Τα URL του θειου κρεμονται ακομα φατσα-μοστρα και ειναι σαν να ξεχασες τα ρουχα στην απλωστρα Ποια ταχα θα δεχοτανε, ετσι που εχουν ζαρωσει, να τα μαζεψει απο εκει και να τα σιδερωσει;
Βλεπω τα URL που σουστειλα ακομα φάτσα-μόστρα σαν σοβρακα που ξέμειναν για παντα στην απλωστρα και ο ηλιος, ο αερας και η βροχη τα εχουνε ζαρωσει, να τα μαζεψει ποια θα 'ρθεί και να τα σιδερωσει, να βαλει τους μαλακτικο και να τ' αρωματισει να τα φορω κι οπλοφορω και να 'χω παντα στηση; Κι εκει που πρωτα ησαντο λερα και ξεχασμενα αυτη που τα σιδερωσε να URLιάζει κολασμενα.
Έτσι λοιπόν ,urliazontas ,την πάσα μας αλήθεια Που μας φουντώνει ,σα φωτιά ,μέσα από τα στήθια, Σα τον πυρσό καιόμενο, φλεγόμενη σαν βάτος - τα πλήθη αλλαλαζουνε ,με δείχνουν ,λένε ΝΑΤΟΣ Κι εγώ σ' αυτό το ουρλιαχτό που κάνουν url τα πλήθη Δεν βρίσκω πια τον εαυτό ούτε τα νέα ήθη Μονάχα Αποξένωση • και όπως πάντα μόνος Και από μέσα απαντα ο γνώριμος μου πόνος Γκαριζοντας σα γάιδαρος ,σα ναναι πόνος όνος ς
Βλεπω δημοσιευτηκαν τα σχολια μου εν τελει και βρηκανε το στοχο τους των στιχων μου τα βελη, κι εκεινος εναν URLιαχτο αφησε ουρανομηκη ωσαν να μελοποιησε ο Ομαδεον τον Μικη!
Γιατι οι άνθρωποι αγνοουν οτι ποναν και οι στοχοι κι οταν τα βελη τους χτυπουν κλαινε και λενε οχι. Κι ως καρφωμενοι στεκονται σε καθε βελους ακρη απο το κεντρο τους κυλα ενα μικρουλι δακρυ.
5 σχόλια:
Τα URL του θειου κρεμονται ακομα φατσα-μοστρα
και ειναι σαν να ξεχασες τα ρουχα στην απλωστρα
Ποια ταχα θα δεχοτανε, ετσι που εχουν ζαρωσει,
να τα μαζεψει απο εκει και να τα σιδερωσει;
Βλεπω τα URL που σουστειλα ακομα φάτσα-μόστρα
σαν σοβρακα που ξέμειναν για παντα στην απλωστρα
και ο ηλιος, ο αερας και η βροχη τα εχουνε ζαρωσει,
να τα μαζεψει ποια θα 'ρθεί και να τα σιδερωσει,
να βαλει τους μαλακτικο και να τ' αρωματισει
να τα φορω κι οπλοφορω και να 'χω παντα στηση;
Κι εκει που πρωτα ησαντο λερα και ξεχασμενα
αυτη που τα σιδερωσε να URLιάζει κολασμενα.
Έτσι λοιπόν ,urliazontas ,την πάσα μας αλήθεια
Που μας φουντώνει ,σα φωτιά ,μέσα από τα στήθια,
Σα τον πυρσό καιόμενο, φλεγόμενη σαν βάτος
- τα πλήθη αλλαλαζουνε ,με δείχνουν ,λένε ΝΑΤΟΣ
Κι εγώ σ' αυτό το ουρλιαχτό που κάνουν url τα πλήθη
Δεν βρίσκω πια τον εαυτό ούτε τα νέα ήθη
Μονάχα Αποξένωση • και όπως πάντα μόνος
Και από μέσα απαντα ο γνώριμος μου πόνος
Γκαριζοντας σα γάιδαρος ,σα ναναι πόνος όνος
ς
Βλεπω δημοσιευτηκαν τα σχολια μου εν τελει
και βρηκανε το στοχο τους των στιχων μου τα βελη,
κι εκεινος εναν URLιαχτο αφησε ουρανομηκη
ωσαν να μελοποιησε ο Ομαδεον τον Μικη!
Γιατι οι άνθρωποι αγνοουν οτι ποναν και οι στοχοι
κι οταν τα βελη τους χτυπουν κλαινε και λενε οχι.
Κι ως καρφωμενοι στεκονται σε καθε βελους ακρη
απο το κεντρο τους κυλα ενα μικρουλι δακρυ.
ΚΑποιες φορές ουρλιάζουμε σα να μαστε τσακάλια /
δεν μας πτοουν οι απειλές μηδέ τα παρακάλια
Κάποιες φορά τα ουρλιαχτά βαθιά μας ηδονιζουν
Και οι σειρήνες μέσα μας αρχίζουν να τσιριζουν
Κι ρι
Και
Δημοσίευση σχολίου