(τα ποντικια ροκανιζουν το ξυλο ,μα το καραβι επιπλεει,στην φουρτουνα , κατεβαζει τα πανια, σαυτα τα ανεμοδαρμένα ιστολογια,παρα τα τερατα και τους ανέμους η ποιηση ,ειναι ενα μεθυσμένο μπουκάλι και φυσικα δεν υπάρχει ΓΙΟΥΚΆΛΙ.....Σκοπος της ποισης ειναι το ασημενιο μας δερας..
ουί. Ακριβώς αυτο. Αν ουτις χασει την σελιδα την ξαναβρισκει αμεσως κανοντας κλικ στο ανθρωππαριον στο εικονιδιον πανω δεξια.. ΑΙΝΤΕ ..ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ( Στιχοι μαλακιστηρίων θα κοβονται παραυτα .. )
ΟΚ, δεν το είχα πιάσει. Εκλίκαρα στα γράμματα, ουχί στο εικονίδιον. Μήπως να μεγαλώσει το εικονίδιο ή να κλικάρονται τα γράμματα. Μήπως υπάρχουν και άλλοι λάικ μι, πώς να το πω...
Ορέ Νοσφ, αυτοί οι χαζούληδες χοντρό ζόρι τραβάνε και παρακολουθούν τες συζητήσεις μας. Πω, πω, οι καημένοι. Καλά, εγώ, να σου πω δεν ματαμπαίνω στην Καρακάξα, μη νομίζουν δηλαδή ότι διαβάζονται οι στιχλόφουσκές τους.
κοιτα θα βγουν απο δω μεσα ΚΡΑΝ ΣΟΥΞΕ. θα γινει χαμος .αστους να σκιζονται .... Το εικονιδιο θα τα χοντρυνω οσονουπω ..
Αγαλι αγαλι γινεται η αγουριδα μελι ..
Και τουτο το κορακι μας α γινει σαν παστελι. θα το ταιζω μιμπερο ,με του πουλιου το γαλα ,θα γενουνε οι στιχοι του ωσαν βυζια μεγαλα θαναι πολύ ελκυστικον με πεταχτες ρωγιστες και μαλλον θα τ'επισκεφτουν και μαγσσες σκουπίτσες..
χο χο χο χο και χο χο χο είναι η σκέψη σου προχώ μάγισσες με σκούπες, λέω, πτήση χαμηλή εν σπηλαίω πτήση σαν παλιό τραγούδι αποφλοίωση στο φλούδι χο χο χο του αγιοβασίλη και στ' αυτιά μονίμως ψύλλοι
ειδες πως ταφερε η ζωή αγαπητε ταμιστα και να που αποκτησαμε ολοδικη μας πίστα να δεις που θα σε γραψουνε κι εσε στη μαυρη λίστα μολις σε δουνε στη σπηλια να κανεις τον τουριστα ειναι σκληρο της ποιησης το καθε μετεριζι σπυρι σπυρι μαζευουμε των στιχων μας το ρυζι θα σπειρουμε πολλά πολλά στιχακια οριζωνος κιας μα προγκά γκαριζοντας ο πενταπλός τους ΟΝΟΣ
''χο χο χο χο και χο χο χο είναι η σκέψη σου προχώ μάγισσες με σκούπες, λέω, πτήση χαμηλή εν σπηλαίω''
ειναι πολλά τα θαυματα εν μεσω των σπηλαιων κι εδω συχναζουν τερατα και ο Μηρμυγκολέων να ξερεις κυριολεκτω αγαπητε Ταμιστα εδω συγνάζουν μαγισσες σκουπίζοντας την πιστα (ανοιξε τα ματακια σου και ψαξε για σημαδια παλια μου φιλη μαγισσα θα μας γεμισει χαδια θα ρθει με αλλο ονομα πετωντας με μια σκουπα θα γινει το κορακι μας των μαγισσων η σουπα.
σα μπεις στο διαδικτυο ξεχνα την καθε ελπίδα εδω ειναι μαυρη κολαση δεν μπαινει ηλιαχτιδα εδω κυκλοφορουν λαγοι και τα τρελα κορακια κιεδω δυο χειλη κοκκινα σου στελνουνε φιλακια εδω ειναι η κολαση στρωμενη με προθεσεις κι εδω τα ποιηματακια σου σου πρεπει να αποθεσεις εδω ειν'η απολαυση του κοσμου τ'αορατου εδω θα κανεις πατιναζ στο χειλος του θανατου
αναμένων τη μάγισσα, αφού διάβηκα άνετα τη διάπλατα πια ανοιγμένη πόρτα, άνω δεξιά της σπηλαιοθόνης, κλείνω γι απόψε:
γαμώ τους δωριείς που φέρνουν δώρα πού είναι η φωνή, σεζάρια εβόρα; κι η μπέλλου που φωνή είχε δωρική σε ποιο ανύπαρκτο μηδέν να κατοικεί;
το τέλος βρίσκει πάντα τ' άλλα τέλη κι ένας που ξέρει, τέλι - τέλι - τέλι, το τραγουδάει στον κάλπικο ντουνιά που θέλει να ξεγλιστρά η ζωή σα μαύρο χέλι
και ματακλείνω:
τρελό κοράκι για πού τραβάς; όχι βιασύνες - γιαβάς γιαβάς.
καλήν εσπέρα αρχοντες και..αι και αρχοντοχωριάτες και ατυχοι μικροαστοί που ου ,που γίνατε εργατες συνταξιουχοι, ανεργοι και αι και αι οι υπαλλήλοι που ολους σας μαδησανε και αι καιαι εχθροι και φιλοι και τωρα παραπαιετε σα α ,σα κοτες μαδημενες που σπαρταρουν εδω και κει μεεεεεε με κεφαλές σφαγμέ-ε -νες
Πού να 'ξερα σαν άρχιζε το θαυμαστό ταξίδι στα νέφη της μπλογκόσφαιρας στ' αόρατου το κύμα πως σαν Δυσσέας θηλυκός θε να περιπλανιόμουν από νησάκι σε νησί απ' άντρο σ' ακρωτήρι από καλύβα σε σπηλιά κι όσα ανάμεσά τους -λιβάδια, σταροχώραφα και μαγεμένα δάση-, ζητώντας μια φιλόξενη γωνίτσα ν' απαγκιάσω κι άλλοτ' εδώ, άλλοτ' εκεί άλλοτε παραπέρα για λίγο εσταμάταγα να πάρω μιαν ανάσα δυο σκέψεις μου να μοιραστώ το δρόμο να ρωτήσω, αν το ταξίδι είν' αυτό που έχει την αξία ή αν το Θιάκι είν' εκεί κι εμένα περιμένει. Και μα το Δία,τους θεούς, τις μούσες και τις νύμφες, ακόμα την απάντηση δεν βρήκα κι ούτε βλέπω σύντομα να τη συναντώ. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως όλες τις φορές που απόκαμα και είπα πως το ταξίδι ως εδώ ήτανε και τελειώνει, μι' ανάσα ανέμου, μια πνοή μ' έσπρωχνε παρακάτω. Γιατί αν κι αποχαιρέτισα για πάντα παλιούς τόπους, σε άλλους ξαναγύρισα αφού ακόμα έχουν δώρα να μου προσφέρουνε -και ηδονές και πίκρες-, κι άλλα συναπαντήματα με της ψυχής συντρόφους και πάντα θα γυρνώ εκεί όσο η καρδιά θα νιώθει πως είν' καλοδεχούμενη ακόμα κι αν πονάει...
καλώς την μπερναντινα μας -μπας κι ειναι οδυσεας; εδω ιθακη δε θα βρεις -μας λειπει ο Περσεας .................. μας ελειπε ενα θηλυκο Να !γιναμε τριάδα καιρος να τραγουδησουε της ΚΡΙΣΗς την καντάδα
τω μλκιστηριω --------------------- ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΣ ειν' αυτό; μαλλον παιδαριώδες για κοιτα ρε πως γιναμε πλακώσανε κι οι μόδες..
αν εισαι τριανταφυλλο θα εχεις και αγκαθια μα απο το γαιδουράγκαθο πλεκονται μον' καλαθια - δεν την μπορεις την ποιηση δεν παει με τη μιλιά σου αλλου λαλουν οι κορακες αραξε στα κιλά σου
ειναι αγνό και αδολο και ποιημα αλφα -αλφα ομως του λειπει κατι τις, αγαπητε Νικ Αλφα εσυ ζητας συναινεση μα ο πιο πάνω αιμα δεν γινεται συνυπαρξη να στηριχτει στο ψεμμα - αυτοι που μας υποσχονταν παντοτινή αγαπη πρωτοι μας θυσιασανε σε τουτη την απατη --- ετσι λοιπόν παρατα τους ,αστα τα μαλακιστηρια και δεν χωρει συνυπαρξη μ'αυτα τα δηλητηρια
παρολο που οι αλητηριοι χυνουν χολή -φαρμακι σε λίγο εδω θα μαζευτουν οι ποιητες μας ολοι κι εκει μαλακιστήρια θα ριχνουν βιτριολι.. η ποιηση θελει φωτια,να καιγεσαι σα δασος ελα απο δω νικαλφα μου . μπορει να γινεις ασος
ανεκαθεν οι μοχθηροι σε τουτη εδω τη χωρα αυτοι που παντα κρυβονται μεχρι να φυγει η μπορα
αυτοι που κανουν τους πολλους και χυνουν το φαρμακι αυτοι που ροκανιζουνε τα δεντρα σα σαρακι
αυτοι που ολο νεαζονε κι ητανε πάντα γεροι αυτοι που ησαν εξαρχής ξενοι σαυτα τα μέρη και κανουνε τους εξυπνους και ταχα ξυπνητηρια -αυτοι που ησαν ανεκαθεν τα πιο μαλακιστηρια αυτοι που σε προδιδουνε με το φιλι Ιουδα που οταν στα πρασα πιανονται, σου κανουνε τον Βούδα Οι δηθεν εθνικοφρονες οι ''αριστεροι μας'' τάχα -σ'αυτη η γη τα σπλαχνα μας μενουν παντα μονάχα- ---- Σαυτη τη γη οι Μοχθηροι κι αληθινα προδοτες αυτοι που μας προδιδουνε και ειναι πάντα κοτες οπως στα χρονια τα παλια ''μιασματα' θα πουνε αυτους που δεν μπορουν αλλιως , στα ντομπρα να τη βγουνε...
η ποιηση ηταν παντοτε στοχος προβοκατόρων , ανεραστων ,αταλαντων, φθηνων λιμοκοντορων οσοι δεν εχουν στη ζωή να παρουν και να δωσουν διαλεγουν πάντα το ευκολο : να πανε να προδωσουν
η ποίηση ειναι κερι που μεσα μας φωτιζει σαν το αστρι το πρωινο που την αυγή ροδιζει σαν την σεληνη που θρηνει ,στον ουρανο, το βραδυ σαν το μοναχικο παιδι που κλαιει στο σκοταδι σαν γλώσσα που αναπαυεται, παχεια στον ουρανισκο σαν το λουλουδι ,κοκκινο,με την καρδια στον Μισχο σαν την πληγή που ανοιχτή, αιμορραγει και πάλι σαν την αγαπη που φυγε για ναρθει μια αλλη, ποιηση σαν αναπνοή ,στο χειλος του θανατου ποιηση σαν μετεικασμα του κοσμου τ'αορατου σαν ινα απ'του ονειρου το αυλο υφάδι σαν γιαγιας ,που πεθανε, το τελευταιο χαδι....
εκεινα για τις μπαρες ουτε εγω θα αντεχα τις μπαρες και αμπάρες μόνο τις μπυρες γουσταρα τις σπειρες και τις μοιρες μα που να βρεις ,στα σημερα , τις λιρες και τις μπυρες φαινεται πως ζαλιστηκα και λεω αλλα ανταλλων εσυ μου εισαι συμπαθης και οχι σαν τον αλλον που ολοι καταλαβαινουμε πως σε εχει διπλαρωσει και κανει οτι πια μπορει για να σε αμπαρωσει και να θελαδεν το μπορω να επιστρεψω πάλι πτε δεν το περιμενα το καρακαξας χάλι, της ποτισα ροδοσταμο την εχουνε σταυρωσει και τα ποιηματακια της τα εχουνε λερωσει ..
το σκιαχτρο ----------------- καποτε στησαν στο χωραφι ενα σκιαχτρο το ντυσαν με παλιορουχα το σκιαχτρο και το αφησαν μοναχο , να σκιαζει τα κορακια και το σκιαχτρο ΖΩΝΤΑΝΕΨΕ : κοιταξε γυρω γυρω τα σταροχωραφα υστερα
κοιταξε ψηλά κι αντικρισε τον ηλιο .. και ο ηλιος το κοιταξε κιαυτος -μπα! δεν ειναι παρα ενα ακομα σκιαχτρο σκεφτηκε ο ηλιος - που νομιζει πως ειναι ζωντανο και το σκιαχτρο περπατησε διεσχισε τα απεραντα σταροχωραφα κι εφτασε μεχρι τη θαλασσα.. η θαλασσα ηταν απεραντη και το σκιαχτρο ενιωσε μικρο και μόνο δεν τολμησε να κολυμπησει ..εμεινε εκει σκιαχτρωμένο στην ακρογυαλια για να τρομαζει τα θαλασσοπουλια Υστερα θαφτηκε κατω απο αμμολοφους και τα παλιορουχα τα πηρε ο αερας τωρα ειναι παλι νεκρο ,ενα τιποτε , ενα σκιαχτρο χωρις ρουχα,στην ακρη του χρονου,στη μεση του πουθενα,ενα σκιαχτρο.
Ίσως κάποιοι ν' αντιλήφθηκαν πως ήδη άρχισα την εργασία για τους Κικίδη. Οικογένεια τυπική εις την Ελλάδα, θα την βρεις στην Κρήτη και στη Μανωλάδα.
Εννοώ, για όσους ίσως λεν: Τι λέει το παιδί; Τροζάθηκε; Ή, πλέει σε πελάγη μαλακίας, ο Ταμίστας, ο αλλάζων ως πουκάμισα τας πίστας;
Εννοώ, λοιπόν, ότι η ζωή αλλάζει κι από μέλαινες χολές ουδέν σκαμπάζει. Εννοώ πως συνεχίζω ποιών τους στίχους και ουχί μνήματα απλώς για τυμβωρύχους.
Κι αν θα δείτε στο άβατάρ μου το τσιτάτο, που προσφέρω σε αγαρνίριστο ένα πιάτο, πως η μνήμη μόνο στα γιατί απαντάει, πως μονάχα αυτή το μέσα μας σκουντάει,
θ' απαντήσω: Ένα καρφί μες στην παλάμη, του Ταμίστα, του ρεμπέτη, ναι, του βλάμη, είναι η μνήμη και ματώνει τις σελίδες. Μα ρουτίνα τού κατάντησαν οι Αυλίδες.
Έτσι, δεν θ' ασχοληθώ με λυπημένους, ούτε, βέβαια, με υβριστές, κομπλαρισμένους απ' της ποίησής μου το άστοργο τσεκούρι που συντρίβει κάθε σκουληκιού τη μούρη.
Προτιμώ ν' ασχοληθώ με τους Κικίδη και, κυρίως, με τις αδερφές Κικίδη, που η μία επαντρεύτη τον Μουλά και η άλλη τον Λαδή τον μπουνταλά.
εκ της κατακρεουργημενης μητρος καρακάξας: Noσφερατος says: 12/01/2011 στις 12:51 πμ
Σε τουτο το Βουστασιο, στο δάσος με τις λεξεις της αγελαδας τον μαστο καλεισαι να Αρμέξεις την Ρογα της ποιησεως γλυκα να γαραγαλήσεις και στην καρδάρα ,την λευκη ,την ριμα της ,να χυσεις
ειναι πολύ παχυρευστη η ριμα της γελάδας -μονο προσεξτε ποιηται και τεκνα της Ελλάδας να μην το παρακάνετε αρμέγοντας την Ρίμα κι αντι για γάλα βγαλετε ,καφε με γάλα, Χυμα
ζουλωνντας, πασπατευοντας μαστους του Τερεσια οι ποιηται ζαλιζονται , βλεπουν μια οπτασια βεπουν την ριμα ζωντανή , σαν μια γυμνη γυναικα - και ειναι ομορφη πολύ και ειναι και μπεμπεκα-
πανε να την αγγιξουνε,πανε να την φιλήσουν – κι ακομα οι τολμηροτεροι ,ελπίζουν να ..αμίσουν Μα η οπτασια ,δυστυχώς , αυτή η γυναικα -ποιημα ολοταχώς μαραινεται και μενει μόν’ η Ρίμα
κι η ριμα μας που φανταζε φανταχτερό παγώνι μενει φτερό στον ανεμο, στο κρυο και παγώνει
εκ μεταφιορας (απο την αποτελειωμένη μητερα Καρακάξα:) Nοσφερατος says: 13/01/2011 στις 1:54 πμ
Ακόμα και στη Ποίηση η ομορφια τελειώνει σαν Ζωγραφιά που σβηνεται , Ως Παγετών που λυώνει σαν το νερό που Χύνεται απο ‘ναν Καταρράχτη Η σαν σφαχτάρι που θρηνεί στα Χερια ενός Σφάχτη
Ακομα και στην Ποίηση οπως και στην Αγάπη ολα πέρνουν το τελος τους , στην Ωρα του Χασάπη και τοτε αποκαλύπτεται ξανά, ωμή Αλήθεια να σπαρταρά στα στήθεια μας ,σαν ψάρι μες τα διχτυα…
Τι νάναι αυτό που ακούγεται από τα πέρα μέρη; Μην σκουληκιού το σούρσιμο ενισχυτής θεριεύει και βγαίνει ως τα μεγάφωνα και γαργαλάει τ αυτιά μου; Ή καμιά δράκα αδιάντροπων, πειθαρχημένων, σκλάβων των δόλιων συμπλεγμάτων τους, που χτίκιασαν στα δίχτυα και κοκορεύονται, μαθές, για την πεποίθησή τους, για τη δικιά τους, δηλαδή, την άρρωστη προσπάθεια, αγκομαχάει το ρόγχο της, η περιφρονημένη;
Δεν ξέρω κι ούτε το μπορώ την απορία να λύσω. Κι αν θες ακόμα να σου πω τους γκρουπουσκουλιασμένους πώς τους ενώνει μοναχά μια τσιριχτή φωνούλα και πώς μπορούν, σαν τα ρομπότ, να λεν όλο τα ίδια, αυτό το ξέρω να στο πω. Είναι τ απολειφάδια μιας εποχής που μίσησες, του μίσους τα σκυλάκια, κι ίσως να ναι το αλύχτισμα που ξεψυχάει ληγμένο αυτό που ακούς από μακριά, οι ανάρμοστες τσιρίδες.
προς τα παλιοπαιδα τ'αλλοκοτα --------------------- φαινεται πως συντριπτικό εχετε λαβει πλήγμα -ισως μικρα σας δαγκωσαν και εχετε ενα Δηγμα ισως σας δωσαν φαρμακο που ητανε ληγμένο η βλάβη υποστηκατε απο καναν βλαμμένο ισως σας χωσαν στο μυαλό ενα μεγαλο Βλημα -γιαυτο και ειστε ανικανοι να γραψετε ενα ποιημα
κι ισως το βλημα βγαλανε και το χετε βγαλμένο κι εχει απομεινει αδειανό και τρυπιο το καυμένο (το μυαλουδακι εννοώ ),και τωρα χωρις Βλήμα και αγχωμένα απ ' το κενό ,γραφετε ταχα ποιημα
ετσι πηγαινοερχεστε στο βλημα και στο ποιημα
σαν εκκρεμές αλλοκοτο ,κι ειναι μεγαλο κριμα
τι ταχα να σας κανανε,τι ταχα να συνεβη και πεφτετ ολοταχως στα πιο βαθια ερεβη; κι αυτο το λιγο πουχατε, το μικρο μυαλουδακι παιζοντας ποκα χασατε και σταζετε φαρμάκι; τι ταχα σας ταίσανε; μηπως χολή και ξυδι; η μηπως σας ταίσανε ενα μεγαλο...μυδι και λαμαργα το χαψατε και πονεσε η κοιλια σας; Αιντε παιδια Αλλοκοτα γυριστε στα κιλά σας.
Τούτες τις τελευταίες τις μέρες του Δεκέμβρη, ίδια, απαράλλαχτη η στυφότης, ίδια πάντα. Μα φέτος κάνει παγερό το μούδιασμα - φέτος κατέρρευσεν το γκλάμορους Ελλάντα.
Ο Χρόνος, μια ιδεοληψία των πειθήνιων, σέρνεται αργά, σαν της Οδύσσειας 2001, του Kιούμπρικ της ταινίας, το διαστημόπλοιο· το μόνον όχημα που χρεία δεν έχει φρένα.
Το μέλλον έτος, και το μέλλον γενικότερα, διαγράφεται, όπως λεν, άστα να πάνε. Καιρός δε θα 'ρθει που θ' αλλάξουνε τα πράγματα, διατάζει ο Χρόνος κι οι στιγμές με κυνηγάνε.
αφηνομαστε κατρακυλάμε στα ονειρα στη λεβαντα στη ριγανη τον δυοσμο τα χρυσανθεμα ,τις αλεπουδες, τα σπουργιτα τις οσμές των παιδικών μας χρονων τη ξυλοσομπα το μαγκαλι, το μισοκοκκινισμένο καρβουνο ,τα λυσσασμένα σκυλια,τηνσβουνια τα καρα με τις αγελάδες , τη λάσπη την παχνη την αγαπη την πικρα το γινατι τον μοχθο τον τρομο σαν σκεπτομενα καλάμια χορταρι στην μητρική αυλή κοιλια
Είναι μονότονο Κοράκι: "Ποτέ Πια"!!! έτσι απαντά σε κάθε ερώτηση ενός νέου - μοιραίου ναύτη με παπιέ μασέ κουπιά του ναυαγίου ενός λαμπρού διατηρητέου.
Κάποιες φορές θα πρέπει, βλέπεις, "νεβερμόρ" να λέει κανείς, κι ας είναι, όπως στο σκάκι, ένα πιονάκι που θα άλλαζε το σκορ μεταμορφούμενο σε Ρεν, μ' ένα χαπάκι.
Κόραξ κοράκου οφθαλμόν δεν δύναται να εξάγει: εξαγωγές των οφθαλμών συμβαίνουν εις πελάγη τυπάκων κουτοπόνηρων και οπορτουνιζόντων· άλλα τα ομμάτια κόρακος και άλλα των επιζώντων εν εκατόμβαις, τυχηρών. Εν τέλει, ούτως πίνων το δηλητήριον των τυφλών αιμογλοβών κρεττίνων οίτινες, οι αόμματοι, τους οφθαλμούς οι ίδιοι αφήρεσαν εν μία νυκτί με ειδικόν ψαλίδι και τώρα κείτονται ευτελείς εν είδει νεομαρτύρων, καθώς ημείς χαζεύομεν, μέσω απιδίων και τύρων, την εν κενώ οράματος όραση των χιτώνων και δη του αμφιβληστροειδούς ημών των επιγόνων της ιστορίας των αρχών απονομής δικαίου εις δίκας μπλογκοτεχνικάς κλίματος αναγκαίου δι' όλας τας ανωφερείς, δυσκόλους υποθέσεις ων έδει να συγγράψωμεν εκστατικάς εκθέσεις, ούτως, ροφών, ο τάλαντας, πικρότατον φαρμάκι, κρώζων απογειώνομαι ως εν Τρελό Κοράκι.
Πάντα αλλάζει η ζωή. Ναι, todo cambia. Πάντοτε πριν η πεταλούδα ήταν κάμπια. Πάντοτε η πίστη προστατεύει από την τρέλα, που ενστικτωδώς σπάει της ψυχής τη μανιβέλα.
Κάποιος το είπε, στη ζωή τα πάντα ρει. Όποιος το έμαθε, ξανά δεν θα χαρεί. Κάτσε στ’ αυγά σου, κάνε πίσω, δες τι παίζει. Δώσε και πάρε, πάντα κάτω απ’ το τραπέζι.
Οι συμβουλές συμβουλατόρων συμβουλεύουν αυτούς που θέλουν εξαρχής να τη βολεύουν. Τους άλλους, ασ’ τους· το ’χουν χάσει το παιχνίδι.
Όλοι αλλάζουν· είτε τρέχουν – κι αλαφιάζουν - είτε μαγκούφικα, ματαίως επισκευάζουν τη μανιβέλα. Κι η ψυχή μένει τσιτσίδι.
Η Ιστορία, ένα μπουκέτο από Ασύμπτωτες που αποξηράνθηκαν και τρίβονται σε τύρφη, για να λιπάνουν τις συντεταγμένες του Ποτές – που κάθε ουλή της Γης η γλώσσα τους τη γλείφει.
Έτσι, με σχήματα, Γεωμέτρες των Ανθρώπινων απολαμβάνουν τη συναίρεση του Πόνου που προηγήθηκε ταράξεων αξιόποινων αλλά και έπεται κάθε της Μνήμης φόνου.
Η νυν Ασύμπτωτη, στα όριά της, φλέγεται: πυρ και μανία, θερμοκρασίας βαθμοί χιλιάδες. Και η ψυχή μου, η ασήμαντη, ορέγεται να μασουλήσει τις απόλειφες ικμάδες.
Όταν γούσταρες τον Στάλιν και τον Μάο, και μου έλεγες «οι τύποι είναι γαμάω», απορούσα τι να γύρευα με σένα. Όμως, ήμουνα και στο μυαλό παρθένα.
Τώρα, φαν των ποστ, της Ιταλογαλλίας, και του Ζίζεκ κάθε εστέτ ανωμαλίας, το σταλινισμό τον έχεις απορρίψει: με κοιλίτσα, γκρι γενάκι, σκέτη θλίψη.
Το πρωί, κάθε που πίνεις τον καφέ σου, στις γαρδούμπες – θεωρίες σου αφέσου. Μη μ’ αγγίζεις. Σε σιχαίνομαι. Δεν θέλω. Δεν σου άξιζα εγώ, ένα μοντέλο!
Έτσι μίλησε η Ελένη η Κικίδη· και, κρατώντας ένα σταυροκατσαβίδι, απειλούσε τον επίδοξο βιαστή της, που εξίταραν πρωινιάτικα οι μαστοί της.
Δεν στο δίνω, ρε σταλινικό γουρούνι! Βάλ’ το εκεί που ξέρεις το συμβάν – μπαστούνι! Δεν στο δίνω! Να χτυπιέσαι, δεν στο δίνω! Και ξανά εγώ σε σένα δεν τον στήνω!
βαλθηκες να με τρελανεις ρε παλιοφιλε ταμιστα με τα ποιηματα που γραφεις στην μοναχικη ,πια,πιστα δωστα ολα ,παρτα ολα, στο εξαισιο παιχνιδι εκλεισα και την Σπηλια μου,κι εισαι μόνος σενα στρειδι τα ποιηματα σου λάμπουν μοναξιας μαραγριταρια στα σκοταδι του βυθου μου ,φωσφοριζουν σαν Οψάρια
Έτσι όπως έφτασε πολλά βαρύς χειμώνας, μπρος στις οθόνες μας, καθένας κατά μόνας φενάκες φέροντες στο ερωτηματιεγώ μας, που οι περσόνες μας το σβιούν εν είδει γόμας.
Είμαστ' εμείς, δεν είναι άλλος, είμαστ' άλλος. Κάθε δικτύωση του ψυχοπρέσιν άλως. Χωρίς απόπτωση του νέου μας εγκεφάλου, η μεταμόσχευση την έφερε του υφάλου.
Ο πλους στους κόσμους των ακόρεστων μπριγάδων, ιστολογίων αργοναυτών των συμπληγάδων, από υφάλους και σκοπέλους έχει μάθει· μα, ίσως μια μέρα ερωτευθεί λήθες και βάθη.
Εμένα, πρέπει να το ξέρεις, δε με μέλει το τι θα γίνει (ναι, το τι γενέσθαι μέλλει) και το αν θα 'μαστε δυο - τρεις ή χίλια μέλη· πάντα σκατά έχει ο κουβάς κάτω απ' το μέλι.
Μηρμυγκολέων ώλετο παρά το μη έχειν βοράν· όστις τον μύθον άδραξεν εννόησεν τον φουκαράν. Μυρμηγκολέων έγινα λόγω της κρίσεως ταύτης· ψοφοδεής επέζησα. Η λύση; Μυγοχαύτης.
οπα !!!!. ..εΥΡΥΓΕΝΗ..κατσε και γραφε ..εχεις ταλέντο .. Κοιτα,, Μπορει να καθυστερησω λίγο στην αναρτηση των σχολιων ..Αλλά δεν πειραζει ... Εδω ειναι το Μεγα Φαρμακο.. Η Ποιησις παιδες κι κορες .. Γραψτε με την ψυχη σας ..Αινετε
Τώρα που βρήκα πάλι το παλιοφλασάκι κι είδα ό,τι είχα μέσα αποθηκεύσει, κατάλαβα πως μοιάζει κάπως με τασάκι όπου αποτσίγαρα είχα χρόνια συσσωρεύσει.
Κι αν βρήκα κάμποσα, που αλλιώς θα τάχα χάσει, κι αν η δουλειά μου σώθηκε σε κιλομπάιτ, σκέφτομαι, ίσως προτιμότερη τοις πάσι, η ισοπαλία, απ΄τη νίκη με οφσάιτ.
Τότε που οι στίχοι χάνονταν μες στα χαρτιά, κι ανεπεξέργαστοι βουτούσανε στους κάδους, μ' άφηναν ήσυχο, χωρίς λαβωματιά, χωρίς το φθόνο από τους συγγενείς τους κλάδους.
Μα τώρα εκτίθενται οι στίχοι εν τοις δικτύοις, που, όπως ανέφερα σε άλλη ευκαιρία, εκεί, λογιώτατε, βαριά ποινή εκτίεις, εκπροσωπών τη σεβαστή σου εταιρία.
Ω, εσύ της μνήμης φυσαλίδα... Πόσο ασήμαντα ένα παφ σε καταργεί... Κι όμως. Ούτε σε ξέρω, ούτε σε είδα. Ούτε σε γέννησα. Σε φέραν πελαργοί.
Πριν λίγο, πριν το πόδι μου πατήσω (ωραία, πόδι θα το λέω το πληκτρολόγιο), πριν σε κοράκου τόπο παρατήσω στίχους χωρίς να εκδώσω τιμολόγιο,
εγραψαπάντηση αυτό:
μικρός tamistas ήμουνα και πήγαινα σχολείο; ή ταύρος μικρομέγαλος σε υαλοπωλείο; όμως, τι κάνω τώρα εδώ; ας πάω στο κοράκι (είναι η ζωή σα θάνατος που παίζει θεατράκι)
καληνυχτα Μικρε Τυμπανιστη Ταμιστα τωρα που νυχτα πλακωσε και μεπιασε κι η Νυστα Η μέρα ηταν ασχημη κι η Νυχτα ηταν Κρυα Κι εγω βρυκολακας τρελός αναμεσα στα Βρυα ειναι η Νυχτα αβασταχτη η Πολική μας Νύχτα Ταμιστα ελα κι αδειασε : Τα ποηματα σου Ριχτα να γινει παραναλωμα το Δασος με τις λέξεις Μ'ου ανιξαν αλλοκοτες εμπρηστικές ορεξεις ....
καλά που τόβαλες το χρέος κάτω - κάτω γιατί σπανίως στη σελίδα πιάνω πάτο κι έτσι το χρέος δεν μ' αγχώνει ως αριθμός μ' αγχώνει μόνο ως εξώτερος ρυθμός
αυτος το χρεος που μας σερνει απ 'τη Μυτη μας εχει κανει τη ζωή σαν του Αλητη χωρςι σακακι και παλτο μεσα στη μαυρη Παγωνια αχ! να κονιακιαζα σε μια Κρυφή Γωνιά ! αυτος το χρεος το Βαρυ που μας πλακώνει σαν Μαυρο σαβανο και ολους μας Παγωνει ειναι η αλλη η πλευρά της φαγγαρισιας μας ζωής Να ζει κανεις η μες το χρεος Να Πνιγεις !
Καθώς το νιώθεις ότι όλα έχουν τώρα πια ειπωθεί, ή, ακριβέστερα, τα πάντα σε χαρτί έχουν τυπωθεί, αναρωτιέσαι αν μεταφέρεις το μηδέν σε αριθμούς που όσο κι αν τους προσθαφαιρέσεις διαφεύγουν στους ηθμούς της ίδιας πάντα παρρησίας, αυτής που αλόγιστα ηχεί, γιατί είναι τόσο ξιπασμένη, τόσο είν' η θλίψη της ρηχή, που όλο μηδέν βγάζει στις πράξεις. Μονότονο το μπουγιουρντί του προορισμού σου, του θανάτου. Το τελευταίο σου χαρτί είναι το ίδιο με των άλλων. Κι οι άλλοι, κόλασης φωτιά, είναι η μόνη σου ελπίδα, η ανώφελή σου αποκοτιά.
1968-1973 Στο Βερολίνο, το Παρίσι , το Λονδίνο Κινεζάκια του Μάο τις σκέψεις μελετούνε πήγαινε-έλα Ρώμη ή Φλωρεντία και Αθήνα των μεσοαστών γονιών τους τρώγοντας το χρήμα.
1973-1978 Στου Πολυτεχνείου την εξέγερση συμβάλατε πολύ όταν οι ορθόδοξοι και οι αναθεωρητές θέλαν την κατάρρευση ή την ρήξη από .. μέσα Δυναμικά - επαναστατικά – οργανωμένα ρίξατε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία αυγά με κόκκινη μπογιά από μίσος για τον καπιταλισμό ; ή από υποσυνείδητη αγάπη σ΄ αυτό το χρώμα ;
Κι ύστερα στα προαύλια …”ζύμωση” λες κι ήταν κρασί οι ιδέες και συγκρούσεις όχι πάντα ιδεολογικές, …μέχρι αίματος ανάμεσα στην νέα(;) και στην σκουριασμένη αριστερά δύσκολη η διάγνωση : νεανική ορμή ή ψυχοπάθεια ;
1978-1981 Το κίτρινο κίνημα φούσκωνε στις σχολές ως τις πρώτες καταλήψεις κι ύστερα το Λ.Α. έγινε L.A. ήρθε το new wave και η ντρόγκα Απογοήτευση παντού : ούτε αυτά λύση δεν έφεραν
1981-2004 Λίγοι πέθαναν νωρίς άλλοι στην τάξη τους βαθμιαία επανήλθαν οι επαρχιώτες διορίστηκαν στο δημόσιο οι πιο “κουλτουριάρηδες” γίνανε ιδιοκτήτες bar ή δάσκαλοι
και οι ηγέτες στην ρήξη από .. μέσα οι πιο ιντρικαδόροι- μυστικοσύμβουλοι χαράζουν τη κόκκινη γραμμή της εξουσίας, μαζεύουν μίζες για το κόμμα (;) ή για την πάρτη τους
Που πας ρε τέως κινεζάκι – επιχειρηματία βαλίτσα με «τούβλα» στου Μαξίμου το υπόγειο; Στην Μύκονο θα τα φάει ο μεγάλος αφού η καλή του με πλαστικές καλλωπισθεί
2004- Κι ο «αντάρτης» καπνίζει πούρο σαν τον Che Απλώνοντας τα ποδάρια του στο υφυπουργικό του τραπέζι
Σύνορα δεν έχει …η βλακεία πρώην «κινέζε» δημοσιογράφε όταν σαν star διαφημίζεις αυτοκίνητα μεγαλοαστών ………………………………………………………………………………………………. Φαίνεται ότι αν ακολουθείς την μόδα της Κίνας πριν και τώρα της Ευρώπης άκριτα, χωρίς καλά –καλά να την κατανοήσεις τ΄ αποτελέσματα είναι, τουλάχιστον αυτά που περιγράφω τέως αριστερέ με επικίνδυνα μακιαβελική πορεία για τον (ιδιοτελή) σκοπό σου χρησιμοποίησες κάθε μέσον όπως το σύστημα εσένα σαν άλλοθι δημοκρατίας.
ενδιαφερον το ποιημα σου ανωνυμε αλλά αν την επομενη φορα δεν χρησιμοποιησεις ενα σταθερο νικ το ποιημα σου δεν θα δημοσιευτει .. εδω δεν ειναι ο κυκλος των ανωνυμων ποιητων αλλα των ψευδωνυμων πποιητων ( εκ του προχοιρου)
Τα λουλουδάκια που άνθισαν στον κουλτουρένιο κάμπο σαν είπα "αφήστε τα ν' ανθούν, θέλω να τα μυρίσω", γιατ' ήταν φίδια τόθελα, εγώ που ήλιος λάμπω, να ξετρυπώσουν· κι ύστερα να τ' αποκεφαλίσω.
πολύ χρά μου εδωσε το ανωθεν στιχακι - η ποιηση ειναι φαρμακο μα ειναι κα φαρμάκι- ασε παπουλη τ'αρματα και ελα στον καταρραχτη που χυνοεται η ποισηση και λυωνει καθε σφαχτη αιντε! να ξεπερασουμε τα μιση και τα πάθια η ποιηση : τριανταφυλλο που εχει και αγκάθια μεχρι να ρθει ξημέρωμα ,μερες αλκυονιδες μας κουρασαν αδιεξοδα ,μαχες χωρις ελπίδες
Το todo cambia, πράγματι, παντού και πάντα παίζει, μα η ψυχή μου, σαν πουλί, τ' αγάλματά τους χέζει· τα δόγματά τους, δηλαδή, τις ιταμές τους μέρες, το τίποτά τους, το ποτέ που συναρτούν τις λέρες.
Δεν πάω ξανά εκεί που αυτοί που μ' έχουν λοιδορήσει σαν περσονάκια τριγυρνούν. Γιατί θα μου μυρίσει το άρωμά τους το πηχτό που λύνεται σε βρώμα και μεταλλάζει σε φαιό το κόκκινο το χρώμα.
Μνήμη του Κ.Καρυωτάκη για την «Μικρή Ασυμφωνία εις Α Μείζον»
”Θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Χαρακτηριστικά της ποίησής της είναι η προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών, η ασυνήθιστη χρήση κοινών λέξεων και η πικρή φιλοπαίγμων διάθεση”.
Όταν οι συναδελφισσες δοκίμαζαν καλλυντικά στου Χόντου της Ομήρου στης Τράπεζας Ελλάδος το πλαϊνό στενό συ γρατζούναγες το άδειο έντυπο εντελλομένων. (υμνούσε βλέπετε τη μοναξιά με… τόσο κόσμο)
Βάλε λίγο κραγιόν, στην ώρα του καλή μου φλέρταρε τον μορφονιό τον διπλανό σου.
Απούσα παντελώς από το παρόν “προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών”.
Αναπότρεπτη η φθορά δεν το ’ξερες καλή μου; αισθημάτων, εμφάνισης, οστικής μάζης τραπεζουπάλληλε, ποιήτρια επί του ασφαλούς άγνωστη η απώλεια για μας -εξόν η βιολογική-
Πάρε τα ρίσκα, αν αντέχεις, κόντρα σε δυνατή βροχή ποτέ δεν θα σου ζητήσουμε συμβουλή ποιητική με 110 πάνω στο δίτροχο Αθήνα-Δελφοί με το χέρι υαλοκαθαριστήρα στο θολωμένο κράνος ζήσαμε αυτό είναι τύχη, τι είν’ η τύχη; “τρέλα” και ικανότητα, ακαριαία …ευκολία.
Κοντά στο τέλος… ματαιόδοξες τιμές με ποσόστωση: τι ξεφτίλα όχι για τους ζωντανούς νεκρούς ακαδημαϊκούς , αλλά για σε, ποιήτρια δύο αστέρων ούτε κονιάκ τέτοιο υπάρχει.
Tο 3 νέρωσες με μισή δόση ύδατος ή το 5 με ποταμούς δακρύων;
Ποιήτρια της μέσης νοικοκυράς του διορισμένου υπάλληλου με 5 ψήφους του πατέρα και της μητέρας του “φραπόγαλου” του βολεψιματία, φοβισμένου, ανώριμου 35άρη. …………………………………………………. Η Γώγου υπηρέτρια θα σκουπίσει τα ποιήματα και θα κρεμάσει σε κάδρα Σελήνη του Φιλύρα, Ας φρόντιζαν, την Ιθάκη του Αλεξανδρινού προκηρύξεις και Πρέβεζα του αυτόχειρα (θάνατος των νοικοκυρών, έρωτας-στιφάδο)
Ποιητρια δυο αστερων συνεγραψε εις των Αφωτιστων τεως Ελληνων μα τωρα Φιλελληνων, πριν δεκαεπτα μηνακια, γελανε τα κορακια πετωντας κανοντας κυκλακια, πανω απο την Πανεπιστημιου την Κοραη ως την Σταδιου για τις ακαδημαϊκες περγαμηνες βρωμανε ουρια, πτωμαϊνη ως που να βρουν ...γαληνη
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ Το πονημα
ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΩΝ
Το γραψε επισης ο Αφωτιστος Φιλελλην. Συγνωμην για την δευτερη παράλειψη λογω κεκτημένης ταχύτητας. Στην τριτη θα κερδισεις πεναλτυ. Πρεπει ... στην ηλικια μου να γινω πιο ...αργος.
Μικρός το δέμας εκκινούσες με όνειρα πολλά δύσκολοι καιροί : πείνα και ξηρασία πνεύματος. …………………………………………………….. Σαν το μυρμήγκι αποθήκευσες σπόρους ματαιοδοξίας για τον απέραντο χειμώνα.
Το τέλος γνωστό : στον επικήδειο θα χαιρετίσουν τα σχέδια του ακούραστου εργάτη που επιτήδειοι εργολάβοι έκτισαν και οι απόγονοί σου συνεχιστές (;) του αείμνηστου παραληρήματος υστεροφημίας που ο σεισμός ή η λήθη κατεδάφισε…..
Το Κορακι: Του Εντγκαρ Ευρωπεου. —————————————————————– ηταν δωδεκα η ωρα μεσονυχτι οπως και τωρα στην κακομοιρη μας χωρα, εξω εβρεχε η Μπόρα καποιος εκρουε τη Θυρα μα ποιος ναναι τετοια Ωρα; ” ισως φαντασμα να ειναι,ισως κατι απ’τα παλιά ισως ναναι καποια μνήμη που κτυπά στη σιγαλιά και μας λέει ”Ποτέ πιά!”
Ισως ναναι καποια καργια,νυχτοπουλι που χτυπά φτερουγίζοντας στη Νυχτα,ψαχνει ναβρει μια φωλιαα
Αν ανοιξω αυτή τη θυρα,τωρα που οτι πήρα πηρα στο βαθυ το μεσονυχτι,αυπνος μες το ξενυχτι
Πες κορακι απ’ τα παλία : Θα την ξαναδω ξανά; και μου λεει το κορακι μεαν πονηρο γελάκι :
”Ποτε πιά , Ποτε πιά ”
Πες κορακι,μαυρη καργια,πουναι η καρδια μου αδεια και τα ξεχασε τα χαδια, θα γλιτωσω απ’ τα σκατά; Απ’ του Δαμαλου το μάτι και Αντωνη Σαμάρά Και μου λέει το Κορακι κιεγινε η ψυχή μου Ράκη ΄΄ποτέ πιά ”
εξω εκανε σκοταδι κι ηταν δωδεκα το βραδυ κι εκρωζε και το κοράκι κι ειχε μια κραγή φαρμάκι και μου λεγε , σαν τωρα ,πως δεν προκειται η χωρα απ'τηνμαυρη ετουτη μπορα ναβρει παλι ξαστεριά και θα πλημμυρισει πάλι, αγουριδα αγάλι-αγάλι θα φουσκώσει το ποταμι και θα γινουμε σκατά Το ρωτω αν ασπρη μέρα ξημερωνει περα ως περα στην Καταμαυρη μας χωρα που σκεπάζει η Νυχτια και μου λέει-οπως πάντα α- χρονα περασαν σαραντα κιουτε μερα ουτε ωρα βρηκα λίγη λευτεριά και μουλεει ΠΟΤΕ ΠΙΑ!
Ας φρόντιζαν (Σατιρική εκδοχή 2009) Στην μνήμη Κ. Καβάφη
Κατάντησε ανέστια και πόρνη αυτή η μοιραία χώρα κα τι ‘θε να γενή τώρα ; ……………………………………………………………… Mεταπολιτευτικά ατομικά και εθνικά το χρέος και το έλλειμμα όλο και διογκούται ως ανδρικόν μόριον εντός κόλπου τέως ξανθών πλουσίων τουριστριών ροδαλών και παχουλών (μπριτζόλα μες τα ξύγκια) με καταθέσεις άφθονες-μυρμήγκια που απ’ τον βορρά για να ξεχειμωνιάσουν ήρθαν, αγόρασαν και σπίτια
Ναι.. δεύτερη κατοχή .. εμείς οι άλλοτε ωραίοι τι πρέπει ; - να το κάνουμε- πνιγμένοι μες τα χρέη άλλοι γκαρσόνια κι άλλες καμαριέρες τρίτη δουλειά επιάσαμε, που ναι οι παλιές οι μέρες; υπάκουοι πηδώντας Τευτονικές γραίες που πριν σαράντα χρόνια μας φαίνονταν ωραίες στο Σύνταγμα, την Πλάκα (τα καμάκια) μιας και οι δικές μας είχανε μουστάκια κι ασφυκτικό μαρκάρισμα απ΄το σπίτι.
Στην Ιο, την Πάρο ή την Κρήτη μαθήματα έρωτα και ..ξένων γλωσσών η ανάγκη των ωρών , των ορμονών μα τώρα είναι το πλήθος τόσων αναγκών
Δεν είμαστε πλέον νέοι αλλά μ’ άριστη υγεία Πατήσαμε μόλις τα πενήντα τρία καλά μυαλά (;) από χωριό με δυό-τρία πτυχία με μιάμιση γλώσσα : φταινε τ’ αστεία που μας οδήγησαν σ΄ αυτήν την τραγωδία (λέξη ελληνική παγκόσμιας ισχύος)
Με δανεικά ζήσαμε από το ’81 πρώτα ρούχα ιταλικά :ντύσιμο στην πένα μετά “μπέμπα” ή μερσεντέ βάλαμε στο μάτι την «Βουγιουκλάκη»-βαμμένη ξανθιά να πάμε στο κρεβάτι και στο χωριό σύντομα να κάνουμε «κομμάτι»
Διορισμένοι, σίγουροι, δίωρη εργασία Δημόσιοι υπάλληλοι, οι πιο καλοί στις ΔΕΚΟ ΔΕΗ, ΟΤΕ,ΕΥΔΑΠ ακόμα και στην ΕΚΟ
(5 ψήφους ο διορισμός να φέρετε στο πιάτο) δύο κόμματα αλληλο-αναδείχθηκαν πάνω στην εξουσία αλληλο-διορίζοντας χωριάτες που΄ χαν πλάτες, καρέκλες σε διάδρομους δείχνει η φωτογραφία οι ηττημένοι, κι αυτοί αργόμισθοι, μπαίνουν στα ψυγεία η νομή του θησαυρού αυτή είναι η ουσία
Αποβιομηχάνιση και υπερ-προβληματικές εμπόριο οι έλληνες λέν’ οι στατιστικές το έλλειμμα μεγάλωσε φταινε οι εισαγωγές.
Η οικοδομή- η οικοδομή :τούβλα και βιτρίνα μας έσωσε προς το παρόν αυτή η “λοκομοτίβα” Μετά το τείχος το ΄89 ήρθαν κι οι Ρωσίδες και εξωτικές ημι-καλλονές από άλλες πατρίδες μ΄αυτές ανανεώθηακν αγρότες και τσομπάνοι μ΄επιδοτήσεις άφθονες μήπως τις ξαναείδες ; (τα ΕΟΚικά μας τα λεφτά ή τα θηλυκά ;)
Τους Αλβανούς τους βάλαμε πρώτα οι Αρβανίτες, κι ύστερα οι Πόντιοι, Βλάχοι και Μωραϊτες στην ύπαιθρο και στα γιαπιά, γίναμε αφεντικά στο εργοτάξιο μόνο ο εργοδηγός μιλούσε ελληνικά Βορειοηπειρώτης ήτανε, θέματα εθνικά FYROM, Σκόπια τσακωμοί–συλλαλητήρια Πλήθος σαλονικιό χριστιανο-σταυροφόρο αφού… έλληνας ήταν ο Γκλιγκόρωφ Αφρονες εμείς … οι μόνοι εχθροί της χώρας
Σπίτι με πεύκα είχαμε Πεντέλη- θέα πιάτο ψηλός πληθωρισμός- δάνειο βαρβάτο η κόρη μας στα 12 και ο γιος μας μόλις έξη το επιτόκιο έπεσε γύρω στο ‘96
Ανέτοιμοι, οι μόνοι έξυπνοι της Γηραιάς Ηπείρου δουλέψαμε τους κοινοτικούς : λογιστικά τερτίπια εισήλθαμε λάθρα μες της ΟΝΕ τα σπίτια Παγκοσμιοποίηση : ξεπούλημα των πάντων νέα δανεικά : μικροπαροχές και πληρωμή των τόκων
Κι ύστερα νέο δάνειο πήραμε στεγαστικό το σπίτι του χωριού πατρικό ή εξοχικό και τα παιδιά δεν πέτυχαν – γαμώ το- στην Αθήνα μας βγήκε η πίστη τέσσερα σπίτια να διατηρούμε : σπίτι, εξοχικό, δυό των παιδιών, δεν το μπορούμε κι αφού τελειώσουν θα’ χουνε καμία τύχη η ανεργία θέριεψε, τι είναι αυτοί οι ήχοι; Kλητήρας θυροκόλλησε τον πλειστηριασμό να χέσω φιλελεύθερους και τον “σοσιαλισμό” …………….. Όπως το καταλάβατε έχουμε φαλιρίσει Δεύτερη δουλειά έπιασα, δεν φτάνει αυτή η λύση Τρίτον να κάνω τη “δουλειά” σε ευρωπαίες γραίες- μόνιμοι κάτοικοι Αττικής(” επιστροφή στην φύση”) ………………………………………………………………………………………. Το βράδυ σκέφτομαι στην Ιγκριντ να την πέσω καλά κρατιέται η γριά αλλά πολύ τσιγκούνα αν δεν με πληρώσει σίγουρα πουλάω και την γούνα. Να στείλω, λέω, τον μικρό καθήκοντα ν΄ αναλάβει Μήπως καψουρευτεί η γριά κι’ αυτός το χρήμα λάβει;
Κι να αυτή η ηλίθια δεν μου… τον προσλάβει Πηγαίνω παρευθύς στην Mary την Αγγλίδα είχανε κτήσεις υπερεθνικές ετούτοι για αιώνες μα ζήλευαν πάντα τους δικούς μας Παρθενώνες κι΄ αν αυτή –ωιμέ- δεν μας εκτιμήσει τόσα προσόντα ο μικρός που του’ δωσε η φύση (Εξ’ άλλου κι εγώ όταν ήμουν μικρός δεν ήμουν κακός) Η άτιμη τον άνδρα της πάσαρε στον μικρό Εμείς τοιούτοι δεν είμαστε με το παραμικρό ………………………………………………. Απλήρωτος δοκίμασα επίσης μια γραία Σουηδέζα πιο ελευθερωμένη από την παλιο-Εγγλέζα.
“Πάντως (θα ‘πρεπε) να μας θελήσει μία από τις τρείς κι είναι η συνειδησή μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής”
Βλάπτουν κι οι τρείς τους την Ελλάδα , την Ευρώπη.
“Αλλά κατεστραμμένος άνθρωπος , τι φταιω εγώ .” Από κάπου ζητώ ο ταλαίπωρος να κρατηθώ.
Ας φρόντιζα να μην ψήφιζα αλληλοδιαδόχως : Εθνάρχη και Ανδρέα, τον Κρητικό ή τον κοντό (και δυό φορες τον ανηψιό)
ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΙΑ (ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ) Στην "οικογενεια" Pia,Raya, Μπαμπη(;)απο Μπραχαμι με την τρομπεττα,...
Ίος, παραλία Μυλοπότα, καλοκαίρι 1975, 4:00 Σε sleeping bagς πάνω στην άμμο, εκατοντάδες νέοι τουρίστες από Ευρώπη και Αμερική κοιμούνται βαθιά μετά από γλέντι στα στενά και στα μπαρ της Χώρας.
Μπλα-μπλα ο Pierrangello Θέλει να θέλξει Μα αυτή αντέχει
Τρεις ώρες ύπνο ως το ξημέρωμα μας απομένουν
Χίππικο μέρος δεν θέλει προσπάθεια μα αυτή … απάθεια
Του χρόνου ίσως με μια ragazza να ξαναέλθεις
Με δακτυλίδι χρυσό στολίδι θα ζευγαρώνεις
Κι εμείς οι άλλοι στην καταδίκη της ….ευκολίας
Να κοιμηθούμε αν μας αφήσεις και μας αφήσουν οι …. Ευρωπαίες …………………… Του χρόνου ήρθε με την ragazza άλλαξ’ η πιάτσα
Λίγα πουλάκια κάθουνταν στα πέρα τα μπεντένια, λαλούσαν κι ακουγόντουσαν από Ρωσία ως Κένυα. Το ένα ελάλιε δυνατά, το δεύτερο μετρίως, το τρίτο λίγο ψεύδιζε και το 'κραζαν αγρίως, το τέταρτο με τεριρέμ πάλευε να το σώσει, το πέμπτο με τα τσίου του είχε τ' αυτιά φεσώσει, το έκτο και το έβδομο λόξιγκα είχαν πάθει, το όγδοο τιτίβιζε, μα το ένατο εχάθη στου δέκατου την παγερή σκιά που το 'χε σκιάσει κι έλεγε το πως σκιάχτηκε καθώς είχε νοικιάσει από τους κυνηγούς που εκεί έφταναν σαν τα ζόμπι μια καραμπίνα για να βρει, επιτέλους, ένα χόμπι.
Ο γδούπος στον ακάλυπτο σαν ένα σακί πατάτες που γλίστρησε από τον 4ο από τα λεπτεπίλεπτα χέρια Φιλιππινέζας.
Οι καθωσπρέπει μεσοαστοί απόρησαν λιγάκι τέτοιο διάβημα γι΄ αυτούς πρωτάκουστο εφάνη.
Μπορεί σε πλούσια περιοχή σπίτι να ενοικιάσεις την καπατσοσύνη των αστών δεν δύνασαι να φορέσεις σαν το κοστούμι σου το Dior απ΄ όπου η κοιλιά προβάλει κωμικά μεγαλοπρεπής και λαίμαργη στα πάντα :
-για φήμη στους τέως λασπωμένους χωματόδρομους του γενέθλιου χωριού σου (που έπαιζες κρατώντας ψωμί ξερό με εβαπορέ και ζάχαρη της UNRA)
-για ντελικάτους πειρασμούς στον ακαλλιέργητο σου ουρανίσκο ((προσούτο και ροκφόρ, χαβιάρι και σαμπάνια αντί για φασολάδα και φακές με πετραδάκια (ο μεγαλέμπορος δεν άφηνε να τα καθαρίζουν οι διαλέκτρες))
-για εξουσία πάνω σ’ άλλοτε ομοιούς σου βέβαια παρέα με τον αφρό του πάτου: ανηψιούς, ξαδέλφια, γιούς – εσχάτως δε – και κόρες (η βασιλεία νεκραναστήθηκε ή μήπως λάθος κάνω ;)
-για τσάμπα sex χωρίς να τηνε διορίσεις
Μας κυβερνάν τσογλάνια. …………………………….. Τα πιο καλά της χώρας τα μυαλά κάηκαν, που ’σαι ρε Allen Ginsberg κει πάνω να μας κοιτάς σκασμένος μες τα γέλια μα μάλλον δάκρυα της πρέπει της περιττωματο -κατάστασης αυτής κι ύστερα σαν καλμάρουμε να πάμε πίσω 200 τόσα χρόνια το προλεταριάτο το επιστημονικό η γενιά των 700 ευρώ να τα σαρώσει όλα Ισότητα, Αδελφότητα , Δικαιοσύνη αιτήματα αιώνια
εσβησα το προπρογουμενο σχόλιο διοτι ειχε γραφτει εν θερμώ .. Θα διακοψουμε για λίγο την ροή ποιηματιδιων για να δοθει μια πεζή απαντηση στην Πολύ αγαπητη Μπερναντινα
Λοιπόν πΟΛΥ ΑΓΑΠΗΤΗ μΠΕΡΝΑΝΤΙΝΑ .. Εσυ κι εγω ξερουμε οτι ο λόγος που επεστρεψα για λίγο στου ..λεγαμενου δεν ηταν οι ..ωραιες του αναλύσεις αλλά ..εσυ .. Με την καλή σου την καρδια επεμενες οτι κατα βαθος ειναι καλά παιδια ..και ο ενας και ο αλλος.. Ετσι εκανα κι εγω μια κινηση συμφιλιωσης ,..κΑρπος της οποιας ειναι και τα δυο ποιηματακια του ..ενος καιτου αλλου παραπάνω. Επίσης ξαναμπηκα για λιγο και Ειλικρινά το απηλαυσα - στο Διαλογο με τα Λινκακια τοσο μαζί σου οσο και με τον παντα Φιλτατο Σοφο συνεταιρο.. ..Το οτι ο λεγαμενος φερθηκε οπως Φερθηκε ειναι ολοδικο του προβλημα και οχι δικο σου η δικο μου.. Ειναι δικο του ελλειμα , προβλημα ,προσωρινή η μονιμη Δυστυχια .. Απ' οτι φανηκε Δεν μπορεις ουτε εσυ ουτε γω να κανουμε τιποτε γι αυτό. Ας μεινει -στο καλό με σοους του απομεινα να γραφει οτι γραφει.. Αλλά εσύ Μπερνυ μου σ'αυτή την ιστορια βγΗκες ατοφια , ειλικρινής , με καλά αισθηματα ακομα και απεναντι τους.. Εκανες οτι μπορουσες .. ΠροσΠΑθησες να δεις το καλό σε αυτους και αυτό τιμά εσενα .. Επιπλεον εισαι πανεξυπνη , δημιουργική με χιουμορ με γνωσεις, σπιρταδα . Και Καλοσυνη.. Φυσικα πληγωθηκες οπως κιεγω .. Αλλά αν το ξανασκεφτεις ειναι ΟΛΟΔΙΚΟ τους ελλειμα . Αν δν μπορουν να εκτιμουν την φιλια , αν βγαζουν το ελλειμα τους τοσο Χοντροκομμένα .. ..ε ας παιξουΝ μονοι τους
Εσυ μη χανεσαι.. Μεινε στο διαδικτυο σε αυτό και σ'αλλα Μπλογκς που σεκτιμουν και σε χαιρονται ..Ανεξαρτητως αποψεων και .πολιτικής .. Τι ναι αυτο το πραμα .. Ναρχονται ολοι οι ελλειματικοι και να διωχνουν οτι ζωντανο και δημιουργικό εχει μεινει στο διαδικτυο, Εν ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ Μπερνι Μεινε ! Τελος διαλειματος .. ΞΑΝΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΤΑ πΟΙΗΜΑΤΙΔΙΑ
Δεν ήρθε ακομα η ανοιξη ουτε τα χελιδώνια ισως παγιδευτηκαμε μεσ'τον χιονιά αιώνια
και αιχμαλωτιστηκαμε σε ενα παλιο ρολόι ισως χαντρες γεννηκαμε σε γέρου, κομπολόι -----------
ισως είμαστε ναυαγοι μες το νησι Γιουκάλι η νανοι εγκλωβιστήκαμε σε αδειαν Μπουκάλι ισως δεν μεταλάβαμε την θεια Ευχαριστία γιαυτό κι ολο γευομαστε Πικρή Αχαριστία ΄----------------------------
`κι ετσι που καταντησαμε τη δόλια μας χώρα Ματαιως πιά προσμένουμε τους Μάγους με τα Δώρα
Πατώ γερά στου θάνατου τη βάρκα κι ας σπρώχνουν συμπαγή τα μόριά μου μες στης ζωής τα θαλασσιά τα πάρκα να συναντήσουν τα στημόνια όριά μου.
Τι τους διαβάζεις φθονερά τούτους τους στίχους; Πώς να μου μοιάσεις καλοζωισμένο κτήνος; Σέρνεται το ήθος σου σε απάτητους δολίχους· ζέχνεις στο στόμα σου σαν σέπιος εχίνος.
Πατώ γερά στη βάρκα του θανάτου, του τελικού, του καθαρτήριου αποπάτου.
σα δεντρα ,μες το δασος,θα καουμε; κολυμβητες αδεξιοι ,μη θα πνιγουμε; στη θαλασσα αυτου του ασπλαχνου αιώνα; στη παγωνιά αυτου τ'ατελειωτου χειμώνα;
σιγά σιγά στο τέλος θα χαθούμε; απολιθώματα,στεγνά κουφάρια στη Λίμνη που ξεβρραζει νεκρά ψαρια ;
ή μεγαλοπρεπα σε Οπερας την Αρια θ τιναχτουμε σε μια εκρηξη, η μήπως μ'ενα Μικρο λυγμό ξεψυχισμένο θα φυγει η τελευταια μας πνοή; Εισπνέω Εκπνέω Αναπνοή Σαυτή τη θαλασσα απο λέξεις και των χρωμάτων πανδαισια , τις διαλέξεις ,τις Σμιξεις , τα Ηξεις , Αφιξεις την αμφιβολία στον κύκλο με την Κιμωλία.....
"....και βγάλαμε να διαβάσουμε τους Θησαυρούς μας : Γκιαούρ Ταρζαν , και Υπερανθρωπο και Μικρο Ήρωα (Δεν είχε βγει ακόμα ο Μπλεκ κι η Σούπερ - Κατερίνα )..."
Nosferatos
Μικρο παιδι σαν ημουνα και ηταν καλοκαιρι παραθεριζαμε σε χαμουτζιδομερη στης θειας μου το πανωσπιτο μεναμε επισκεπτες αρμενηδες εμεις οι νοτιοι οικο-κλεπτες.
Ο ξαδελφος εσπουδαζε ετη πολλα 550 χιλομετρα ΒΒΑνατολικα σ' ενα μπαουλο ευρηκα παραλογοτεχνια ΜΑΣΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΟ και ενα δυο βιβλια Τον Λεμυ Κοσιον γνωρισα και τις μοιραιες συχνα ξανθες με μιζανπλι γκομενες ωραιες Το 'να βιβλιο ηταν η ωραια του περαν ρομαντζο για κοριτσια τωρα στο υπερπεραν Το δευτερο ηταν δυο best seller σε ενα ζορικα θεματα μα ελκυστικα φαινονταν σε μενα κελλι 2455 , μπροστα στην δικαιοσυνη του Καρυλ Τσεσσμαν αιωνια του η μνημη. ο θανατοποινιτης εγραφε για 12 χρονακια 4 διηγηματα αυτοβιογραφικα τα 2 γυριστηκαν κινηματογραφικα.
Να μην τα πολυλεω ο καθυστερημενος κατι σκιρτησε μεσα μου, το εσωρουχο ετεντωθη οταν επροβληθηκαν της Ζ. Λασκαρη τα καλλη εθαμπωθην στο τεντωμενο το πανι του υπαιθριου καφενειου (ως τοτε δεν καταλαβαινα μεσα στην αμαθησια μου το ενδιαφερον μου για στηθοσχισμες και γυναικειες γοβες τα δακτυλα που προβαλλαν, τα μυτερα τακουνια που χαλαγαν το πατωμα με βερνικι διαρκειας)
Τοτε λοιπον στα ξαφνικα τα βασανα αρχινησαν και οπως προβλεπω δυστυχως ποιουμε ωρε την νησσαν ισχυριζομενοι οτι πανε αυτα περασαν ο Ζιγκμουντ τα' χε πει μα αυτοι λες τα ξεχασαν ομως ισχυει ευτυχως και σ' αυτους οπου γερασαν.....
Δεν είν’ οι βίλες στις κορυφογραμμές οι ιδιωτικές παραλίες στις μπαζωμένες ακτές τα αξεστα λαμόγια με τις βαμμένες ξανθιές τα ξέκωλα στην TV και στις φυλλάδες.
Οι λαθρέμποροι που έχουνε ποδοσφαιρικές ομάδες οι πουλημένοι οι “ταγοί” και οι συνδικαλιστές ” διανοούμενοι” που υμνούν απολύσεις από μικροκαπιταλιστές ” μαικήνες” businessmen επί του ασφαλούς : αφανείς εταίροι με τους πολιτικούς.
Δεν είναι τα ερειπωμένα αρχαία μέλη μνημείων τα αγάλματα τα κλασσικά,o εναπομένων κίων ότι απέμεινε απ’ το ασβεστοκάμινο και την λαθρανασκαφή καλά που δεν τά ‘ καναν όλα ασβέστη οι χριστιανοί ή δεν τα’ χτισαν σε εκκλησιές στην βυζαντινή εποχή
Fallmerayer- Παπαρρηγόπουλος 1-1 δεν δίνω δίκιο σε κανένα Πάντως ο καπιταλισμός μας είναι βαλκανικός διαφθορά, εγκάθετοι, μετριοκρατία, νεποτισμός Τα αποτελέσματα γνωστά πριν το σάλπισμα της κρίσης Φθάνει η ώρα την μάταιη την μάχη ν’ αφήσεις ………………………………………………………..
Χαμένη η παρτίδα της πατρίδας μας
Σαν Σέρβοι επί Milošević να βγάλουν διαβατήρια οι νέοι των 700 ευρώ , αξιοπρέπειας εισιτήρια τόσους …έξυπνους δεν τους σηκώνει ο τόπος οδόφραγμα οι “έξυπνοι”, για πάντα κλειστός ο δρόμος
Κι εμείς μετά την σύνταξη στην πόλη του Καβάφη θα κοιτάμε προς βορρά : την Κρήτη, τη Ανάφη κι ας τους “να βράζουν μες το ζουμί τους” μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους.
24.03.2010
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ Το ειχα αναρτησει, επ' ευκαιρια της εθνικης μας εορτης στο poiein.gr υπο μορφη σατιρικου ποιηματος πριν 2 ετη.
στου φέισμπουκ τον πικρό καιρό στου τουίτερ τις ημέρες στα μπλογκ σημείο σταθερό δε βρίσκεις - μόνο σφαίρες σαν το χαλάζι ρίχνονται που έλεγε μια ταινία κι όσοι τις τρώνε δείχνονται πανάκεια δια πενία κι αφού στο μέσο της γραφής κι όχι στο κάτω, μάλλον, η μόνη ελπίδα της αφής είναι στο περιβάλλον πληκτροπεριοδολόγησης δαχτύλων σαν δακρύων κι αποσυναρμολόγησης των χάχανων των κρύων ας είναι ο καιρός πικρός ας είναι, δεν με νοιάζει, φτάνει που ο κόσμος μου ο μικρός πάντοτε τακιμιάζει με τα καινούρια μου παλιά πούχουν λειανθεί σαν πέτρα βρεμένη στην ακρογιαλιά - ξεκίνα, χρονομέτρα
"....και βγάλαμε να διαβάσουμε τους Θησαυρούς μας : Γκιαούρ Ταρζαν , και Υπερανθρωπο και Μικρο Ήρωα (Δεν είχε βγει ακόμα ο Μπλεκ κι η Σούπερ - Κατερίνα) ..." Nosferatos
ΑΦΥΠΝΙΣΗ (βελτιωμενη-επαυξημενη)
Μικρο παιδι σαν ημουνα και ηταν καλοκαιρι παραθεριζαμε σε χαμουτζιδομερη στης θειας μου το πανωσπιτο μεναμε επισκεπτες αρμενηδες εμεις οι νοτιοι οικο-κλεπτες.
Ο ξαδελφος εσπουδαζε ετη πολλα 550 χιλομετρα ΒΒΑνατολικα σ' ενα μπαουλο ευρηκα παραλογοτεχνια ΜΑΣΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΟ και ενα δυο βιβλια Τον Λεμυ Κοσιον γνωρισα και τις μοιραιες συχνα ξανθες με μιζανπλι γκομενες ωραιες
Το 'να βιβλιο ηταν η ωραια του περαν ρομαντζο για κοριτσια τωρα στο υπερπεραν Το δευτερο ηταν δυο best seller σε ενα ζορικα θεματα μα ελκυστικα φαινονταν σε μενα κελλι 2455 , μπροστα στην δικαιοσυνη του Καρυλ Τσεσσμαν αιωνια του η μνημη. Ληστης και βιαστης, μια μοιραια απαγωγη ΑΥΤΉ η πραξη του επεφερε θανατικη ποινη θανατοποινιτης εγραφε για 12 χρονακια 4 διηγηματα αυτοβιογραφικα τα 2 γυριστηκαν κινηματογραφικα.
Αναβολες εκτελεσης εκερδισε πολλες την τελευταια αναβολη για νεα στοιχεια η γραμματευς του δικαστη ειχε την ατυχια να τηλεφωνησει με θαλαμο πληρη υδροκυανιου (αν εβγαινε απ'τον θαλαμο οι θεατες πεθαινουν)
Ατυχεις στιγμες εγκληματικης καθυστερησης το αιτιο της οριστικης αναχωρησης πρωτυτερα της φυλακης το τηλεφωνο επαιρνε λαθος ερωτευμενη ητανε; της ανοιξης το παθος; (Ο θανατοποινιτης πεθανε στα τριαντα εννια του 2 Μαϊου 1960 η μερα του θανατου) ...............................................
Να μην τα πολυλεω ο καθυστερημενος κατι σκιρτησε μεσα μου, το εσωρουχο ετεντωθη οταν επροβληθηκαν της Ζ. Λασκαρη τα καλλη εθαμπωθην στο τεντωμενο το πανι του υπαιθριου καφενειου (ως τοτε δεν καταλαβαινα μεσα στην αμαθησια μου το ενδιαφερον μου για στηθοσχισμες και γυναικειες γοβες τα δακτυλα που προβαλλαν, τα πλουσια στηθοβουνια πως χαλαγαν το βερνικωμενο το παρκε τα μυτερα τακουνια )
Τοτε λοιπον στα ξαφνικα τα βασανα αρχινησαν και οπως προβλεπω δυστυχως ποιουμε ωρε την νησσαν ισχυριζομενοι οτι πανε αυτα περασαν ο Ζιγκμουντ τα' χε πει μα αυτοι λες τα ξεχασαν ομως ισχυει ευτυχως και σ' αυτους οπου γερασαν.....
''κελλι 2455 , μπροστα στην δικαιοσυνη του Καρυλ Τσεσσμαν αιωνια του η μνημη.''
Τωρα πως τα καταφερες αφωτιστε Φιλελλην μου θυμισες διαβασματα κρυφά που ειχα κανει . Τη Μασκα το Μυστηριο ,και τον Γκαιουρ Ταρζαν Πως ταφερε η ΜΟΙΡΑ ΜΑς : και τωρα Ωχ! Αμάν
Dear Nosfi I'm sorry there is "Detective Story" stories for middle-aged to remember young boy to learn be a member.
Νon-illuminated Philhellene
PS FREE DOWNLOAD! Κατεβάστε δωρεάν το 1ο Τεύχος http://maska.gr/
ΥΓ "Τυπώνονταν σε φτηνό χοντρό χαρτί από πολτό ξύλου και διαβάζονταν με λαχτάρα από χιλιάδες αναγνώστες. Τα παιδιά τά έκρυβαν στις σχολικές τους τσάντες, κρυφά από γονείς και δασκάλους και τα καλοκαίρια τά αντάλασσαν με τους φίλους τους. Ήταν τα δημοφιλή, φτηνά περιοδικά Μάσκα, Μυστήριο με ήρωες που δρούσαν έξω από τα συνηθισμένα."
Δεν είν’ οι τουρκομπαρόκ βίλες σε οικόπεδες κορυφογραμμές Αδύνατη η “αξιοποίησις” δημόσιων εκτάσεων Καλόπιστος χρησικτησία αποφάσεις δικαστικές σαράντα στις εκατό κατέστησαν ιδιωτικές με τέτοιο ποσοστό κερδίζεις εκλογές.
Σε παραλιακές ταβέρνες στις μπαζωμένες ακτές τρων’ άξεστοι καταπατητές με τις μερσεντές με τις γκόμενές τους βαμμένες ξανθιές. κι οι γεωργιανές γκαρσόνες επίσης ”ξανθιές”.
Λαθρέμποροι, προαγωγοί πρώην αθλητές παρκάρουν sport “μπέμπα” ή μερσεντές Ποικίλον όρος ή Αιγάλεω : στις παρυφές έξω από ένα αυθαίρετο πελώριο chalet παίρνουν και ΕΚΑΣ! Ας’ τα μην ρωτάς.
Οι πουλημένοι οι “ταγοί” και οι συνδικαλιστές ”στελέχη” ουρανοκατέβατα μετά τις εκλογές και βουλευτές ασήμαντοι, παρουσίες θλιβερές που θα γελούσες ως την Δευτέρα παρουσία αν δεν μας συνέβαινε αυτή η τραγωδία.
Το πλήθος ενίοτε εκτονώνεται : έναρξις “επαναστατικών γυμναστικών” ρίψις γιαουρτιών και νερατζιών εκτόξευσις τοματών η/και αυγών.
Βαριά ψυχοπαθολογία της αριστεράς τώρα κατανοώ που θα το πάς αριστεροί μ’ αθλητικές φυλλάδες, διαταραγμένοι, φραπό-γαλοι και άλλοι τσαμπουκάδες.
Την ποίηση συνάμα και την λογοτεχνία εν μέσω κρίσης θεραπεύεται στα Ιλύσια πεδία ” Διανοούμενοι” παρουσιάζουνε, ώ τι αηδία πονήματα λογοτεχνικά, σπανίως ποιητικές βραδιές υμνούν πεφωτισμένους ταλαντ-ούχους*-βουλευτές όπως πέρσι ξεσκόνιζαν εκδότες-μικροκαπιταλιστές
” Μαικήνες” businessmen επί του ασφαλούς : αφανείς εταίροι με τους πολιτικούς. το μαύρο χρήμα ασφαλές στην Ελβετία εξόν απ’ τα’ άλλα διδάσκουν πατριδοφιλία!
Δεν είναι τα ερειπωμένα αρχαία μέλη μνημείων τα αγάλματα τα κλασσικά,o εναπομένων κίων ότι απέμεινε απ’ το ασβεστοκάμινο και την λαθρανασκαφή καλά που δεν τά ‘ καναν όλα ασβέστη οι χριστιανοί ή δεν τα’ χτισαν σε εκκλησιές στην βυζαντινή εποχή
Fallmerayer- Παπαρρηγόπουλος 1-1 δεν δίνω δίκιο σε κανένα Πάντως ο καπιταλισμός μας είναι βαλκανικός διαφθορά, εγκάθετοι, μετριοκρατία, νεποτισμός Τα αποτελέσματα γνωστά πριν το σάλπισμα της κρίσης Φθάνει η ώρα την μάταιη την μάχη ν’ αφήσεις ………………………………………………………..
Χαμένη η παρτίδα της πατρίδας μας
Σαν Σέρβοι επί Milošević να βγάλουν διαβατήρια οι νέοι των 700 ευρώ , αξιοπρέπειας εισιτήρια τόσους …έξυπνους δεν τους σηκώνει ο τόπος οδόφραγμα οι “έξυπνοι”, για πάντα κλειστός ο δρόμος
Κι εμείς μετά την σύνταξη στην πόλη του Καβάφη θα κοιτάμε προς βορρά : την Κρήτη, τη Ανάφη κι ας τους “να βράζουν μες το ζουμί τους” μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους.
24.03.2011
Αφώτιστος Φιλέλλην
*Ο Χριστός στην Παραβολή των Ταλάντων, περιέγραψε την εργατικότητα και την καλλιέργεια των ικανοτήτων ως την πραγματική περιουσία («τάλαντα») του ανθρώπου. Βάσει αυτής της παραβολής, ο χριστιανικός κόσμος ταύτισε στη συνέχεια την έννοια του ταλάντου με το ιδιαίτερο χάρισμα.
• Ομως δεν πρόκειται περί χαρίσματος, αλλά περί ταλάντων που θα λάβουν αν ξεσκονίσουν ταλαντ-ούχους*-βουλευτές
• Λόγω έλλειψης χρόνου και επαρκούς έμνπνευσης, το κειμενο μετά την 8η στροφή είναι από το ομότιτλο ποιημα μου που δημοσιεύθηκε περισυ την ίδια ημερα στο ποειίν.
Ντίβα η ψηλή ξανθιά γαλανομάτα Κόρη γιατρού από την Πάτρα Σπουδάζει οικονομικά στης Σόλωνος το μαγαζί Και κολλητά μεταπτυχιακά στο LSE MSci. της Θάτσερ την εποχή Carnaby street, Oxford εγω και σύ Γυρνάει Ελλάδα ΥΠΕΘΟ Δημόσιος Υπάλληλος βόλτες για ψώνια στην Ερμού, κύκλος επάλληλος και από κουλτούρα γυναικεία περιοδικά Cosmopolitan-Γυναίκα : ρούχα -καλλυντικά Μια ζωή κοίταζε τους πάντες από ψηλά, η ψηλή. Φυσική-σχεδόν- ξανθιά, εξάλλου δεν φταίει αυτή .
Τα βράδια : βασίλισσα της ντίσκο και το ξέρει. Αχ και τον πρίγκηπα σύντομα η τύχη να της φέρει Ο πατέρας της την έχει καλομαθημένη. Εκτός των άλλων είναι και σπουδαγμένη Της είπε να βρει ένα τόσο καλό/εργατικό άντρα όσο κι αυτός, πάντα για δουλειές να τρεχει παντού και πάντα πριγκίπισσα να την έχει Στη ζωή της ψάχνει κάποιον συγκεκριμένο: ψηλό, ωραίο και αποκατεστημένο να της παίρνει μοντελάκια και οι δούλες θ’ αναθρέφουν κανά δυο παιδάκια Ανασφαλής, παντρεύεται μικρή, γόη της δουλειάς Χωρίζει χωρίς παιδί σχεδόν μεμιάς …………………………………………………………………… Μητέρα από Ρούμελη, τ΄αλλο μισό από του Μωριά τα μέρη ψηλότερη του ήτανε η μάνα απ’ τον πατέρα ψηλές γυναίκες γύρευε (φροϋιδικό γιατρε μου ;) μα πήγαινε και με κοντές, πρώτιστος στόχος : «το τυρί»(το γυναικείο φύλο) (όλο απαντήσεις) σοφός το υποκοριστικό, μέτριου αναστήματος, αγόρι μαοϊκό κρίση καλή, το σίγουρο, το στιβαρό ξεχώριζε μεμιάς τον ταξικό εχθρό και ‘γω …σερνόμουνα, ψαχνόμουνα «τι κάνω τώρα εγώ;» αναριωτόμουνα.
Με αντιφάσεις έζησε (φαντάρος στο κέντρο της Αθήνας) Έβρο και Διδυμότειχο σε cart-postal τα είδε μα χαρτοπαίκτης ήτανε, ω Ρώσε συγγραφέα σαν σπιτωμένος ήτανε με την ψηλή παρέα. …………………………………………………………………… Τα χρόνια πέρασαν φτάνει τριάντα τρία Το βιολογικό ρολόι της κτυπάει με μανία Με κοινούς φίλους βγαίνουν για χορό Ρόζ φούστα-κορμάκι- καπέλο “Δυναστεία” Καλά χορεύει αυτός, λέει και αστεία Λίγο κοντός , η λύση : παπούτσια μπαλλαρίνας Σαν αυτά που είδα χθές στην άκρη της βιτρίνας Εξαίσιος ο γάμος σ΄ εκκλησιά Β.Προαστείων Ευγενείς προσκεκλημένοι εν μέσω πούρων και αστείων Τα φώτα λαμπυρίζουν στην άκρη της πισίνας Δεξίωση στου EKALI CLUB την άνετη αυλή νεοπλουτέ της φάνηκε σ΄ αυτήν την ρόζ αριστερή Το πρόβλημα του Πουλατζά δεν την πείραζε πολύ όσο εμένα το ΄77 στην συγκέντρωση αυτή (χαλιά ανατολίτικα, έργα τέχνης , ταξικοί αποστάτες που σκέφτονται μόνο για σας φτωχοί εργάτες)
………………………………………………………… Καρπός του έρωτα μια μικρή παιδίσκη με αρχαϊκό όνομα, βάλε ένα ουίσκι στης βάπτισης το party δουλειά μάθαμε ότι άλλαξε Στον ιδιωτικό τομέα στέλεχος να πάει διάλεξε Εταιρεία Θυγατρική Δημόσιου Τομέα Έτσι τα πράγματα θα είναι πιο ωραία.
Ο άνδρας της κι αυτός από υπάλληλος επιχειρηματίας πρέπει ν΄ αποκτήσουν οικία με κήπο, μεγάλης αξίας με Offshore εταιρεία πάντα για δουλειές να τρέχει παντού και πάντα πριγκίπισσα την έχει Και αυτή στέλεχος(όχι μέτοχος) Ιδιωτικής πιά Εταιρείας που σε 3 επάλληλες εκλογές υψηλής αξίας χρηματοδοτεί βουλευτή της Β΄ Αθηνών πολλές οι δουλειές, αύξηση κερδών οι ντόπιες δεν αρκούν: προγράμματα ΕΟΚ Από μαοϊκός και ρηγίτισσα γίνανε ΠΑΣΟΚ
Πολύ δουλειά το στέλεχος ξενύχτι και οι δούλες αναθρέφουν το μοναδικό παιδάκι μιλάει ελληνικά πότε με ουκρανέζικη και πότε με γεωργιανή προφορά ή στ΄ αγγλικά πάντως παίρνανε μορφωμένες τροφούς και όχι φιλιππινέζα οι γερμανίδες γκουβερνάντες δεν πάνε κάτω από Καλογρέζα
Και μετά, όπως στην τάξη της, η κόρη δημοτικό στου Μωραϊτη Ολόκληρο ταξίδι όλη τη μέρα λείπει απ’ το σπίτι Τα ΄παιξε η κόρη, γύρισε στο δημοτικό κοντά στο σπίτι
Αφού μάθαν το παιχνίδι “ πως κονομάς” έπρεπε να ξεχρεώσουν ΤΟ ΣΠΙΤΙ, τι σχέση έχουνε με μας ; Πρώτα απ’ όλα συστήσαν Εταιρεία Ιδιωτική ειδικευόμενη στην μελέτη την τεχνικοικονομική εγγυώμενοι επαφή αναθεωρητική-μαοϊκή για εγγυημένη επιδότηση αυτή είν’ η λογική (παλιά εισοδισμός γινότανε μόνο για τις ιδέες κι΄όχι για ν’ ασκούν φαυλο-μικροδιαφθορά οι παλιές παρέες)
ΧΟΡΟΣ : Που πας ρε τέως κινεζάκι – επιχειρηματία βαλίτσα με «τούβλα» στου Μαξίμου το υπόγειο; Στην Μύκονο θα τα φάει ο μεγάλος του ΜΑΟ ο στρατηγός αφού η καλή του με πλαστικές καλλωπισθεί
Ένας δικηγόρος τους έφερε σε επαφή Η τράπουλα όλη σημαδεμένη : η επιτροπή, «ανεξάρτητοι» σύμβουλοι, του έργου η παραλαβή, το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν η εμμονή : ευτυχώς, υπήρξε - με κολλητό του προέδρου - εναλλαγή δεν μπορούσαν να πάρουν και όλες τις δουλειές κάτσανε και ξανασκεφτήκανε : τι γινόταν μέχρι χθές; άλλους και δυό φορές εμένα έβαλαν ως «βιτρίνα» κάπως έτσι ξόφλησαν το σπίτι με κήπο στην Αθήνα
Δώρα τους έκανα βιβλία στις γιορτές Μήπως κάτι απ΄ τα παλιά τις “άγιες” μέρες αυτές σκιρτούσε μέσα τους να΄ χουμε λιγάκι κοινή γλώσσα αν ήμουν εκατομμυριούχος γι΄ αυτό θα πλήρωνα όσα-όσα
Ενα μάτσο managers, human resources directors opening terrace party (εν μέσω πούρων και αστείων) και με την ουκρανή νταντά παρέα εγώ να κάνω μου την βάρεσε πολύ, τι κάνω εκεί πάνω ;
…………………………………………………………………… Οι επαφές κοπήκανε, μόνο σε δυό κηδείες σαν καθωσπρέπει μεσήλικες χωρίς άλλες ανοησίες “σοσιαλ-απατεώνες” γίνανε, από κουλτούρα τζίφος πάει η επανάσταση, περίπατο πήγε το ήθος.
Αυτοί, σαν - καλά - το ξανασκέφτομαι, με τέτοιο εγωισμό, την εξουσία αν παίρνανε, με τέτοιο θυμικό (που σκέφτονται πάντα για εσάς, φτωχοί εργάτες) θα μ’ «αναμορφώνανε» σε έργα καταναγκαστικά να πάψω να μιλώ, να σκέφτομαι : κόψε τα «σπαστικά»
Κι εγώ φυγάς, ινδιάνος πόλεων, αντάρτης, στα κρυφά (ας είν΄ καλά : ο γέρος μου με τα κυνηγητικά που με ‘μαθε μικρό καλό σημάδι, τα μάτια τα καλά) σκοπεύω εσάς στην κεφαλή ω ταξικοί αποστάτες μαζί τους : μικροαστοί εγωιστές και αυταρχικοί εργάτες ………………………………………………………………… Η μοίρα σας κύκλος αέναος : η πρώτη γενιά μικροαστοί η δεύτερη - κάποιοι από εσάς- μεσοαστοί, για ελάχιστους η τράπουλα σημαδεμένη : η επιτροπή, «ανεξάρτητοι» σύμβουλοι, του έργου η παραλαβή, δεν υπάρχει το πρόβλημα που ήταν η εμμονή : δεσπόζουσα θέση έχεις πλέον ω εθνικέ νταβατζή.
Νομιζουμε πως ειμαστε αθάνατοι ειμαστε ομως θνητοι ο θανατος ειναι παντα διπλα δεν εινα τερμα ειν'απο κάτω παραφυλάει κατω απο το μαξιλάρι μουσκευει με τα δικά μας δακρυα καμμα φορά τον βλέπουμε -οταν ξεχνιεται να τριγυρνα με το δρεπάνι ανεμελομ παιδι που παιζει εκεινος μας κοιτα καλοσυνατα , χαμογελά, αλλοτε κλαιει, αλλοτε γελά πλατεια αλλοτε θλιμένο στεκεται σε μια γωνιά , μουτρωνει ο θανατος ειναι κακομαθημένο παιδί Ψαχνει για το παιχνιδι του το χαμένο κομματι του παζλ θυμωνει , ντρεπεται , ο θανατος ειναι κι αυτο ενα ανημπορο παιδι εμεις νομιζουμε πώς μας ελεγχει αλλά ειναι αθώος . Πιο αθωος απο εμας .
ραγισε πριν εικοσι μέρες η ζωή μου πάλι, σ'ενα δωματιο νοσοκομειου ανεσα σε δυο νεκρους και εναν μισοπεθαμένο ξαπλωμένος στο κρεβα;τι να κοιτώ το λευκό ταβάνι και να ονειρευομαι τα αστρα που ποτέ δεν υπήρξαν .,
εχω αλλάξει σαν αυτό το δωματιο σαν τον φωτισμό που χαμηλώνει σαν τον ουρανό που μαυριζει σαν το συνεφο σαν το λουλουδι που μαραινεται σαν τον ανεμο που αλλαζει κατευθυνση Δεν ειμαι πια ο Ιδιος. Αλλάζει κατι χανω αλλάαι κάτι κερδίζω εν μέσω αυτής της ανοιξης που μοιαζει με μια στιγμή αιωνιοτητας σκαλισμένης στο Βραχο.
Ερωτικη ποιηση, αχ αυτη η Δουτσίου συναγερμος αισθησεων :ιου ιου ιου αμα της θεασεως σας γιναμε τσιου τσιου αρρενες και λεσβιες του λεκανοπεδιου!
Περικλης ας ημουνα και συ η Ασπασια σιγα μην ασχολιουμουν με την χρεωκοπια στην επαυλη μας αραχτος στα ιλισια πεδια ποιητικο ερωτα, θεατρικο, ιδου ποια ειν' η ουσια!
Και ας λενε-οι ανεραστοι- πως αυτη την δεκαετια σκληρη και επιμονη αν ειναι η εργασια εξαγωγες θα κανουμε εκει στην Εσπερια του ελλειματος η υποθεση να γινει ιστορια.
Μύριες Καρυατιδες σαν εσε, ω δευτερη Ασπασια μελαχροινες να αποστελλαμε εκει στην Γερμανια του Σοϊμπλε ιαθηκε πληρως η αναπηρια των ομολογων πληρης η κουρα με τοση ευτυχια!
Καλος ο Μαρξ, η Λουξεμπεργκ, η ριμα δεν μου βγαινει ο Ζιγκμουντ ομως τα' λεγε εκει εις την Βιεννη ο Βιλχελμ ακου ανθρωπακο, την οργονη εσχατως την ωκυτινη και την τεστοτερονη!
Όταν ο άνθρωπος το θάνατο μυρίζει, σ' ένα κρεβάτι σ' όποιο να 'ν' νοσοκομείο, δεν είναι μπόχα αυτό που ίλιγγος γυρίζει πάνω απ' το σώμα του, σε κάθε του σημείο.
Τη γλυκερή τη μυρωδιά των κοιμητήριων φέρνει στο θάλαμο ο άρρωστος. Και κλαίνε οι συγγενείς κρυφά. Το εισιτήριον κρατούν στο χέρι. Είναι βαρύ. Τάχα τι φταίνε;
Στο προσκεφάλι μιας γριούλας τόσα βράδια βλέπω το Χάρο ράθυμα να παραστέκει· με σταυρωμένα τα επιδέξια κουλάδια στο τρισκατάρατο το ποταπό πελέκι.
σ'ααυτή τηνν ανοιξη κυλιεμαι λές κι ειναι η τελευταια σ'αυτόν τον Ψευτη ηλιο στην Υπουλη , τελευταια μας Ανοιξη στην Μητρια μας Ανοιξη μετά τον ασπλαχνο Χειμώνα καιπεριμένοντας το πλαστό καλοκαιράκι
Φεύγει ο χρόνος και περνάει. Όσοι παίζουνε το νάι ξέρουν πως περνάει αργά· κι όσοι παίζουνε τα σίνθια, δευτερόλεπτα ψιμμύθια, το κεφάλι στο ντορβά· τότε πιάνω εγώ το ούτι και θυμάμαι τον Ντουρούτι. Μπαίνω μέσα στο τηγάνι και μου λεν σιγά τ' αβγά. Και τους λέω σιγά κι αργά:
Δεν θα βγάλω γιαταγάνι ούτε και κονσερβοκούτι· μου 'γινε η ζωή συνήθεια.
Ας ητανε ν’ απανταγε κι αυτό το φεγγαράκι μονάχο μες την ερημιά ,γυμνο σα φαναράκι σε μια γιορτη που τελειωσε και μειναν οι κουρτίνες να τις ξεσχιζει ο βοριάς κιας ειναι τόσο φίνες οι καλεσμενοι φευγουνε και μενουμε πιά μόνοι και το σκοτάδι πέφτοντας ,σα θλίψη μας κυκλώνει κι αναζητάμε λίγο φώς απο το φεγγαράκι που μας κοιτά αδιάφορο κιειναι σαν φαναράκι…
Τι να ψηφισω την χαζη την κορη μου για να διoρισω; ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, ΝΔΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚΝΔ; ΔΗΜΑΡ που γινε ΠΑΣΟΚ ή αυτο που τρεχει συριζα της λογικης και της ισορροπιας;
Τι βλακας που ειμαι, για αυτο κι ...η κορη Νοστιμη ειναι και εχει σχεδον βολευτη ταχει με γιο αριστερου Ευρωβουλευτη προικα μεγαλη, καλη κοινωνια ασχετα αν θαμαστε με ευρω ή με δραχμη.
Αριστερα του σαλονιου ή του χαβιαριου παρα βλαχαδερα ΠΑΣΟΚΟΝΔ σε χωρα με τοσα "αριστερα" αφεντικα τοσους δεξιους εργατες και δουλικα!
Γι αυτο φιλε μου ψηφισε σταθερα το μελλον της δεξιας στην χωρα, την ευπορη αριστερα!!!
μούρχονται διάφορες σκέψεις λογής όμως με τίποτα δεν το μπορώ να βγάλω τις σκέψεις τούτες, του μυαλού ρεγάλο, σκέψεις ανάρμοστες της περισυλλογής των σκουπιδιών για κάθε παπαγάλο
Είδα στο σπίτι τη γριούλα να πεθαίνει. Όλο βογκούσε τελευταία. Είχε ανοίξει. Η αναπνοή της απειλούσε ξεγραμμένη τη ζωή. Παιδεύτηκε, όλοι συμφωνήσαμε, πολύ. Μέσα στο λάκκο τής πετάξαμε όσα βιβλιαράκια με προσευχές φύλαγε πάντα στο τσαντάκι της. Την τρίτη μέρα, τριήμερα. Ένα πουλάκι τσιμπολόγησε το στάρι.
Τη μεθεπόμενη ο γνωστός πιτσιρικάς με μάσκα ξέθαβε κόκαλα· τα κόκαλα του Μ. και τα πετούσε ένα - ένα σε ταψί. Τα πέρασε με απορρυπαντικό, οινόπνευμα, κρασί. Ύστερα θάμεναν στον ήλιο να στεγνώσουν. Πάνω στο καύκαλο ένα δάκρυ. Αμέτρητα σε χαρτομάντηλα. Τρισάγιο. Υποκρισία τυπική.
“...Σε πείσμα σου η Αντιγόνη μαυροφορεί – σ’ όλη τη χώρα πενθοφορεί και ο λαός της που κάποτε σ’ είχε φιλοξενήσει. Μα οι ακόλουθοι του Κροίσου έχουν στοιβάξει έξω απ’ τη χώρα στα θησαυροφυλάκιά σου, ό,τι σαν μάλαμα αστράφτει....”
Günter Grass “Η ντροπή της Ευρώπης”
Απαντηση: Η Αντιγονη σαλπαρει για αλλες Ατλαντιδες
Σε πείσμα σου η Αντιγόνη φορα το μικρο μαυρο φορεμα της και ανεβαινει στο καραβι του Οδυσσεα για το ταξιδι μαζι με τα κοσμηματα που της εχουν απομεινει και πιο πολυ με την χρυση της την καρδια το αστραφτερο της το μυαλο σαν ολοκαθαρο διαμαντι τα ταλαντα απο τις αρχαιες θεες, τις μουσες των τεχνων μα κι απο νεες αυτο που δεν καταλαβατε ποτε σιγουρατζηδες φοβισμενοι προτεσταντες
Οι γεροι και οι γριες , οι φοβισμενοι και οι ασθενεις τις Θερμοπυλες θα φυλανε ό,τι σαν μάλαμα αστράφτει. θα περιμενουν εμβασματα απο τις νεες Ατλαντιδες εστω και μαγειρευοντας με ξυλα λιγες λαχανιδες
Πολλακις στην ιστορια οι ελληνες το εχουν ξανακανει παιδια του Κροίσου οι αρμενηδες και ανηψια του οι… ελληνες.
Από την εποχή τς αλωσεως δεν ματαγινε τοσον της Ξεσαλωσεως τοτε προτιμαγαν Τουρκοφορεμένην την Πολιν παρα Φραγκικην και τωρα βουλιαζουμε ξανά με στην επιθυμια Για ενα Γαμοτο για ενα Φιλοτιμο μωρε για ενα Χαρατσι για μια μαγκια γατι μου πατησες τον κάλο,για ενα μουστάκι για λίγο -ακομα -παντεσπανι
¨ Τον είδα. Βγήκε τρεκλίζοντας από το παραβάν. Έβγαζε αφρούς από τ' αριστερό του στόμα. Πυκνώναν οι σπασμοί. Σα μαριονέτα δυστυχής που σα μπαλόνι διηνεκές τσαφτσουφ αδειάζει τον αέρα.
Δική του, λεν, ο θάνατος πως έχει ιστοσελίδα. Λεν και πως μ' έναν κωδικό μπορείς να κατεβάσεις σε πιντιέφ την άχαρη που σου λαχε μερίδα από τη λιγοστή ζωή, το πλέγμα από συμβάσεις.
Μην τα πιστεύεις. Παίζουνε με λέξεις και με λέξεις. Ο θάνατος, ανύπαρκτος μες στη ζωή, θα φτάσει όταν νομίσεις πως μπορείς κι άλλη πνοή ν' αρμέξεις, μόνος εκείνος ζωντανός. Λύκος σε μαύρα δάση.
Από τότε που περπάτησα στα δύο βλέπω φάτσα το ουτοπικό σου αιδοίο. Μα, τι κάνεις; Βάζεις της συκιάς το φύλλο;!;!;! Ο μαλάκας! Τι το δάγκωσα το μήλο...!
ανοιγει παλι ο κυκλος του Φθινοπωρου και παλι καλπετοντες οπωρες και στη επαναληψη αυτη πιασμένοι σαν την Φάκα ξανά και ξανα ως την αιωνιοτητα σαν τυφλοπόντικες στης Κρισης τα λαγουμια τωρα σκαβουμε στης Μοχθηριας τις στοές του φθονου τα λημέρια της αυταπάτης της τυγφλής κακιας και της μαλακίας ελπίζοντας να δουμε Φως , ομως Ακομα η Νυχτα ειναι καταμαυρη
δεν εχουν τελος οι καημοι τα βασανα και πάθια ειναι μακρυς ο δρόμος μας στρωμένος με αγκάθια μεσα απο αδιεξοδα και λάθη προχωράμε κι ειναι ο Χειμώνας μας βαρύς και μεσα μας ποναμε
κανε ψυχή μου υπομονη και τουτο τον Φλεβαρη μεχρι ναρθει του πνευματος ,πουλί, η θεια χάρη ν ανοιξουνε οι ουρανοι να βρεξει λιγο αγάπη με Μανα να μας χρυσωναν το πιο πικρο μας χαπι
ανοιγουν παλι οι πληγές που κλεινουμε μέ λέξεις σ’αυτά τα ιστολογια δεν εχεις πια να παιξεις η ποιηση μας φαρμακο μα ειναι και φαρμάκι πως να το δειξω αραγε μενα μικρο στιχακι..;
του Κρόνου ειμαστε παιδια ,που μας καταβροχθιζει και μεσα απ’τα στιχακια μας ,κρυφη ελπίδα ανθιζει Η μεσα μας η ανοιξη, ο νους που δραπετευει πεσσοι του Κρονου ειμαστε , παιδος που ολο πεσσευει
ανοιγεις πάλι απληστη πληγη για να ρουφήξεις αιμα κοιτω τις αρτηριες μου και νιωθω την καρδια μου ακομα να χτυπά Την πιανω ! ειναι εκει ακομα . Ζωντανός . Ακομα ενα Φθινοπωρο , ακομα...
Μπήκα στο χώρο του μπλόκινγκ ψάχνοντας μια παλιά γνωστή μου και κατά σύμπτωση έπεσα πάνω στα ποιήματά σας. Χαίρομαι που βλέπω πάνω από εκατό σχόλια, όλα ποιητικά. Μου θυμίζετε τους αυλικούς των Χεϊάν, που ανταλάσσανε απόψεις με ποιήματα. Μπορείτε να με λέτε "κυνηγό πουλιών".
Ο Φουτζιβάρα Νο Μιτσινάγκα στην Ιζούμι Σικίμπου
Τα ρόδα μαραμένα! Αφηρημένη τα παράτησες χώρις νερό, στο αυτοκρατορικό σου βάζο. Λίγα λουλούδια χαμένα, ίσκιοι, καπνός. Κτερίσματα ψυχής μέσα στη στούπα, αφημένα σαν τον καιρό των τζομόν: ειδώλια μιας αλλοτινής, μετρίως δυσάρεστης θλίψης, αλλόκοτης κι αναμενόμενης. Γήρας επιβαλλόμενο, αδυσώπητο κι εγώ ν'αντιδράσω ανίκανος. Ξανά και ξανά, αγαπώ ιδανικά κι όμως η αγάπη μου χαραμίζεται. Εμείς οι γέροι λόγιοι ποιητές για μια αυταπάτη πεθαίνουμε. Εσένα, όμως μικρή μου θα σε καταδικάσει ο Εμμά-Oo σ'αιώνια πίκρα.
Καλώς τονε τον ποιητή από τη Γιαπωνία θα έχει στίχους και για μας, στίχους σε αφθονία. Καλώς τονε. Δεν άργησε. Κανείς δεν έχει αργήσει. Κι ο ποιητής ο Γιάπωνας, πουλιά ας κυνηγήσει.
μας ταξινόμησαν γλυκά, μας διαχωρίσαν κάργα μας στήσανε σα μόμολα όλους καρσί κι αλάργα εγώ τ' ακούω βερεσέ, βιβάλντι εσύ και στράους τον άλλο, με την πάολα, τον ενοχλούν τα ράους αλλού δεν έχω να κρυφτώ - η τρέλα μου ας συνδράμει το αλαφιασμένο μου μυαλό που απόμειν' ένα δράμι
καμμια φορά κουρνιαζουμε μεσα μας στην εσωτερική φωλια μας διπλωνοντας προσεκτικά τα φτερά μας κι ακουμε την καρδιαμας να χτυπά Κρυωνοντας τρεμοντας Γυμνοι χωρις - σχεδόν - επιδερμίδα διαφανοι μεσ την ανημπόρια μας αισθανομαστε την αλήθεια μας : ειμαστε Μόνοι τη Νυχτα Κουρνιαζουμε στα σπλαχνα μας
Ονειρέψου κατά μόνας: απαράβατος κανών. Ως ταινία βραβευμένη εις το φεστιβάλ Καννών, περί βίου ακανθοσπάρτου κορασίδων ορφανών, ας κυλήσει η ζωή σου.
Λογικέψου τους χειμώνας: έτερος βαρύς κανών. Εις τον στόχον μην εισέλθης παγερών τινών κανών στρεφομένων ίνα πλήξουν, είθισται των αφανών, την ασήμαντη ζωή σου.
Το be or not to beat hit us with your beat pseudo-fantasy wanabe beat, the bros I mean Saint Paul amd the Great Kathrin alive again in Exarchia square for only one night ‘ll sweep and vanish empty words give the “beat” bros the light cause they blind sweet fourteeen.
P.S. In a silly country like ours monkeys are … always wellcome Go to your own mind Jungle Stay there we don’t care.
