«Μας έβγαλε στους δρόμους η απελπισία για το αύριο»

«Μας έβγαλε στους δρόμους η απελπισία για το αύριο»

Μια συζητηση καθηγητων Πανεπιστημιου , Μεταπτυχιακών φοιτητων και μαθητων

Αποσπασμα :Ν.Δ. (Νικος Δεμετρτζής:«Παράλληλα με τη διάσταση δυνητικότητα-πραγματικότητα είναι και η διάσταση ανάμεσα στις υποσχέσεις που δίνει η κοινωνία και στα μέσα που προσφέρει στους νέους για να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις. Εδώ και χρόνια υπάρχει μια μεγάλη ψαλίδα ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Αυτό γεννά ανομικές συμπεριφορές. Ειδικά σήμερα που είμαστε σε μια συγκυρία διεθνούς κρίσης και μετάβασης από την εθνική στην κοσμοπολιτική κοινωνία, έχουμε έναν παράγοντα νοηματικού αποπροσανατολισμού, που επίσης παράγει ανομικές στάσεις. Ωστόσο, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσουμε γι'αυτά τα πράγματα, κυρίως γιατί οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε για να περιγράψουμε τα συμβάντα δεν είναι ποτέ ουδέτερες. Μιλάτε για ξέσπασμα, έχει γίνει λόγος για αναταραχή, ξεχαρβάλωμα, κίνημα, εξέγερση. Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, αλλά οποιαδήποτε λέξη και να χρησιμοποιήσουμε για να περιγράψουμε το συμβάν αυτή δεν είναι ουδέτερη. Πάντως, εγώ δεν θα έλεγα ότι είναι κίνημα, θα έλεγα ότι είναι μια κινητοποίηση απελπισίας που ως βασική αιτία έχει τις συσσωρευμένες διαψεύσεις, τις αγωνίες των νέων που δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα στην κοινωνία. Ο μεγάλος Αλλος, η κοινωνία, δεν τους ακούει. Κάποια στιγμή γίνεται έκρηξη. Και θα μας πάρει χρόνια κάνοντας μεταγενέστερες αναλύσεις, να καταλάβουμε τι συνέβη».

Ν.Δ. «Εν πολλοίς ό,τι συνέβη και ό,τι θα συμβεί στο μέλλον έχει προαναγγελθεί προ πολλού. Αν μπορώ να βάλω σε λίγες λέξεις τη μηχανική αυτής της κινητοποίησης, είναι το μπλοκάρισμα της κοινωνικής κινητικότητας που την προκαλεί. Αυτό που συνέβη στις γενιές του '60, του '70 και κάπως του '80, δηλαδή μια γρήγορη κοινωνική κινητικότητα, έχει τελειώσει. Ετσι, οι διάφορες κοινωνικές ομάδες προβάλλουν τις κοινωνικές τους αξιώσεις με μια άλλοτε δικαιολογημένη και άλλοτε αδικαιολόγητη εκρηκτικότητα. Η αίσθηση της αδικίας και της κατάκτησης της αξιοπρέπειας είναι πολύ βασικά κίνητρα στην ιστορία των εξεγέρσεων, που εξηγούν γιατί οι άνθρωποι προβαίνουν σε τέτοιες συλλογικές δράσεις. Ο καταλύτης είναι αυτά τα συναισθήματα. Μπορεί να υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες και στατιστικές που να τις επιβεβαιώνουν, αλλά αν δεν έχεις την αίσθηση της αδικίας, του κορεσμού, της αγανάκτησης και της διεκδίκησης της αξιοπρέπειας, του "ε, όχι", τότε δεν συμβαίνουν δράσεις όπως αυτές. Οσον αφορά την ελληνική νεολαία, νομίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια η νεολαία του εκσυγχρονισμού ζει μια διπλή κατάσταση. Από τη μια απολαμβάνει τον προστατευτισμό της οικογένειας και από την άλλη βρίσκεται μπροστά στην αβεβαιότητα. Από τη μια νιώθει κορεσμένη και από την άλλη στερημένη. Από τη μια είναι απαθής και από την άλλη βρίσκεται επί ποδός. Οπως γράψαμε σε ένα βιβλίο (σ.σ. «Η Νεολαία», εκδόσεις «Πολύτροπο»), η νεολαία είναι ένας αστάθμητος παράγοντας

και