Μάτια ερμητικά κλειστά…, του Βένιου Αγγελόπουλου*
… όσων αναζητούν υποκινητές σε κοινωνικές εκρήξεις σαν τη σημερινή. Όσων ξεφουρνίζουν πως όλα αυτά τα ενορχηστρώνει ο Τσίπρας. Ή ο Σόρος. Ή ο Εφραίμ. Όσων αγνοούν πως την εποχή των βροχών καμιά σπίθα δε βάζει φωτιά στην πεδιάδα: μόνο την εποχή της ξεραΐλας.
Και ξεραΐλα είναι η πολιτική τους.
Σε όλα τα μέτωπα: Υγεία, παιδεία, ασφάλιση, ανεργία, ακρίβεια, κτλ. - η απαρίθμηση δύσκολα εξαντλείται. Αφορμή θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο (κι ο Αλέξης ζωντανός), που θάβαζε φωτιά στα τόπια.
Ξεχνούν (επίτηδες;) πως όταν χαλάνε οι κοινωνικές ισορροπίες εμφανίζονται τέτοιες καταστάσεις: το πλιάτσικο είναι «παράπλευρη απώλεια» των δικών τους επιλογών.
Και απαιτούν δηλώσεις νομιμοφροσύνης από όσους επιχειρούν να ερμηνεύσουν: Καταδικάζετε μετά βδελυγμίας τα έκτροπα; Εξορκίζοντας το κακό αντί ν’ αλλάξουν πολιτική.
Μα δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν πολιτική, την ίδια θέλουν χωρίς αναταράξεις, χωρίς τις συνέπειές της. Γι’ αυτό και, χωρίς καν να διδάσκονται από ιστορικά προηγούμενα, κύριο μέλημά τους είναι η επιστροφή στην «έννομη τάξη», με αστυνομικές μεθόδους και μόνον. Ενώ αυτή ακριβώς η έννομη τάξη είναι δυσβάσταχτη και απαράδεκτη γι’ αυτούς που κατεβαίνουν στους δρόμους.
Όμως και μέσα στην Αριστερά υπάρχουν μάτια κλειστά. Που δε βλέπουν (ή δε θέλουν να δουν) ότι όταν ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους, όταν τυχαίοι επιβάτες σχολιάζουν τα γεγονότα στο μετρό, κάτι έχει αλλάξει.
Αρχηγοί, αρχηγίσκοι και αρχηγάρες, παράγοντες και παραγοντίσκοι, μαγαζάκια και σουπερμάρκετ της Αριστεράς, αντί να τεθούν στην υπηρεσία του αυθόρμητου μαζικού κινήματος, επιχειρούν να το καπελώσουν, να το χειραγωγήσουν, να το πυροσβέσουν.
Το βλέπουν απλά σα δεξαμενή για την οργανωτική τους ενδυνάμωση (προκαλώντας την απογοήτευση ώστε να την εκμεταλλευτούν: το λέγαμε εμείς πως δε βγαίνει τίποτα, πυκνώστε τις γραμμές μας για να γίνει κάτι), ή αντίθετα το θεωρούν απόδειξη της δικής τους ιδεολογικής πρωτοκαθεδρίας, νομίζοντας ότι οι ίδιοι είναι το κίνημα, και αποκαλώντας κότες ή απειλώντας με καρέκλες όσους τολμούν να διαφωνούν μαζί τους.
Έχουμε σήμερα μπροστά μας ένα αυθόρμητο μαζικό κίνημα. Ιδίως νεολαιίστικο, ιδιαίτερα μαθητικό. Που συντάραξε συθέμελα την ελληνική κοινωνία, με απήχηση μέχρι το εξωτερικό. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η αρχή μιας χιονοστιβάδας - που παρόμοιά της δεν προκλήθηκε από άλλα πράγματα, ενδεχομένως σημαντικότερα από θεωρητική σκοπιά
. Η ζωή δεν ακολουθεί τις θεωρητικές προβλέψεις περί αδυνάμων κρίκων. Οι μαθητές δεν κατέβηκαν στους δρόμους σε συμπαράσταση στο κίνημα των φυλακών, ενώ οι φυλακισμένοι έκαναν αποχή συσσιτίου την ημέρα της κηδείας: μην αντιπαραθέτουμε αυτά που αλληλοσυμπληρώνονται, μη δυσανασχετούμε όταν η ζωή αλλάζει την ημερησία διάταξή μας.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει να μπουν μπροστά τα αιτήματα που το ίδιο το κίνημα βάζει: όχι στην κρατική βία, όχι στην κλοπή της ζωής και του χρόνου μας, όχι στην κοινωνική εξορία της κακοπληρωμής και της ανεργίας. Να διατυπωθούν πολιτικά, να εξαπλωθούν στον κοινωνικό ιστό, να γίνουν πλειοψηφικά. Η συγκεκριμένη διατύπωση ενδιαφέρει λιγότερο: σημασία έχει η ζύμωση που θα γίνει μέσα στο μαζικό χώρο, τόσο για τους στόχους της ποθούμενης αλλαγής όσο και για τα μέσα, όσο και για το τι ζητάς να γίνει θεσμικά και για το τι κατακτάς επιβάλλοντάς το στην πράξη.