Αφώτιστος Φιλέλλην
ΥΓ Απαντηση στο Αφοί Κατσιμίχα, «Beat poetry», Μετρονόμος 2012 http://www.poiein.gr/archives/19598/index.html
Του υποσχέθηκε, η ψεύτρα, ευτυχία: πλέρια θα ’δινε και όχι με ψιχία. Μα δεν άργησε να πέσει στη μοιχεία· και εκείνος, τώρα, την πεολειχία μετά μουσικής, με τέρμα τα ηχεία, ενθυμείται. Και την οδοντοστοιχία λέει πως γλύτωσε. Και βρήκε ησυχία.
κυριακήμουν ξεγραμμένος τη δευτέρα πεθαμένος απ' τηντρίτη ως τηντετράδη μου την πέσανε στον άδη μ' αλυσόδεσαν τημπέφτη με κατηγορούν για κλέφτη τημπαρασκευή αργία να τους έρθει λαιμαργία έφτασε και το σαββάτο με σερβίρανε στο πιάτο
Διαδηλωνει σημερα η μιση Αθηνα, το παθος της δεν εβησε, που' ναι τα χρονια εκεινα αδιαφορια εδειξε ο νεος Δον Ζουαν Δολιστας Υπηρετης και στο Αλφουζοσταν η αλλη μιση ειν' ομως ευτυχισμενη απ' τον προικισμενο Πετρο... καλοπηδηγμενη.
Λενε οι ψυχογιατροι και οι περπατημενοι οι ποιητες, οι σατυροι και αλλοιχορτασμενοι μ' οσες κι αν πας σαν να πηδας την ιδια γαμω τον Φροιντ, να μπεις θες ξανα στην μητρα.
δεν θελει επικαιροτητες ουτε Γκομενιλικια ουτε Φυστικια αραπικα Μηδε και Φιρφιρίκια ---
Το ποιες πηδαν οι Οπουλοι κι ο δεινα και ο Τάδε
ειναι σημαδι παρακμης που κειτεται ενθαδε
ετσι λοιπόν -παρακαλώ -ασε τους Πηδηχταδες
- οσο για κεινους τους μικρους τους πωλο- κλεφταραδες
τους Φιρφιρικους εννοώ και τα Μαλακιστήρια
εχω να πώ Φιλελληνα πως φερονται Μυστήρια
και προφανώς τα νήματα τους τα κινουνε αλλοι
αυτους που φερονται Μικροι Χειραγωγουν Μεγάλοι....
εστι λοιπόν Φιλελληνα Χεστ' τα Μαλακιστήρια εχει η Μπλογκοσφαιρα εντος Βληματα -σχεδόν - Μύρια
Μπέςστη Σπηλια ελευθερα , μπες στην Αωνιοτη
η ποιηση ειναι μυστική του εαυτου μας Νιότη Παρατα τα εφημερα και Φορεσε ο σχημα Μην ασχολεισ'Αφωτιστε Πλεον μ'αυτο το Βλήμα ( που μιά κοαζει Μοναχό -μια καν΄πως ειναι πέντε Ρξτου μια ΜουντΖα λεγοντας : Ρε ΚΛΕΦΤΗ παρε ΠΕΝΤΕ
για το παιδί με το Ματωμένο Γόνατο ----------------------------------- Παιδί με το Ματωμένο Γόνατο και το κοντό παντελονάκι που επικάθεσαι επι πώλου όνου και ματαιως επιδείρεσαι και επιδεικνύεσαι επιδειρόμενος Γιατί κλαψουρίζεις επι ματαίω ; ---------------------------- ένας Φίλος απο τα παλιά ( Ο ΞΕΡΕΙΣ ποιος ) ( εχω και συνέχεια)
Χθες τα ΄πε ο ειδικος ο νικος ο σιδερης στης ελλης τα μπλε ματια ενεκα κρισης η κοινωνια κομματια
Δεν ξερουμε που ειμαστε δεν ξερουμε που παμε πένθος και κατάθλιψη από το παρελθόν απόγνωση από το παρόν και άγχος.από το μέλλον …………………………………………………… Με στρες εκλυεται η ορμονη αδρεναλίνη και κορτιζόλη σε καταστάσεις άγχους, τον βοηθούν να έχει διαύγεια πνεύματος, να είναι προσεκτικος και έτοιμος για δράση ο γυμνος πιθηκος να επιτεθει η…να το σκασει
Αν ομως σε αγχος παραμενεις τα επίπεδα κορτιζόλης στον οργανισμό υψηλά ανεπιθύμητες ενέργειες, ερχεται η φθορα βλαβες στο ανοσοποιητικο το καρδιαγγειακο μην πω ρισκαρεις για εγκεφαλικο
Ας αναγνωρισουμε την… πραγματικότητα, αν οχι ολη τουλάχιστον ας τα πούμε χονδρικά με το όνομά τους, γιατί αλλιώς μας περιμένει χειρότερο.αγχος και πεφτουμε σε λουπα, σε παραζαλη
Επαναληπτικη παρακρουση μεσα στο κεφαλι το κομμα του θανατου-ταξικη η παλη “εχουμε πολεμο”, παντα φταιν’ οι αλλοι ειδαμε στον υπαρκτο τι εκαναν οι Σταλιν
η κορτιζόλη κατακλύζει μου το είναι η αδρεναλίνη συμμαχεί με το κακό λέω στον εαυτό μου: εαυτέ μαζί μου μείνε κι ας τη φοράς την ίδια θλίψη σα μακό
σ΄αυτόν τον πόλεμο τα θύματα είν' εκείνοι που θα επιζήσουν να θυμούνται δυστυχείς σαν καλλονή με ξεσκισμένο το μπικίνι το μέγα ψέμα της ζωής τους της ρηχής
Όλο και κάτι μένει Ένα κομμάτι από τη σάρκα μας Μια σταγόνα από το αίμα μας Ένας λωτός Ένας υάκινθος Ένα δάκρυ Ένα ρίγος Εκατό χιλιάδες σκέψεις που κάναμε ένα πρωί - Όσους χάσαμε - Όσους ξεχάσαμε - Όσες φορές είπαμε : θα σαγαπώ αιώνια - Όσες φορές –δήθεν- κλάψαμε - Το γέλιο - Κάτι μένει πάντα - Η σιωπή
Λες πόσο δύσκολο είναι τούτο τον καιρό ν’ αρθείς στο ύψος κάθε νέας δυσκολίας πως κάθε εμπόδιο θα ’ναι πια φαρμακερό και συ το θύμα μιας στυγνής μελαγχολίας.
Για δυσκολία, λίγα λόγια το λοιπόν· δεν είναι απλό να δώσεις τη σωστή τη λύση. Γιατί, όπως είπε κάποιος μέγας εκλιπών, η δυσκολία στον καιρό της θα μιλήσει.
- Αυτά που είχαμε παιδιά : στρατιωτάκια - Μια ακέφαλη κούκλα, μια μαϊμού- τζαζιστα , ένα λαστιχένιο Μίκυ μαους - Μια παιδική επιθυμία , τα όνειρα , - Μια άνω τελεία , ένα Κόμμα , η διάψευση , τα χρόνια που πέρασαν , αυτός – και πάλι ο χειμώνας - Τα μεσάνυχτα - ζωντανεύουν – λένε ,τα παιχνίδια - Όμως - Τα δικά μας δεν πρόλαβαν καν να ζήσουν
Εν τω σπηλαίω έρχονται οι μάγοι με τα δώρα κι ο Νοσφεράτος τους κρατά και μία ...πάστα φλώρα σπανίως βέβαια γελά μα τους καλώς ορίζει και στο Κοράκι τους περνά, τους στίχους τους αθροίζει
Κι αν μουρμουρίζει ο Κόρακας και κάνει πως γκρινιάζει τους βάζει όλους στη σειρά για να τους κάνουν χάζι Ενθάδε λοιπόν κείτονται όταν την πόρτα ανοίξεις και ψάχνεις για το νόημα σε χίλιες δύο νύξεις
Γιατί στους στίχους βρίσκονται Νοήματα που τρέχουν να βρουν μια θέση στην Καρδιά για όσους τα αντέχουν εδώ σιγοσταλάζουνε του νου μας οι Ωδίνες οι λέξεις μας χορεύουνε στου πάθους μας τις δίνες
Νάσαι καλά βρε Κόρακα στιχάκια να μαζεύεις και την αλήθεια κράτησε, το ψέμμα μη γυρεύεις να έρχονται όλα τα πουλιά, εδώ να κελαιδούνε εσύ να σέρνεις τον χορό κι αυτά ν ακολουθούνε
Νικαλφα καλωσορισες στου Κήτους την Κοιλίτσα - φιλακια θα σου δωσουνε η Νιτσα κι η Πιπιτσα - εδω κοιμαται ο Ιωνας που τον καταπιε οψαρι - μες την κοιλια την βγαζουμε μεχρι να παιξει Ζαρι του κοσμου ο Δημιουργος ο πανδαμάτωρ Χρόνος -που τρωει τα παιδακια του και ειναι Παντα Κρόνος...
Βλέπω φωτιά, και χαίρομαι, μες στη σπηλιά ν' ανάβει. Ζεσταίνει, που μαργώθηκαν, στα δίχτυα τα πουλάκια· κοράκια και αητόπουλα, σπουργίτια και γεράκια και περιστέρια του άστεως και καρακάξας σόγια. Τι 'ναι καιρός, παντάητανε, να γλυκολελαηδήσουν· να πουν τραγούδια του χαμού, τσ' αγάπης μοιργιολόγια, να πούν και να ξεδώσουνε, τόσο που τα λερώσαν της εποχής τα θάματα, τα κρίματα της ήττας.
δεν εχουν τελος οι καυμοι και τα γαιτανάκια ειναι η ψυχή , παμπαλαια, που κρυβουν τα στιχακια σαν ναχαμε χιλιες ζωές , σαν τις μετεμψυχωσεις ειν’ τα πουλια απέθαντα , μες τις Μπλογκενσαρκώσεις Κι αν πρωτα καναν την αρχή οι Γκαβλοχελιδωνες και οι προκρουστες υστερα και οι Καρακαηδονες υστερα αναδυθηκαν οι καργες και Κορακια σαν μεσα απο τα Μνηματα να στελνουνε ΦΙλάκια Και γραφονται συνεχεια ΕΔΩ και πεντε χρονια ποιηση εδω , ποιηση εκει , ποιηματακια Αιωνια!!!
Θάρθει καιρός πουλάκι μου, είπα σ' ένα πουλάκι, ν' απαρνηθείς ολόχαρο τα δίχτυα που σε πιάσαν και λεύτερο απ' τις ξόβεργες να ορμήσεις του θεού σου. Τη λευτεριά σου ο θάνατος την έχει στο τσεπάκι και τη φυλάει για τοτεσάς που θα την πεθυμήσεις· να πάρεις το δισάκι σου με κολατσιό στιγμούλες που λεν πως σαν ταινίας σκηνές θωρείς καθώς πεθαίνεις.
Που ειναι οι βυσσινι, οι κοκκινοι, οι αριστεροι οεο; νατοι εξερχονται απο κατακοκκινο alfaromeo μπλε σκουρο κασμιρι παλτο με αλικο κασκολ αγορασμενο απο το Burberries σε κεινο το Mall φουξια γοβες με carmina mini οι ροζ barbie βρωμά chanel5, montechristo ολο το party Δαφνη της Γαρεφως η κορη, με ενα αγορι απ’ την αετοφωλια που δερνει το ξεροβορι Αλεξανδρο τον ειπαν, ο Μητσος πατερας Δαναη του Κιτσου η κορη, εγγονη της Αστερως πριγκηπες των ορεων, στ΄αγραφα των Αγραφων γραμμενους μας εχουν και σιωπη των ταφων …………………………………………………. Ενα χαμινι γενημμενο στην σκια του Παρθενωνα σπαει ενα μπαλονι με το αριστερο χρωμα profondo rosso κυλα στο ανεμοθωρακι* στο κιτρινο φως, μαυρο φαινοταν, τ’ αυλακι παιχνιδι του ματιου, λαμπτηρας ατμων νατριου σαν την ψυχη τους, ανευ συναισθηματος φιλίου ω ανδρες Αθηναιοι, μελλοντες τροφιμοι ψυχιατρειου.
Σαν κελαηδούνε τα πουλιά στήσε αυτί και άκου γιατ είναι κρίμα κι άδικο να τραγουδούν του κάκου δεν έχουν στην καρδούλα τους τίποτε να μοιράσουν δεν θέλουνε στον άνθρωπο με τίποτε να μοιάσουν Θέλουν μονάχα να πετούν μακριά απ το σκοτάδι νάχουν τον ήλιο συντροφιά τον άνεμο για χάδι μια στάλα νάβρουνε νερό να τρων λίγα σποράκια ας είναι φίνες πέρδικες, ας είναι σπουργιτάκια να έχουν μια μικρή φωλιά σε δροσερό ποτάμι και την κακία μακριά του μίσους το πλοκάμι ξέρουν πως είναι η ζωή σαν μια πνοή τ ανέμου σαν τη γαλήνη χάνεται στην φρίκη του πολέμου γι αυτό ποτέ δεν τραγουδούν παιάνες για τον Άρη μα την ειρήνη κελαηδούν με όλη τους τη χάρη
δεν ειναι φαντασιωσωη η των πουλιών ειρήνη; δεν ειναι πολεμοχαρα τα των πτηνων τα σμηνη; αυτά δεν ειναι Μοχθηρα ;Μη ταχα εχουν Μπεσα η μηπως ειναι για καλά , κια αυτά στη Βια μμέσα μη ταχα ε τα ραμφη τους τα ματια τους δεν βγαζουν; και ταχα τον αντιπαλο δεν τον ξεπουπουλιάζουν;
Ούτε πουλί πετούμενο, ούτε απαυτά που τάχουν ξεπουπουλιάσει του καιρού οι καιροσκόποι γύπες, θα κελαηδήσει να χαρούν οι δόλιες μπλογκομάνες. Αυτά τα κελαηδήσματα πνίγουνται στους αιθέρες και δεν τακούν, μα τα θωρούν, κι οι τίμιοι κι οι κακίστρες.
Αν βλέπεις μόνο τα κακά βγαίνει κουτσό το ποίμα γιατί δεν έχεις σκέψη καθαρή και είναι τούτο κρίμα ενώ η κρίση μαίνεται και η ζωή μας σβήνει δεν έχει στον εμφύλιο καμία βιταμίνη όταν σου λένε δεν θα τρως και ζήσε μ ευελφάλεια δεν έχει θέση στην καρδιά η τόση ανασφάλεια δεν έχει σημασία πια, το ίματζ, το ονόρε τώρα που μας ξεσκίζουνε, μας κάνουν τρικολόρε θέλει να σκύψεις ταπεινά και να σφίξεις τα δόντια γιατί είναι απέναντι τα νύχια τα δρακόντια του φασισμού, του ναζισμού, το μαύρο το σκοτάδι και μόνο αλληλέγγυοι θα βγούμ απ το πηγάδι αγώνα θέλει και καρδιά να δώσουμε τη μάχη στον στόχο νάχεις τους ληστές, εκεί θέλει ταμάχι
το να σε κάψω Γιαννη μου για να σαλειψω μέλι παει καιρός Νικάλφα μου που πλεον δε με μέλει και η πλαστη ενοτητα της τελευταιας ωρα ς αφου πρωτα τα βγαλανε τα ματια της της Χώρας κι αφου υπονομευσανε, την καθε της ικμαδα ομολογώ Νικαλφα μου , μου φερνει μια ζαλάδα - θυμαμαι σαν να ηταν χτες την καθε προδοσια καθε βλακώδη μαχαιριά, καθε ,Αβρααμ Θυσια καθε φορά που εγραφα Προσεξτε τους φασιστες αγρον που ηγοραζατε στης Καρακαξας Πιστες ( ασε που μου την βγαινανε και τα Μαλακιστηρια και προβοκαραν ασχημα , το οντα τα Μυστηρια ..
Η ενότητα εξυπηρετεί ανάγκες συγκυρίας κι ο Άδωνις ενώθηκε με πασοκοκυρίας και μάλλους που τα πίναμε στο παρελθόν σε μπαρ· παδιά τζιμάνια, δηλαδή λουλούδες της Δημάρ. Στο φασισμό ενάντια πάω και με Βενιζέλο, όμως σε κάποια θέματα ενότητες δεν θέλω γιατί προβλέπω σίγουρα να μου χαλάει τον οίστρο κάθε ντεμέκ αριστερός και κάθε μια κακίστρω.
Γλυκόλαλε μου ποιητή, κελαρυστέ Ταμίστα θα χάσω τα ματάκια μου αν θα σε δω στη λίστα με Βενιζέλο, Σαμαρά και άλλους αριβίστες που τάχα τους καμώνονται πως ειν αντιφασίστες
γιατί αν έχει κοπριά που θρέφει αυτά τα φίδια αυτοί μαζί την σκόρπισαν μαζί με άλλα α$χίδια με παραλείψεις, πράξεις τους, εγκλήματα μεγάλα τ αυγά τα μαύρα φρόντισαν να τα ποτίσουν γάλα για να θεριέψουν μονομιάς να χύνουν τα φαρμάκια του μίσους και του φασισμού στα πιο μικρά σοκάκια
τον δρόμο λοιπόν άλλαξε που τώρα λες να πάρεις γιατί σε βλέπω γρήγορα με κρότο να ....κλατάρεις :) κι αν κακοβλέπεις σύννεφα που σου χαλούν τον οίστρο να βάλεις πλάτη στον βοριά, νάχεις ζεστό μαΐστρο
θελω τα ποηματακια σου να ειναι Αλφα αλφα κι οχι κωλου ενιαμερα και αερολογιες
ασε τις πιπες ναχαρεις και παπαρολογιες
Δεν ειναι του Ρασουλη εδω μηδε και του Παπουλη
δεν ειναι του Λεφτη το Τσαρδί , του προβοκατορούλη
ασ'τα Γουδια παραμερα , ασε τα Γουδοχερια αλλιως θα σε μουτζωσουνε και με τα δυο τα χέρια ------------- μπές στον Ναό ,προσκυνησε , βγαλε παπουτσια,καλτσες κατσε να σε κερασουμε ,ποιηματα Μπεκαλτσες Ρινοκερους ,μονοκερους , ται τιγρεις πιτσιρικια εδω καλά τα ποιηματα Εκει τα Φιρφιρικια παρατα τα ΠΟΥΠΟΥΛΙΚΑ ω ποιητα Νικαλφα
είναι βαθεία η πληγή δεν παίρνει θεραπεία και δεν υπάρχει φάρμακο για τόση μαλακία στις πίπες είσαι αρχηγός και στις παπάρες πρώτος και της βλακείας οδηγός ο πιο καλός πιλότος κρίμα που όλα έδειχναν πως είσαι κάποιος άλλος μα κάτι θα σε μάτιαξε κι έτσι μας βγήκες κάλος
Νικαλφα αυτο που φανηκε απο το ποιημα σου ειναι το πιο ενδοτερο -κρυφό -ο φρονημα σου ειναι που σεχουν ασχημα οι ''φιλοι ''διπλαρωσει'' ειναι που ,παλι, μεσα σου κατι σεχει προδωσει ειναι που βγαινει η πονηρια εσα απ'τα ποιηματακια
ειναι που εισαι και ΚΞΝΟΣ παρολα τα στιχακια
δεν φτανει μονο η μορφη πρεπει να εχεις σκεψη ομως αυτό το πιο βαθύ που δεν εχεις χωνέψει ειναι πως η στιχουργική χρειαζεται και Ηθος αυτος ειν' ο θεμελιος ,των ποιητων ο Λίθος - δε λέω Φυγε απο δώ , ΚΑΤΣΕ ,και γραψε Ποιημα μην επιμενεις να χαρεις στο φανερό σου Βλημα Μη γινεσαιΗλιθιος παρατα τους Μαλάκες δεν γινεται οι Ποιητές ναναι κοντα στους ΒΛΑΚΕΣ ετσι λοιπόν Νικαλφα (μου )αστα τα ΜΑΛΑΚΙΣΤΗΡΙΑ η τεχνη της ποιησεως ειναι πολύ Μυστηρια ...
Εγώ δεν έχω πρίσματα στα μάτια που να γράφουν την Έχθρα να καλλιεργείς κι όλοι κακό να πάθουν οι δρόμοι νάναι ανοιχτοί, έτσι έχω διαλέξει και την κακία θα χτυπώ και όποιος με αντέξει είμαι ελεύθερο πουλί κι αυτό τόχω πληρώσει εντόκως, σε γραμμάτια, σε κάθε μία δόση μα δεν αλλάζει ο δρόμος μου ετσ είναι χαραγμένος και όποιος βλέπει καθαρά το δέχεται ασμένως
Στου Αποσπερίτη τη σπηλιά, στου Νόσφη το λημέρι, σε σπηλιαράκια λιγοστά στου μπλογκερκόμ τα μέρη, αράδες αραδιάζουμε σάμπως να προσπαθούμε στο ύψος των περιστάσεων ματαίως να αρθούμε.
Όμως τα περιστατικά των όποιων περιστάσεων μοιάζουν με δρομολόγια άνευ σταθμών και στάσεων. Μοιάζουν με τα φαντάσματα που χρόνια δεν πλανιούνται, μον' σέρνονται κατάχαμα κι οι δέσμιοι τα βαριούνται.
Κάτι απροσδόκητο σου άλλαξε τα πλάνα καθώς η σκέψη σου αιωρούνταν στην αλάνα: κλωτσιά και φάουλ, μπακ για κουτουλιές και: Όχι! έσκασε η μπάλα, διαμελίστηκαν οι στόχοι.
Γραικοί, που οι Γότθοι τούς ζητούν ομολογία, στο παρελθόν να πούν "απεταξάμην". Ω! Τους απειλούν, θα μειωθεί η δοσολογία, αν δεν συμμορφωθούν το επόμενο τετράμηνο.
Κοιμήσου στο σιφώνι κι ο ύπνος αμιγής γλυκά θα σου ναρκώνει τις σκέψεις διαφυγής.
Νικαλφα ριξ’ αλλου τα φαρμακερα σου βελη στον Σαμαρα, τον Μπενη και ασε τον Κουβελη στο δευτερο ημιχρονο καπου το δεκαπεντε τοτε μαζι σου θε να ρθω ως ιπταμενο παραπεντε στα σκοτεινα κι αθορυβα μαζι θε να πετουμε Φανουρη, Σωκρατη τον Χατζη να τους ετιμωρουμε πολλους βοηθους του εσ. διορισε σε συμβουλια μας πηραν τον αυγερινο μας πηραν και την πούλια σοφη, μα μετρια αριστερα, μαζι κι η παλαβη σαραντα χρονια φουρναρης να καιει το ψωμι!!! Εργατολογους, Αθλητες ακομη και Παντζα-ρια του Ακη πρασινοφρουρους και αλλα παλλικαρια που την δουλεια την μαθανε μονον εις τα βιβλια μεταναστες θα δηλωσουμε μην βρουμε …σωτηρια. κι οΤιγρης παιρνει τον ΟΠΑΠ καπνιζοντας τα πουρα μου μαυρισε η ψυχη απ’ την ‘αριστερη’ βαβουρα. τα ιδια πουρα καπνιζουνε αριστερα στελεχη, προβλημα ουδεν, φιλολογουν και περα βρεχει πλουσια αφεντικα , με τις μεγαλες τσεπες λαθραια του ενος ευρω οι δεξιοι εργατες.
…………………………………………………………………. Τους Οικολογους Πρασινους αυτοι τριαντα χρονια εκατσανε στον σβερκο μας οι ιντριγκες αιωνια οι πονηροι αργοσχολοι χλωριδας και πανιδας ενα μπουλουκι ανενταχτους της θλιβερης πατριδας τι ποιητες, ηθοποιιοι, πρασινοι, περιβαλλοντιστες απο την ΕΛΜΕ και αλλοι Αθηναιοι βιοκαλλιεργητες του χωρου γενικα, μα στα χωρια γελαγαν ξερετε εις τα ρεματα τα ψοφιμια πεταγαν απο τα βουστασια ξεκινα ουρωδες ρυακι εκβαλλει στον θερμαικο, ακομα και στην Θρακη και μπαζα ολουθε εις την natura σ΄επαρχιωτες οι Πρασινοι διεισδυση κατουρα να φυγουμε απ’ οδω μην παρει αγιαστουρα ο Παπαλαμπρος ο κατσιγαρος απο τα λιοτριβια φιλευουν τους επιθεωρητες, μια απ’ τα ιδια εμαζευτηκανε περισυ μα δεν διαφημιστηκαν κι ετσι στο παραπεντε εις την Βουλη δεν μπηκαν σκασιλα στους εκπροσωπους μυδια εις τας Βρυξελλας το Οσλο και πιο αρκτικα να δουν το βορειο σελλας
Αφωτιστε Φιλλεληνα οι δηκτικοι σου στιχοι μου μοιαζουν με δαγκωματιες π'αφηνουν σκύλοι- ηχοι Ηχητικά σημαινονται με Κυνοκεφελή - ασε που ξαφνου θυμησες και μια παλιαν ουλή ( κεινο το τραυμα το παλιο πουχω στην Ωμοπλατη που ραντισαν οι ''φιλοι μου'' με Ξυδι κια μ'αλάτι Ετσι λοιπόν ,Αφωτιστε, εν μέσω των Δηγματων Βγαινει απ'τη μυτη ψυχή ,σωματων αοράτων
Τιποτε δεν καταλαβες καιουτε εγω εσενα και σβηνουν τα κερακια μας και πανε , ενα ενα
Γερασαμε Φιλλέληνα: τα χρόνια μας Καμπούρα - Και μια φωνουλα μεσα μας Μας λέει : Αει Κατούρα
Ετσι κιεγω σηκωνομαι και πάω να κατουρήσω και της Ζωής Το Αινιγμα - αφωτιστε -Να λύσω
Γερναμε Νοσφη, οι... θνητοι του κοσμου ετουτου για να γλυτωσουμε θαρρω απο τη σπαθια του φιλου Βρουτου Παμε να φυγουμε μακρια, εις τα νησια Βανουάτου ηρεμα περιμενοντας την ωρα του θανατου παλαιότερα γνωστες ως οι Νέες Εβρίδες σαν τον χρηματιστη Γκωγκεν οι νεες Ατλαντιδες κι υστερα θα σαλπαρουμε στις Νήσους Μαρκησίες ζωγραφοι εμεις του ερωτα με τις Ταϊτινο-Γαλλιδες δισεγγονες του Paul Gauguin εις τις Πολυνησιες.
Μην χανουμε τα χρονια μας εις το ιντερνετ-ι μυριαδες οι μικροι exper του web -κουρμπετι Εβγαλα φυλλαδιο ναυτικο μπαρκαρω Αυστραλια να βγαλω μερικα λεφτα να κανω οικονομια και ευθυς αμεσως ναυτης σε ψαραδικο να την γλυτωσω απ' αυτη την χωρα-τρελλαδικο ετσι λοιπον θα αφιχθω εις τις Νέες Εβρίδες φιλοξενα θα μ' υποδεχθουν, ως νεες μου πατριδες Ελα και συ - να μην αργεις- με το αεροπλανο τα ' χω σκεφτει ολα αυτα ειν' το νεο πλανο και ας τους να σχεδιαζουνε πλανα Α και Β καθως πορευονται τρελλα θα φτασουν και στο Θητα!!!
"...κι ας τους “να βράζουν (τελικα) μεσα στο ζουμί τους” μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους."
Ετσι λοιπόν αναμεσα σε χαρτες ναυτικους βαθια στ'αμπαρια,σκοτεινα μαζι με Ποντικούς σε Καραβέλλες αγνωστες και σε Ωκεανούς μας ταξιδευει νοερά ο νοσηρός μας Νους -- ενώ ο χρόνος ροκανιζει το κορμί και μια εσωτερη Φωνή κραυγαζει ΟΧΙ- Μη
- μη χανεσαι Φιλελληνα σε ονειροπόλήσεις Ετουτη ειν 'η Πατριδα σου: Μεινε να πολεμήσεις
Γυρω πλακώνει η σκοτεινια , πλακώνει κι'η Φοβερα
κι 'απεμεινε των χρόνων μας η φΛΟΓΕΡΉ ΦΛΟΓΕΡΑ ------------------
ΑΝ απορεις τι ειν αυτό για ρωτηξε τον Ούλη - ( παω και γω στο Δειπνο μου : Ντοματα με Μαρούλι)
"- μη χανεσαι Φιλελληνα σε ονειροπόλήσεις Ετουτη ειν 'η Πατριδα σου: Μεινε να πολεμήσεις " Δεν ειναι η πατριδα μου φιλελλην εχω γινει κερκοπορτα η τεμπελια, η μιζα σκοτοδινη του Τιγρη η μανα αγραμματη της γραφουνε δελτια αφου εγινε κι αυτο, φτανει η αλητεια θα μεινω να δω -transit- που παει η ιστορια ο εξυπνακιας ελληνας, φταιει η μαμα του που τον εκαμαρωνε ρεντικολο του πατου γι αυτο και μας κυβερνα ο αφρος του αποπατου
".....Σαν Σέρβοι επί Milošević να βγάλουν διαβατήρια οι νέοι των 700 ευρώ , αξιοπρέπειας εισιτήρια τόσους …έξυπνους δεν τους σηκώνει ο τόπος οδόφραγμα οι “έξυπνοι”, για πάντα κλειστός ο δρόμος
Κι εμείς μετά την σύνταξη στην πόλη του Καβάφη θα κοιτάμε προς βορρά : την Κρήτη, τη Ανάφη κι ας τους “να βράζουν(τελικα) μες το ζουμί τους” μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους."
Σ'αυτόν τον μιζερο Πολτο καταμεσής της Κρισης Την Ανημπόρια δεν μπορεις , εξω να την αφησεις σε πιανει ενα Μουδιασμα και μια Απελπισια - ασε που μαζευτηκανε κο οι πρακτορες της Σία\
- σε πιανει Φθννος και Οργή ,, Θυμος και ΜΑΥΡΟ μίσος μια Πιο πολύ Φιλελλεληνα μας παιανει ενα ΙΣΩΣ
- μας δενει η αναμονή , μας πνιγει η αγωνία μας ερχεται να φυγουμε για την Παταγωνια μα ομως στασου μια στιγμή και πε μου Που να Πάμε ; -εμεναα ετσι μουρχεται να ενταχτω στο ΠΑΜΕ - ισως να μπώ στο ΚΟΥ κΟΥ ε , ΙΣΩς ΝΑ ΓΙΝΩ κΝΙΤΗς παρα να επιδειρομαι σα ναμουνα αλήτης.. θελοντας καπου να χωθω και καπου να κουρνιασω και σε μια κοκκινη αγκαλια στο Γερμα , να πλαγιασω Αλιμονο, δεν εχω πια, Κοκκινες αγοαστουρες
Κανενα Μουδιασμα ουτε και Απελπισια σ' αυτα τα συναισθηματα εχω ...ανοσια αντι για Φθονο και Οργή , Θυμο και ΜΑΥΡΟ μίσος τα 'χα προβλεψει προ καιρου γι' αυτο δεν εχω ΙΣΩΣ
Σε δενει η αναμονή , σε πνιγει η αγωνία
...Παταγωνια, πε μου Που να Πάμε ; -εσενα ετσι σουρχεται να ενταχτεις στο ΠΑΜΕ - ισως να μπεις στο ΚΟΥ κΟΥ ε , ΙΣΩς ΝΑ ΓΙΝεις κΝΙΤΗς παρα να επιδειρεσαι σα νασουνα αλήτης.. Καλλυτερα διεθνιστης και να με λεν αλήτη πλανητας εις την ζωην, οι ιδεες δεν εχουν σπιτι
Στον Ρηγα δεν ενεγραφτηκα, πολυ αστοι το ειδα ολο παρτυ κανανε κι ενας φοιτητης στην εφημεριδα απο την Τριπολη θαρρω δουλεια , σπουδες, στο Θουριο ως Ιφιγενεια θυσιαζεσαι για ΕΑΔΕ και ανεμο ουριο ωρε Νικολσ του λεγα "τα' παιξες για στασου οι Αθηναιοι δεν ερχονται για να σε ξεκουρασουν ;" Αλλα ολο πηγαινα με φιλες του Δ.Αγωνα Αλκυονιδα , Στουντιο, κουλτουρα τον χειμωνα
Στην ΚΝΕ, καταζητουμενος σχεδον wanted, οι απατες που να με γραψουν οι δειλοι, φωναζαν τους εργατες για τσαμπουκα να μου ζητουν ταυτοτητα του ΕΜΠ -εισαι εξωπολυτεχνιακος, φωναζω, στο δικο μου μαγαζι ενας Κνιτης συναδελφος λεει στο ΚΝΑΤΟ αυστηρα ρε συ ειν' αληθεια φοιτητης, λιγο πιο χαλαρα
Ασε που οι Κνιτισσες ταγαρια, μαξι φουστες και μποτακια αξυριστες οι πιο πολλες, ειχανε ...και μουστακια και παντρευοντουσαν μικρες να κανουνε παιδακια ηταν γραμμη οι Κνιτες με μουσια και μουστακια συντροφισσες να βατευουν για νορμα Β κατανομης (δεκαεφτα (%) νομιζω το συνθημα εισοδου της Βουλης) να παρουν τα φτωχικα ανακτορα της ευλογημενης γης ο κνιτης συνδικαλιστης βαλκανιος μετα-γιαπης αν τους εβλεπε τους ξεφτιλες ενας τιμιος εργατης διαχειριση του κοπαδιου,του χρονου, των χρηματων ευκολως δε συναγεται η ...αθλία καταληξις πραγματων.
θα επιστρεψουμε ακομα πιο ανημποροι σ'αυτην την ατερμονη επαναληψη ανημπόριας χωρις χερια πια η και χωρις πόdια σαν τα σκουλήκια κατω απο το χωμα ------------------------- αυτη η επαναληψη μας εχει τσακισει τα φτερα
216 σχόλια:
1 – 200 από 216 Νεότερο› Νεότερο»(τα ποντικια ροκανιζουν το ξυλο ,μα το καραβι επιπλεει,στην φουρτουνα , κατεβαζει τα πανια, σαυτα τα ανεμοδαρμένα ιστολογια,παρα τα τερατα και τους ανέμους η ποιηση ,ειναι ενα μεθυσμένο μπουκάλι και φυσικα δεν υπάρχει ΓΙΟΥΚΆΛΙ.....Σκοπος της ποισης ειναι το ασημενιο μας δερας..
