Του Διονύση Τσακνή από το δίσκο «Αλήτης καιρός» 1991

Του Διονύση Τσακνή από το δίσκο «Αλήτης καιρός» 1991

Τη μέρα αυτή που διάλεξα

εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα στοφως να καταθέσω,
πως πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό.

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
και δω γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά κι αυτή εβδομήντα τρία,
και να που ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία

κι ο έρωτας κρατάει για καιρό.


Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα,
στα κόμματα γαντζώθηκαν
και γω δεν ξέρω τι να πώ
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουνε
και λέμε σαν βρισκόμαστε τα ίδια και τα ίδια
μα νοιώθω σα μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη Επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου,
δυο γιους απόκτησα κι εγώ,
δεκαεπτά Νοέμβρηδες μου βάρυναν την πλάτη,
σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό.

Κρατάω το στόμα μου κλειστό,
τα χείλη μου ματώσανε,
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν.


Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε,
αυτό έχω μόνο να τους πω,
τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν