Ο αριστερός "Γιανναρισμός" της Σ.Τριανταφύλλου
Σε όλη μας την ιστορία ήμασταν ζητιάνοι και οσφυοκάμπτες. Κατασκευάσαμε αναξιόπιστο κράτος, αναδείξαμε διεφθαρμένους πολιτικούς, ξεπουλημένους στις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις (Βρετανία, ΝΑΤΟ, Σοβιετία). Τι έχει λοιπόν μπροστά της η καινούργια αριστερά: νεοπλουτισμό, οθωμανικά ήθη, κομουνιστικό φανατισμό, οκνηρία, αμάθεια, ψυχωσική ψευτοεπαναστατικότητα. Επομένως, το στοίχημα δεν είναι εύκολο• παραμένει όμως μια ευκαιρία. Αν η ευκαιρία ευοδωθεί, παρότι είμαι απολύτως και βαθιά άθεη, θ’ ανάψω λαμπάδα.
Σ.Τριανταφύλλου Athens Voice 9/9
Ο Γιανναράς τελικά δημιούργησε σχολή. Πρόκειται για ένα συνειρμικό λόγο που με άρρητη θεμελιώδη προϋπόθεση την ύπαρξη κάπου κάποτε, μιας αυθεντικής Ελληνικότητας γεμάτης ορμής και ιδεών, μας εγκαλεί συνεχώς για την έρπουσα αναξιότητα μας, την χαμηλή μας αυτοεκτίμηση το κενό μας ιδεολογικό απόθεμα. Διαβάζεις τον Γιανναρά βλέπεις και λίγο Καψή στην τηλεόραση και αν έχεις και τίποτα καθημερινές έννοιες δεν θέλεις και πολύ να την κάνεις, και άσε να σε ψάξουν στην Νικολούλη.
Το χαρακτηριστικό του Γιανναρικού ιδιώματος είναι η καταθλιπτική σχεδόν υστερική διεκτραγώδηση της σημερινής πραγματικότητας, αλλά και ότι η αναζήτηση των λύσεων γίνεται σε ένα χρονολογικό και καταστασιακό υπερπέραν όπου τελικά είναι προσχηματική η όποια κουβέντα. Αυτό που μένει στον λόγο του Γιανναρά ,άθικτο, σταθερό, εδραίο και αδιαμφισβήτητο είναι η δική του καταστατική θέση του κρίνοντος στοχαστή που με αυστηρότητα θυμωμένου Δία, εξαπολύει τους μύδρους του στην κοινωνία. Στις αναλύσεις του Γιανναρά το συμπέρασμα είναι ένα. Ο επιφυλλιδογράφος κάτι θα βρει για να μας μαλώσει.
Τώρα το αν καμιά φορά τα επιχειρήματα του έχουν ένα πραγματολογικό ή λογικό έρμα, αυτό δεν λειτουργεί παρά ως σοφιστεία, ως εργαλείο μιας υπορρέουσας στόχευσης που δεν είναι πάντα η ίδια. Είμαστε στα χάλια μας, σε σχέση με το υπερμεγαλειώδες που κάποτε υπήρξαμε ή τέλος πάντων οφείλαμε να υπάρξουμε.
Δεν μας έφτανε ο Γιανναράς ,τώρα τελευταία τα ακούμε και από την Σ.Τριανταφύλλου. Το κακό είναι ότι τώρα τα ακούμε από τα «αριστερά».
Ο καταλογισμός ευθυνών και η επιμέτρηση των αδυναμιών μας είναι του ιδίου μήκους. Είμαστε αφόρητα χάλια. Είμαστε τελειωμένοι. Ποιοί ; Όλοι μας .
Η διαφορά μεταξύ Γιανναρά Τριανταφύλλου είναι ότι το επίπεδο αναφοράς μας δεν είναι η αόριστη οψέποτε Ελλάδα, αλλά η αόριστη οψέποτε ιδανική αριστερά.
Στην τελευταία Athens Voice, η Σώτη είναι πολύ νευριασμένη με όλους μας. Εμείς και όλο μας το σόι. Γιατί στην ιστορία μας ήμασταν ζητιάνοι και οσφυοκάμπτες και πολλά άλλα. Τώρα όλο αυτό το χάλι θα το διορθώσει μια καινούργια αριστερά ,που καλείται να κάνει ένα θαύμα. Θα θεραπεύσει τα πάντα από ψυχώσεις φανατισμό και ιστορικά υπολείμματα. Μα καλά η αριστερά είναι αυτή ή ο Χριστός που ανασταίνει και νεκρούς.