...και φορώντας κοντοβράκι,
βγαίνω σχόλιο στο κοράκι.
Όλη μέρα εργασία,
ποίηση κι ορθοστασία.
Σε βλακό δεν απαντάω,
τη ζωή μον' συναντάω
σ' άλλους τόπους. Βλέπω εμπρός μου,
στίχος μου κι ηλιόλαμπρός μου.
Ασ' τους λέω, να χτυπιούνται·
δε νογούν να συλλογιούνται.
Βλέπω εμπρός, ωραία θέα.
Βρε, κακόμοιρε Πενθέα,
πάντοτε την ίδια τύχη
δες με, σεργιανώ στα τείχη
δες με, λίγο πριν η Αγαύη
τη ζωή σου μεταλάβει·
τη ζωή σου εν δικτύοις,
που ωσάν ποινή εκτίεις.
''τη ζωή σου εν δικτύοις,
που ωσάν ποινή εκτίεις.''
σαν βγω απ αυτη τη φυλακή
οπου εκτιω την ειρκτή,
σαν βγω ξανα μεσ τη ζωή
κανεις δε ναι πια εκει
θα εχουν ολοι εγκλειστει
στου δίκτυου την φυλακή
Το Κοράκιον ούτον θα γενεί ανεξάρτητος εν τω σπηλαίω Σελίς ίνα αποθέτωμεν τα στιχούρα μας;
ουί. Ακριβώς αυτο. Αν ουτις χασει την σελιδα την ξαναβρισκει αμεσως κανοντας κλικ στο ανθρωππαριον στο εικονιδιον πανω δεξια.. ΑΙΝΤΕ ..ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ
( Στιχοι μαλακιστηρίων θα κοβονται παραυτα .. )
ΟΚ, δεν το είχα πιάσει. Εκλίκαρα στα γράμματα, ουχί στο εικονίδιον. Μήπως να μεγαλώσει το εικονίδιο ή να κλικάρονται τα γράμματα. Μήπως υπάρχουν και άλλοι λάικ μι, πώς να το πω...
Ορέ Νοσφ, αυτοί οι χαζούληδες χοντρό ζόρι τραβάνε και παρακολουθούν τες συζητήσεις μας. Πω, πω, οι καημένοι. Καλά, εγώ, να σου πω δεν ματαμπαίνω στην Καρακάξα, μη νομίζουν δηλαδή ότι διαβάζονται οι στιχλόφουσκές τους.
Ετούτη τη στιχλόφουσκα, που όλο μασάς χαζούλη μου,
πρόσεχε μην την καταπιείς καημένο χαζοπούλι μου...
κοιτα θα βγουν απο δω μεσα ΚΡΑΝ ΣΟΥΞΕ. θα γινει χαμος .αστους να σκιζονται .... Το εικονιδιο θα τα χοντρυνω οσονουπω ..
Αγαλι αγαλι γινεται η αγουριδα μελι ..
Και τουτο το κορακι μας α γινει σαν παστελι.
θα το ταιζω μιμπερο ,με του πουλιου το γαλα
,θα γενουνε οι στιχοι του ωσαν βυζια μεγαλα
θαναι πολύ ελκυστικον με πεταχτες ρωγιστες
και μαλλον θα τ'επισκεφτουν και μαγσσες σκουπίτσες..
χο χο χο χο και χο χο χο
είναι η σκέψη σου προχώ
μάγισσες με σκούπες, λέω,
πτήση χαμηλή εν σπηλαίω
πτήση σαν παλιό τραγούδι
αποφλοίωση στο φλούδι
χο χο χο του αγιοβασίλη
και στ' αυτιά μονίμως ψύλλοι
ειδες πως ταφερε η ζωή αγαπητε ταμιστα
και να που αποκτησαμε ολοδικη μας πίστα
να δεις που θα σε γραψουνε κι εσε στη μαυρη λίστα
μολις σε δουνε στη σπηλια να κανεις τον τουριστα
ειναι σκληρο της ποιησης το καθε μετεριζι
σπυρι σπυρι μαζευουμε των στιχων μας το ρυζι
θα σπειρουμε πολλά πολλά στιχακια οριζωνος
κιας μα προγκά γκαριζοντας ο πενταπλός τους ΟΝΟΣ
''χο χο χο χο και χο χο χο
είναι η σκέψη σου προχώ
μάγισσες με σκούπες, λέω,
πτήση χαμηλή εν σπηλαίω''
ειναι πολλά τα θαυματα εν μεσω των σπηλαιων
κι εδω συχναζουν τερατα και ο Μηρμυγκολέων
να ξερεις κυριολεκτω αγαπητε Ταμιστα
εδω συγνάζουν μαγισσες σκουπίζοντας την πιστα
(ανοιξε τα ματακια σου και ψαξε για σημαδια
παλια μου φιλη μαγισσα θα μας γεμισει χαδια
θα ρθει με αλλο ονομα πετωντας με μια σκουπα
θα γινει το κορακι μας των μαγισσων η σουπα.
σα μπεις στο διαδικτυο ξεχνα την καθε ελπίδα
εδω ειναι μαυρη κολαση δεν μπαινει ηλιαχτιδα
εδω κυκλοφορουν λαγοι και τα τρελα κορακια
κιεδω δυο χειλη κοκκινα σου στελνουνε φιλακια
εδω ειναι η κολαση στρωμενη με προθεσεις
κι εδω τα ποιηματακια σου σου πρεπει να αποθεσεις
εδω ειν'η απολαυση του κοσμου τ'αορατου
εδω θα κανεις πατιναζ στο χειλος του θανατου
αναμένων τη μάγισσα, αφού διάβηκα άνετα τη διάπλατα πια ανοιγμένη πόρτα, άνω δεξιά της σπηλαιοθόνης, κλείνω γι απόψε:
γαμώ τους δωριείς που φέρνουν δώρα
πού είναι η φωνή, σεζάρια εβόρα;
κι η μπέλλου που φωνή είχε δωρική
σε ποιο ανύπαρκτο μηδέν να κατοικεί;
το τέλος βρίσκει πάντα τ' άλλα τέλη
κι ένας που ξέρει, τέλι - τέλι - τέλι,
το τραγουδάει στον κάλπικο ντουνιά που θέλει
να ξεγλιστρά η ζωή σα μαύρο χέλι
και ματακλείνω:
τρελό κοράκι για πού τραβάς;
όχι βιασύνες - γιαβάς γιαβάς.
καλήν εσπέρα αρχοντες
και..αι και αρχοντοχωριάτες
και ατυχοι μικροαστοί
που ου ,που γίνατε εργατες
συνταξιουχοι, ανεργοι και αι και αι οι υπαλλήλοι
που ολους σας μαδησανε και αι καιαι εχθροι και φιλοι
και τωρα παραπαιετε σα α ,σα κοτες μαδημενες
που σπαρταρουν εδω και κει μεεεεεε
με κεφαλές σφαγμέ-ε -νες
συνεχιζεται
Πού να 'ξερα σαν άρχιζε
το θαυμαστό ταξίδι
στα νέφη της μπλογκόσφαιρας
στ' αόρατου το κύμα
πως σαν Δυσσέας θηλυκός
θε να περιπλανιόμουν
από νησάκι σε νησί
απ' άντρο σ' ακρωτήρι
από καλύβα σε σπηλιά
κι όσα ανάμεσά τους
-λιβάδια, σταροχώραφα
και μαγεμένα δάση-,
ζητώντας μια φιλόξενη
γωνίτσα ν' απαγκιάσω
κι άλλοτ' εδώ, άλλοτ' εκεί
άλλοτε παραπέρα
για λίγο εσταμάταγα
να πάρω μιαν ανάσα
δυο σκέψεις μου να μοιραστώ
το δρόμο να ρωτήσω,
αν το ταξίδι είν' αυτό
που έχει την αξία
ή αν το Θιάκι είν' εκεί
κι εμένα περιμένει.
Και μα το Δία,τους θεούς,
τις μούσες και τις νύμφες,
ακόμα την απάντηση
δεν βρήκα κι ούτε βλέπω
σύντομα να τη συναντώ.
Το μόνο που γνωρίζω
είναι πως όλες τις φορές
που απόκαμα και είπα
πως το ταξίδι ως εδώ
ήτανε και τελειώνει,
μι' ανάσα ανέμου, μια πνοή
μ' έσπρωχνε παρακάτω.
Γιατί αν κι αποχαιρέτισα
για πάντα παλιούς τόπους,
σε άλλους ξαναγύρισα
αφού ακόμα έχουν
δώρα να μου προσφέρουνε
-και ηδονές και πίκρες-,
κι άλλα συναπαντήματα
με της ψυχής συντρόφους
και πάντα θα γυρνώ εκεί
όσο η καρδιά θα νιώθει
πως είν' καλοδεχούμενη
ακόμα κι αν πονάει...
καλώς την μπερναντινα μας
-μπας κι ειναι οδυσεας;
εδω ιθακη δε θα βρεις
-μας λειπει ο Περσεας
..................
μας ελειπε ενα θηλυκο
Να !γιναμε τριάδα
καιρος να τραγουδησουε
της ΚΡΙΣΗς την καντάδα
τω μλκιστηριω
---------------------
ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΣ ειν' αυτό;
μαλλον παιδαριώδες
για κοιτα ρε πως γιναμε
πλακώσανε κι οι μόδες..
αν εισαι τριανταφυλλο
θα εχεις και αγκαθια
μα απο το γαιδουράγκαθο
πλεκονται μον' καλαθια
-
δεν την μπορεις την ποιηση
δεν παει με τη μιλιά σου
αλλου λαλουν οι κορακες
αραξε στα κιλά σου
ειναι αγνό και αδολο και ποιημα αλφα -αλφα
ομως του λειπει κατι τις, αγαπητε Νικ Αλφα
εσυ ζητας συναινεση μα ο πιο πάνω αιμα
δεν γινεται συνυπαρξη να στηριχτει στο ψεμμα
- αυτοι που μας υποσχονταν παντοτινή αγαπη
πρωτοι μας θυσιασανε σε τουτη την απατη
--- ετσι λοιπόν παρατα τους ,αστα τα μαλακιστηρια
και δεν χωρει συνυπαρξη μ'αυτα τα
δηλητηρια
του μικρού πουλιού παράγγειλα
να ναι καλό κοράκι
μην κουβαλάει δαφνόφυλλα
μην κοινωνεί φαρμάκι
γιατί στο σπήλαιο που αγρυπνώ
η ποίηση θα βγαίνει
ορμούν οι στίχοι και ξυπνώ -
οίστρε φτωχέ και πένη
γεια σας οι κίσσες, γεια σας φωτιές
γεια σας σβησμένες τώρα παραστιές
γεια σας οι ώρες που είχα κουραστεί
γεια σας οι άδειοι χτεσινοί μαστοί
τι γρηγορα μεγαλωσε ετουτο το κοράκι
παρολο που οι αλητηριοι χυνουν χολή -φαρμακι
σε λίγο εδω θα μαζευτουν οι ποιητες μας ολοι
κι εκει μαλακιστήρια θα ριχνουν βιτριολι..
η ποιηση θελει φωτια,να καιγεσαι σα δασος
ελα απο δω νικαλφα μου . μπορει να γινεις ασος
ανεκαθεν οι μοχθηροι σε τουτη εδω τη χωρα
αυτοι που παντα κρυβονται μεχρι να φυγει η μπορα
αυτοι που κανουν τους πολλους και χυνουν το φαρμακι
αυτοι που ροκανιζουνε τα δεντρα σα σαρακι
αυτοι που ολο νεαζονε κι ητανε πάντα γεροι
αυτοι που ησαν εξαρχής ξενοι σαυτα τα μέρη
και κανουνε τους εξυπνους και ταχα ξυπνητηρια
-αυτοι που ησαν ανεκαθεν τα πιο μαλακιστηρια
αυτοι που σε προδιδουνε με το φιλι Ιουδα
που οταν στα πρασα πιανονται, σου κανουνε τον Βούδα
Οι δηθεν εθνικοφρονες οι ''αριστεροι μας'' τάχα
-σ'αυτη η γη τα σπλαχνα μας μενουν παντα μονάχα-
----
Σαυτη τη γη οι Μοχθηροι κι αληθινα προδοτες
αυτοι που μας προδιδουνε και ειναι πάντα κοτες
οπως στα χρονια τα παλια ''μιασματα' θα πουνε
αυτους που δεν μπορουν αλλιως , στα ντομπρα να τη βγουνε...
η ποιηση ηταν παντοτε στοχος προβοκατόρων ,
ανεραστων ,αταλαντων, φθηνων λιμοκοντορων
οσοι δεν εχουν στη ζωή να παρουν και να δωσουν
διαλεγουν πάντα το ευκολο : να πανε να προδωσουν
Η κυρία Κικίδη - Μουλά,
που χατήρι ποτέ δε χαλά,
είχε μια μικρή αδερφούλα$#903;
Αργυρώ τη φωνάζαν και Ρούλα.
Δύο κόρες στο σόι Κικίδη,
δυο νταρντάνες. Και, εν κατακλείδι,
και η Ρούλα ενυμφεύθη μια μέρα$#903;
ήταν κίνηση ματ στη σκακιέρα.
Είχε τύχη καλύτερη, μάλλον,
απ' τις γκόμενες όλων των άλλων.
Πήρε άντρα τον Γιώργο Λαδή
κι ήταν πια μια Κικίδη - Λαδή.
Την κυρία Κικίδη - Μουλά,
που είχε πάρει τον Μήτσο Μουλά,
θα την δεις να πουλάει λαχεία
και να ζει με ολίγα ψιχία.
Μα η κυρία Κικίδη - Λαδή,
μαργαρίτες ποτέ δεν μαδεί
για να μάθει αν θα γίνει πλουσία
από τζόκερ, λαχεία και σία.
Μόνο κάποιες φορές στο καζίνο
αριβάρει σε στιλ βαλεντίνο
να σκοτώσει λιγάκι την ώρα
όπως άλλοτε με βίπερ-νόρα.
η ποίηση ειναι κερι που μεσα μας φωτιζει
σαν το αστρι το πρωινο που την αυγή ροδιζει
σαν την σεληνη που θρηνει ,στον ουρανο, το βραδυ
σαν το μοναχικο παιδι που κλαιει στο σκοταδι
σαν γλώσσα που αναπαυεται, παχεια στον ουρανισκο
σαν το λουλουδι ,κοκκινο,με την καρδια στον Μισχο
σαν την πληγή που ανοιχτή,
αιμορραγει και πάλι
σαν την αγαπη που φυγε για ναρθει μια αλλη,
ποιηση σαν αναπνοή ,στο χειλος του θανατου
ποιηση σαν μετεικασμα του κοσμου τ'αορατου
σαν ινα απ'του ονειρου το αυλο υφάδι
σαν γιαγιας ,που πεθανε,
το τελευταιο χαδι....
Η Αργυρούλα Κικίδη - Λαδή,
η αδερφή της Μουλά δηλαδή,
ήτο πάντοτε ένα ποζέρι
πάντα έπινε μονάχα τσέρι.
Ένα βράδυ χτυπά το κουδούνι,
αχ να ήτανε, σκέφτηκε, ο Κλούνι
ήταν όμως η άλλη, η μεγάλη,
τυλιγμένη καλά μ' ένα σάλι.
Τι να θέλει; εσκέφθη η Ρούλα,
που όλοι έλεγαν "τι τυχερούλα".
Τι να θέλει η ωραία Ελένη,
που σε λίγο και σκάλες θα πλένει;
Δανεικά ήρθε να της ζητήσει
όμως δύσκολο το να την πείσει.
Η Αργυρούλα Κικίδη - Λαδή
της απάντησε ότι "θα δει".
Να γυρίσει ο Γιώργος το βράδυ,
που 'χει νεύρα γι αυτό το ρημάδι,
που ξενοίκιαστο έμεινε πάλι
κι αγγελία θα πρέπει να βάλει.
Τα εισοδήματα, λέει, μειωθήκαν
και χιλιάδες ευρώ τού χαθήκαν.
Δεν μπορεί δανεικά να της δώσει,
γιατί πια του την έχει βιδώσει
τούτη η κρίση που τρώει τον παρά του
κι έχει πάρει, πια, όψη αοράτου.
Αχ, τι κρίμα, τα βγάλαμε έξω.
Προτιμώ, δηλαδή, να μη μπλέξω.
Κι έτσι, πλέον, λεφτά δεν δανείζω
σε κανέναν. Μονάχα δακρύζω
για τον κόσμο, τον δόλιο κοσμάκη,
που θα πιει το πικρό το φαρμάκι.
στον ποιητη νικαλφα
--------------------------
νικαλφα μουλειψες πολυ ,στο λεει το κορακι
- συγχωρα με που δεν μπορω να γραψω ποιηματακι-
γυρισα απο τσιπουρα κι απο φαγοποτι
- φορες φορες αισθανομαι ωσαν τον Δον Κιχωτη ----
ορθως αντιλαμβανεσαι:
τι ελεγα το ξεχασα α! ορθως αντιλαμβανεσαι..
εκεινα για τις μπαρες
ουτε εγω θα αντεχα τις μπαρες και αμπάρες
μόνο τις μπυρες γουσταρα τις σπειρες και τις μοιρες
μα που να βρεις ,στα σημερα , τις λιρες και τις μπυρες
φαινεται πως ζαλιστηκα και λεω αλλα ανταλλων
εσυ μου εισαι συμπαθης και οχι σαν τον αλλον
που ολοι καταλαβαινουμε πως σε εχει διπλαρωσει
και κανει οτι πια μπορει για να σε αμπαρωσει
και να θελαδεν το μπορω να επιστρεψω πάλι
πτε δεν το περιμενα το καρακαξας χάλι,
της ποτισα ροδοσταμο την εχουνε σταυρωσει
και τα ποιηματακια της τα εχουνε λερωσει ..
το σκιαχτρο
-----------------
καποτε στησαν στο χωραφι ενα σκιαχτρο
το ντυσαν με παλιορουχα το σκιαχτρο
και το αφησαν μοναχο , να σκιαζει τα κορακια
και το σκιαχτρο ΖΩΝΤΑΝΕΨΕ : κοιταξε γυρω γυρω
τα σταροχωραφα
υστερα
κοιταξε ψηλά
κι αντικρισε τον ηλιο ..
και ο ηλιος το κοιταξε κιαυτος
-μπα! δεν ειναι παρα ενα ακομα σκιαχτρο
σκεφτηκε ο ηλιος - που νομιζει
πως ειναι ζωντανο
και το σκιαχτρο περπατησε
διεσχισε τα απεραντα σταροχωραφα
κι εφτασε μεχρι τη θαλασσα..
η θαλασσα ηταν απεραντη
και το σκιαχτρο ενιωσε μικρο και μόνο
δεν τολμησε να κολυμπησει ..εμεινε εκει σκιαχτρωμένο στην ακρογυαλια
για να τρομαζει τα θαλασσοπουλια Υστερα
θαφτηκε κατω απο αμμολοφους
και τα παλιορουχα
τα πηρε ο αερας
τωρα
ειναι παλι
νεκρο ,ενα τιποτε , ενα σκιαχτρο χωρις ρουχα,στην ακρη του χρονου,στη μεση του πουθενα,ενα
σκιαχτρο.
Ίσως κάποιοι ν' αντιλήφθηκαν πως ήδη
άρχισα την εργασία για τους Κικίδη.
Οικογένεια τυπική εις την Ελλάδα,
θα την βρεις στην Κρήτη και στη Μανωλάδα.
Εννοώ, για όσους ίσως λεν: Τι λέει
το παιδί; Τροζάθηκε; Ή, πλέει
σε πελάγη μαλακίας, ο Ταμίστας,
ο αλλάζων ως πουκάμισα τας πίστας;
Εννοώ, λοιπόν, ότι η ζωή αλλάζει
κι από μέλαινες χολές ουδέν σκαμπάζει.
Εννοώ πως συνεχίζω ποιών τους στίχους
και ουχί μνήματα απλώς για τυμβωρύχους.
Κι αν θα δείτε στο άβατάρ μου το τσιτάτο,
που προσφέρω σε αγαρνίριστο ένα πιάτο,
πως η μνήμη μόνο στα γιατί απαντάει,
πως μονάχα αυτή το μέσα μας σκουντάει,
θ' απαντήσω: Ένα καρφί μες στην παλάμη,
του Ταμίστα, του ρεμπέτη, ναι, του βλάμη,
είναι η μνήμη και ματώνει τις σελίδες.
Μα ρουτίνα τού κατάντησαν οι Αυλίδες.
Έτσι, δεν θ' ασχοληθώ με λυπημένους,
ούτε, βέβαια, με υβριστές, κομπλαρισμένους
απ' της ποίησής μου το άστοργο τσεκούρι
που συντρίβει κάθε σκουληκιού τη μούρη.
Προτιμώ ν' ασχοληθώ με τους Κικίδη
και, κυρίως, με τις αδερφές Κικίδη,
που η μία επαντρεύτη τον Μουλά
και η άλλη τον Λαδή τον μπουνταλά.
to avatar mou, dipla...
kai, tespa, mallon to gravatar:
http://el.gravatar.com/tamistas
εκ της κατακρεουργημενης μητρος καρακάξας:
Noσφερατος says:
12/01/2011 στις 12:51 πμ
Σε τουτο το Βουστασιο, στο δάσος με τις λεξεις
της αγελαδας τον μαστο καλεισαι να Αρμέξεις
την Ρογα της ποιησεως γλυκα να γαραγαλήσεις
και στην καρδάρα ,την λευκη ,την ριμα της ,να χυσεις
ειναι πολύ παχυρευστη η ριμα της γελάδας
-μονο προσεξτε ποιηται και τεκνα της Ελλάδας
να μην το παρακάνετε αρμέγοντας την Ρίμα
κι αντι για γάλα βγαλετε ,καφε με γάλα, Χυμα
ζουλωνντας, πασπατευοντας μαστους του Τερεσια
οι ποιηται ζαλιζονται , βλεπουν μια οπτασια
βεπουν την ριμα ζωντανή , σαν μια γυμνη γυναικα
- και ειναι ομορφη πολύ και ειναι και μπεμπεκα-
πανε να την αγγιξουνε,πανε να την φιλήσουν
– κι ακομα οι τολμηροτεροι ,ελπίζουν να ..αμίσουν
Μα η οπτασια ,δυστυχώς , αυτή η γυναικα -ποιημα
ολοταχώς μαραινεται και μενει μόν’ η Ρίμα
κι η ριμα μας που φανταζε φανταχτερό παγώνι
μενει φτερό στον ανεμο, στο κρυο και παγώνει
εκ μεταφιορας (απο την αποτελειωμένη μητερα Καρακάξα:)
Nοσφερατος says:
13/01/2011 στις 1:54 πμ
Ακόμα και στη Ποίηση η ομορφια τελειώνει
σαν Ζωγραφιά που σβηνεται , Ως Παγετών που λυώνει
σαν το νερό που Χύνεται απο ‘ναν Καταρράχτη
Η σαν σφαχτάρι που θρηνεί στα Χερια ενός Σφάχτη
Ακομα και στην Ποίηση οπως και στην Αγάπη
ολα πέρνουν το τελος τους , στην Ωρα του Χασάπη
και τοτε αποκαλύπτεται ξανά, ωμή Αλήθεια
να σπαρταρά στα στήθεια μας ,σαν ψάρι μες τα διχτυα…
εκ μεταφοράς ( απο την Μητερα: ενα για τηνν πρωτοεμφανιση τουΤαμιστα :
Νοσφερατος says:
05/03/2011 στις 1:47 πμ
καποιες φορές που φτανουμε βαθια μεχρι τον Πάτο
και ενδομύχως νιωθουμε πως πιά δεν εχει κατω
και νιωθουμε καταθλιψη και δεν μας βγαινει Ηχος
που πιά στην Κσρακάξα μας δεν στιχουργει ο στιχος
και νιωθουμε συντριμματα σαν τηνν πεσμένη Ρωμη
που απο μεγαλουπολη εμεινε απλώς μια κώμη
( και μεσα στα ερειπια βόσκαγαν κατι Γιδαι
ο Αυγουστινος τογραψε που πηγε και τις ειδε
και εγραψε την Θλιψη του στις Εξομολογησεις
και πια δεν μας απεμειναν Μεγαλαι Αφηγησεις
-τωρα τι θα απογινωμεν χωρις την Κρακάξα
και μαλλον ειναι ματαιον να αρχισουμε την Κλάψα
κι ελεγα παει χαθηκε κι αυτο το αποκουμπι
η καρακαξα ητανε για με σαν Ημισκουμπρι *
* δε ξερω τι σημαινει αυτο , δε μουβγαινε η Ρίμα
για αυτο και το παρεθεσα σε τουτο εδώ το ποιημα
και να που εκπλησσομαι ξανά στην δόλια Μπλογκοσφαίρα
σαν νανοιξε παραθυρο ν’ανεπνευσα αερα
θελω να πω με εξεπληξε ετουτος ο Ταμιστας
που μοιαζει στα ποιηματα ναναι ΧελιδΩνιστας …..
Τι νάναι αυτό που ακούγεται από τα πέρα μέρη;
Μην σκουληκιού το σούρσιμο ενισχυτής θεριεύει
και βγαίνει ως τα μεγάφωνα και γαργαλάει τ αυτιά μου;
Ή καμιά δράκα αδιάντροπων, πειθαρχημένων, σκλάβων
των δόλιων συμπλεγμάτων τους, που χτίκιασαν στα δίχτυα
και κοκορεύονται, μαθές, για την πεποίθησή τους,
για τη δικιά τους, δηλαδή, την άρρωστη προσπάθεια,
αγκομαχάει το ρόγχο της, η περιφρονημένη;
Δεν ξέρω κι ούτε το μπορώ την απορία να λύσω.
Κι αν θες ακόμα να σου πω τους γκρουπουσκουλιασμένους
πώς τους ενώνει μοναχά μια τσιριχτή φωνούλα
και πώς μπορούν, σαν τα ρομπότ, να λεν όλο τα ίδια,
αυτό το ξέρω να στο πω. Είναι τ απολειφάδια
μιας εποχής που μίσησες, του μίσους τα σκυλάκια,
κι ίσως να ναι το αλύχτισμα που ξεψυχάει ληγμένο
αυτό που ακούς από μακριά, οι ανάρμοστες τσιρίδες.
προς τα παλιοπαιδα τ'αλλοκοτα
---------------------
φαινεται πως συντριπτικό εχετε λαβει πλήγμα
-ισως μικρα σας δαγκωσαν και εχετε
ενα Δηγμα
ισως σας δωσαν φαρμακο που ητανε ληγμένο
η βλάβη υποστηκατε απο καναν βλαμμένο
ισως σας χωσαν στο μυαλό ενα μεγαλο Βλημα
-γιαυτο και ειστε ανικανοι να γραψετε ενα ποιημα
κι ισως το βλημα βγαλανε και το χετε βγαλμένο
κι εχει απομεινει αδειανό και τρυπιο το καυμένο
(το μυαλουδακι εννοώ ),και τωρα χωρις Βλήμα
και αγχωμένα απ ' το κενό ,γραφετε ταχα ποιημα
ετσι πηγαινοερχεστε στο βλημα και στο ποιημα
σαν εκκρεμές αλλοκοτο ,κι ειναι μεγαλο κριμα
τι ταχα να σας κανανε,τι ταχα να συνεβη
και πεφτετ ολοταχως στα πιο βαθια ερεβη;
κι αυτο το λιγο πουχατε, το μικρο μυαλουδακι
παιζοντας ποκα χασατε και σταζετε φαρμάκι;
τι ταχα σας ταίσανε; μηπως χολή και ξυδι;
η μηπως σας ταίσανε ενα μεγαλο...μυδι
και λαμαργα το χαψατε και πονεσε η κοιλια σας;
Αιντε παιδια Αλλοκοτα γυριστε στα κιλά σας.
σου το λέω, άι, άι
δε μπορώ το πιεσάι
με κουρέψανε σα γίδι
αχ κυρία μου Κικίδη
τι γιωργάκης, τι λουκάς
όλοι τα ζητάνε κας
Τούτες τις τελευταίες τις μέρες του Δεκέμβρη,
ίδια, απαράλλαχτη η στυφότης, ίδια πάντα.
Μα φέτος κάνει παγερό το μούδιασμα - φέτος κατέρρευσεν το γκλάμορους Ελλάντα.
Ο Χρόνος, μια ιδεοληψία των πειθήνιων,
σέρνεται αργά, σαν της Οδύσσειας 2001,
του Kιούμπρικ της ταινίας, το διαστημόπλοιο·
το μόνον όχημα που χρεία δεν έχει φρένα.
Το μέλλον έτος, και το μέλλον γενικότερα,
διαγράφεται, όπως λεν, άστα να πάνε.
Καιρός δε θα 'ρθει που θ' αλλάξουνε τα πράγματα,
διατάζει ο Χρόνος κι οι στιγμές με κυνηγάνε.
αφηνομαστε
κατρακυλάμε
στα ονειρα
στη λεβαντα
στη ριγανη
τον δυοσμο τα χρυσανθεμα ,τις αλεπουδες, τα σπουργιτα τις οσμές των παιδικών μας χρονων
τη ξυλοσομπα
το μαγκαλι, το μισοκοκκινισμένο καρβουνο ,τα λυσσασμένα σκυλια,τηνσβουνια τα καρα με τις αγελάδες , τη λάσπη
την παχνη
την αγαπη
την πικρα
το γινατι
τον μοχθο
τον τρομο
σαν
σκεπτομενα καλάμια
χορταρι
στην μητρική αυλή
κοιλια
των παιδικών μου χρονων
Είναι μονότονο Κοράκι: "Ποτέ Πια"!!!
έτσι απαντά σε κάθε ερώτηση ενός νέου -
μοιραίου ναύτη με παπιέ μασέ κουπιά
του ναυαγίου ενός λαμπρού διατηρητέου.
Κάποιες φορές θα πρέπει, βλέπεις, "νεβερμόρ"
να λέει κανείς, κι ας είναι, όπως στο σκάκι,
ένα πιονάκι που θα άλλαζε το σκορ
μεταμορφούμενο σε Ρεν, μ' ένα χαπάκι.
Ναι. ΠΟΤέ πιΑ. Όπως του Πόε το Κοράκι.
Κόραξ κοράκου οφθαλμόν δεν δύναται να εξάγει:
εξαγωγές των οφθαλμών συμβαίνουν εις πελάγη
τυπάκων κουτοπόνηρων και οπορτουνιζόντων·
άλλα τα ομμάτια κόρακος και άλλα των επιζώντων
εν εκατόμβαις, τυχηρών. Εν τέλει, ούτως πίνων
το δηλητήριον των τυφλών αιμογλοβών κρεττίνων
οίτινες, οι αόμματοι, τους οφθαλμούς οι ίδιοι
αφήρεσαν εν μία νυκτί με ειδικόν ψαλίδι
και τώρα κείτονται ευτελείς εν είδει νεομαρτύρων,
καθώς ημείς χαζεύομεν, μέσω απιδίων και τύρων,
την εν κενώ οράματος όραση των χιτώνων
και δη του αμφιβληστροειδούς ημών των επιγόνων
της ιστορίας των αρχών απονομής δικαίου
εις δίκας μπλογκοτεχνικάς κλίματος αναγκαίου
δι' όλας τας ανωφερείς, δυσκόλους υποθέσεις
ων έδει να συγγράψωμεν εκστατικάς εκθέσεις,
ούτως, ροφών, ο τάλαντας, πικρότατον φαρμάκι,
κρώζων απογειώνομαι ως εν Τρελό Κοράκι.
Πάντα αλλάζει η ζωή. Ναι, todo cambia.
Πάντοτε πριν η πεταλούδα ήταν κάμπια.
Πάντοτε η πίστη προστατεύει από την τρέλα,
που ενστικτωδώς σπάει της ψυχής τη μανιβέλα.
Κάποιος το είπε, στη ζωή τα πάντα ρει.
Όποιος το έμαθε, ξανά δεν θα χαρεί.
Κάτσε στ’ αυγά σου, κάνε πίσω, δες τι παίζει.
Δώσε και πάρε, πάντα κάτω απ’ το τραπέζι.
Οι συμβουλές συμβουλατόρων συμβουλεύουν
αυτούς που θέλουν εξαρχής να τη βολεύουν.
Τους άλλους, ασ’ τους· το ’χουν χάσει το παιχνίδι.
Όλοι αλλάζουν· είτε τρέχουν – κι αλαφιάζουν -
είτε μαγκούφικα, ματαίως επισκευάζουν
τη μανιβέλα. Κι η ψυχή μένει τσιτσίδι.
Η Ιστορία, ένα μπουκέτο από Ασύμπτωτες
που αποξηράνθηκαν και τρίβονται σε τύρφη,
για να λιπάνουν τις συντεταγμένες του Ποτές –
που κάθε ουλή της Γης η γλώσσα τους τη γλείφει.
Έτσι, με σχήματα, Γεωμέτρες των Ανθρώπινων
απολαμβάνουν τη συναίρεση του Πόνου
που προηγήθηκε ταράξεων αξιόποινων
αλλά και έπεται κάθε της Μνήμης φόνου.
Η νυν Ασύμπτωτη, στα όριά της, φλέγεται:
πυρ και μανία, θερμοκρασίας βαθμοί χιλιάδες.
Και η ψυχή μου, η ασήμαντη, ορέγεται
να μασουλήσει τις απόλειφες ικμάδες.
Όταν γούσταρες τον Στάλιν και τον Μάο,
και μου έλεγες «οι τύποι είναι γαμάω»,
απορούσα τι να γύρευα με σένα.
Όμως, ήμουνα και στο μυαλό παρθένα.
Τώρα, φαν των ποστ, της Ιταλογαλλίας,
και του Ζίζεκ κάθε εστέτ ανωμαλίας,
το σταλινισμό τον έχεις απορρίψει:
με κοιλίτσα, γκρι γενάκι, σκέτη θλίψη.
Το πρωί, κάθε που πίνεις τον καφέ σου,
στις γαρδούμπες – θεωρίες σου αφέσου.
Μη μ’ αγγίζεις. Σε σιχαίνομαι. Δεν θέλω.
Δεν σου άξιζα εγώ, ένα μοντέλο!
Έτσι μίλησε η Ελένη η Κικίδη·
και, κρατώντας ένα σταυροκατσαβίδι,
απειλούσε τον επίδοξο βιαστή της,
που εξίταραν πρωινιάτικα οι μαστοί της.