Το αυθόρμητο μαζικό κίνημα βοηθάει τον καθένα ξεχωριστά να αναπτύξει τη σκέψη του, να δει τις δυνατότητες και τα όριά του σε αλληλεπίδραση με τους γύρω του. Η εμπειρία των παλαιοτέρων δε μεταφέρεται κουνώντας το δάχτυλο. Αυτό το κάνει το σχολείο, το σχολείο των συνταγών και της παπαγαλίας, που στόχο έχει να παράγει ρομπότ και φυτά. Και μέχρις ενός σημείου το καταφέρνει: ακόμη κι ανάμεσα στους εξεγερμένους πολλοί ψάχνουν να αγκιστρωθούν από βεβαιότητες, αντί να θέσουν ερωτήματα. Στον εαυτό τους και στους άλλους. Η εμπειρία μόνον όταν βιωθεί, με το μυαλό και το συναίσθημα, αποκτά αξία - ειδεμή γίνεται κακοχωνεμένο αναμάσημα.
Μπορούμε να βοηθήσουμε τους νέους στη διατύπωση των ερωτημάτων; Αν ναι, έχει καλώς. Ειδεμή, ας μην τους προσφέρουμε συνταγές παντός καιρού, ας μην κατακεραυνώνουμε ό,τι προτείνεται έξω από μας. Αν οι καταλήψεις μαζεύουν κόσμο να τις κάνουμε, αν είναι άμαζες και στέλνουν τον κόσμο στο σπίτι του να παίρνει γραμμή από την τηλεόραση, είναι ό,τι χειρότερο.
Παρόμοια για την τυφλή βία ή την κουκούλα. Αρκετοί, που κατά τα άλλα διαφωνούν με τις κάμερες, ξεχνούν πως η κουκούλα πρώτα σημαίνει αυτοπροστασία από το Μεγάλο Αδελφό και υστερότερα ασυδοσία: μόνο η συλλογική συνειδητοποίηση μπορεί να χαράξει διαχωριστικές γραμμές, όχι οι υπουργικές παραινέσεις. Και για το αν η παρορμητική, τυφλή βία φέρνει αποτελέσματα ή όχι, αν το ερώτημα δεν τεθεί βιωματικά, η έξωθεν απάντηση είναι ανίσχυρη. Άσε που απόλυτη απάντηση δεν υπάρχει: τι θα απαντούσε ο βιβλικός Σαμψών;
Αυτό που προέχει είναι το μαζικό κίνημα να προχωρήσει, με την πολυμορφία του, και να καταγάγει νίκες, έστω και μερικές. Να μη σταματήσει την πίεση, είτε με αποχή, είτε χωρίς: Αν στις σχολικές εκδρομές που προγραμματίζονται γεμίσει η Ελλάδα με αυτοκόλλητα και συνθήματα των μαθητών, κέρδος είναι. Άσχετο αν δεν είναι (ακόμη) ο σοσιαλισμός.
Αυτό που προέχει δεν είναι να ξαναζήσουμε ποιος τα Ιουλιανά, ποιος το Πολυτεχνείο, ποιος το Χημείο. Προέχει οι νέοι να πετάξουν με τα δικά τους φτερά, προέχει να μην επιτρέψουμε να τους τα τσακίσουν.
ΠΗΓΗ: Εποχή, 14-12-2008.
* Το κειμενο το Βρηκα στο Φιλο μου το Μανιτάρι του Βουνού
http://manitaritoubounou.wordpress.com/2008/12/15/8esmikoi-koukouloforoi-1/
… όσων αναζητούν υποκινητές σε κοινωνικές εκρήξεις σαν τη σημερινή. Όσων ξεφουρνίζουν πως όλα αυτά τα ενορχηστρώνει ο Τσίπρας. Ή ο Σόρος. Ή ο Εφραίμ. Όσων αγνοούν πως την εποχή των βροχών καμιά σπίθα δε βάζει φωτιά στην πεδιάδα: μόνο την εποχή της ξεραΐλας.
Και ξεραΐλα είναι η πολιτική τους.
Σε όλα τα μέτωπα: Υγεία, παιδεία, ασφάλιση, ανεργία, ακρίβεια, κτλ. - η απαρίθμηση δύσκολα εξαντλείται. Αφορμή θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο (κι ο Αλέξης ζωντανός), που θάβαζε φωτιά στα τόπια.
Ξεχνούν (επίτηδες;) πως όταν χαλάνε οι κοινωνικές ισορροπίες εμφανίζονται τέτοιες καταστάσεις: το πλιάτσικο είναι «παράπλευρη απώλεια» των δικών τους επιλογών.
Και απαιτούν δηλώσεις νομιμοφροσύνης από όσους επιχειρούν να ερμηνεύσουν: Καταδικάζετε μετά βδελυγμίας τα έκτροπα; Εξορκίζοντας το κακό αντί ν’ αλλάξουν πολιτική.
Μα δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν πολιτική, την ίδια θέλουν χωρίς αναταράξεις, χωρίς τις συνέπειές της. Γι’ αυτό και, χωρίς καν να διδάσκονται από ιστορικά προηγούμενα, κύριο μέλημά τους είναι η επιστροφή στην «έννομη τάξη», με αστυνομικές μεθόδους και μόνον. Ενώ αυτή ακριβώς η έννομη τάξη είναι δυσβάσταχτη και απαράδεκτη γι’ αυτούς που κατεβαίνουν στους δρόμους.
Όμως και μέσα στην Αριστερά υπάρχουν μάτια κλειστά. Που δε βλέπουν (ή δε θέλουν να δουν) ότι όταν ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους, όταν τυχαίοι επιβάτες σχολιάζουν τα γεγονότα στο μετρό, κάτι έχει αλλάξει.
Αρχηγοί, αρχηγίσκοι και αρχηγάρες, παράγοντες και παραγοντίσκοι, μαγαζάκια και σουπερμάρκετ της Αριστεράς, αντί να τεθούν στην υπηρεσία του αυθόρμητου μαζικού κινήματος, επιχειρούν να το καπελώσουν, να το χειραγωγήσουν, να το πυροσβέσουν.
Το βλέπουν απλά σα δεξαμενή για την οργανωτική τους ενδυνάμωση (προκαλώντας την απογοήτευση ώστε να την εκμεταλλευτούν: το λέγαμε εμείς πως δε βγαίνει τίποτα, πυκνώστε τις γραμμές μας για να γίνει κάτι), ή αντίθετα το θεωρούν απόδειξη της δικής τους ιδεολογικής πρωτοκαθεδρίας, νομίζοντας ότι οι ίδιοι είναι το κίνημα, και αποκαλώντας κότες ή απειλώντας με καρέκλες όσους τολμούν να διαφωνούν μαζί τους.
Έχουμε σήμερα μπροστά μας ένα αυθόρμητο μαζικό κίνημα. Ιδίως νεολαιίστικο, ιδιαίτερα μαθητικό. Που συντάραξε συθέμελα την ελληνική κοινωνία, με απήχηση μέχρι το εξωτερικό. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η αρχή μιας χιονοστιβάδας - που παρόμοιά της δεν προκλήθηκε από άλλα πράγματα, ενδεχομένως σημαντικότερα από θεωρητική σκοπιά
. Η ζωή δεν ακολουθεί τις θεωρητικές προβλέψεις περί αδυνάμων κρίκων. Οι μαθητές δεν κατέβηκαν στους δρόμους σε συμπαράσταση στο κίνημα των φυλακών, ενώ οι φυλακισμένοι έκαναν αποχή συσσιτίου την ημέρα της κηδείας: μην αντιπαραθέτουμε αυτά που αλληλοσυμπληρώνονται, μη δυσανασχετούμε όταν η ζωή αλλάζει την ημερησία διάταξή μας.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει να μπουν μπροστά τα αιτήματα που το ίδιο το κίνημα βάζει: όχι στην κρατική βία, όχι στην κλοπή της ζωής και του χρόνου μας, όχι στην κοινωνική εξορία της κακοπληρωμής και της ανεργίας. Να διατυπωθούν πολιτικά, να εξαπλωθούν στον κοινωνικό ιστό, να γίνουν πλειοψηφικά. Η συγκεκριμένη διατύπωση ενδιαφέρει λιγότερο: σημασία έχει η ζύμωση που θα γίνει μέσα στο μαζικό χώρο, τόσο για τους στόχους της ποθούμενης αλλαγής όσο και για τα μέσα, όσο και για το τι ζητάς να γίνει θεσμικά και για το τι κατακτάς επιβάλλοντάς το στην πράξη.
Το αυθόρμητο μαζικό κίνημα βοηθάει τον καθένα ξεχωριστά να αναπτύξει τη σκέψη του, να δει τις δυνατότητες και τα όριά του σε αλληλεπίδραση με τους γύρω του. Η εμπειρία των παλαιοτέρων δε μεταφέρεται κουνώντας το δάχτυλο. Αυτό το κάνει το σχολείο, το σχολείο των συνταγών και της παπαγαλίας, που στόχο έχει να παράγει ρομπότ και φυτά. Και μέχρις ενός σημείου το καταφέρνει: ακόμη κι ανάμεσα στους εξεγερμένους πολλοί ψάχνουν να αγκιστρωθούν από βεβαιότητες, αντί να θέσουν ερωτήματα. Στον εαυτό τους και στους άλλους. Η εμπειρία μόνον όταν βιωθεί, με το μυαλό και το συναίσθημα, αποκτά αξία - ειδεμή γίνεται κακοχωνεμένο αναμάσημα.
Μπορούμε να βοηθήσουμε τους νέους στη διατύπωση των ερωτημάτων; Αν ναι, έχει καλώς. Ειδεμή, ας μην τους προσφέρουμε συνταγές παντός καιρού, ας μην κατακεραυνώνουμε ό,τι προτείνεται έξω από μας. Αν οι καταλήψεις μαζεύουν κόσμο να τις κάνουμε, αν είναι άμαζες και στέλνουν τον κόσμο στο σπίτι του να παίρνει γραμμή από την τηλεόραση, είναι ό,τι χειρότερο.
Παρόμοια για την τυφλή βία ή την κουκούλα. Αρκετοί, που κατά τα άλλα διαφωνούν με τις κάμερες, ξεχνούν πως η κουκούλα πρώτα σημαίνει αυτοπροστασία από το Μεγάλο Αδελφό και υστερότερα ασυδοσία: μόνο η συλλογική συνειδητοποίηση μπορεί να χαράξει διαχωριστικές γραμμές, όχι οι υπουργικές παραινέσεις. Και για το αν η παρορμητική, τυφλή βία φέρνει αποτελέσματα ή όχι, αν το ερώτημα δεν τεθεί βιωματικά, η έξωθεν απάντηση είναι ανίσχυρη. Άσε που απόλυτη απάντηση δεν υπάρχει: τι θα απαντούσε ο βιβλικός Σαμψών;
Αυτό που προέχει είναι το μαζικό κίνημα να προχωρήσει, με την πολυμορφία του, και να καταγάγει νίκες, έστω και μερικές. Να μη σταματήσει την πίεση, είτε με αποχή, είτε χωρίς: Αν στις σχολικές εκδρομές που προγραμματίζονται γεμίσει η Ελλάδα με αυτοκόλλητα και συνθήματα των μαθητών, κέρδος είναι. Άσχετο αν δεν είναι (ακόμη) ο σοσιαλισμός.
Αυτό που προέχει δεν είναι να ξαναζήσουμε ποιος τα Ιουλιανά, ποιος το Πολυτεχνείο, ποιος το Χημείο. Προέχει οι νέοι να πετάξουν με τα δικά τους φτερά, προέχει να μην επιτρέψουμε να τους τα τσακίσουν.
ΠΗΓΗ: Εποχή, 14-12-2008.
* Το κειμενο το Βρηκα στο Φιλο μου το Μανιτάρι του Βουνού
http://manitaritoubounou.wordpress.com/2008/12/15/8esmikoi-koukouloforoi-1/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου