Σε οτι αφορά την Μισαλλοδοξία του Εβραισμου: Ενα κλασσικό βιβλιο ειναι το ”ο Μωυσης και ο Μονοθεισμός ”του Φρουντ ….
Σ’ αυτό ο Φρουντ (αν θυμαμαι καλά ) βλεπει στον εβραικό Μονοθεισμό ενα βημα προς τα μπρος σε σχεση με τον πολυμορφο ερωτισμό στον οποιο αντιστοιχουσε ο Πολυθεισμός
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
βλ Θάνος Λίποβατς:«o http://www.phs.uoa.gr/~atzavar/el/01.htm
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
Επισης
ξεφυλλίζοντας…
ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΘΑΝΟΣ ΛΙΠΟΒΑΤΣΤο όνομα του πατέρα και η δυσφορία μέσα στον πολιτισμό«ΠΟΛΙΣ», ΣΕΛ. 306
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην εργασία του Θάνου Λίποβατς είναι ότι εξετάζει την ψυχανάλυση ως ανάλυση πολιτισμού. Παρουσιάζοντας τις θέσεις του Φρόιντ και του Λακάν πάνω στο θέμα, και προσπαθώντας να αναδείξει κατά τον ευκρινέστερο τρόπο τις διαφορές και τις αντιθέσεις τους, ο μελετητής επιμένει στο ζήτημα της δυσφορίας μέσα στον πολιτισμό ως κρίσης την οποία υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει το νεωτερικό άτομο εξαιτίας του εξορθολογισμού και της απομάγευσης του κόσμου. Αφού διευκρινίσει πως «η τάση να διαγραφεί από την ψυχανάλυση η λειτουργία του πατέρα υποβιβάζει την ψυχανάλυση σε κοινοτοπία», ο Λίποβατς ανοίγεται στο κεντρικό πεδίο της αναζήτησής του, μιλώντας για τη φροϊδική και τη λακανική έννοια του πατέρα. Η φροϊδική σκέψη αναφέρεται στις συνέπειες μιας προϊστορικής εγκληματικής πράξης. Ο Φρόιντ θεωρεί ότι το ιερό κείμενο της Τορά αποτελεί παραμόρφωση του υποτιθέμενου φόνου του Μωυσή. Ο Λακάν ξεκινάει κατά κάποιον τρόπο από το σημείο στο οποίο σταματά ο Φρόιντ, αφού μετατοπίζει το ενδιαφέρον του από τον «πρωταρχικό πατέρα» Μωυσή (δίπλα στον οποίο θα πρέπει να βάλουμε και την πατρική μορφή του Οιδίποδα) στον «πρωταρχικό λόγο» και τη φαινομενολογία του. Ο Λακάν εισάγει στη συζήτηση τον «Θάνατο του Θεού» (ο θάνατος του Χριστού ως φόνος του Μωυσή), που μπορεί να εκληφθεί και να ερμηνευτεί και ως ένα σύμπτωμα της δυσφορίας μέσα στον πολιτισμό. Η κρίση της νεωτερικής ατομικότητας ταυτίζεται εν προκειμένω με την αγχώδη δραστηριότητα των «μονολογικών ατόμων» και, όπως σημειώνει ο Λίποβατς στον πρόλογο του βιβλίου του, προωθεί την «κυριαρχία του λόγου της γνώσης στη νεωτερικότητα». Η πλήρης κατανόηση των απόψεων του συγγραφέα προϋποθέτει, όπως εύλογα προειδοποιεί ο ίδιος τον αναγνώστη του, τη διαπλοκή τριών λόγων: του ψυχαναλυτικού, του φιλοσοφικού και του θεολογικού. Μια σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρουσα και ερεθιστική προσέγγιση, που παρακολουθεί με νηφαλιότητα και πρωτοτυπία το αντικείμενό της, κάνει διακριτική χρήση της διεθνούς βιβλιογραφίας και δεν ξεπέφτει ποτέ στον οποιονδήποτε άσφαιρο ή άχαρο ακαδημαϊσμό. Μια μελέτη που καταλήγει σε ένα εύλογο αίτημα: «Εμπρός στα φαινόμενα διάλυσης που χαρακτηρίζουν την ύστερη νεωτερικότητα, αναδύεται το αίτημα της ανανέωσης των στοιχείων εκείνων του μονοθεϊσμού και του κριτικού διαφωτισμού, που προώθησαν και προωθούν την πρόοδο στην πνευματικότητα».