Δεν στο δίνω, ρε σταλινικό γουρούνι!
Βάλ’ το εκεί που ξέρεις το συμβάν – μπαστούνι!
Δεν στο δίνω! Να χτυπιέσαι, δεν στο δίνω!
Και ξανά εγώ σε σένα δεν τον στήνω!
βαλθηκες να με τρελανεις ρε παλιοφιλε ταμιστα
με τα ποιηματα που γραφεις στην μοναχικη ,πια,πιστα
δωστα ολα ,παρτα ολα, στο εξαισιο παιχνιδι
εκλεισα και την Σπηλια μου,κι εισαι μόνος σενα στρειδι
τα ποιηματα σου λάμπουν μοναξιας μαραγριταρια
στα σκοταδι του βυθου μου ,φωσφοριζουν σαν Οψάρια
Θενκς. Συνεχίζω και βλέπουμε:
Έτσι όπως έφτασε πολλά βαρύς χειμώνας,
μπρος στις οθόνες μας, καθένας κατά μόνας
φενάκες φέροντες στο ερωτηματιεγώ μας,
που οι περσόνες μας το σβιούν εν είδει γόμας.
Είμαστ' εμείς, δεν είναι άλλος, είμαστ' άλλος.
Κάθε δικτύωση του ψυχοπρέσιν άλως.
Χωρίς απόπτωση του νέου μας εγκεφάλου,
η μεταμόσχευση την έφερε του υφάλου.
Ο πλους στους κόσμους των ακόρεστων μπριγάδων,
ιστολογίων αργοναυτών των συμπληγάδων,
από υφάλους και σκοπέλους έχει μάθει·
μα, ίσως μια μέρα ερωτευθεί λήθες και βάθη.
Ψύλλοι μπαίνουνε στ' αυτιά μου
και φυλάω τα πισινά μου
ποιηματάκια τους ζητάω
για να ξέρω πού πατάω!
(εντάξει τώρα; χεχεχε)
ο.κ
Περνάς.
Εμένα, πρέπει να το ξέρεις, δε με μέλει
το τι θα γίνει (ναι, το τι γενέσθαι μέλλει)
και το αν θα 'μαστε δυο - τρεις ή χίλια μέλη·
πάντα σκατά έχει ο κουβάς κάτω απ' το μέλι.
Εδώ: ένας - ένας, μία - μία, στη θυμέλη.
ο Επικαιροποιημένος Μυρμηγκολέων
Μηρμυγκολέων ώλετο παρά το μη έχειν βοράν·
όστις τον μύθον άδραξεν εννόησεν τον φουκαράν.
Μυρμηγκολέων έγινα λόγω της κρίσεως ταύτης·
ψοφοδεής επέζησα. Η λύση; Μυγοχαύτης.
Ο μήνας έχει τριανταμία:
μαθαίνω άνοιξε η σπηλιά.
Μέρα δεν έμεινε καμία
απ' του Γενάρη την κοιλιά.
Τώρα, που έρχεται ο Φλεβάρης
θα στιχοπλέξουμε ξανά
κι αν με τους στίχους θα γουστάρεις
κρασί θα πιούμε στην Κανά.
Έπεσε φως μες στη σπηλιά.
Δράκοι χορεύουνε τρανά.
Ο κόραξ είναι πονηρός
χωρίς καμμιάν ιδέα
μα δεν του είναι δυσκολο
πάντα να χει παρέα
απο κλαδί σ'αλλο κλαδί
κι απο κλαδί σε μάντρα
σε όλους πάντα κρώζοντας
θαρρείς πως κάνει χάντρα,
τις θύμησες, τα λόγια τους
τα σκοτεινά τους πάθη
Μα όλα, όλα, τα γυρνά
σε ένα μικρό αγκάθι,
που πάντα μαζί του το κρατά
και το κοιτά με πόνο
και κάνει δήθεν πως κρατά
σαν του καϋμού τον λόγο..
και κρα και κρα σαν τραγουδά
με τη γνωστή βραχνάδα
θαρρείς πως σένα αποζητά
να του γλυκάνεις τη καρδιά..
οπα !!!!.
..εΥΡΥΓΕΝΗ..κατσε και γραφε ..εχεις ταλέντο ..
Κοιτα,, Μπορει να καθυστερησω λίγο στην αναρτηση των σχολιων ..Αλλά δεν πειραζει ... Εδω ειναι το Μεγα Φαρμακο.. Η Ποιησις παιδες κι κορες .. Γραψτε με την ψυχη σας ..Αινετε
Πανάθεμα στ’ ανάθεμα
με το ’νειρο παράθεμα·
σινδόνιον υπόρρητον,
ονειροστόν, αφόρητον.
Του κάτω κόσμου τα πανιά
έστρωνε ο αγέρας παγανιά.
Τ’ άρμπουρα σάπια σάπιζαν,
τα γερονήπια σάλπιζαν.
Σηκώνεται η αγάπη μου
κι αρπάζει το κιτάπι μου.
Κι αρχίζει να το διαλαλά
με τραλαλό και τραλαλά.
Κάτω στου κάτω κόσμου, να,
στα βράχια δε σκιαζόμουνα·
μην τσακιστούνε τα σκαριά
που ήταν του νόστου η ζυγαριά.
Μον’ τα μαλλιά σου, που ’πλεκες,
να μην τα λέρωνε ο λεκές
που άπλωνε σαν την Αφρική
ιερή ασχήμια, νεκρική.
Είστε χάρμα οφθαλμών!!
Μου φτιάξατε την διαθεση...
panagiota γραψε κιεσυ ..Μπορεις!
Έχασα το φλασάκι μου
θα σβήσω απ' το μεράκι μου·
κι από του καημού το βάρος πιάνω πάτο:
το φλασάκι, το φλασάκι ήταν γεμάτο.
Τόσα φλασάκια χάρισα·
μα τώρα, που ρεστάρισα,
πού να βρώ τόσα σχέδια ποιημάτων;
και πολλών αδημοσίευτων πραυμάτων;
Μου το 'λεγε η αγάπη μου:
Πρόσεχε! Βρε σατράπη μου,
στο φλασάκι τα ποιήματα αν τα βάζεις,
θα χαθούνε· καμιάν ώρα θα πλαντάζεις.
Τώρα που βρήκα πάλι το παλιοφλασάκι
κι είδα ό,τι είχα μέσα αποθηκεύσει,
κατάλαβα πως μοιάζει κάπως με τασάκι
όπου αποτσίγαρα είχα χρόνια συσσωρεύσει.
Κι αν βρήκα κάμποσα, που αλλιώς θα τάχα χάσει,
κι αν η δουλειά μου σώθηκε σε κιλομπάιτ,
σκέφτομαι, ίσως προτιμότερη τοις πάσι,
η ισοπαλία, απ΄τη νίκη με οφσάιτ.
Τότε που οι στίχοι χάνονταν μες στα χαρτιά,
κι ανεπεξέργαστοι βουτούσανε στους κάδους,
μ' άφηναν ήσυχο, χωρίς λαβωματιά,
χωρίς το φθόνο από τους συγγενείς τους κλάδους.
Μα τώρα εκτίθενται οι στίχοι εν τοις δικτύοις,
που, όπως ανέφερα σε άλλη ευκαιρία,
εκεί, λογιώτατε, βαριά ποινή εκτίεις,
εκπροσωπών τη σεβαστή σου εταιρία.
Ω, εσύ της μνήμης φυσαλίδα...
Πόσο ασήμαντα ένα παφ σε καταργεί...
Κι όμως. Ούτε σε ξέρω, ούτε σε είδα.
Ούτε σε γέννησα. Σε φέραν πελαργοί.
Πριν λίγο, πριν το πόδι μου πατήσω
(ωραία, πόδι θα το λέω το πληκτρολόγιο),
πριν σε κοράκου τόπο παρατήσω
στίχους χωρίς να εκδώσω τιμολόγιο,
εγραψαπάντηση αυτό:
μικρός tamistas ήμουνα και πήγαινα σχολείο;
ή ταύρος μικρομέγαλος σε υαλοπωλείο;
όμως, τι κάνω τώρα εδώ; ας πάω στο κοράκι
(είναι η ζωή σα θάνατος που παίζει θεατράκι)
κι ήρθα να πω μια καληνύχτα.
καληνυχτα Μικρε Τυμπανιστη Ταμιστα
τωρα που νυχτα πλακωσε και μεπιασε κι η Νυστα
Η μέρα ηταν ασχημη κι η Νυχτα ηταν Κρυα
Κι εγω βρυκολακας τρελός αναμεσα στα Βρυα
ειναι η Νυχτα αβασταχτη η Πολική μας Νύχτα
Ταμιστα ελα κι αδειασε : Τα ποηματα σου Ριχτα
να γινει παραναλωμα το Δασος με τις λέξεις
Μ'ου ανιξαν αλλοκοτες εμπρηστικές ορεξεις ....
καλά που τόβαλες το χρέος κάτω - κάτω
γιατί σπανίως στη σελίδα πιάνω πάτο
κι έτσι το χρέος δεν μ' αγχώνει ως αριθμός
μ' αγχώνει μόνο ως εξώτερος ρυθμός
αυτος το χρεος που μας σερνει απ 'τη Μυτη
μας εχει κανει τη ζωή σαν του Αλητη
χωρςι σακακι και παλτο μεσα στη μαυρη Παγωνια
αχ! να κονιακιαζα σε μια Κρυφή Γωνιά !
αυτος το χρεος το Βαρυ που μας πλακώνει
σαν Μαυρο σαβανο και ολους μας Παγωνει
ειναι η αλλη η πλευρά της φαγγαρισιας μας ζωής
Να ζει κανεις η μες το χρεος Να Πνιγεις !
της αθήνας το γιανκίνι όποιος τόδε κλαίει και πίνει
(μα) κι αν τα χτίρια γίναν στάχτη ο λουκάκος δεν εσκιάχτη
κάηκε μια καφετέρια - για τα στάρμπακς κλαιν ποζέρια
κάηκε το κόστα μπόντα, δίχως λόγο αποχρώντα
κάηκαν δυο σινεμάδες, μες στους τόσους σαματάδες
πέντε τράπεζες καήκαν μα τα φράγκα όλα τα βρήκαν
αν γουστάρεις βαλεντίνο, με τα σέξι σου σε ντύνω
και μια υπόσχεση σου δίνω, θα σου αρέσει όταν σε γδύνω
μα εγώ δεν το γουστάρω το προϊόν που μ' ένα σμπάρο
τρυγονάκια θέλει δύο και εμέ να διεισδύω
στου (ξεν)έρωτα το σόι, όπου όλοι νιώθουν σώοι
ενώ είναι μόνο ζόμπι, του κεφάλαιου το χόμπι
Καθώς το νιώθεις ότι όλα έχουν τώρα πια ειπωθεί,
ή, ακριβέστερα, τα πάντα σε χαρτί έχουν τυπωθεί,
αναρωτιέσαι αν μεταφέρεις το μηδέν σε αριθμούς
που όσο κι αν τους προσθαφαιρέσεις διαφεύγουν στους ηθμούς
της ίδιας πάντα παρρησίας, αυτής που αλόγιστα ηχεί,
γιατί είναι τόσο ξιπασμένη, τόσο είν' η θλίψη της ρηχή,
που όλο μηδέν βγάζει στις πράξεις. Μονότονο το μπουγιουρντί
του προορισμού σου, του θανάτου. Το τελευταίο σου χαρτί
είναι το ίδιο με των άλλων. Κι οι άλλοι, κόλασης φωτιά,
είναι η μόνη σου ελπίδα, η ανώφελή σου αποκοτιά.
ΤΑ ΚΙΝΕΖΑΚΙΑ
Στον Κ.Ζ.
1968-1973
Στο Βερολίνο, το Παρίσι , το Λονδίνο
Κινεζάκια του Μάο τις σκέψεις μελετούνε
πήγαινε-έλα Ρώμη ή Φλωρεντία και Αθήνα
των μεσοαστών γονιών τους τρώγοντας το χρήμα.
1973-1978
Στου Πολυτεχνείου την εξέγερση συμβάλατε πολύ
όταν οι ορθόδοξοι και οι αναθεωρητές
θέλαν την κατάρρευση ή την ρήξη από .. μέσα
Δυναμικά - επαναστατικά – οργανωμένα ρίξατε
στην Αμερικάνικη Πρεσβεία αυγά με κόκκινη μπογιά
από μίσος για τον καπιταλισμό ;
ή από υποσυνείδητη αγάπη σ΄ αυτό το χρώμα ;
Κι ύστερα στα προαύλια
…”ζύμωση” λες κι ήταν κρασί οι ιδέες
και συγκρούσεις
όχι πάντα ιδεολογικές, …μέχρι αίματος
ανάμεσα στην νέα(;) και στην σκουριασμένη αριστερά
δύσκολη η διάγνωση : νεανική ορμή ή ψυχοπάθεια ;
1978-1981
Το κίτρινο κίνημα φούσκωνε στις σχολές
ως τις πρώτες καταλήψεις
κι ύστερα το Λ.Α. έγινε L.A.
ήρθε το new wave και η ντρόγκα
Απογοήτευση παντού : ούτε αυτά λύση δεν έφεραν
1981-2004
Λίγοι πέθαναν νωρίς
άλλοι στην τάξη τους βαθμιαία επανήλθαν
οι επαρχιώτες διορίστηκαν στο δημόσιο
οι πιο “κουλτουριάρηδες” γίνανε ιδιοκτήτες bar ή δάσκαλοι
και οι ηγέτες στην ρήξη από .. μέσα
οι πιο ιντρικαδόροι- μυστικοσύμβουλοι
χαράζουν τη κόκκινη γραμμή της εξουσίας,
μαζεύουν μίζες για το κόμμα (;) ή για την πάρτη τους
Που πας ρε τέως κινεζάκι – επιχειρηματία
βαλίτσα με «τούβλα» στου Μαξίμου το υπόγειο;
Στην Μύκονο θα τα φάει ο μεγάλος
αφού η καλή του με πλαστικές καλλωπισθεί
2004-
Κι ο «αντάρτης» καπνίζει πούρο σαν τον Che
Απλώνοντας τα ποδάρια του στο υφυπουργικό του τραπέζι
Σύνορα δεν έχει …η βλακεία πρώην «κινέζε» δημοσιογράφε
όταν σαν star διαφημίζεις αυτοκίνητα μεγαλοαστών
……………………………………………………………………………………………….
Φαίνεται ότι αν ακολουθείς την μόδα της Κίνας πριν και τώρα της Ευρώπης
άκριτα, χωρίς καλά –καλά να την κατανοήσεις
τ΄ αποτελέσματα είναι, τουλάχιστον αυτά που περιγράφω
τέως αριστερέ με επικίνδυνα μακιαβελική πορεία
για τον (ιδιοτελή) σκοπό σου χρησιμοποίησες κάθε μέσον
όπως το σύστημα εσένα σαν άλλοθι δημοκρατίας.
07.10.2008
ενδιαφερον το ποιημα σου ανωνυμε αλλά αν την επομενη φορα δεν χρησιμοποιησεις ενα σταθερο νικ το ποιημα σου δεν θα δημοσιευτει .. εδω δεν ειναι ο κυκλος των ανωνυμων ποιητων αλλα των ψευδωνυμων πποιητων ( εκ του προχοιρου)
Τα λουλουδάκια που άνθισαν στον κουλτουρένιο κάμπο
σαν είπα "αφήστε τα ν' ανθούν, θέλω να τα μυρίσω",
γιατ' ήταν φίδια τόθελα, εγώ που ήλιος λάμπω,
να ξετρυπώσουν· κι ύστερα να τ' αποκεφαλίσω.
ΤΑ ΚΙΝΕΖΑΚΙΑ
Το γραψε ο Αφωτιστος Φιλελλην,
συγνωμην για την παράλειψη από κεκτημένη ταχύτητα.
Σαν μολυβενια μπαλα αργα κυλαω
μ' αδρανεια εκπληκτικη!!!
Πολυ παλιο μου διστιχο
Δεν περιμενα να ισχυσει.
Τούτο το Τρελλοκόρακα
τον έχω ξαναδεί
τότε που ανοιγόκλεινε
του Νόσφη το τσαρδί
Μου είπαν σήμερα να ρθώ
να γίνω μουσαφίρης
λίγα στιχάκια ήφερα
κι ας είμαι και μπατίρης
Τα σχόλια ξαναδιάβασα
που έχουν ανεβεί
και τα στιχάκια μέτρησα
μην έχουν παραβεί
Το μέτρο και τη ρίμα τους
αν είν ο στίχος πλήρης
αν είν ο μύθος και η πλοκή
άξια να ακούει εμίρης
Είδαν πολλά τα μάτια μου
μες το τρελλό κοράκι
διάβασα ορέα ποιήματα
μα είδα και ..φαρμάκι ;)
Παπούλης
πολύ χρά μου εδωσε το ανωθεν στιχακι
- η ποιηση ειναι φαρμακο μα ειναι κα φαρμάκι-
ασε παπουλη τ'αρματα και ελα στον καταρραχτη
που χυνοεται η ποισηση και λυωνει καθε σφαχτη
αιντε! να ξεπερασουμε τα μιση και τα πάθια
η ποιηση : τριανταφυλλο που εχει και αγκάθια
μεχρι να ρθει ξημέρωμα ,μερες αλκυονιδες
μας κουρασαν αδιεξοδα ,μαχες χωρις ελπίδες
Η ποίηση είναι βάλσαμο
όλα τα θεραπεύει
φάρμακο παντοδύναμο
με το καλό, θεριεύει
είναι ζωμός λαχταριστός
απ την καρδιά βγαλμένος
είναι ο λίβας ο ζεστός
του ήλιου απεσταλμένος
είναι γλυκειά συνάντηση
που τις ψυχές γλυκαίνει
είναι σωστή απάντηση
σε ότι μας πικραίνει
άιντε σαν ανταμώνουμε
στους δρόμους, στα σοκάκια
το άγχος να το διώχνουμε
με κανα δυο στιχάκια
Το todo cambia, πράγματι, παντού και πάντα παίζει,
μα η ψυχή μου, σαν πουλί, τ' αγάλματά τους χέζει·
τα δόγματά τους, δηλαδή, τις ιταμές τους μέρες,
το τίποτά τους, το ποτέ που συναρτούν τις λέρες.
Δεν πάω ξανά εκεί που αυτοί που μ' έχουν λοιδορήσει
σαν περσονάκια τριγυρνούν. Γιατί θα μου μυρίσει
το άρωμά τους το πηχτό που λύνεται σε βρώμα
και μεταλλάζει σε φαιό το κόκκινο το χρώμα.
ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΩΝ
Μνήμη του Κ.Καρυωτάκη για την «Μικρή Ασυμφωνία εις Α Μείζον»
”Θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Χαρακτηριστικά της ποίησής της είναι η προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών, η ασυνήθιστη χρήση κοινών λέξεων και η πικρή φιλοπαίγμων διάθεση”.
Όταν οι συναδελφισσες δοκίμαζαν καλλυντικά
στου Χόντου της Ομήρου
στης Τράπεζας Ελλάδος το πλαϊνό στενό
συ γρατζούναγες το άδειο έντυπο εντελλομένων.
(υμνούσε βλέπετε τη μοναξιά με… τόσο κόσμο)
Βάλε λίγο κραγιόν, στην ώρα του καλή μου
φλέρταρε τον μορφονιό τον διπλανό σου.
Απούσα παντελώς από το παρόν
“προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών”.
Αναπότρεπτη η φθορά δεν το ’ξερες καλή μου;
αισθημάτων, εμφάνισης, οστικής μάζης
τραπεζουπάλληλε, ποιήτρια επί του ασφαλούς
άγνωστη η απώλεια για μας -εξόν η βιολογική-
Πάρε τα ρίσκα, αν αντέχεις, κόντρα σε δυνατή βροχή
ποτέ δεν θα σου ζητήσουμε συμβουλή ποιητική
με 110 πάνω στο δίτροχο Αθήνα-Δελφοί
με το χέρι υαλοκαθαριστήρα στο θολωμένο κράνος
ζήσαμε αυτό είναι τύχη, τι είν’ η τύχη;
“τρέλα” και ικανότητα, ακαριαία …ευκολία.
Κοντά στο τέλος… ματαιόδοξες τιμές
με ποσόστωση: τι ξεφτίλα
όχι για τους ζωντανούς νεκρούς ακαδημαϊκούς ,
αλλά για σε, ποιήτρια δύο αστέρων
ούτε κονιάκ τέτοιο υπάρχει.
Tο 3 νέρωσες με μισή δόση ύδατος
ή το 5 με ποταμούς δακρύων;
Ποιήτρια της μέσης νοικοκυράς
του διορισμένου υπάλληλου με 5 ψήφους
του πατέρα και της μητέρας του “φραπόγαλου”
του βολεψιματία, φοβισμένου, ανώριμου 35άρη.
………………………………………………….
Η Γώγου υπηρέτρια θα σκουπίσει τα ποιήματα
και θα κρεμάσει σε κάδρα Σελήνη του Φιλύρα,
Ας φρόντιζαν, την Ιθάκη του Αλεξανδρινού
προκηρύξεις και Πρέβεζα του αυτόχειρα
(θάνατος των νοικοκυρών, έρωτας-στιφάδο)
Τίποτα δεν άλλαξε από τότε……
08.07.2010
ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΩΝ-2
Ποιητρια δυο αστερων
συνεγραψε εις των Αφωτιστων
τεως Ελληνων μα τωρα Φιλελληνων,
πριν δεκαεπτα μηνακια,
γελανε τα κορακια
πετωντας κανοντας κυκλακια,
πανω απο την Πανεπιστημιου
την Κοραη ως την Σταδιου
για τις ακαδημαϊκες περγαμηνες
βρωμανε ουρια, πτωμαϊνη
ως που να βρουν ...γαληνη
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ Το πονημα
ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΩΝ
Το γραψε επισης ο Αφωτιστος Φιλελλην.
Συγνωμην για την δευτερη παράλειψη λογω κεκτημένης ταχύτητας.
Στην τριτη θα κερδισεις πεναλτυ.
Πρεπει ... στην ηλικια μου να γινω πιο ...αργος.
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ
Μικρός το δέμας εκκινούσες με όνειρα πολλά
δύσκολοι καιροί : πείνα και ξηρασία πνεύματος.
……………………………………………………..
Σαν το μυρμήγκι αποθήκευσες
σπόρους ματαιοδοξίας για τον απέραντο χειμώνα.
Το τέλος γνωστό :
στον επικήδειο θα χαιρετίσουν
τα σχέδια του ακούραστου εργάτη
που επιτήδειοι εργολάβοι έκτισαν
και οι απόγονοί σου συνεχιστές (;)
του αείμνηστου παραληρήματος υστεροφημίας
που ο σεισμός ή η λήθη κατεδάφισε…..
5.Χ.02
Αφωτιστος Φιλελλην
με ημερομηνία λήξης
αποκλείεται να πλήξεις
θάχεις πάντοτ' αγωνία
μη σε βρούνε στη γωνία
νάχεις λήξει κι όμως πάλι
να σηκώνεις το κεφάλι
Το Κορακι: Του Εντγκαρ Ευρωπεου.
—————————————————————–
ηταν δωδεκα η ωρα μεσονυχτι οπως και τωρα
στην κακομοιρη μας χωρα, εξω εβρεχε η Μπόρα
καποιος εκρουε τη Θυρα μα ποιος ναναι τετοια Ωρα; ”
ισως φαντασμα να ειναι,ισως κατι απ’τα παλιά
ισως ναναι καποια μνήμη που κτυπά στη σιγαλιά
και μας λέει ”Ποτέ πιά!”
Ισως ναναι καποια καργια,νυχτοπουλι που χτυπά
φτερουγίζοντας στη Νυχτα,ψαχνει ναβρει μια φωλιαα
Αν ανοιξω αυτή τη θυρα,τωρα που οτι πήρα πηρα
στο βαθυ το μεσονυχτι,αυπνος μες το ξενυχτι
Πες κορακι απ’ τα παλία : Θα την ξαναδω ξανά;
και μου λεει το κορακι μεαν πονηρο γελάκι :
”Ποτε πιά , Ποτε πιά ”
Πες κορακι,μαυρη καργια,πουναι η καρδια μου αδεια
και τα ξεχασε τα χαδια, θα γλιτωσω απ’ τα σκατά;
Απ’ του Δαμαλου το μάτι και Αντωνη Σαμάρά
Και μου λέει το Κορακι κιεγινε η ψυχή μου Ράκη
΄΄ποτέ πιά ”
Πες πουλάκι μες τα μαυρα πουχεις τα φτερα σου λαύρα
και κινεισαι σα μια σαυρα ,στη καταμαυρη νυχτιά ,
θα γλυτωσω απ' τον Βοριδη και του Αδωνι το φρυδι
και μου λεει
Ποτε πιά !
εξω εκανε σκοταδι κι ηταν δωδεκα το βραδυ
κι εκρωζε και το κοράκι κι ειχε μια κραγή φαρμάκι
και μου λεγε , σαν τωρα ,πως δεν προκειται η χωρα
απ'τηνμαυρη ετουτη μπορα ναβρει παλι ξαστεριά
και θα πλημμυρισει πάλι, αγουριδα αγάλι-αγάλι
θα φουσκώσει το ποταμι και θα γινουμε σκατά
Το ρωτω αν ασπρη μέρα ξημερωνει περα ως περα
στην Καταμαυρη μας χωρα που σκεπάζει η Νυχτια
και μου λέει-οπως πάντα α- χρονα περασαν σαραντα
κιουτε μερα ουτε ωρα βρηκα λίγη λευτεριά
και μουλεει
ΠΟΤΕ ΠΙΑ!
Ιούνιος 22, 2007 στο 9:33 π.μ.
Νοσφεράτος
Μεσα στα βαθειά μεσάνυχτα , κίτρινος και βαρβάτος
Μουρθε , παράξενο γατί: ο καναρινογάτος
Ήταν παχύς και με ουρά ,με κεφαλήν Τουιτη
Δεν ξέρω απου που τρύπωσε , μες το δικό μου σπίτι
Ηρθε και ξάπλωσε φαρδιά, απάνω στο γραφείο
Και χάιδευε με την ουρά την φωτο με τον Θειο
Με κοίταξε περίεργα ,κι είπε κάτι σαν, τσιαου!
Και βαθειά χασμουρήθηκε κι έκανε ένα μιαου !!
Κάτι με ανησύχησε η επίσκεψη αυτή
Το νοιωσα, το πουλόγατο είχε κάτι να πει
Και το ρωτώ τρεμαμενος ω! κίτρινο γατί…
Μη θέλεις κάτι να μου πεις ,ψιθυριστά σ΄αυτί ;
Το ρώτησα διστακτικά, ομού με μια φοβία-
φοβόμουν μη παράδοξη συμβεί μια ιστορία
Μ’ αυτό αφού τανήθηκε και έξυσε τα νύχια
Μου είπε-και με τάραξε ,βαθειά μέχρι τα μύχια
‘’ένα μονάχα θα σου πω! φιλάρα Νοσφερατε
Πως την Πιπίτσα .όλοι εσείς ,ποτέ δεν θα τη Φάτε
Δεν είναι καμιά σουρλουλού ,καμια τρελοκαμπέρω
Μα υψηλής περιωπής Γατόνι , απ’ όσο ξέρω
Και έχει τρίχωμα στιλπνό και όταν κανει Μιαου
Την τρέμουν όλα τα σκυλιά , Ιδίως τα Τσιουαου
Και καρδερινικα φτερά και όταν κελαιδεί
Είναι σαν να άκουσες ,σπανιότατο πουλί
Αμέσως εκατάλαβα τι ήθελε να πει
Ετούτο το παράδοξο καναρινογατι
Που η Πιπίτσα το στειλε για αγγελιοφόρο
το'' Never more’’για να μου πει
Κι ένιωσα σαν τον Πόε
-Όταν κι εκείνος άκουγε απ’ το γνωστό κοράκι
Το'' ποτε πιά ‘’που τουλεγε με σκοτεινό γελάκι
Κι ηταν η ωρα δώδεκα ,βαθειά στο μεσονύχτι
Κι ένοιωσα να τυλίγεται η καρδιά μου σ’ ένα δίχτυ......
Ποτέ των ποτών, είπε κάποιος,
Ποτέ των ποτών, ποταποί.
Ο κόσμος αυτός, που είναι σάπιος
(κλισέ - της εμπνεύσεως ταπί).
Τα πάντα ειπώθηκαν, τόπα,
κι αυτό έχει γίνει κλισέ.
Ας έρθουν με pipa και sopa.
Εσύ, μη φοβάσαι, Αϊσέ.
Ας φρόντιζαν (Σατιρική εκδοχή 2009)
Στην μνήμη Κ. Καβάφη
Κατάντησε ανέστια και πόρνη
αυτή η μοιραία χώρα
κα τι ‘θε να γενή τώρα ;
………………………………………………………………
Mεταπολιτευτικά
ατομικά και εθνικά
το χρέος και το έλλειμμα
όλο και διογκούται
ως ανδρικόν μόριον εντός κόλπου
τέως ξανθών πλουσίων τουριστριών
ροδαλών και παχουλών
(μπριτζόλα μες τα ξύγκια)
με καταθέσεις άφθονες-μυρμήγκια
που απ’ τον βορρά για να ξεχειμωνιάσουν
ήρθαν, αγόρασαν και σπίτια
Ναι.. δεύτερη κατοχή .. εμείς οι άλλοτε ωραίοι
τι πρέπει ; - να το κάνουμε- πνιγμένοι μες τα χρέη
άλλοι γκαρσόνια κι άλλες καμαριέρες
τρίτη δουλειά επιάσαμε, που ναι οι παλιές οι μέρες;
υπάκουοι πηδώντας Τευτονικές γραίες
που πριν σαράντα χρόνια μας φαίνονταν ωραίες
στο Σύνταγμα, την Πλάκα (τα καμάκια)
μιας και οι δικές μας είχανε μουστάκια
κι ασφυκτικό μαρκάρισμα απ΄το σπίτι.
Στην Ιο, την Πάρο ή την Κρήτη
μαθήματα έρωτα και ..ξένων γλωσσών
η ανάγκη των ωρών , των ορμονών
μα τώρα είναι το πλήθος τόσων αναγκών
Δεν είμαστε πλέον νέοι αλλά μ’ άριστη υγεία
Πατήσαμε μόλις τα πενήντα τρία
καλά μυαλά (;) από χωριό με δυό-τρία πτυχία
με μιάμιση γλώσσα : φταινε τ’ αστεία
που μας οδήγησαν σ΄ αυτήν την τραγωδία
(λέξη ελληνική παγκόσμιας ισχύος)
Με δανεικά ζήσαμε από το ’81
πρώτα ρούχα ιταλικά :ντύσιμο στην πένα
μετά “μπέμπα” ή μερσεντέ βάλαμε στο μάτι
την «Βουγιουκλάκη»-βαμμένη ξανθιά να πάμε στο κρεβάτι
και στο χωριό σύντομα να κάνουμε «κομμάτι»
Διορισμένοι, σίγουροι, δίωρη εργασία
Δημόσιοι υπάλληλοι, οι πιο καλοί στις ΔΕΚΟ
ΔΕΗ, ΟΤΕ,ΕΥΔΑΠ ακόμα και στην ΕΚΟ
(5 ψήφους ο διορισμός να φέρετε στο πιάτο)
δύο κόμματα αλληλο-αναδείχθηκαν πάνω στην εξουσία
αλληλο-διορίζοντας χωριάτες που΄ χαν πλάτες,
καρέκλες σε διάδρομους δείχνει η φωτογραφία
οι ηττημένοι, κι αυτοί αργόμισθοι, μπαίνουν στα ψυγεία
η νομή του θησαυρού αυτή είναι η ουσία
Αποβιομηχάνιση και υπερ-προβληματικές
εμπόριο οι έλληνες λέν’ οι στατιστικές
το έλλειμμα μεγάλωσε φταινε οι εισαγωγές.
Η οικοδομή- η οικοδομή :τούβλα και βιτρίνα
μας έσωσε προς το παρόν αυτή η “λοκομοτίβα”
Μετά το τείχος το ΄89 ήρθαν κι οι Ρωσίδες
και εξωτικές ημι-καλλονές από άλλες πατρίδες
μ΄αυτές ανανεώθηακν αγρότες και τσομπάνοι
μ΄επιδοτήσεις άφθονες μήπως τις ξαναείδες ;
(τα ΕΟΚικά μας τα λεφτά ή τα θηλυκά ;)
Τους Αλβανούς τους βάλαμε πρώτα οι Αρβανίτες,
κι ύστερα οι Πόντιοι, Βλάχοι και Μωραϊτες
στην ύπαιθρο και στα γιαπιά, γίναμε αφεντικά
στο εργοτάξιο μόνο ο εργοδηγός μιλούσε ελληνικά
Βορειοηπειρώτης ήτανε, θέματα εθνικά
FYROM, Σκόπια τσακωμοί–συλλαλητήρια
Πλήθος σαλονικιό χριστιανο-σταυροφόρο
αφού… έλληνας ήταν ο Γκλιγκόρωφ
Αφρονες εμείς … οι μόνοι εχθροί της χώρας
Σπίτι με πεύκα είχαμε Πεντέλη- θέα πιάτο
ψηλός πληθωρισμός- δάνειο βαρβάτο
η κόρη μας στα 12 και ο γιος μας μόλις έξη
το επιτόκιο έπεσε γύρω στο ‘96
Ανέτοιμοι, οι μόνοι έξυπνοι της Γηραιάς Ηπείρου
δουλέψαμε τους κοινοτικούς : λογιστικά τερτίπια
εισήλθαμε λάθρα μες της ΟΝΕ τα σπίτια
Παγκοσμιοποίηση : ξεπούλημα των πάντων
νέα δανεικά : μικροπαροχές και πληρωμή των τόκων
Αφωτιστος Φιλελλην
Κι ύστερα νέο δάνειο πήραμε στεγαστικό
το σπίτι του χωριού πατρικό ή εξοχικό
και τα παιδιά δεν πέτυχαν – γαμώ το- στην Αθήνα
μας βγήκε η πίστη τέσσερα σπίτια να διατηρούμε :
σπίτι, εξοχικό, δυό των παιδιών, δεν το μπορούμε
κι αφού τελειώσουν θα’ χουνε καμία τύχη
η ανεργία θέριεψε, τι είναι αυτοί οι ήχοι;
Kλητήρας θυροκόλλησε τον πλειστηριασμό
να χέσω φιλελεύθερους και τον “σοσιαλισμό”
……………..
