Λέγεται ότι η παγκοσμιοποίηση διαλύει τα σύνορα και μας κάνει όλους κινητικούς. Στις μέρες μας όλοι είμαστε επί ποδός, αλλάζουμε θέση μετακινούμενοι προς και από τόπους πού δεν αποτελούν κατοικία μας ,με ταξίδια, διαδίκτυο, δορυφορική τηλεόραση .Όμως ταυτόχρονα η παγκοσμιοποίηση μετατρέπει και χωρίζει τους κατοίκους του πλανήτη σε δυο παράλληλους κόσμους:
Ο Ζ Μπαουμαν ονομάζει «τουρίστες» τους κάτοικους του πρώτου του ολοένα περισσότερο κοσμοπολίτικου «υπερεδαφικού» κόσμου της ελίτ ,των παγκόσμιων επιχειρηματιών, των σταρ του μάρκετινγκ. Για αυτούς τα εθνικά σύνορα ισοπεδώνονται. Ο χώρος δεν έχει σημασία γι αυτούς εφόσον η κάλυψη οποιασδήποτε απόστασης είναι στιγμιαία. Για τους κατοίκους του δεύτερου κόσμου, τους πρόσφυγες ,τους μετανάστες, τα τείχη πού είναι χτισμένα από τους μεταναστευτικούς ελέγχους γίνονται ψηλότερα.
Για τους «τουρίστες» οι βίζες εισόδου καταργούνται. Για τους περιπλανώμενους μετανάστες- ανοίγονται οι τάφροι των ελέγχων. Οι «τουρίστες» φεύγουν από ένα μέρος όταν νέες άγνωστες εμπειρίες τους καλούν σε άλλα μέρη . Οι περιπλανώμενοι μετανάστες όπου κι αν σταματήσουν είναι απίθανο να γίνουν δεκτοί με χαρά .
Η παγκοσμιοποιημενη εκδοχή της πολυπολιτισμικότητας αποδείχθηκε υπερβολικά στενή.
Η ανοχή επιδεικνυόταν σε ότι θεωρείται ''πολιτισμικό'' γραφικό ,διακοσμητικό και άρα ακίνδυνο
: Την περασμένη δεκαετία ''πολυπολιτισμικότητα'' έμοιαζε να γίνεται, όργανο του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου πού ως ''γενικό ισοδύναμο'' εξισώνει τις διαφορές μέσα και από την αποδοχή της κυριαρχίας του.
Νομιμοποιημένος ''κοσμοπολίτης '' να θεωρείται ο ,νομαδικού τύπου, υπηρέτης του κεφαλαίου, ο πολύχρωμος άοσμος άνθρωπος πού ,σύμφωνα με μια διαφήμιση του CΝΝ, το πρωί βρίσκεται στη Μόσχα ,το μεσημέρι στη Νέα Υόρκη και το βράδυ στο Παρίσι .
Όμως η μη ιδεολογική εκδοχή της πολυπολιτισμικότητας προϋποθέτει τη αποδοχή(όχι την ανοχή) της διαφοράς, ως το ενδεχόμενο μιας ριζικής διαφορετικότητας προς τις ιδεολογικές προκείμενες της δικής μας ταυτότητας
Η ανοχή επιδεικνυόταν σε ότι θεωρείται ''πολιτισμικό'' γραφικό ,διακοσμητικό και άρα ακίνδυνο
: Την περασμένη δεκαετία ''πολυπολιτισμικότητα'' έμοιαζε να γίνεται, όργανο του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου πού ως ''γενικό ισοδύναμο'' εξισώνει τις διαφορές μέσα και από την αποδοχή της κυριαρχίας του.
Νομιμοποιημένος ''κοσμοπολίτης '' να θεωρείται ο ,νομαδικού τύπου, υπηρέτης του κεφαλαίου, ο πολύχρωμος άοσμος άνθρωπος πού ,σύμφωνα με μια διαφήμιση του CΝΝ, το πρωί βρίσκεται στη Μόσχα ,το μεσημέρι στη Νέα Υόρκη και το βράδυ στο Παρίσι .
Όμως η μη ιδεολογική εκδοχή της πολυπολιτισμικότητας προϋποθέτει τη αποδοχή(όχι την ανοχή) της διαφοράς, ως το ενδεχόμενο μιας ριζικής διαφορετικότητας προς τις ιδεολογικές προκείμενες της δικής μας ταυτότητας
Οι'' άλλοι'' πολιτισμοί δεν αποτελούν απλά φολκλόρ ,αποτελούν συμπυκνωμένες πολιτικές πρακτικές, παράγονται από και παράγουν πολιτική, συχνά μη-δημοκρατική, ανορθολογική, βίαιη ,ωμή.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, όχι ως πεδίου επέκτασης της δικής μας ,''καλής'' πολυπολιτισμικότητας, αλλά ως ορίου-αφετηρίας για την κατανόηση των ρωγμών της δικής μας ταυτότητας, για την αποκάλυψη του δικού μας ιδεολογικού τσιμέντου, βρίσκεται στο βάθος της έννοιας της'' πολυπολιτισμικότητας''.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, όχι ως πεδίου επέκτασης της δικής μας ,''καλής'' πολυπολιτισμικότητας, αλλά ως ορίου-αφετηρίας για την κατανόηση των ρωγμών της δικής μας ταυτότητας, για την αποκάλυψη του δικού μας ιδεολογικού τσιμέντου, βρίσκεται στο βάθος της έννοιας της'' πολυπολιτισμικότητας''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου