ο εαυτός που αυτό- παρατηρείται,
ανακαλύπτει την αλήθεια του κενού του ,
το αδιάκοπο χτυποκάρδι του ,
τον ήχο του στομαχιού την αίσθηση του κρύου η της ζέστης,
τον πόνο του ,σωματικό η ψυχικό, τα κλωθογυρίσματα των εντέρων ,τα τρεμουλιάσματα των ινών του σώματος του.
«Το κλειδί το πέταξε:κι αλίμονο στην ολέθρια εκείνη περιέργεια που κατάφερε να κοιτάξει κάποτε μέσα από μια σχισμή έξω και κάτω από το δωμάτιο της συνείδησης και που τώρα διαισθάνθηκε ότι ο άνθρωπος στηρίζεται στο άσπλαχνο, στο αδηφάγο, στο αχόρταγο ,στο δολοφονικό, μέσα στην αδιαφορία της αγνοίας του, ονειροπολώντας κατά κάποιο τρόπο πάνω στη ράχη ενός τίγρη»
2 σχόλια:
Φοβερής ομορφιάς εικόνα! Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση, σα να τυπώθηκε με πυρογραφία στο μυαλό μου όταν τη πρωτοδιάβασα (σε πολύ μικρή ηλικία). Τα άλλα δεν τα πολυκαταλάβαινα -τότε.
Όμορφο και το σχόλιο, @Rodia. Η «πολιτισμένη» διάσταση του εαυτού, αποτέλεσμα της «κοινωνικής» εκπαίδευσης, είναι μόνο μια κραυγή του ανθρώπινου ζώου. Η ιστορία έδειξε την αφύπνιση και άλλων φωνών. Οι φασισμοί, τα Νταχάου, τα Γκούλαγκ τέτοιες κραυγές είναι….
Τόδαμε, αυτές τις μέρες, και στον νεαρό απ’ την Αμπχαζία…Κι ο τίγρης απτόητος – αλώβητος πορεύεται.
Δημοσίευση σχολίου