Όπως το καταλάβατε έχουμε φαλιρίσει
Δεύτερη δουλειά έπιασα, δεν φτάνει αυτή η λύση
Τρίτον να κάνω τη “δουλειά” σε ευρωπαίες γραίες-
μόνιμοι κάτοικοι Αττικής(” επιστροφή στην φύση”)
……………………………………………………………………………………….
Το βράδυ σκέφτομαι στην Ιγκριντ να την πέσω
καλά κρατιέται η γριά αλλά πολύ τσιγκούνα
αν δεν με πληρώσει σίγουρα πουλάω και την γούνα.
Να στείλω, λέω, τον μικρό καθήκοντα ν΄ αναλάβει
Μήπως καψουρευτεί η γριά κι’ αυτός το χρήμα λάβει;
Κι να αυτή η ηλίθια δεν μου… τον προσλάβει
Πηγαίνω παρευθύς στην Mary την Αγγλίδα
είχανε κτήσεις υπερεθνικές ετούτοι για αιώνες
μα ζήλευαν πάντα τους δικούς μας Παρθενώνες
κι΄ αν αυτή –ωιμέ- δεν μας εκτιμήσει
τόσα προσόντα ο μικρός που του’ δωσε η φύση
(Εξ’ άλλου κι εγώ όταν ήμουν μικρός δεν ήμουν κακός)
Η άτιμη τον άνδρα της πάσαρε στον μικρό
Εμείς τοιούτοι δεν είμαστε με το παραμικρό
……………………………………………….
Απλήρωτος δοκίμασα επίσης μια γραία Σουηδέζα
πιο ελευθερωμένη από την παλιο-Εγγλέζα.
“Πάντως (θα ‘πρεπε) να μας θελήσει μία από τις τρείς
κι είναι η συνειδησή μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής”
Βλάπτουν κι οι τρείς τους την Ελλάδα , την Ευρώπη.
“Αλλά κατεστραμμένος άνθρωπος , τι φταιω εγώ .”
Από κάπου ζητώ ο ταλαίπωρος να κρατηθώ.
Ας φρόντιζα να μην ψήφιζα αλληλοδιαδόχως :
Εθνάρχη και Ανδρέα, τον Κρητικό ή τον κοντό
(και δυό φορες τον ανηψιό)
Ολοι τους έβλαψαν και βλάψαμε εξίσου την Ελλάδα.
Για την αντιγραφη
Αφωτιστος Φιλελλην
Τα ποντίκια της νυχτιάς
Υάκινθους του δόλου πήραν
Και μες στα μάτια της φωτιάς
Ηγέτη άξιον ηύραν
Στης νεανικής νοσταλγίας τη στράτα
Τους υάκινθους του δόλου εσπείραν
Κι έξαφνα στης τρέλας την παράτα
Σπαθιά, δόρατα κι ασπίδες πήραν!
Τους μύλους γίγαντες βαφτίσαν
Λεξικά μεγάλων λέξεων ανοίξαν
Κάστρα της λύσσας ψηλά εχτίσαν
Κι ιστούς με λάβαρα τις έννοιες μπήξαν!
Στα νέφη της παγκόσμιας αράχνης
Ταχύτητες ψηλές θέλαν να πετύχουν
Μα ειν'θολή του νου η πάχνη
Και μάτωσε η ψυχή του στίχου
Την όψη ενός μπλε χειμώνα ακούμε
Καθώς οι αλάνες του βοριά μας
Πνιγήκαν στις νυχτιάς τα τρωκτικά
Και να σωθούμε μάταια προσπαθούμε
Και τον Κανόνα πια ν'αγγίξουμε
Δε θα μπορέσουμε ποτέ
Αιώρες στους ανέμους
Το γιώτα μας ψηλό, πολύ ψηλό
Κι η λήθη μας -βαβαί!
Διπλώνει αγαπημένους
Πάρε με από δω,
Μακριά απ'το θάνατο αυτό
Που πνεύμα και νου σκοτώνει
Κι αφήνει σώματα κενά
Χαλκεία αλαλάζοντα άναρθρα, κακόφωνα
ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΙΑ (ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ)
Στην "οικογενεια" Pia,Raya, Μπαμπη(;)απο Μπραχαμι με την τρομπεττα,...
Ίος, παραλία Μυλοπότα, καλοκαίρι 1975, 4:00
Σε sleeping bagς πάνω στην άμμο, εκατοντάδες νέοι τουρίστες από Ευρώπη και Αμερική κοιμούνται βαθιά μετά από γλέντι στα στενά και στα μπαρ της Χώρας.
Μπλα-μπλα ο Pierrangello
Θέλει να θέλξει
Μα αυτή αντέχει
Τρεις ώρες ύπνο
ως το ξημέρωμα
μας απομένουν
Χίππικο μέρος
δεν θέλει προσπάθεια
μα αυτή … απάθεια
Του χρόνου ίσως
με μια ragazza
να ξαναέλθεις
Με δακτυλίδι
χρυσό στολίδι
θα ζευγαρώνεις
Κι εμείς οι άλλοι
στην καταδίκη
της ….ευκολίας
Να κοιμηθούμε
αν μας αφήσεις
και μας αφήσουν
οι …. Ευρωπαίες
……………………
Του χρόνου ήρθε
με την ragazza
άλλαξ’ η πιάτσα
Η παραλία
περιφραγμένη
σαν camping μοιάζει
Kαίει ο ήλιος
βότσαλα κι άμμο
δεν ξαπλώνεις πάνω
Rooms to let βρήκε
Άνετα τώρα
του έρωτα η ώρα
Σοφός ήταν
η ευκολία
ειν’ …αλητεία.
09.11.2009
Αφωτιστος Φιλελλην
Λίγα πουλάκια κάθουνταν στα πέρα τα μπεντένια,
λαλούσαν κι ακουγόντουσαν από Ρωσία ως Κένυα.
Το ένα ελάλιε δυνατά, το δεύτερο μετρίως,
το τρίτο λίγο ψεύδιζε και το 'κραζαν αγρίως,
το τέταρτο με τεριρέμ πάλευε να το σώσει,
το πέμπτο με τα τσίου του είχε τ' αυτιά φεσώσει,
το έκτο και το έβδομο λόξιγκα είχαν πάθει,
το όγδοο τιτίβιζε, μα το ένατο εχάθη
στου δέκατου την παγερή σκιά που το 'χε σκιάσει
κι έλεγε το πως σκιάχτηκε καθώς είχε νοικιάσει
από τους κυνηγούς που εκεί έφταναν σαν τα ζόμπι
μια καραμπίνα για να βρει, επιτέλους, ένα χόμπι.
KAKIEΣ ΠΑΡΕΕΣ… ΜΕ ΤΟΝ ΑΦΡΟ ΤΟΥ ΠΑΤΟΥ
Στον ομοτεχνο Νοσφερατο
Ο γδούπος στον ακάλυπτο
σαν ένα σακί πατάτες
που γλίστρησε από τον 4ο
από τα λεπτεπίλεπτα
χέρια Φιλιππινέζας.
Οι καθωσπρέπει μεσοαστοί
απόρησαν λιγάκι
τέτοιο διάβημα γι΄ αυτούς
πρωτάκουστο εφάνη.
Μπορεί σε πλούσια περιοχή
σπίτι να ενοικιάσεις
την καπατσοσύνη των αστών
δεν δύνασαι να φορέσεις
σαν το κοστούμι σου το Dior
απ΄ όπου η κοιλιά προβάλει
κωμικά μεγαλοπρεπής και λαίμαργη στα πάντα :
-για φήμη στους τέως λασπωμένους χωματόδρομους
του γενέθλιου χωριού σου
(που έπαιζες κρατώντας ψωμί ξερό
με εβαπορέ και ζάχαρη της UNRA)
-για ντελικάτους πειρασμούς
στον ακαλλιέργητο σου ουρανίσκο
((προσούτο και ροκφόρ, χαβιάρι και σαμπάνια
αντί για φασολάδα και φακές με πετραδάκια
(ο μεγαλέμπορος δεν άφηνε να τα καθαρίζουν οι διαλέκτρες))
-για εξουσία πάνω σ’ άλλοτε ομοιούς σου
βέβαια παρέα με τον αφρό του πάτου:
ανηψιούς, ξαδέλφια, γιούς – εσχάτως δε – και κόρες
(η βασιλεία νεκραναστήθηκε ή μήπως λάθος κάνω ;)
-για τσάμπα sex χωρίς να τηνε διορίσεις
Μας κυβερνάν τσογλάνια.
……………………………..
Τα πιο καλά της χώρας τα μυαλά κάηκαν,
που ’σαι ρε Allen Ginsberg
κει πάνω να μας κοιτάς σκασμένος μες τα γέλια
μα μάλλον δάκρυα της πρέπει
της περιττωματο -κατάστασης αυτής
κι ύστερα σαν καλμάρουμε
να πάμε πίσω 200 τόσα χρόνια
το προλεταριάτο το επιστημονικό
η γενιά των 700 ευρώ
να τα σαρώσει όλα
Ισότητα, Αδελφότητα , Δικαιοσύνη
αιτήματα αιώνια
20-07-2008
Αφωτιστος Φιλελλην
Χρονάκια τρία στη σειρά
(μην είν' και παραπάνω;)
εδώ κι εκεί ταξίδεψα,
στα κάτω και στα πάνω
κι αφού είδαν τα μάτια μου
κι ακούσανε τ' αυτιά μου
χόρτασε η ψυχούλα μου
μπούχτισε η καρδιά μου
βαρέθηκα, κουράστηκα
δεν θα το συνεχίσω.
Γι' αυτό περνάω από εδώ
να σ' αποχαιρετήσω
Για τελευταία πια φορά
αφήνω δύο λόγια
χωρίς πολλά ταρατατζούμ
φανφάρες κι ευχολόγια
Γεια και χαρά σου Νόσφη μου
να χαίρεσ' τη σπηλιά σου
να ντύνεσαι ζεστά ζεστά
πρόσεχε την υγειά σου
Κι όποτε πιεις κάνα κρασί
με καθαρή παρέα
θυμήσου όσα ζήσαμε
άσκημα και ωραία
και πιες και στην υγεία μου
καμιά καλή ρετσίνα
πες κάποτε πως γνώρισες
μια κάποια Μπερναρντίνα
Άντε, και τώρα σε φιλώ
και σ' αποχαιρετάω.
Εγώ εδώ τελείωσα.
Τέρμα. Τα παρατάω.
ετσι λοιπόν σκεψου καλά ολογλυκεια μου Μπερνι
σαυτά τα Μπλοκς που μπλεξαμε δινει κανεις και πέρνει..
εσβησα το προπρογουμενο σχόλιο διοτι ειχε γραφτει εν θερμώ ..
Θα διακοψουμε για λίγο την ροή ποιηματιδιων για να δοθει μια πεζή απαντηση στην Πολύ αγαπητη Μπερναντινα
Λοιπόν πΟΛΥ ΑΓΑΠΗΤΗ μΠΕΡΝΑΝΤΙΝΑ
.. Εσυ κι εγω ξερουμε οτι ο λόγος που επεστρεψα για λίγο στου ..λεγαμενου δεν ηταν οι ..ωραιες του αναλύσεις αλλά ..εσυ .. Με την καλή σου την καρδια επεμενες οτι κατα βαθος ειναι καλά παιδια ..και ο ενας και ο αλλος..
Ετσι εκανα κι εγω μια κινηση συμφιλιωσης ,..κΑρπος της οποιας ειναι και τα δυο ποιηματακια του ..ενος καιτου αλλου παραπάνω. Επίσης ξαναμπηκα για λιγο και Ειλικρινά το απηλαυσα - στο Διαλογο με τα Λινκακια τοσο μαζί σου οσο και με τον παντα Φιλτατο Σοφο συνεταιρο..
..Το οτι ο λεγαμενος φερθηκε οπως Φερθηκε ειναι ολοδικο του προβλημα και οχι δικο σου η δικο μου.. Ειναι δικο του ελλειμα , προβλημα ,προσωρινή η μονιμη Δυστυχια .. Απ' οτι φανηκε Δεν μπορεις ουτε εσυ ουτε γω να κανουμε τιποτε γι αυτό. Ας μεινει -στο καλό με σοους του απομεινα να γραφει οτι γραφει..
Αλλά εσύ Μπερνυ μου σ'αυτή την ιστορια βγΗκες ατοφια , ειλικρινής , με καλά αισθηματα ακομα και απεναντι τους.. Εκανες οτι μπορουσες .. ΠροσΠΑθησες να δεις το καλό σε αυτους και αυτό τιμά εσενα .. Επιπλεον εισαι πανεξυπνη , δημιουργική με χιουμορ με γνωσεις, σπιρταδα . Και Καλοσυνη..
Φυσικα πληγωθηκες οπως κιεγω .. Αλλά αν το ξανασκεφτεις ειναι ΟΛΟΔΙΚΟ τους ελλειμα .
Αν δν μπορουν να εκτιμουν την φιλια , αν βγαζουν το ελλειμα τους τοσο Χοντροκομμένα .. ..ε ας παιξουΝ μονοι τους
Εσυ μη χανεσαι.. Μεινε στο διαδικτυο σε αυτό και σ'αλλα Μπλογκς που σεκτιμουν και σε χαιρονται ..Ανεξαρτητως αποψεων και .πολιτικής ..
Τι ναι αυτο το πραμα .. Ναρχονται ολοι οι ελλειματικοι και να διωχνουν οτι ζωντανο και δημιουργικό εχει μεινει στο διαδικτυο,
Εν ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ Μπερνι Μεινε !
Τελος διαλειματος .. ΞΑΝΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΤΑ πΟΙΗΜΑΤΙΔΙΑ
Δεν ήρθε ακομα η ανοιξη ουτε τα χελιδώνια
ισως παγιδευτηκαμε μεσ'τον χιονιά αιώνια
και αιχμαλωτιστηκαμε σε ενα παλιο ρολόι
ισως χαντρες γεννηκαμε σε γέρου, κομπολόι
-----------
ισως είμαστε ναυαγοι μες το νησι Γιουκάλι
η νανοι εγκλωβιστήκαμε σε αδειαν Μπουκάλι
ισως δεν μεταλάβαμε την θεια Ευχαριστία
γιαυτό κι ολο γευομαστε Πικρή Αχαριστία
΄----------------------------
`κι ετσι που καταντησαμε τη δόλια μας χώρα
Ματαιως πιά προσμένουμε τους Μάγους με τα Δώρα
Πατώ γερά στου θάνατου τη βάρκα
κι ας σπρώχνουν συμπαγή τα μόριά μου
μες στης ζωής τα θαλασσιά τα πάρκα
να συναντήσουν τα στημόνια όριά μου.
Τι τους διαβάζεις φθονερά τούτους τους στίχους;
Πώς να μου μοιάσεις καλοζωισμένο κτήνος;
Σέρνεται το ήθος σου σε απάτητους δολίχους·
ζέχνεις στο στόμα σου σαν σέπιος εχίνος.
Πατώ γερά στη βάρκα του θανάτου,
του τελικού, του καθαρτήριου αποπάτου.
σα δεντρα ,μες το δασος,θα καουμε;
κολυμβητες αδεξιοι ,μη θα πνιγουμε;
στη θαλασσα αυτου του ασπλαχνου αιώνα;
στη παγωνιά αυτου τ'ατελειωτου χειμώνα;
σιγά σιγά στο τέλος θα χαθούμε;
απολιθώματα,στεγνά κουφάρια
στη Λίμνη που ξεβρραζει νεκρά ψαρια ;
ή μεγαλοπρεπα σε Οπερας την Αρια
θ τιναχτουμε σε μια εκρηξη, η μήπως
μ'ενα Μικρο λυγμό ξεψυχισμένο
θα φυγει η τελευταια μας πνοή;
Εισπνέω
Εκπνέω
Αναπνοή
Σαυτή τη θαλασσα απο λέξεις και των χρωμάτων πανδαισια , τις διαλέξεις ,τις Σμιξεις , τα Ηξεις , Αφιξεις την αμφιβολία στον κύκλο με την Κιμωλία.....
"....και βγάλαμε να διαβάσουμε τους Θησαυρούς μας : Γκιαούρ Ταρζαν , και Υπερανθρωπο και Μικρο Ήρωα (Δεν είχε βγει ακόμα ο Μπλεκ κι η Σούπερ - Κατερίνα )..."
Nosferatos
Μικρο παιδι σαν ημουνα και ηταν καλοκαιρι
παραθεριζαμε σε χαμουτζιδομερη
στης θειας μου το πανωσπιτο μεναμε επισκεπτες
αρμενηδες εμεις οι νοτιοι οικο-κλεπτες.
Ο ξαδελφος εσπουδαζε ετη πολλα
550 χιλομετρα ΒΒΑνατολικα
σ' ενα μπαουλο ευρηκα παραλογοτεχνια
ΜΑΣΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΟ και ενα δυο βιβλια
Τον Λεμυ Κοσιον γνωρισα και τις μοιραιες
συχνα ξανθες με μιζανπλι γκομενες ωραιες
Το 'να βιβλιο ηταν η ωραια του περαν
ρομαντζο για κοριτσια τωρα στο υπερπεραν
Το δευτερο ηταν δυο best seller σε ενα
ζορικα θεματα μα ελκυστικα φαινονταν σε μενα
κελλι 2455 , μπροστα στην δικαιοσυνη
του Καρυλ Τσεσσμαν αιωνια του η μνημη.
ο θανατοποινιτης εγραφε για 12 χρονακια
4 διηγηματα αυτοβιογραφικα
τα 2 γυριστηκαν κινηματογραφικα.
Να μην τα πολυλεω ο καθυστερημενος
κατι σκιρτησε μεσα μου, το εσωρουχο ετεντωθη
οταν επροβληθηκαν της Ζ. Λασκαρη τα καλλη εθαμπωθην
στο τεντωμενο το πανι του υπαιθριου καφενειου
(ως τοτε δεν καταλαβαινα μεσα στην αμαθησια μου
το ενδιαφερον μου για στηθοσχισμες και γυναικειες γοβες
τα δακτυλα που προβαλλαν, τα μυτερα τακουνια που χαλαγαν το πατωμα με βερνικι διαρκειας)
Τοτε λοιπον στα ξαφνικα τα βασανα αρχινησαν
και οπως προβλεπω δυστυχως ποιουμε ωρε την νησσαν
ισχυριζομενοι οτι πανε αυτα περασαν
ο Ζιγκμουντ τα' χε πει μα αυτοι λες τα ξεχασαν
ομως ισχυει ευτυχως και σ' αυτους οπου γερασαν.....
Αφωτιστος Φιλελλην
Δεν είναι η πατρίδα μας (2010, σατιρικό)
Δεν είν’ οι βίλες στις κορυφογραμμές
οι ιδιωτικές παραλίες στις μπαζωμένες ακτές
τα αξεστα λαμόγια με τις βαμμένες ξανθιές
τα ξέκωλα στην TV και στις φυλλάδες.
Οι λαθρέμποροι που έχουνε ποδοσφαιρικές ομάδες
οι πουλημένοι οι “ταγοί” και οι συνδικαλιστές
” διανοούμενοι” που υμνούν απολύσεις από μικροκαπιταλιστές
” μαικήνες” businessmen επί του ασφαλούς :
αφανείς εταίροι με τους πολιτικούς.
Δεν είναι τα ερειπωμένα αρχαία μέλη μνημείων
τα αγάλματα τα κλασσικά,o εναπομένων κίων
ότι απέμεινε απ’ το ασβεστοκάμινο και την λαθρανασκαφή
καλά που δεν τά ‘ καναν όλα ασβέστη οι χριστιανοί
ή δεν τα’ χτισαν σε εκκλησιές στην βυζαντινή εποχή
Fallmerayer- Παπαρρηγόπουλος 1-1
δεν δίνω δίκιο σε κανένα
Πάντως ο καπιταλισμός μας είναι βαλκανικός
διαφθορά, εγκάθετοι, μετριοκρατία, νεποτισμός
Τα αποτελέσματα γνωστά πριν το σάλπισμα της κρίσης
Φθάνει η ώρα την μάταιη την μάχη ν’ αφήσεις
………………………………………………………..
Χαμένη η παρτίδα της πατρίδας μας
Σαν Σέρβοι επί Milošević να βγάλουν διαβατήρια
οι νέοι των 700 ευρώ , αξιοπρέπειας εισιτήρια
τόσους …έξυπνους δεν τους σηκώνει ο τόπος
οδόφραγμα οι “έξυπνοι”, για πάντα κλειστός ο δρόμος
Κι εμείς μετά την σύνταξη στην πόλη του Καβάφη
θα κοιτάμε προς βορρά : την Κρήτη, τη Ανάφη
κι ας τους “να βράζουν μες το ζουμί τους”
μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους.
24.03.2010
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ Το ειχα αναρτησει, επ' ευκαιρια της εθνικης μας εορτης στο poiein.gr υπο μορφη σατιρικου ποιηματος πριν 2 ετη.
ο αφώτιστος φιλλέλην
έπιασε το εκατό
της ποίησης το σπέλιν
τεντώνετ' εκτατό
οι στίχοι εδώ και τώρα
όπως και τότε εκεί
δεν θέλουν σερβιτόρα
να κάνει τουμπεκί
σερβίρονται όπως νάναι
σελφσέρβις, δηλαδή
για εσέ, της ποίησης νάνε,
έσπασε το κλαδί
σου τόπα, μην χαζεύεις
τους στίχους μας εδώ
αφού δεν ξεπεζεύεις
σπάσε - και μη σε δω
στου φέισμπουκ τον πικρό καιρό
στου τουίτερ τις ημέρες
στα μπλογκ σημείο σταθερό
δε βρίσκεις - μόνο σφαίρες
σαν το χαλάζι ρίχνονται
που έλεγε μια ταινία
κι όσοι τις τρώνε δείχνονται
πανάκεια δια πενία
κι αφού στο μέσο της γραφής
κι όχι στο κάτω, μάλλον,
η μόνη ελπίδα της αφής
είναι στο περιβάλλον
πληκτροπεριοδολόγησης
δαχτύλων σαν δακρύων
κι αποσυναρμολόγησης
των χάχανων των κρύων
ας είναι ο καιρός πικρός
ας είναι, δεν με νοιάζει,
φτάνει που ο κόσμος μου ο μικρός
πάντοτε τακιμιάζει
με τα καινούρια μου παλιά
πούχουν λειανθεί σαν πέτρα
βρεμένη στην ακρογιαλιά -
ξεκίνα, χρονομέτρα
"....και βγάλαμε να διαβάσουμε τους Θησαυρούς μας : Γκιαούρ Ταρζαν , και Υπερανθρωπο και Μικρο Ήρωα (Δεν είχε βγει ακόμα ο Μπλεκ κι η Σούπερ - Κατερίνα) ..." Nosferatos
ΑΦΥΠΝΙΣΗ (βελτιωμενη-επαυξημενη)
Μικρο παιδι σαν ημουνα και ηταν καλοκαιρι
παραθεριζαμε σε χαμουτζιδομερη
στης θειας μου το πανωσπιτο μεναμε επισκεπτες
αρμενηδες εμεις οι νοτιοι οικο-κλεπτες.
Ο ξαδελφος εσπουδαζε ετη πολλα
550 χιλομετρα ΒΒΑνατολικα
σ' ενα μπαουλο ευρηκα παραλογοτεχνια
ΜΑΣΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΟ και ενα δυο βιβλια
Τον Λεμυ Κοσιον γνωρισα και τις μοιραιες
συχνα ξανθες με μιζανπλι γκομενες ωραιες
Το 'να βιβλιο ηταν η ωραια του περαν
ρομαντζο για κοριτσια τωρα στο υπερπεραν
Το δευτερο ηταν δυο best seller σε ενα
ζορικα θεματα μα ελκυστικα φαινονταν σε μενα
κελλι 2455 , μπροστα στην δικαιοσυνη
του Καρυλ Τσεσσμαν αιωνια του η μνημη.
Ληστης και βιαστης, μια μοιραια απαγωγη
ΑΥΤΉ η πραξη του επεφερε θανατικη ποινη
θανατοποινιτης εγραφε για 12 χρονακια
4 διηγηματα αυτοβιογραφικα
τα 2 γυριστηκαν κινηματογραφικα.
Αναβολες εκτελεσης εκερδισε πολλες
την τελευταια αναβολη για νεα στοιχεια
η γραμματευς του δικαστη ειχε την ατυχια
να τηλεφωνησει με θαλαμο πληρη υδροκυανιου
(αν εβγαινε απ'τον θαλαμο οι θεατες πεθαινουν)
Ατυχεις στιγμες εγκληματικης καθυστερησης
το αιτιο της οριστικης αναχωρησης
πρωτυτερα της φυλακης το τηλεφωνο επαιρνε λαθος
ερωτευμενη ητανε; της ανοιξης το παθος;
(Ο θανατοποινιτης πεθανε στα τριαντα εννια του
2 Μαϊου 1960 η μερα του θανατου)
...............................................
Να μην τα πολυλεω ο καθυστερημενος
κατι σκιρτησε μεσα μου, το εσωρουχο ετεντωθη
οταν επροβληθηκαν της Ζ. Λασκαρη τα καλλη εθαμπωθην
στο τεντωμενο το πανι του υπαιθριου καφενειου
(ως τοτε δεν καταλαβαινα μεσα στην αμαθησια μου
το ενδιαφερον μου για στηθοσχισμες και γυναικειες γοβες
τα δακτυλα που προβαλλαν, τα πλουσια στηθοβουνια
πως χαλαγαν το βερνικωμενο το παρκε τα μυτερα τακουνια )
Τοτε λοιπον στα ξαφνικα τα βασανα αρχινησαν
και οπως προβλεπω δυστυχως ποιουμε ωρε την νησσαν
ισχυριζομενοι οτι πανε αυτα περασαν
ο Ζιγκμουντ τα' χε πει μα αυτοι λες τα ξεχασαν
ομως ισχυει ευτυχως και σ' αυτους οπου γερασαν.....
Αφωτιστος Φιλελλην
''κελλι 2455 , μπροστα στην δικαιοσυνη
του Καρυλ Τσεσσμαν αιωνια του η μνημη.''
Τωρα πως τα καταφερες αφωτιστε Φιλελλην
μου θυμισες διαβασματα κρυφά που ειχα κανει . Τη Μασκα το Μυστηριο ,και τον Γκαιουρ Ταρζαν
Πως ταφερε η ΜΟΙΡΑ ΜΑς : και τωρα Ωχ! Αμάν
Dear Nosfi I'm sorry
there is "Detective Story"
stories for middle-aged to remember
young boy to learn be a member.
Νon-illuminated Philhellene
PS FREE DOWNLOAD! Κατεβάστε δωρεάν το 1ο Τεύχος
http://maska.gr/
ΥΓ "Τυπώνονταν σε φτηνό χοντρό χαρτί από πολτό ξύλου και διαβάζονταν με λαχτάρα από χιλιάδες αναγνώστες.
Τα παιδιά τά έκρυβαν στις σχολικές τους τσάντες, κρυφά από γονείς και δασκάλους
και τα καλοκαίρια τά αντάλασσαν με τους φίλους τους.
Ήταν τα δημοφιλή, φτηνά περιοδικά Μάσκα, Μυστήριο με ήρωες που δρούσαν έξω από τα συνηθισμένα."
http://artapress.gr/articles/608
αυτοί οι πολιτοφύλακες
με τους φασιστοθύλακες
που σπέρνουνε στη χώρα
είναι σκυλιά του μπουνταλά
το είπες εσύ: δεν πάμ' καλάαααα
σ' αυτή την κατηφόρα
Είναι ανοιχτό το σπήλαιο τώρα ή κλειστό;
Δεν το γνωρίζω,
με στιχοπλία εμβριθώς να εξοπλιστώ...
Τα δόντια τρίζω.
Έχει το σπήλαιο τας θύρας του κλειστάς;
Τι θαλπωρή...
Όταν ανοίγει, τότε οσμίζομαι ληστάς.
Έι, θυρωροί!
Μα όταν ανοίγουνε οι θύρες στο ντουνιά,
η Άνοιξη, βλέπεις,
στο άλογο ρίχνω εγώ γερή μια σπιρουνιά:
στίχους να δρέπεις.
μέσα σε τούτη τη σπηλιά
σα να περάσανε χιλιά-
δες χρόνια
μα είναι αυγή να σηκωθώ
θάχω ξανά κάτι κωθώ-
νια ψώνια
να ταντιμετωπίσω και
με όλο ετούτο το πακέ-
το πάλι
άντε και νάμαστε καλά
και να μας φύγει κι η ζαλά-
δα αγάλι
Δεν είναι η πατρίδα μας-ΙΙ (2011, σατιρικό)
Δεν είν’ οι τουρκομπαρόκ βίλες σε οικόπεδες κορυφογραμμές
Αδύνατη η “αξιοποίησις” δημόσιων εκτάσεων
Καλόπιστος χρησικτησία αποφάσεις δικαστικές
σαράντα στις εκατό κατέστησαν ιδιωτικές
με τέτοιο ποσοστό κερδίζεις εκλογές.
Σε παραλιακές ταβέρνες στις μπαζωμένες ακτές
τρων’ άξεστοι καταπατητές με τις μερσεντές
με τις γκόμενές τους βαμμένες ξανθιές.
κι οι γεωργιανές γκαρσόνες επίσης ”ξανθιές”.
Λαθρέμποροι, προαγωγοί πρώην αθλητές
παρκάρουν sport “μπέμπα” ή μερσεντές
Ποικίλον όρος ή Αιγάλεω : στις παρυφές
έξω από ένα αυθαίρετο πελώριο chalet
παίρνουν και ΕΚΑΣ! Ας’ τα μην ρωτάς.
Οι πουλημένοι οι “ταγοί” και οι συνδικαλιστές
”στελέχη” ουρανοκατέβατα μετά τις εκλογές
και βουλευτές ασήμαντοι, παρουσίες θλιβερές
που θα γελούσες ως την Δευτέρα παρουσία
αν δεν μας συνέβαινε αυτή η τραγωδία.
Το πλήθος ενίοτε εκτονώνεται :
έναρξις “επαναστατικών γυμναστικών”
ρίψις γιαουρτιών και νερατζιών
εκτόξευσις τοματών η/και αυγών.
Βαριά ψυχοπαθολογία της αριστεράς
τώρα κατανοώ που θα το πάς
αριστεροί μ’ αθλητικές φυλλάδες,
διαταραγμένοι, φραπό-γαλοι και άλλοι τσαμπουκάδες.
Την ποίηση συνάμα και την λογοτεχνία
εν μέσω κρίσης θεραπεύεται στα Ιλύσια πεδία
” Διανοούμενοι” παρουσιάζουνε, ώ τι αηδία
πονήματα λογοτεχνικά, σπανίως ποιητικές βραδιές
υμνούν πεφωτισμένους ταλαντ-ούχους*-βουλευτές
όπως πέρσι ξεσκόνιζαν εκδότες-μικροκαπιταλιστές
” Μαικήνες” businessmen επί του ασφαλούς :
αφανείς εταίροι με τους πολιτικούς.
το μαύρο χρήμα ασφαλές στην Ελβετία
εξόν απ’ τα’ άλλα διδάσκουν πατριδοφιλία!
Δεν είναι τα ερειπωμένα αρχαία μέλη μνημείων
τα αγάλματα τα κλασσικά,o εναπομένων κίων
ότι απέμεινε απ’ το ασβεστοκάμινο και την λαθρανασκαφή
καλά που δεν τά ‘ καναν όλα ασβέστη οι χριστιανοί
ή δεν τα’ χτισαν σε εκκλησιές στην βυζαντινή εποχή
Fallmerayer- Παπαρρηγόπουλος 1-1
δεν δίνω δίκιο σε κανένα
Πάντως ο καπιταλισμός μας είναι βαλκανικός
διαφθορά, εγκάθετοι, μετριοκρατία, νεποτισμός
Τα αποτελέσματα γνωστά πριν το σάλπισμα της κρίσης
Φθάνει η ώρα την μάταιη την μάχη ν’ αφήσεις
………………………………………………………..
Χαμένη η παρτίδα της πατρίδας μας
Σαν Σέρβοι επί Milošević να βγάλουν διαβατήρια
οι νέοι των 700 ευρώ , αξιοπρέπειας εισιτήρια
τόσους …έξυπνους δεν τους σηκώνει ο τόπος
οδόφραγμα οι “έξυπνοι”, για πάντα κλειστός ο δρόμος
Κι εμείς μετά την σύνταξη στην πόλη του Καβάφη
θα κοιτάμε προς βορρά : την Κρήτη, τη Ανάφη
κι ας τους “να βράζουν μες το ζουμί τους”
μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους.
24.03.2011
Αφώτιστος Φιλέλλην
*Ο Χριστός στην Παραβολή των Ταλάντων, περιέγραψε την εργατικότητα και την καλλιέργεια των ικανοτήτων ως την πραγματική περιουσία («τάλαντα») του ανθρώπου. Βάσει αυτής της παραβολής, ο χριστιανικός κόσμος ταύτισε στη συνέχεια την έννοια του ταλάντου με το ιδιαίτερο χάρισμα.
• Ομως δεν πρόκειται περί χαρίσματος, αλλά περί ταλάντων που θα λάβουν αν ξεσκονίσουν ταλαντ-ούχους*-βουλευτές
• Λόγω έλλειψης χρόνου και επαρκούς έμνπνευσης, το κειμενο μετά την 8η στροφή είναι από το ομότιτλο ποιημα μου που δημοσιεύθηκε περισυ την ίδια ημερα στο ποειίν.
στη φυλακή που μ έκλεισαν έμαθα να τρυγάω
μέσα στου νου τα χώματα να πέφτ όταν λυγάω
ανασκουμπώθηκα ξανά, έφτυσα μια στη γη μου
κράτησα τον ιδρώτα μου να στάξω στη φυγή μου
αρνήθηκ αξιώματα που μου ταξε μια λάγια
η φυλακή δεν θ αλλαχτεί, της είπα, μ αποφάγια
κι αν βάλεις και παράθυρο τον ουρανό να βλέπω
πιότερο, λάγια, θα πονώ που δε θα σ ανατρέπω
μα όταν θα σπάσω τα δεσμά σ αυτή την υστερία,
θα βρω καινούρια φυλακή, φριχτήν ελευθερία
Πέρασε μια βδομάδα και ξανάρθα·
άλλος κανείς - και κλάμα η Βούρτση (η Μάρθα).
