Του ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
ελευθεροτυπία
αποσπασμα:
''Το σχόλιο για τις νέες διαστάσεις που λαμβάνει η «μητροπολιτική βία» υποκύπτει συχνά σε κάποιες ανεπίτρεπτες ευκολίες. ....
''Το σχόλιο για τις νέες διαστάσεις που λαμβάνει η «μητροπολιτική βία» υποκύπτει συχνά σε κάποιες ανεπίτρεπτες ευκολίες. ....
''. Αυτό που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι πολλά από τα μηνύματα που εκπέμπει ο συγκεκριμένος χώρος -πέρα δηλαδή από τις όποιες βίαιες ή «νεοτρομοκρατικές» πρακτικές- δεν επικοινωνούν με τις βασικές μέριμνες της κοινωνικοπολιτικής χειραφέτησης. Η λατρεία του ατομικού ηρωισμού, ο σνομπ διαχωρισμός ανάμεσα στους ανθρώπους με κουράγιο και σθένος και στη μεγάλη ναρκωμένη αγέλη, η περιφρόνηση προς την κουλτούρα και η ακαταμάχητη έλξη προς την καθαρή και δίχως «περιττά λόγια» δράση, το φετίχ του αντικομφορμισμού φανερώνουν μια ριζική αποκοπή: αποκοπή από όλες τις ιστορικές ταυτότητες κάθε νοητής Αριστεράς. Ο υπαρξιακός αισθητισμός είναι άλλωστε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της αποξένωσης. Ενα τμήμα των «μητροπολιτικά εξεγερμένων» εμφανίζεται πια ως πολύ πιο σύγχρονο και γειωμένο στην αποσυναρμολογημένη μας πραγματικότητα από τη βαριά πολιτική οικονομία των άλλων, των υπολειμμάτων μιας κατά βάση ορθολογικής παράδοσης συλλογικής απελευθέρωσης. Αν και ανακυκλώνει γνωστά και παλαιά υλικά -από τον νιτσεϊσμό ώς τον ντανταϊσμό-, ένα τέτοιο υβρίδιο μεταφυτεύεται με ευκολία στα εδάφη του εγχώριου μικροαστικού «αναρχισμού». Ο Νίτσε συναντά τον Παλαιοκώστα και ο μακαρίτης Ζιλ Μπονό την ανάγκη απόδρασης από τη νέα ελληνική μελαγχολία... *'' ''
1 σχόλιο:
Πολύ ωραίο κείμενο όντως.
Δημοσίευση σχολίου