Πολλά νεύρα ρε παιδί μου, και πολύ απαξία για τα γύρω μας. Έχουμε την οικονομική κρίση, ένα δύσκολο χειμώνα, αλλά να έχουμε τώρα τον- την πάσα ένα – μία να μας τα λέει ένα χεράκι κομματάκι βαρύ.
Βλέπεις ότι η κρίση, δημιουργεί και νέες συμπεριφορές και στάσεις.
Η πιο σημαντική είναι αυτή μιας διχαλωτής διπολικής στάσης που βασίζεται κατ’ αρχάς σε μια δρακόντεια αποτίμηση και μια μεγαλοπρεπή αιωρούμενη πρόταση εξόδου .Στην σύλληψη αυτή βιώνουμε τον απόλυτο ξεπεσμό, για το οποίο οι ευθύνες ανήκουν γενικώς σε όλους, αλλά και η ανάταση θα γίνει μέσω μιας καταπληκτικής διανοητικής επινόησης. Τόσο η «απογραφή» τόσο και η «έξοδος» κινούνται στην απόλυτη καταθλιπτική υπερβολή. Το ενδιαφέρον είναι στην περίπτωση της Τριανταφύλλου η στάση αυτή θεμελιώνεται ως ορθολογική μεταρρυθμιστική αριστερή.
Οι γενικεύσεις είναι προφανείς
Η ΣΤ χαρίζει την ιστορία του ΚΚΕ στο «ΚΚΕ» , τον κομμουνισμό στον «υπαρκτό» , επομένως η αριστερά οφείλει να είναι «αντικομμουνιστική» !Ταυτόχρονα προβαίνει σε μια σειρά προτάσεων «κατασκευαστικής» υφής όπου υπονοείται ότι μετά από μελέτη θα απαλλαγούμε από την «μαρτυρική ψυχολογία» και όσοι είμαστε από χωριό καλό να ξαναγυρίσουμε πίσω. Ο Πολ Ποτ σε έκδοση Εξαρχείων.
Το πρόβλημα με το Γιανναρικό ιδίωμα που εισβάλει μέσω Athens Voice στην πολιτιστική αριστερά είναι ότι είναι εξ’ ορισμού ακαταμάχητο. Γιατί κινείται δομικά στην υπερβολή και το ακραίο. Ο υπερβολικός λόγος δεν μπορεί να αναιρεθεί γιατί η αντίρρηση του πρέπει να γίνει αναγκαστικά στο ίδιο μήκος κύματος , στην ίδια ένταση, στα ίδια ντεσιμπέλ. Είναι σαν να είσαι με τον Τράγκα και να τον εγκαλείς να συζητήσει σοβαρά στο τηλεπαράθυρο.
Απέναντι στην γνωμάτευση ότι ήμασταν ζητιάνοι και οσφυκάμπτες, δεν μπορεί να υπάρξει καν αντίλογος ή αντίρρηση. Ο αφορισμός είναι ερμητικός συντακτικά και νοηματικά. Δεν είναι καν γνωμάτευση είναι εκτέλεση ποινής χωρίς αναστολή.
Ωστόσο και η φιλοξενία της ΣΤ στις σελίδες της ΔΗΑΡΙ , αντανακλά το θεμελιώδες πρόβλημα του «χώρου». Είναι σαφές ότι δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο αν το κόμμα θα κινηθεί ως τεχνολογικός και διεκπεραιωτικός εμπλουτισμός της κυβερνώσας σοσιαλδημοκρατίας, ή ως αυθεντική ανανέωση της αριστεράς. Σε μια τεχνική, διεκπεραιωτική προσέγγιση, όλα είναι αποδεκτά ,αλλά σε μια πολιτική επιλογή της ανανέωσης εντός αριστεράς τότε πχ τα ζητήματα της ιστορίας του ΚΚΕ δεν είναι και τόσο απλά. Με απόψεις σαν της ΣΤ η ΔΗΑΡΙ απλώς θα επιβεβαιώσει με πολλά χρόνια καθυστέρηση τους Μπίστη Ανδρουλάκη .Προφανώς δεν είναι απλό. Γιατί εντός αριστεράς τα δογματικά στερεότυπα και τα ταμπού περισσεύουν ,επομένως και μια αντιδογματική αντίδραση γίνεται με υπερβολή. Αλλά και η υπερβολή έχει τα όρια της .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου