλες Λογοτεχνίας
(αν βεβαια ,εξαιρεσουμε και ολίγας μαλακίας)
Μιαν αποτιμησην μικρήν ,ποιησεως, θα καμω
οχι βεβαιως τελικήν, γι αυτήν δεν θα προκάμω
και ουτε με κριτηρια , αγνα ,ποιητικά
μα μάλλον με τα γουστα ,τα πολύ προσωπικά…
Των στιχουργών μ’ αρεσουνε σχεδόν ολων τα λόγια
(που συχνα ανατρέπουνε του χρόνου τα ρολογια)
Μα πιο πολύ- σ’ εμέ- μιλούν του Ποιητή Παπούλη
Που εχουν τρυφερότητα μα και σοφίαν ούλη.
Παπουλη μου,ειλικρινώς, στους στίχους ,φανερώνεις
τη πατρικη τη θαλπωρή, και ολους μας σκλαβώνεις
μ' αυτό το προστατευτικό,ποιητικό σου βλέμμα
που διαλύει αυθωρεί ,το παιδιακίσιο ψέμμαΜάιος 20, 2007 στο 7:58 μ.μ
Νοσφεράτος
Των νεαρών τα ποίηματα ειναι σημάδια θαρρους
(καμμιά φορά, όμως, κρύβουνε και άσχετους γαιδάρους)
Την αρχοντια ,ευγένεια ,ποιήσως ,φροντίδα
Προσφέρει μεγαλοκαρδα, η, του Παπού, Γραφίδα
Να κι ο Παπούλης ερχεται ,κρατώντας Βακτηρία
Γλυκά τον υποβάσταζε γκόμενα Βαλκυρία…
Ερχονταν για την Συναξη ,εκει εις τα Καβύρεια
τα παιγνιωδη οργια ,πουναι πολύ μυστήρια…
Παει καιρός που μουλειψε η μανα Χελιδονα
οταν μακρυα της εφυγα ,διεβην τον Ρουβικώνα
ταξιδεψα κι αρρωστησα και πήγα στις Βερμουδες
οπου Πασοκοι ετρωγαν ξυλο στους Πισινουδες …
Μα να που ματαγυρισα και ηυρα τον Παπουλη
που μαξεψε στο ποημα του την μαεστρια ούλη
και γραφει για ναυάγια και δια Αβοριγίνους
και νιωθω σαν να βρεθηκα με φιλους Βεδουίνους ..
Λαμπρός αναδεικνυεσαι ω ποιητά Παπουλη
Το ποιημα σου ,μου θυμισε τους μαχητες στο Σούλι
Λεβεντικα, που χορεψαν, τον γύρο του Ζαλλόγγου
Μηδεποτε πτοουμενοι, του Βενιζελειου Ογκου.
Οκτώβριος 22, 2007 στο 8:50 μ.μ
Νοσφεράτος
Ολοχρυσα Χαμόγελα του Ποιητη Παπουλη
Χαμογελά και Χρύσισε η Χελιδόνα Ούλη
Γιατί τα δοντια τα χρυσά και τα μαλαματένια
Κανουν των Γέροντων Θωριά να μοιαζει αγαλματένια…
Μεσα στα δοντια τα χρυσά κρυβεται η σοφία …
Και εχουν στους κοπτηρες τους μια σταλα αμαρτια
Συμπυκνωμένη σε χρυσό την Γευση της Ζωής τους …
Μεσα απο ταις Χρυσές οδους περιπατει η Ψυχή τους
(Απο τα παλιά …
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 15, 2007(εκ ΧελιδΩνος( μ-λ)
