''Σαν τους αστερισμούς, σαν τις σχισμάδες δηλαδή στο υφάδι του κόσμου που δείχνουνε την ύπαρξη κάποιου αλλού κόσμου , ετσι λάμπει και στους ιστούς των κύτταρων μας μια σχισμή , απ όπου βλέπουμε να λάμπει η σπίθα της ζωής. Και αυτή η σχισμή είναι η κόρη του ματιού... Το μάτι. Όπως το στόμα , όπως ο πρωκτός όπως ο ομφαλός , τα τρία αυτά ανοίγματα του σώματος που είναι για τον άνθρωπο πεδία συναλλαγής με τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο ,χώροι απορροφήσεων και αποβολής, ετσι και το μάτι του είναι και αυτό ένα άνοιγμα. Το μόνο όμως μέσα στο σώμα του που οι συναλλαγές του με τον εξωτερικό κόσμο ξεφεύγουν από τη φθορά κι από το νόμο της εντροπίας. Το μόνο που ζει από το φως όταν όλο το υπόλοιπο σώμα ζει αποκλειστικά από τη λάσπη,
Το μάτι είναι στρογγυλό σφαιρικό έχει τη μορφή που έδιναν στο σύμπαν οι γνωστικοί. Μέσα του υπάρχουν οι τρεις σφαίρες αυτή που λέγεται κυρίως σφαίρα , η ίριδα και η κόρη . Στον εξωτερικότερο κύκλο στο άσπρο του ματιού, διακλαδώνονται κλωστινα νεφελώματα , τα αρτηρίδια και οι μικρές φλέβες. Ο ενδιάμεσος κύκλος , της ίριδας , είναι κατάστικτος από κροσσωτές αποχρώσεις σε σχηματισμούς , σημάδια , σχέδια.
Ο κεντρικός τέλος κύκλος είναι μια άβυσσος σκιάς πού μέσα της μπορούμε να δούμε τα βάθη της ψυχής και την ανταύγεια εκείνου του θεϊκού γαλακτώματος που είναι το μητρικό χνάρι του θεϊκού φωτός . Ετσι το μάτι αντιγράφει πολύ φυσικά το σχεδιο του σύμπαντος ; κύκλος υποσεληνιακός, κυκλος της κόρης, μεσαίος του γαλαξιακού κόσμου , εξωτερικός κύκλος του υπεργαλαξιακου κόσμου.
Κοιτώντας κανείς το ανθρώπινο μάτι ,όταν χάνεται μέσα δαύτο το πηγάδι της σκιάς …σαν μέσα στην καρδιά των μεγάλων θαλάσσιων βυθών που γόους διαπερνάνε ανατριχίλες φωσφόρου, είναι σαν να πιάνει την ύστατη φύση της ύπαρξης μας στον κόσμο, το μαγικό σημείο όπου συναντιέται ο άνθρωπος με τον Θεό ''
Jacques Laarriere , ΟΙ Γνωστικοί
