NOMADLAND

NOMADLAND Είδα χτες το nomadland μέχρι τη μέση - δεν άντεξα .Την εμπειρία των αποκλήρων της Αμερικής , να ζεις μετακινουμενος διαρκώς στην Έρημο του Πραγματικού στα γεράματα , καταβροχθιζοντας ως ουροβόρος όφις την ουρά της Δικής σου ζωής , απεγνωσμένος μεσα στους απεγνωσμένους , Νομάδες του χρόνου σε έναν κόσμο που, έχοντας διαβεί τις εσχατιές του Πραγματικού δεν έχει πια να περιμένει , να ελπίζει τιποτε ... τίποτε : Δεν ειναι ελευθερία ειναι κίνηση αναγκαστική οπως μας αναγκάζει όλους ο Καπιταλισμός σημερα : Να μη στεκόμαστε ποτε στο ίδιο σημείο να κινούμαστε Μόνοι , καταμονοι στο πουθενά μέχρι το τέλος./Μια ταινια σαν τους πινακες του Hopper / επιπλέον αυτο που διακρίνεις σε αυτή την ταινια , ειναι μια νεα Ανοίκεια οικειότητα , μια οικειότητα που βασίζεται στη Ξενοτητα . Για αιωνες η αλληλεγγύη και η κοινότητα ηταν συνδεδεμενες με το οικείο και το συγγενές .." Είμαι αλληλέγγυος με την οικογένεια μου , με τους συγγενείς με την ευρύτερη εννοια , με τους συγχωριανούς μου " : η Οικογενεια και ο τοπος , ο κοινος τοπος καταγωγής ηταν η βαση της αλληεγγυης , οι ριζες .: Ομως σε αυτή την ταινία η αλληλεγγυη εκκινεί απο την ξενοτητα : Οι νομαδες εμπιστευονται τους νομαδες , ακομα κια αν μολις τους γνωρισαν , προσφερουν πραγματα , πληροφοριες , αγκαλιές ' ιδιως αγκαλιες αποχαιρετισμών: Μια εντελώς νεα αλληλεγγυη, προαγγελος αυτου που ερχεται : Στη Κοινωνια των ξενων οπου ταξιδευουμε , το Ανοικειο γινεται οικειο , η Ξενοτητα ειναι η η βαση της νεας Οικειοτητας : Γνωριζουμε τους αλλους εξαρχής .. Η νεα μορφή αγάπης αφορα πια τους ξεριζωμένους Υ.Γ 1. ο Φρόυντ εγραφέ στο Ανοίκειο οτι το Ανοίκειο- π.χ στα, Όνειρα-- το νιωθουμε οταν ανταμώνουμε ξανά με το απωθημένο μύχιο τον Εαυτό μας Το Οικείο , το Μύχιο ειναι το ανοίκειο Οταν εγραψα το παραπάνω δεν είδα ολη την ταινία ..Ούτε και τωρα την ειδα ολη ... Είδα λίγο παραπάνω Η Ταινία δειχνει και τη εξερεύνηση του απωθημένου: της απωθημενης φύσης της απωθημένος Μυχιοτητας , του ξεχασμένου εαυτού.. ΥΓ.2 Τελικά το είδα ολο . Μέχρι το τέλος. Δε θελω να κάνω σπόιλερ ομως η ταινία γινεται μαγική : Οι Νομαδες ταξιδεύουν ανάποδα στον Χρόνο , Διασχίζουν τον Χρόνο αναζητώντας τον εαυτό : Η ουτοπία τους ειναι Νοσταλγική . Υπαρχει ποίηση σε αυτήν την ταινία μια ποίηση απόηχος του Κέρουακ και του Δρόμου , ποίηση του φευγαλέου των αποχαιρετισμών και της βεβαιότητας πως θα συναντηθούμε ξανά σ'αυτή την αέναη επανάληψη κίνησης: Ειμαστε ολοι μας Οδοιπόροι , κατοικούμε για λίγο στη Έρημο, και συνεχίζουμε το ταξίδι και ναι υπάρχει Οδύνη και Μελαγχολία στο ταξίδι μας αλλά υπάρχει και ένα είδος χαράς , Ηδονικής χαράς καθώς νιώθεις πως το κορμί σου αντέχει ακομα λιγο Ξημέρωμα , ακόμα λίγα ροδιζοντα δειλινά , λίγο θάλασσα , Παράξενα βότσαλα, βράχια, άμμο, ακόμα.. Υ.Γ 3 Γιατι μετακινούνται διαρκώς ενώ θα μπορούσα να βρούμε σπίτι ή να επιστρέψουν σπίτι ; Μετακινούνται για να ξεφύγουν από το τραύμα