http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=02/03/2007&id=47659212
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
πολύμορφο ερωτισμό; η πολυμορφία ναι, ο ερωτισμός ναι, ο πολύμορφος ερωτισμός;
Σχόλιο από Γιάννης Δεκέμβριος 13, 2007
Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της συνεχούς παλινδρόμησης στις μυθικές εικόνες ενός δυϊστικού πολυθεϊσμού
ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΘΑΝΟΣ ΛΙΠΟΒΑΤΣΤο όνομα του πατέρα και η δυσφορία μέσα στον πολιτισμό«ΠΟΛΙΣ», ΣΕΛ. 306
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην εργασία του Θάνου Λίποβατς είναι ότι εξετάζει την ψυχανάλυση ως ανάλυση πολιτισμού. Παρουσιάζοντας τις θέσεις του Φρόιντ και του Λακάν πάνω στο θέμα, και προσπαθώντας να αναδείξει κατά τον ευκρινέστερο τρόπο τις διαφορές και τις αντιθέσεις τους, ο μελετητής επιμένει στο ζήτημα της δυσφορίας μέσα στον πολιτισμό ως κρίσης την οποία υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει το νεωτερικό άτομο εξαιτίας του εξορθολογισμού και της απομάγευσης του κόσμου. Αφού διευκρινίσει πως «η τάση να διαγραφεί από την ψυχανάλυση η λειτουργία του πατέρα υποβιβάζει την ψυχανάλυση σε κοινοτοπία», ο Λίποβατς ανοίγεται στο κεντρικό πεδίο της αναζήτησής του, μιλώντας για τη φροϊδική και τη λακανική έννοια του πατέρα. Η φροϊδική σκέψη αναφέρεται στις συνέπειες μιας προϊστορικής εγκληματικής πράξης. Ο Φρόιντ θεωρεί ότι το ιερό κείμενο της Τορά αποτελεί παραμόρφωση του υποτιθέμενου φόνου του Μωυσή. Ο Λακάν ξεκινάει κατά κάποιον τρόπο από το σημείο στο οποίο σταματά ο Φρόιντ, αφού μετατοπίζει το ενδιαφέρον του από τον «πρωταρχικό πατέρα» Μωυσή (δίπλα στον οποίο θα πρέπει να βάλουμε και την πατρική μορφή του Οιδίποδα) στον «πρωταρχικό λόγο» και τη φαινομενολογία του. Ο Λακάν εισάγει στη συζήτηση τον «Θάνατο του Θεού» (ο θάνατος του Χριστού ως φόνος του Μωυσή), που μπορεί να εκληφθεί και να ερμηνευτεί και ως ένα σύμπτωμα της δυσφορίας μέσα στον πολιτισμό. Η κρίση της νεωτερικής ατομικότητας ταυτίζεται εν προκειμένω με την αγχώδη δραστηριότητα των «μονολογικών ατόμων» και, όπως σημειώνει ο Λίποβατς στον πρόλογο του βιβλίου του, προωθεί την «κυριαρχία του λόγου της γνώσης στη νεωτερικότητα». Η πλήρης κατανόηση των απόψεων του συγγραφέα προϋποθέτει, όπως εύλογα προειδοποιεί ο ίδιος τον αναγνώστη του, τη διαπλοκή τριών λόγων: του ψυχαναλυτικού, του φιλοσοφικού και του θεολογικού. Μια σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρουσα και ερεθιστική προσέγγιση, που παρακολουθεί με νηφαλιότητα και πρωτοτυπία το αντικείμενό της, κάνει διακριτική χρήση της διεθνούς βιβλιογραφίας και δεν ξεπέφτει ποτέ στον οποιονδήποτε άσφαιρο ή άχαρο ακαδημαϊσμό. Μια μελέτη που καταλήγει σε ένα εύλογο αίτημα: «Εμπρός στα φαινόμενα διάλυσης που χαρακτηρίζουν την ύστερη νεωτερικότητα, αναδύεται το αίτημα της ανανέωσης των στοιχείων εκείνων του μονοθεϊσμού και του κριτικού διαφωτισμού, που προώθησαν και προωθούν την πρόοδο στην πνευματικότητα».
http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=02/03/2007&id=47659212
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
πολύμορφο ερωτισμό; η πολυμορφία ναι, ο ερωτισμός ναι, ο πολύμορφος ερωτισμός;
Σχόλιο από Γιάννης Δεκέμβριος 13, 2007
Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της συνεχούς παλινδρόμησης στις μυθικές εικόνες ενός δυϊστικού πολυθεϊσμού
Ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο είναι επίσης αυτός ο ίδιος που έθεσε τον ηθικό νόμο. Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή του μονοθεϊσμού της ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης. Ωστόσο η παραδοχή αυτή, πρόδηλη για τη βασισμένη πάνω στη βιβλική παιδεία σκέψη, δεν είναι ούτε υπήρξε αυτονόητη για πολλούς πολιτισμούς, παλαιούς και σύγχρονους. Στον αντίποδα της βιβλικής σκέψης βρέθηκε ήδη από τον 1ο αιώνα ο Γνωστικισμός, ο οποίος στην προσπάθειά του να λύσει το αίνιγμα του κακού που υπάρχει στον κόσμο διασπά δυϊστικά τον Θεό σε έναν κακό Θεό της δημιουργίας του κόσμου και σε έναν καλό Θεό, κρυμμένο και άγνωστο για την εξωτερική γνώση, αλλά φανερωμένο μυστικά στον μυημένο της εσωτερικής γνώσης.
Με το θέμα αυτό, του Γνωστικισμού και της Γνώσης, καταπιάνεται ο Θάνος Λίποβατς στο τελευταίο του βιβλίο. Το δοκίμιο αυτό εμφανίζεται σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, κάνουν την εμφάνισή τους φιλμ για συνωμοσίες μυστικών οργανώσεων, σεκτών κτλ., καθώς και η έκδοση συγκλονιστικών αποκαλύψεων δήθεν μυστικών κειμένων και κωδίκων που απευθύνονται σε ένα κοινό που δεν έχει τη μόρφωση ούτε τη μέθοδο προκειμένου να κρίνει την αμφισβητήσιμη ποιότητα παρόμοιων κατασκευασμάτων. Τον Λίποβατς απασχολεί το ερώτημα πώς και γιατί από τον 1ο αιώνα που εμφανίστηκε ο Γνωστικισμός ως και σήμερα εμφανίζονται στην ιστορία ξανά και ξανά άνθρωποι που αναζητούν μια σωτηριακή γνώση που τους φέρνει σε αντιπαράθεση με τον κόσμο, έναν κόσμο θεμελιακά και δομικά κακό, πλασμένον από έναν κακό Θεό. Οι αιτίες αυτής της συνεχούς παλινδρόμησης στις μυθικές εικόνες ενός δυϊστικού πολυθεϊσμού εξηγούνται για τον συγγραφέα μόνο ψυχαναλυτικά.
Το πράγμα της απόλαυσης
Κινούμενος στο πεδίο της φροϋδικής και λακανικής σκέψης, ο Λίποβατς θα θέσει ως ψυχαναλυτική αφετηρία της γνωστικής στάσης του ανθρώπου την απόστασή του από το απόλυτο Πράγμα της απόλαυσης, ως το Υπέρτατο Αγαθό της επιθυμίας, όπως το ορίζει ο Λακάν. Η τήρηση όμως της απόστασης από την απόλαυσή του, την οποία επιβάλλουν οι πολιτισμοί, δημιουργεί στον άνθρωπο υπαρξιακή έλλειψη που καθιστά το Πράγμα αδύνατον και γεννά την ασυνείδητη επιθυμία. Ωστόσο το ασυνείδητο επιθυμείν κάνει τα υποκείμενα να πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει πρόσβαση σε ένα μυθικό Πράγμα, σε μια φαντασιακή Ολότητα και κατά συνέπεια και στον Θεό. Αλλά αυτό το ασυνείδητο επιθυμείν που δεν θέλει να γνωρίζει την υπαρξιακή έλλειψη ούτε τον Νόμο τρέπει το υποκείμενο στη φυγή ή στη βία. Ετσι, η μεν ησυχαστική Γνώση επιλέγει τη φυγή από τα εγκόσμια, η δε αποκαλυπτική αποφασίζει τη βίαιη μετάλλαξή του. Αντίθετα, στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση η επιθυμία δεν παύει να υπάρχει, αλλά τείνει σε μορφές μετουσίωσής της. Ιδιαίτερη σημασία αποδίδει εδώ ο Λίποβατς στην έννοια του Νόμου όπως ιδίως την εμφανίζει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του. Στόχος του Νόμου, λέει ο Λίποβατς, δεν είναι να απορρίπτει κάθε επιθυμία και να την ταυτίζει με την αμαρτία, αλλά να μετουσιώνει το επιθυμείν με το άνοιγμά του σε πνευματικές μορφές της αναγνώρισης της έλλειψης.
Παραφράζοντας τον Φρόιντ ο Λίποβατς θα κάνει λόγο για τη «δυσφορία μέσα στη νεωτερικότητα» του σύγχρονου ανθρώπου, η οποία γεννά νέες μορφές Γνώσης, όπως ο υπαρξιακός μηδενισμός (ανικανότητα της αντιμετώπισης της «αυτοαπόσυρσης» του Θεού), ο μύθος της «προοδευτικής και επαναστατικής» Γνώσης διαφόρων τάξεων της Αριστεράς (μορφές εκκοσμίκευσης της θρησκευτικής Γνώσης), η καθοδήγηση τμήματος της Αριστεράς από τη φαντασιακή ουτοπία μιας τέλειας κοινωνίας από την οποία θα έχουν εκλείψει η έλλειψη και το κακό. Ακόμη θα μιλήσει για απολιτικές (αποκρυφισμός, αστρολογία, μαγεία, θεραπεία και σέκτες) και πολιτικές (εθνικισμός, ισλαμισμός, αναρχική τρομοκρατία) μορφές Γνώσης, αντισημιτισμό ή, στον τόπο μας, μια τάση χριστιανισμού νεοπλατωνικού χαρακτήρα, στον οποίο η ουσία βρίσκεται στη θεοποίηση του ανθρώπου και στον οποίο δεν υπάρχει θέση για τον Εσταυρωμένο, την έλλειψη, τον Νόμο και την Ιστορία. Αν και σύντομο, το δοκίμιο του Λίποβατς επιτυγχάνει να εισαγάγει τον αναγνώστη στην ουσία του πραγματευόμενου θέματος και εμφανίζεται εξαιρετικά χρήσιμο για τον επαναπροσδιορισμό μιας θεολογικής σκέψης αλλά και μιας πολιτικής κουλτούρας στις τρέχουσες μορφές των οποίων ένας τέτοιος προβληματισμός αποτελεί είδος που σπανίζει.ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥΤο ΒΗΜΑ, 24/09/2006
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
Για Εθνικισμό και Θρησκεία :
http://www.media.uoa.gr/sas/issues/5_issue/lipovats.html
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
Γιαννη … αφορά στον ΠροΟιδιοπόδειοβλ και εδω σχολια μου ..
http://panosz.wordpress.com/2007/10/03/isidoros-23/#comment-24229
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
Με το θέμα αυτό, του Γνωστικισμού και της Γνώσης, καταπιάνεται ο Θάνος Λίποβατς στο τελευταίο του βιβλίο. Το δοκίμιο αυτό εμφανίζεται σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, κάνουν την εμφάνισή τους φιλμ για συνωμοσίες μυστικών οργανώσεων, σεκτών κτλ., καθώς και η έκδοση συγκλονιστικών αποκαλύψεων δήθεν μυστικών κειμένων και κωδίκων που απευθύνονται σε ένα κοινό που δεν έχει τη μόρφωση ούτε τη μέθοδο προκειμένου να κρίνει την αμφισβητήσιμη ποιότητα παρόμοιων κατασκευασμάτων. Τον Λίποβατς απασχολεί το ερώτημα πώς και γιατί από τον 1ο αιώνα που εμφανίστηκε ο Γνωστικισμός ως και σήμερα εμφανίζονται στην ιστορία ξανά και ξανά άνθρωποι που αναζητούν μια σωτηριακή γνώση που τους φέρνει σε αντιπαράθεση με τον κόσμο, έναν κόσμο θεμελιακά και δομικά κακό, πλασμένον από έναν κακό Θεό. Οι αιτίες αυτής της συνεχούς παλινδρόμησης στις μυθικές εικόνες ενός δυϊστικού πολυθεϊσμού εξηγούνται για τον συγγραφέα μόνο ψυχαναλυτικά.
Το πράγμα της απόλαυσης
Κινούμενος στο πεδίο της φροϋδικής και λακανικής σκέψης, ο Λίποβατς θα θέσει ως ψυχαναλυτική αφετηρία της γνωστικής στάσης του ανθρώπου την απόστασή του από το απόλυτο Πράγμα της απόλαυσης, ως το Υπέρτατο Αγαθό της επιθυμίας, όπως το ορίζει ο Λακάν. Η τήρηση όμως της απόστασης από την απόλαυσή του, την οποία επιβάλλουν οι πολιτισμοί, δημιουργεί στον άνθρωπο υπαρξιακή έλλειψη που καθιστά το Πράγμα αδύνατον και γεννά την ασυνείδητη επιθυμία. Ωστόσο το ασυνείδητο επιθυμείν κάνει τα υποκείμενα να πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει πρόσβαση σε ένα μυθικό Πράγμα, σε μια φαντασιακή Ολότητα και κατά συνέπεια και στον Θεό. Αλλά αυτό το ασυνείδητο επιθυμείν που δεν θέλει να γνωρίζει την υπαρξιακή έλλειψη ούτε τον Νόμο τρέπει το υποκείμενο στη φυγή ή στη βία. Ετσι, η μεν ησυχαστική Γνώση επιλέγει τη φυγή από τα εγκόσμια, η δε αποκαλυπτική αποφασίζει τη βίαιη μετάλλαξή του. Αντίθετα, στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση η επιθυμία δεν παύει να υπάρχει, αλλά τείνει σε μορφές μετουσίωσής της. Ιδιαίτερη σημασία αποδίδει εδώ ο Λίποβατς στην έννοια του Νόμου όπως ιδίως την εμφανίζει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του. Στόχος του Νόμου, λέει ο Λίποβατς, δεν είναι να απορρίπτει κάθε επιθυμία και να την ταυτίζει με την αμαρτία, αλλά να μετουσιώνει το επιθυμείν με το άνοιγμά του σε πνευματικές μορφές της αναγνώρισης της έλλειψης.
Παραφράζοντας τον Φρόιντ ο Λίποβατς θα κάνει λόγο για τη «δυσφορία μέσα στη νεωτερικότητα» του σύγχρονου ανθρώπου, η οποία γεννά νέες μορφές Γνώσης, όπως ο υπαρξιακός μηδενισμός (ανικανότητα της αντιμετώπισης της «αυτοαπόσυρσης» του Θεού), ο μύθος της «προοδευτικής και επαναστατικής» Γνώσης διαφόρων τάξεων της Αριστεράς (μορφές εκκοσμίκευσης της θρησκευτικής Γνώσης), η καθοδήγηση τμήματος της Αριστεράς από τη φαντασιακή ουτοπία μιας τέλειας κοινωνίας από την οποία θα έχουν εκλείψει η έλλειψη και το κακό. Ακόμη θα μιλήσει για απολιτικές (αποκρυφισμός, αστρολογία, μαγεία, θεραπεία και σέκτες) και πολιτικές (εθνικισμός, ισλαμισμός, αναρχική τρομοκρατία) μορφές Γνώσης, αντισημιτισμό ή, στον τόπο μας, μια τάση χριστιανισμού νεοπλατωνικού χαρακτήρα, στον οποίο η ουσία βρίσκεται στη θεοποίηση του ανθρώπου και στον οποίο δεν υπάρχει θέση για τον Εσταυρωμένο, την έλλειψη, τον Νόμο και την Ιστορία. Αν και σύντομο, το δοκίμιο του Λίποβατς επιτυγχάνει να εισαγάγει τον αναγνώστη στην ουσία του πραγματευόμενου θέματος και εμφανίζεται εξαιρετικά χρήσιμο για τον επαναπροσδιορισμό μιας θεολογικής σκέψης αλλά και μιας πολιτικής κουλτούρας στις τρέχουσες μορφές των οποίων ένας τέτοιος προβληματισμός αποτελεί είδος που σπανίζει.ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥΤο ΒΗΜΑ, 24/09/2006
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
Για Εθνικισμό και Θρησκεία :
http://www.media.uoa.gr/sas/issues/5_issue/lipovats.html
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
Γιαννη … αφορά στον ΠροΟιδιοπόδειοβλ και εδω σχολια μου ..
http://panosz.wordpress.com/2007/10/03/isidoros-23/#comment-24229
Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007
σχ 336 κ. ε
