''Έτσι, σύµφωνα µε τους υπέρµαχους της αποανάπτυξης οι οποίοι έχουν επηρεαστεί από µια πλειάδα διανοητών (Ιβάν Ίλιτς, Ζακ Ελύλ, Αντρέ Γκορζ), αποανάπτυξη δεν σηµαίνει το αντίθετο της οικονοµικής µεγέθυνσης, δηλαδή σµίκρυνση της σηµερινής οικονοµικής δραστηριότητας, αλλά στροφή σε κάτι εντελώς διαφορετικό, σε µια κατεύθυνση η οποία πριν τη σηµερινή κρίση φάνταζε ουτοπική: στον απεγκλωβισµό των κοινωνιών µας από την εµµονή τής απεριόριστης συσσώρευσης και της αχαλίνωτης κατανάλωσης, τον φετιχισµό τού εµπορεύµατος, τον ιµπεριαλισµό τής οικονοµίας πάνω στην κοινωνία, την οικονοµίστικη κι αυστηρά χρησιµοθηρική αντίληψη του κόσµου, το κυνήγι τής ολοένα µεγαλύτερης παραγωγικότητας (παραγωγισµός) και την τάση για ολοένα περισσότερη εργασία ολοένα λιγότερων ατόµων.
Όροι και προϋποθέσεις
Όλα αυτά µπορούν να προωθηθούν µέσα σε µια κοινωνία «εκούσιας απλότητας», «λιτής αφθονίας» και «συµβιωτικής αποανάπτυξης» (décroissance conviviale) µε την προώθηση των εξής αλληλεξαρτώµενων στόχων: πέρασµα σε µια κοινωνία πραγµατικών αναγκών, πλήρης επαναξιολόγηση των σηµερινών (κατασκευασµένων) αναγκών και προτεραιοτήτων, διαµόρφωση νέων εννοιών, έµφαση στην πραγµατική αξία χρήσης ενός προϊόντος και όχι στην ανταλλακτική αξία του ως εµπορεύµατος, επανασχεδιασµός ολόκληρης της κοινωνίας «από τα κάτω» µε βάση το τοπικό και το «µικρό», αναδιάρθρωση και επιστροφή τής παραγωγής στον τόπο που είχε εγκαταλείψει αναζητώντας φτηνά εργατικά χέρια στο εξωτερικό (relocalisation), περιορισµός τής κατανάλωσης, επαναχρησιµοποίηση, ανακύκλωση, αλλά και οικολογικοί φόροι, αναδιανοµή τού παραγόµενου πλούτου (προτάθηκε µέχρι και η θέσπιση ανώτατου επιτρεπόµενου εισοδήµατος, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από τον χρηµατοοικονοµικό τοµέα) και όσο το δυνατόν µεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη...''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου