ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ Μετ: ΜΑΡΙΑ ΠΟΡΤΟΛΟΜΑΙΟΥ
Κ Α Λ Ι Γ Ο Υ Λ Α Σ
Πράξη Τέταρτη, Σκηνή Δέκατη τέταρτη.
Ο Καλιγούλας, αφού έχει πνίξει την Καιζωνία, πηγαίνει άγριος στον καθρέφτη.ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣΚαλιγούλα! Και συ, και συ είσαι ένοχος. Λοιπόν! Τι περισσότερο, τι λιγότερο, δεν είναι έτσι; Μα ποιος θα τολμούσε να με καταδικάσει σ’ αυτόν τον δίχως κριτή κόσμο, όπου κανένας δεν είναι αθώος! (Με αγωνία). Το βλέπεις καλά. Ο Ελικώνιος δεν ήρθε. Δεν θ’ αποχτήσω το φεγγάρι! Αλλά πόσο σκληρό είναι νάχεις δίκιο και να πρέπει να φτάσεις ως τη συντέλεια! Γιατί τη φοβάμαι της συντέλεια. Ακούω τα όπλα! Είναι η αθωότητα που ετοιμάζει τον θρίαμβό της. Να μπορούσα νάμαι στη διάθεσή τους! Φοβάμαι! Τι σιχαμένο ! Νάχω περιφρονήσει τους άλλους για τη δειλία τους κι όμως να την αισθάνομαι μέσα μου. Αλλά δεν πειράζει. Ούτε κι ο φόβος διαρκεί! Θα ξανάβρω αυτό το τεράστιο κενό όπου η καρδιά γαληνεύει.
(Διστάζει λίγο, ξανάρχεται στον καθρέφτη. Φαίνεται πιο ήσυχος. Μιλάει με φωνή κουρασμένη)
Όλα μοιάζουν νάναι τόσο μπερδεμένα. Κι όμως είναι τόσο απλά. Αν είχα το φεγγάρι, αν η αγάπη ήταν αρκετή, όλα θάταν αλλιώτικα! Μα πού να ξεδιψάσω; Ποια καρδιά, ποιος θεός θάχανε για μένα όλο το βάθος μιας λίμνης;
(Γονατίζει και κλαίει)
Δεν υπάρχει τίποτα, ούτε σ’ αυτόν τον κόσμο ούτε στον άλλο, που είναι στα μέτρα μου. Κι όμως ξέρω πως θάταν αρκετό να υπάρχει το αδύνατο. Το αδύνατο! Τόψαξα στα σύνορα του κόσμου τούτου, στα σύνορα του εαυτού μου. Άπλωσα τα χέρια (φωνάζοντας) απλώνω τα χέρια μου, μα συναντάω εσένα, πάντα εσένα απέναντί μου και σε μισώ. Δεν πήρα τον δρόμο που έπρεπε, δεν καταλήγω σε τίποτα. Η ελευθερία μου δεν είναι σωστή. Ελικώνιε ! Ελικώνιε ! Τίποτα, τίποτα ακόμα! Ω! πόσο βαριά είναι αυτή η νύχτα! Ο Ελικώνιος δεν θάρθει, και μεις θάμαστε για πάντα ένοχοι ! Τούτη η νύχτα είναι βαριά σαν τον ανθρώπινο πόνο.
Κ Α Λ Ι Γ Ο Υ Λ Α Σ
Πράξη Τέταρτη, Σκηνή Δέκατη τέταρτη.
Ο Καλιγούλας, αφού έχει πνίξει την Καιζωνία, πηγαίνει άγριος στον καθρέφτη.ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣΚαλιγούλα! Και συ, και συ είσαι ένοχος. Λοιπόν! Τι περισσότερο, τι λιγότερο, δεν είναι έτσι; Μα ποιος θα τολμούσε να με καταδικάσει σ’ αυτόν τον δίχως κριτή κόσμο, όπου κανένας δεν είναι αθώος! (Με αγωνία). Το βλέπεις καλά. Ο Ελικώνιος δεν ήρθε. Δεν θ’ αποχτήσω το φεγγάρι! Αλλά πόσο σκληρό είναι νάχεις δίκιο και να πρέπει να φτάσεις ως τη συντέλεια! Γιατί τη φοβάμαι της συντέλεια. Ακούω τα όπλα! Είναι η αθωότητα που ετοιμάζει τον θρίαμβό της. Να μπορούσα νάμαι στη διάθεσή τους! Φοβάμαι! Τι σιχαμένο ! Νάχω περιφρονήσει τους άλλους για τη δειλία τους κι όμως να την αισθάνομαι μέσα μου. Αλλά δεν πειράζει. Ούτε κι ο φόβος διαρκεί! Θα ξανάβρω αυτό το τεράστιο κενό όπου η καρδιά γαληνεύει.
(Διστάζει λίγο, ξανάρχεται στον καθρέφτη. Φαίνεται πιο ήσυχος. Μιλάει με φωνή κουρασμένη)
Όλα μοιάζουν νάναι τόσο μπερδεμένα. Κι όμως είναι τόσο απλά. Αν είχα το φεγγάρι, αν η αγάπη ήταν αρκετή, όλα θάταν αλλιώτικα! Μα πού να ξεδιψάσω; Ποια καρδιά, ποιος θεός θάχανε για μένα όλο το βάθος μιας λίμνης;
(Γονατίζει και κλαίει)
Δεν υπάρχει τίποτα, ούτε σ’ αυτόν τον κόσμο ούτε στον άλλο, που είναι στα μέτρα μου. Κι όμως ξέρω πως θάταν αρκετό να υπάρχει το αδύνατο. Το αδύνατο! Τόψαξα στα σύνορα του κόσμου τούτου, στα σύνορα του εαυτού μου. Άπλωσα τα χέρια (φωνάζοντας) απλώνω τα χέρια μου, μα συναντάω εσένα, πάντα εσένα απέναντί μου και σε μισώ. Δεν πήρα τον δρόμο που έπρεπε, δεν καταλήγω σε τίποτα. Η ελευθερία μου δεν είναι σωστή. Ελικώνιε ! Ελικώνιε ! Τίποτα, τίποτα ακόμα! Ω! πόσο βαριά είναι αυτή η νύχτα! Ο Ελικώνιος δεν θάρθει, και μεις θάμαστε για πάντα ένοχοι ! Τούτη η νύχτα είναι βαριά σαν τον ανθρώπινο πόνο.
πΗΓΉ
http://www.britsos.gr/admin/uploads/THEATRIKOI%20MONOLOGOI%20ANDRON%20XENI.doc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου