Η Αφήγηση.

 Πολλές φορές ,όταν ένας γέρος αφηγείται την ζωή του ,παρατηρούμε ότι η αφήγηση του αρχικά είναι γαργαρο νερό , κυλάει .. Όμως , κάποια στιγμή αρχίζουν οι διακλαδώσεις και τα ρυάκια , ποτε από δω ποτέ από κει ..Και κάποιες στιγμές ο γέρος μας όταν διηγείται την ζωή του ,,κομπιαζει , .Η και σιωπά.Κι εκείνη την στιγμή του κομπιασματος και της σιωπής ,ακούγεται ένας  σιωπηλός ήχος ,σαν η γλώσσα του να περιστρέφεται προς τα μέσα .Σαν ένας εσωτερικός λυγμος.Εκεινη τη στιγμή ο γέρος συνάντησε μια εσωτερική  δίνη , μια ρουφήχτρα στο ποτάμι του και Αχ ! αυτό δεν διηγείται ..Διότι αυτή η ρουφήχτρα είναι το Πραγματικό που υποβασταζει όλα τα υπόλοιπα , το Πραγματικό της Ζωής του.Και μείς που τον ακούμε αφουγκραζομαστε τον παφλασμο των κυμάτων της θάλασσας μέσα του  .