Τρελό κοράκι, θεότρελο και γεια σου·
άνοιξη μπήκε - φάγε τα φαγιά σου.
Πάμε, λοιπόν. Αργάτες, βάλτε πλάτες!
Της ποίησης ακάματοι ιχνηλάτες!
(Λοιπόν, αυτό το επικοταρατατζουμικό δεν κόβεται με τίποτα).
Πες τους το μ' ένα ποιματάκι
γκρινιάζουν μέσα μου δυο στίχοι
τώρα τι να τους πω θεέ μου
γίναν θεόρατοι οι τοίχοι
Αχ να 'ταν άπειρος ο χρόνος
ρίμες να γράφαμε αβέρτα
κανείς μας να μη νιώθει μόνος
κρύα μην είναι η κουβέρτα
Τάχα ό,τι χάσαμε θα βρούμε;
-άλλα ο καθένα μας ζητάει;-
απ' το καβούκι μας θα βγούμε
θα πάψει ο σκύλος ν' αλυχτάει;
Κι όταν στο τέλος μετρηθούμε
τι θα 'χει μείνει απ' την ψυχή μας;
Κι όταν στα μάτια κοιταχτούμε
θα γνωριστούμε μεταξύ μας;
Πες τους το μ' ένα ποιματάκι
-κάτι εντός μου ψιθυρίζει-
μπας και ανθίσουνε τα κλώνια
γιατί ανοιξιάτικα χιονίζει...
ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΕΓΩΙΣΤΕΣ, ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ
Η ΜΟΙΡΑ ΣΑΣ ΑΕΝΑΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
( ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΗΡΕ ΨΗΛΗ ΓΥΝΑΙΚΑ)
Ντίβα η ψηλή ξανθιά γαλανομάτα
Κόρη γιατρού από την Πάτρα
Σπουδάζει οικονομικά στης Σόλωνος το μαγαζί
Και κολλητά μεταπτυχιακά στο LSE
MSci. της Θάτσερ την εποχή
Carnaby street, Oxford εγω και σύ
Γυρνάει Ελλάδα ΥΠΕΘΟ Δημόσιος Υπάλληλος
βόλτες για ψώνια στην Ερμού, κύκλος επάλληλος
και από κουλτούρα γυναικεία περιοδικά
Cosmopolitan-Γυναίκα : ρούχα -καλλυντικά
Μια ζωή κοίταζε τους πάντες από ψηλά, η ψηλή.
Φυσική-σχεδόν- ξανθιά, εξάλλου δεν φταίει αυτή .
Τα βράδια : βασίλισσα της ντίσκο και το ξέρει.
Αχ και τον πρίγκηπα σύντομα η τύχη να της φέρει
Ο πατέρας της την έχει καλομαθημένη.
Εκτός των άλλων είναι και σπουδαγμένη
Της είπε να βρει ένα τόσο καλό/εργατικό άντρα
όσο κι αυτός, πάντα για δουλειές να τρεχει
παντού και πάντα πριγκίπισσα να την έχει
Στη ζωή της ψάχνει κάποιον συγκεκριμένο:
ψηλό, ωραίο και αποκατεστημένο
να της παίρνει μοντελάκια
και οι δούλες θ’ αναθρέφουν κανά δυο παιδάκια
Ανασφαλής, παντρεύεται μικρή, γόη της δουλειάς
Χωρίζει χωρίς παιδί σχεδόν μεμιάς
……………………………………………………………………
Μητέρα από Ρούμελη, τ΄αλλο μισό από του Μωριά τα μέρη
ψηλότερη του ήτανε η μάνα απ’ τον πατέρα
ψηλές γυναίκες γύρευε (φροϋιδικό γιατρε μου ;)
μα πήγαινε και με κοντές,
πρώτιστος στόχος : «το τυρί»(το γυναικείο φύλο)
(όλο απαντήσεις) σοφός το υποκοριστικό,
μέτριου αναστήματος, αγόρι μαοϊκό
κρίση καλή, το σίγουρο, το στιβαρό
ξεχώριζε μεμιάς τον ταξικό εχθρό
και ‘γω …σερνόμουνα, ψαχνόμουνα
«τι κάνω τώρα εγώ;» αναριωτόμουνα.
Με αντιφάσεις έζησε (φαντάρος στο κέντρο της Αθήνας)
Έβρο και Διδυμότειχο σε cart-postal τα είδε
μα χαρτοπαίκτης ήτανε, ω Ρώσε συγγραφέα
σαν σπιτωμένος ήτανε με την ψηλή παρέα.
……………………………………………………………………
Τα χρόνια πέρασαν φτάνει τριάντα τρία
Το βιολογικό ρολόι της κτυπάει με μανία
Με κοινούς φίλους βγαίνουν για χορό
Ρόζ φούστα-κορμάκι- καπέλο “Δυναστεία”
Καλά χορεύει αυτός, λέει και αστεία
Λίγο κοντός , η λύση : παπούτσια μπαλλαρίνας
Σαν αυτά που είδα χθές στην άκρη της βιτρίνας
Εξαίσιος ο γάμος σ΄ εκκλησιά Β.Προαστείων
Ευγενείς προσκεκλημένοι εν μέσω πούρων και αστείων
Τα φώτα λαμπυρίζουν στην άκρη της πισίνας
Δεξίωση στου EKALI CLUB την άνετη αυλή
νεοπλουτέ της φάνηκε σ΄ αυτήν την ρόζ αριστερή
Το πρόβλημα του Πουλατζά δεν την πείραζε πολύ
όσο εμένα το ΄77 στην συγκέντρωση αυτή
(χαλιά ανατολίτικα, έργα τέχνης , ταξικοί αποστάτες
που σκέφτονται μόνο για σας φτωχοί εργάτες)
Αφωτιστος Φιλελλην
(συνεχεια)
…………………………………………………………
Καρπός του έρωτα μια μικρή παιδίσκη
με αρχαϊκό όνομα, βάλε ένα ουίσκι
στης βάπτισης το party δουλειά μάθαμε ότι άλλαξε
Στον ιδιωτικό τομέα στέλεχος να πάει διάλεξε
Εταιρεία Θυγατρική Δημόσιου Τομέα
Έτσι τα πράγματα θα είναι πιο ωραία.
Ο άνδρας της κι αυτός από υπάλληλος επιχειρηματίας
πρέπει ν΄ αποκτήσουν οικία με κήπο, μεγάλης αξίας
με Offshore εταιρεία πάντα για δουλειές να τρέχει
παντού και πάντα πριγκίπισσα την έχει
Και αυτή στέλεχος(όχι μέτοχος) Ιδιωτικής πιά Εταιρείας
που σε 3 επάλληλες εκλογές υψηλής αξίας
χρηματοδοτεί βουλευτή της Β΄ Αθηνών
πολλές οι δουλειές, αύξηση κερδών
οι ντόπιες δεν αρκούν: προγράμματα ΕΟΚ
Από μαοϊκός και ρηγίτισσα γίνανε ΠΑΣΟΚ
Πολύ δουλειά το στέλεχος ξενύχτι
και οι δούλες αναθρέφουν το μοναδικό παιδάκι
μιλάει ελληνικά πότε με ουκρανέζικη
και πότε με γεωργιανή προφορά ή στ΄ αγγλικά
πάντως παίρνανε μορφωμένες τροφούς και όχι φιλιππινέζα
οι γερμανίδες γκουβερνάντες δεν πάνε κάτω από Καλογρέζα
Και μετά, όπως στην τάξη της, η κόρη δημοτικό στου Μωραϊτη
Ολόκληρο ταξίδι όλη τη μέρα λείπει απ’ το σπίτι
Τα ΄παιξε η κόρη, γύρισε στο δημοτικό κοντά στο σπίτι
Αφού μάθαν το παιχνίδι “ πως κονομάς”
έπρεπε να ξεχρεώσουν ΤΟ ΣΠΙΤΙ, τι σχέση έχουνε με μας ;
Πρώτα απ’ όλα συστήσαν Εταιρεία Ιδιωτική
ειδικευόμενη στην μελέτη την τεχνικοικονομική
εγγυώμενοι επαφή αναθεωρητική-μαοϊκή
για εγγυημένη επιδότηση αυτή είν’ η λογική
(παλιά εισοδισμός γινότανε μόνο για τις ιδέες
κι΄όχι για ν’ ασκούν φαυλο-μικροδιαφθορά οι παλιές παρέες)
ΧΟΡΟΣ :
Που πας ρε τέως κινεζάκι – επιχειρηματία
βαλίτσα με «τούβλα» στου Μαξίμου το υπόγειο;
Στην Μύκονο θα τα φάει ο μεγάλος του ΜΑΟ ο στρατηγός
αφού η καλή του με πλαστικές καλλωπισθεί
Ένας δικηγόρος τους έφερε σε επαφή
Η τράπουλα όλη σημαδεμένη : η επιτροπή,
«ανεξάρτητοι» σύμβουλοι, του έργου η παραλαβή,
το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν η εμμονή :
ευτυχώς, υπήρξε - με κολλητό του προέδρου - εναλλαγή
δεν μπορούσαν να πάρουν και όλες τις δουλειές
κάτσανε και ξανασκεφτήκανε : τι γινόταν μέχρι χθές;
άλλους και δυό φορές εμένα έβαλαν ως «βιτρίνα»
κάπως έτσι ξόφλησαν το σπίτι με κήπο στην Αθήνα
Δώρα τους έκανα βιβλία στις γιορτές
Μήπως κάτι απ΄ τα παλιά τις “άγιες” μέρες αυτές
σκιρτούσε μέσα τους να΄ χουμε λιγάκι κοινή γλώσσα
αν ήμουν εκατομμυριούχος γι΄ αυτό θα πλήρωνα όσα-όσα
Ενα μάτσο managers, human resources directors
opening terrace party (εν μέσω πούρων και αστείων)
και με την ουκρανή νταντά παρέα εγώ να κάνω
μου την βάρεσε πολύ, τι κάνω εκεί πάνω ;
……………………………………………………………………
Οι επαφές κοπήκανε, μόνο σε δυό κηδείες
σαν καθωσπρέπει μεσήλικες χωρίς άλλες ανοησίες
“σοσιαλ-απατεώνες” γίνανε, από κουλτούρα τζίφος
πάει η επανάσταση, περίπατο πήγε το ήθος.
Αυτοί, σαν - καλά - το ξανασκέφτομαι, με τέτοιο εγωισμό,
την εξουσία αν παίρνανε, με τέτοιο θυμικό
(που σκέφτονται πάντα για εσάς, φτωχοί εργάτες)
θα μ’ «αναμορφώνανε» σε έργα καταναγκαστικά
να πάψω να μιλώ, να σκέφτομαι : κόψε τα «σπαστικά»
Κι εγώ φυγάς, ινδιάνος πόλεων, αντάρτης, στα κρυφά
(ας είν΄ καλά : ο γέρος μου με τα κυνηγητικά
που με ‘μαθε μικρό καλό σημάδι, τα μάτια τα καλά)
σκοπεύω εσάς στην κεφαλή ω ταξικοί αποστάτες
μαζί τους : μικροαστοί εγωιστές και αυταρχικοί εργάτες
…………………………………………………………………
Η μοίρα σας κύκλος αέναος :
η πρώτη γενιά μικροαστοί
η δεύτερη - κάποιοι από εσάς- μεσοαστοί,
για ελάχιστους η τράπουλα σημαδεμένη : η επιτροπή,
«ανεξάρτητοι» σύμβουλοι, του έργου η παραλαβή,
δεν υπάρχει το πρόβλημα που ήταν η εμμονή :
δεσπόζουσα θέση έχεις πλέον ω εθνικέ νταβατζή.
12.03.2009
Αφωτιστος Φιλελλην
νάτη πάλι η μπερναρντίνα
παραγγέλνει στην καντίνα
το χοτντόγκ με τη μουστάρδα
και σου λέει: νόσφη, βάρδα
ήρθα πάλι εις τον κόραξ
τι μου πόνεσεν ο θώραξ
ήρθα μ ένα γιουκαλίλι
και στιχάκια πα στα χείλη
τι κι αν είπα το αντίο
δε δουλεύω σε μαντείο
μάντεις είναι οι μαλάκες
στις αφόρητες τις κλάκες
Νομιζουμε πως ειμαστε αθάνατοι
ειμαστε ομως θνητοι
ο θανατος ειναι παντα διπλα
δεν εινα τερμα ειν'απο κάτω
παραφυλάει κατω απο το μαξιλάρι
μουσκευει με τα δικά μας δακρυα
καμμα φορά τον βλέπουμε -οταν ξεχνιεται
να τριγυρνα με το δρεπάνι ανεμελομ παιδι που παιζει
εκεινος μας κοιτα καλοσυνατα , χαμογελά,
αλλοτε κλαιει,
αλλοτε γελά πλατεια αλλοτε
θλιμένο στεκεται σε μια γωνιά , μουτρωνει
ο θανατος
ειναι κακομαθημένο παιδί
Ψαχνει για το παιχνιδι του
το χαμένο κομματι του παζλ
θυμωνει ,
ντρεπεται ,
ο θανατος
ειναι κι αυτο ενα ανημπορο παιδι εμεις νομιζουμε πώς μας ελεγχει
αλλά ειναι αθώος . Πιο αθωος απο εμας .
ραγισε πριν εικοσι μέρες η ζωή μου πάλι,
σ'ενα δωματιο νοσοκομειου
ανεσα σε δυο νεκρους και εναν μισοπεθαμένο
ξαπλωμένος στο κρεβα;τι να κοιτώ το λευκό ταβάνι
και να ονειρευομαι τα αστρα που ποτέ δεν υπήρξαν .,
εχω αλλάξει
σαν αυτό το δωματιο
σαν τον φωτισμό που χαμηλώνει
σαν τον ουρανό που μαυριζει σαν το συνεφο
σαν το λουλουδι που μαραινεται
σαν τον ανεμο που αλλαζει κατευθυνση
Δεν ειμαι πια ο Ιδιος. Αλλάζει
κατι χανω
αλλάαι κάτι κερδίζω
εν μέσω αυτής της ανοιξης που μοιαζει με μια στιγμή αιωνιοτητας σκαλισμένης στο Βραχο.
ΕΡΩΤΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Ερωτικη ποιηση, αχ αυτη η Δουτσίου
συναγερμος αισθησεων :ιου ιου ιου
αμα της θεασεως σας γιναμε τσιου τσιου
αρρενες και λεσβιες του λεκανοπεδιου!
Περικλης ας ημουνα και συ η Ασπασια
σιγα μην ασχολιουμουν με την χρεωκοπια
στην επαυλη μας αραχτος στα ιλισια πεδια
ποιητικο ερωτα, θεατρικο, ιδου ποια ειν' η ουσια!
Και ας λενε-οι ανεραστοι- πως αυτη την δεκαετια
σκληρη και επιμονη αν ειναι η εργασια
εξαγωγες θα κανουμε εκει στην Εσπερια
του ελλειματος η υποθεση να γινει ιστορια.
Μύριες Καρυατιδες σαν εσε, ω δευτερη Ασπασια
μελαχροινες να αποστελλαμε εκει στην Γερμανια
του Σοϊμπλε ιαθηκε πληρως η αναπηρια
των ομολογων πληρης η κουρα με τοση ευτυχια!
Καλος ο Μαρξ, η Λουξεμπεργκ, η ριμα δεν μου βγαινει
ο Ζιγκμουντ ομως τα' λεγε εκει εις την Βιεννη
ο Βιλχελμ ακου ανθρωπακο, την οργονη
εσχατως την ωκυτινη και την τεστοτερονη!
Αφωτιστος Φιλελλην
Όταν ο άνθρωπος το θάνατο μυρίζει,
σ' ένα κρεβάτι σ' όποιο να 'ν' νοσοκομείο,
δεν είναι μπόχα αυτό που ίλιγγος γυρίζει
πάνω απ' το σώμα του, σε κάθε του σημείο.
Τη γλυκερή τη μυρωδιά των κοιμητήριων
φέρνει στο θάλαμο ο άρρωστος. Και κλαίνε
οι συγγενείς κρυφά. Το εισιτήριον
κρατούν στο χέρι. Είναι βαρύ. Τάχα τι φταίνε;
Στο προσκεφάλι μιας γριούλας τόσα βράδια
βλέπω το Χάρο ράθυμα να παραστέκει·
με σταυρωμένα τα επιδέξια κουλάδια
στο τρισκατάρατο το ποταπό πελέκι.
σ'ααυτή τηνν ανοιξη κυλιεμαι
λές κι ειναι η τελευταια
σ'αυτόν τον Ψευτη ηλιο
στην Υπουλη , τελευταια μας Ανοιξη
στην Μητρια μας Ανοιξη
μετά τον ασπλαχνο Χειμώνα
καιπεριμένοντας το πλαστό καλοκαιράκι
Πλαστό καλοκαιράκι
δίχως, που λεν, ραστώνη.
Ένα τρελό κοράκι
το δάκρυ του μεστώνει.
Πλαστό σαν πλαστικούρα.
Μα, ίσως σε μια βουτιά σου,
ξεχάσεις τη σκοτούρα.
στο λέω· εσύ, δουλειά σου.
Φεύγει ο χρόνος και περνάει.
Όσοι παίζουνε το νάι
ξέρουν πως περνάει αργά·
κι όσοι παίζουνε τα σίνθια,
δευτερόλεπτα ψιμμύθια,
το κεφάλι στο ντορβά·
τότε πιάνω εγώ το ούτι
και θυμάμαι τον Ντουρούτι.
Μπαίνω μέσα στο τηγάνι
και μου λεν σιγά τ' αβγά.
Και τους λέω σιγά κι αργά:
Δεν θα βγάλω γιαταγάνι
ούτε και κονσερβοκούτι·
μου 'γινε η ζωή συνήθεια.
Ας ητανε ν’ απανταγε κι αυτό το φεγγαράκι
μονάχο μες την ερημιά ,γυμνο σα φαναράκι
σε μια γιορτη που τελειωσε και μειναν οι κουρτίνες
να τις ξεσχιζει ο βοριάς κιας ειναι τόσο φίνες
οι καλεσμενοι φευγουνε και μενουμε πιά μόνοι
και το σκοτάδι πέφτοντας ,σα θλίψη μας κυκλώνει
κι αναζητάμε λίγο φώς απο το φεγγαράκι
που μας κοιτά αδιάφορο κιειναι σαν φαναράκι…
http://luciferidis.wordpress.com/2008/09/30/%CF%86%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BD-coerdia%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%87%CF%8C/
από σύμβολα -
λέξεις να φέξεις, να δεις -
κυριεύτηκα
συλλογιέμαι πια
σαν αλλότριος τύπος -
ανθρωπάριο
Τι να ψηφισω
την χαζη την κορη μου για να διoρισω;
ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ,
ΝΔΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚΝΔ;
ΔΗΜΑΡ που γινε ΠΑΣΟΚ
ή αυτο που τρεχει συριζα
της λογικης και της ισορροπιας;
Τι βλακας που ειμαι,
για αυτο κι ...η κορη
Νοστιμη ειναι και εχει σχεδον βολευτη
ταχει με γιο αριστερου Ευρωβουλευτη
προικα μεγαλη, καλη κοινωνια
ασχετα αν θαμαστε με ευρω ή με δραχμη.
Αριστερα του σαλονιου ή του χαβιαριου
παρα βλαχαδερα ΠΑΣΟΚΟΝΔ
σε χωρα με τοσα "αριστερα" αφεντικα
τοσους δεξιους εργατες και δουλικα!
Γι αυτο φιλε μου ψηφισε σταθερα
το μελλον της δεξιας στην χωρα, την ευπορη αριστερα!!!
Αφωτιστος Φιλελλην
μούρχονται διάφορες σκέψεις λογής
όμως με τίποτα δεν το μπορώ να βγάλω
τις σκέψεις τούτες, του μυαλού ρεγάλο,
σκέψεις ανάρμοστες της περισυλλογής
των σκουπιδιών για κάθε παπαγάλο
Πέρασαν μέρες κάμποσες.
Είδα στο σπίτι τη γριούλα να πεθαίνει.
Όλο βογκούσε τελευταία. Είχε ανοίξει.
Η αναπνοή της απειλούσε ξεγραμμένη τη ζωή.
Παιδεύτηκε, όλοι συμφωνήσαμε, πολύ.
Μέσα στο λάκκο τής πετάξαμε
όσα βιβλιαράκια με προσευχές
φύλαγε πάντα στο τσαντάκι της.
Την τρίτη μέρα, τριήμερα.
Ένα πουλάκι τσιμπολόγησε το στάρι.
Τη μεθεπόμενη ο γνωστός πιτσιρικάς με μάσκα
ξέθαβε κόκαλα· τα κόκαλα του Μ.
και τα πετούσε ένα - ένα σε ταψί.
Τα πέρασε με απορρυπαντικό,
οινόπνευμα, κρασί.
Ύστερα θάμεναν στον ήλιο να στεγνώσουν.
Πάνω στο καύκαλο ένα δάκρυ.
Αμέτρητα σε χαρτομάντηλα.
Τρισάγιο. Υποκρισία τυπική.
Ήτανε δύσκολη βδομάδα.
“...Σε πείσμα σου η Αντιγόνη μαυροφορεί – σ’ όλη τη χώρα
πενθοφορεί και ο λαός της που κάποτε σ’ είχε φιλοξενήσει.
Μα οι ακόλουθοι του Κροίσου έχουν στοιβάξει έξω απ’ τη χώρα
στα θησαυροφυλάκιά σου, ό,τι σαν μάλαμα αστράφτει....”
Günter Grass “Η ντροπή της Ευρώπης”
Απαντηση: Η Αντιγονη σαλπαρει για αλλες Ατλαντιδες
Σε πείσμα σου η Αντιγόνη φορα το μικρο μαυρο φορεμα της
και ανεβαινει στο καραβι του Οδυσσεα για το ταξιδι
μαζι με τα κοσμηματα που της εχουν απομεινει
και πιο πολυ με την χρυση της την καρδια
το αστραφτερο της το μυαλο σαν ολοκαθαρο διαμαντι
τα ταλαντα απο τις αρχαιες θεες, τις μουσες των τεχνων μα κι απο νεες
αυτο που δεν καταλαβατε ποτε σιγουρατζηδες φοβισμενοι προτεσταντες
Οι γεροι και οι γριες , οι φοβισμενοι και οι ασθενεις
τις Θερμοπυλες θα φυλανε ό,τι σαν μάλαμα αστράφτει.
θα περιμενουν εμβασματα απο τις νεες Ατλαντιδες
εστω και μαγειρευοντας με ξυλα λιγες λαχανιδες
Πολλακις στην ιστορια οι ελληνες το εχουν ξανακανει
παιδια του Κροίσου οι αρμενηδες και ανηψια του οι… ελληνες.
Αφωτιστος Φιλελλην
Από την εποχή τς αλωσεως δεν ματαγινε τοσον της Ξεσαλωσεως
τοτε προτιμαγαν Τουρκοφορεμένην την Πολιν παρα Φραγκικην
και τωρα
βουλιαζουμε ξανά με στην επιθυμια
Για ενα Γαμοτο για ενα Φιλοτιμο μωρε για ενα Χαρατσι
για μια μαγκια
γατι μου πατησες τον κάλο,για ενα μουστάκι
για λίγο -ακομα -παντεσπανι
¨
Τον είδα.
Βγήκε τρεκλίζοντας
από το παραβάν.
Έβγαζε αφρούς
από τ' αριστερό του στόμα.
Πυκνώναν οι σπασμοί.
Σα μαριονέτα δυστυχής
που σα μπαλόνι διηνεκές
τσαφτσουφ αδειάζει τον αέρα.
Ώσπου ξεψήφισε.
¨
Αδιάφορα σου σφύριζα
κι είπες: Ψηφίζω Σύριζα.
Σου ’πα: και ’γω το ίδιο,
μα μη με λες Οβίδιο.
Δεν είναι μεταμόρφωση,
ούτε από Ζίζεκ μόρφωση.
Είναι πικρή ανάγκη,
μας πήρανε φαλάγγι.
Πρώτη φορά η Αριστερά,
ωσάν αθώα περιστερά,
πάει να κυβερνήσει.
Μα δίχως ν’ αφυπνίσει
ήθη αντικαπιταλικά.
Και μάτια κάνει, πια, γλυκά
σε νέους νοικοκυραίους,
πληγέντες εκ του Χρέους.
Ας είναι. Θα το πιω κι αυτό.
Ροζ – φούξια λέω να βαφτώ,
στου Σύριζα το χρώμα παλ·
στρόγγυλα όλα ή οβάλ.
Δική του, λεν, ο θάνατος πως έχει ιστοσελίδα.
Λεν και πως μ' έναν κωδικό μπορείς να κατεβάσεις
σε πιντιέφ την άχαρη που σου λαχε μερίδα
από τη λιγοστή ζωή, το πλέγμα από συμβάσεις.
Μην τα πιστεύεις. Παίζουνε με λέξεις και με λέξεις.
Ο θάνατος, ανύπαρκτος μες στη ζωή, θα φτάσει
όταν νομίσεις πως μπορείς κι άλλη πνοή ν' αρμέξεις,
μόνος εκείνος ζωντανός. Λύκος σε μαύρα δάση.
Από τότε που περπάτησα στα δύο
βλέπω φάτσα το ουτοπικό σου αιδοίο.
Μα, τι κάνεις; Βάζεις της συκιάς το φύλλο;!;!;!
Ο μαλάκας! Τι το δάγκωσα το μήλο...!
Με λυγμόν, όχι με πάταγο -
το σκαλί θα τρίξει - πάτα. 'Γω
θα σου στείλω τηλεγράφημα
που τη μοίρα δήθεν γράφει. Μα
μη με πάρεις για κάνα ταγό.
Μάτια που κλειστάκις τάζουν
σε γοργές κινήσεις rem
και μ’ ανόητα τεριρέμ
χείλη που πιστά δοξάζουν.
Ονειρονειρονειρόνι:
στίχος τοποτηρητής
πίνει απ’ το ποτήρι της
και τη σκέψη της πυρώνει.
Μάτια ‘νοίγουν μόλις φέξει,
επιλόχειος σεισμός,
κατ’ επιλογήν –ισμός·
η ζωή, μια μουλτιπλέξη.
ανοιγει παλι ο κυκλος του Φθινοπωρου
και παλι καλπετοντες οπωρες και
στη επαναληψη αυτη πιασμένοι σαν την Φάκα
ξανά και ξανα ως την αιωνιοτητα
σαν τυφλοπόντικες
στης Κρισης τα λαγουμια
τωρα σκαβουμε στης Μοχθηριας τις στοές του φθονου τα λημέρια
της αυταπάτης της τυγφλής κακιας και της μαλακίας
ελπίζοντας να δουμε Φως , ομως Ακομα η Νυχτα
ειναι καταμαυρη
δεν εχουν τελος οι καημοι τα βασανα και πάθια
ειναι μακρυς ο δρόμος μας στρωμένος με αγκάθια
μεσα απο αδιεξοδα και λάθη προχωράμε
κι ειναι ο Χειμώνας μας βαρύς και μεσα μας ποναμε
κανε ψυχή μου υπομονη και τουτο τον Φλεβαρη
μεχρι ναρθει του πνευματος ,πουλί, η θεια χάρη
ν ανοιξουνε οι ουρανοι να βρεξει λιγο αγάπη
με Μανα να μας χρυσωναν το πιο πικρο μας χαπι
ανοιγουν παλι οι πληγές που κλεινουμε μέ λέξεις
σ’αυτά τα ιστολογια δεν εχεις πια να παιξεις
η ποιηση μας φαρμακο μα ειναι και φαρμάκι
πως να το δειξω αραγε μενα μικρο στιχακι..;
του Κρόνου ειμαστε παιδια ,που μας καταβροχθιζει
και μεσα απ’τα στιχακια μας ,κρυφη ελπίδα ανθιζει
Η μεσα μας η ανοιξη, ο νους που δραπετευει
πεσσοι του Κρονου ειμαστε , παιδος που ολο πεσσευει
ανοιγεις πάλι απληστη πληγη
για να ρουφήξεις αιμα
κοιτω τις αρτηριες μου και νιωθω την καρδια μου ακομα να χτυπά
Την πιανω ! ειναι εκει ακομα . Ζωντανός . Ακομα ενα Φθινοπωρο , ακομα...
Μπήκα στο χώρο του μπλόκινγκ ψάχνοντας μια παλιά γνωστή μου και κατά σύμπτωση έπεσα πάνω στα ποιήματά σας.
Χαίρομαι που βλέπω πάνω από εκατό σχόλια, όλα ποιητικά.
Μου θυμίζετε τους αυλικούς των Χεϊάν, που ανταλάσσανε απόψεις με ποιήματα.
Μπορείτε να με λέτε "κυνηγό πουλιών".
Ο Φουτζιβάρα Νο Μιτσινάγκα
στην Ιζούμι Σικίμπου
Τα ρόδα μαραμένα!
Αφηρημένη τα παράτησες
χώρις νερό,
στο αυτοκρατορικό σου βάζο.
Λίγα λουλούδια χαμένα,
ίσκιοι, καπνός.
Κτερίσματα ψυχής
μέσα στη στούπα,
αφημένα σαν τον καιρό των τζομόν:
ειδώλια μιας
αλλοτινής,
μετρίως δυσάρεστης
θλίψης,
αλλόκοτης κι αναμενόμενης.
Γήρας επιβαλλόμενο, αδυσώπητο κι εγώ ν'αντιδράσω
ανίκανος.
Ξανά και ξανά,
αγαπώ ιδανικά κι όμως η αγάπη μου
χαραμίζεται.
Εμείς οι γέροι λόγιοι ποιητές
για μια αυταπάτη
πεθαίνουμε.
Εσένα, όμως μικρή μου
θα σε καταδικάσει ο Εμμά-Oo σ'αιώνια
πίκρα.
--Κυνηγός πουλιών
καλώς μας ηρθες Κυνηγέ απ' την Ιαπωνια
εδω οι στιχοι φτανουνε ως την Παταγωνία
εξω απ οδω η Αβυσσος και μέσα τα στιχακια
οι στιχοι ειναι αλλωστε του Χρόνου τα παιδάκια
---------------------------------
οι στιχοι μας πηγαινουνε δειλά και τοίχο τοίχο
ειναι του εαυτου Ηχω ,κι εγω στιχακια Βήχω
Καλώς τονε τον ποιητή από τη Γιαπωνία
θα έχει στίχους και για μας, στίχους σε αφθονία.
Καλώς τονε. Δεν άργησε. Κανείς δεν έχει αργήσει.
Κι ο ποιητής ο Γιάπωνας, πουλιά ας κυνηγήσει.
Με αρέζει το ριμάρειν.
Να! παραδειγμάτων χάριν,
με αρέζει να ριμάρω
με ονόματα, όπως Μάρω.
Με αρέζει με Ελένη,
όλοι ξέρουνε πού μπαίνει,
με αρέζει και με Λόλα:
έγια λέσα, έγια μόλα.
Με αρέζει κάθε ρίμα·
κι όπως το τυρί το τρίμα,
πασπαλίζω κάθε ώρα.
Στο ψωμί μ' αρέζει η κόρα.
και ετσι απομειναμε σαν την Ηχους τον Ηχο
παγιδευμένοι ανημπορα σαν μια σκιά σε τοιχο
μας ταξινόμησαν γλυκά, μας διαχωρίσαν κάργα
μας στήσανε σα μόμολα όλους καρσί κι αλάργα
εγώ τ' ακούω βερεσέ, βιβάλντι εσύ και στράους
τον άλλο, με την πάολα, τον ενοχλούν τα ράους
αλλού δεν έχω να κρυφτώ - η τρέλα μου ας συνδράμει
το αλαφιασμένο μου μυαλό που απόμειν' ένα δράμι
καμμια φορά
κουρνιαζουμε μεσα μας
στην εσωτερική φωλια μας
διπλωνοντας προσεκτικά τα φτερά μας
κι ακουμε την καρδιαμας να χτυπά
Κρυωνοντας
τρεμοντας
Γυμνοι
χωρις - σχεδόν - επιδερμίδα
διαφανοι μεσ την ανημπόρια μας
αισθανομαστε την αλήθεια μας : ειμαστε Μόνοι
τη Νυχτα
Κουρνιαζουμε στα σπλαχνα μας
Ο Κορετσίκα στη Σέι Σοναγγόν
λίγο πριν φύγει για την εξορία
(ένα γράμμα σε χαϊκού)
Ανάσα πάρε
το δειλι δες σιμωσε,
ας κοιμηθούμε!
Εφυγα παλι
με το παλιό μου κότο
αραχνιασμένο.
Θα γράψω λίγο.
Στην πετρα ξεραμένο
δες το μελάνι.
Αματεράσου!
Λάμπει το πρόσωπό σου,
φλόγα της μέρας!
Μακρια σου φεύγω,
Σκηνή θα γράψει τώρα
η αντίζηλός σου.
--Ο κυνηγός των πουλιών
Καλώς τον πάλι.
Επέστρεψε στο σπήλαιο
και στο Κοράκι.
Ονειρέψου κατά μόνας: απαράβατος κανών.
Ως ταινία βραβευμένη εις το φεστιβάλ Καννών,
περί βίου ακανθοσπάρτου κορασίδων ορφανών,
ας κυλήσει η ζωή σου.
Λογικέψου τους χειμώνας: έτερος βαρύς κανών.
Εις τον στόχον μην εισέλθης παγερών τινών κανών
στρεφομένων ίνα πλήξουν, είθισται των αφανών,
την ασήμαντη ζωή σου.
Μα έχουν αργήσει
εκείνος ο Φιλέλλην
κι ο Ευρυγένης.
Κι η Μπερναρντίνα,
μόνο το Παναΐαμ
και μαύρη πέτρα.
Το be or not to beat
hit us with your beat pseudo-fantasy
wanabe beat, the bros I mean
Saint Paul amd the Great Kathrin
alive again in Exarchia square
for only one night
‘ll sweep and vanish empty words
give the “beat” bros the light
cause they blind sweet fourteeen.
P.S. In a silly country like ours
monkeys are … always wellcome
Go to your own mind Jungle
Stay there we don’t care.
Αφώτιστος Φιλέλλην
ΥΓ Απαντηση στο Αφοί Κατσιμίχα, «Beat poetry», Μετρονόμος 2012
http://www.poiein.gr/archives/19598/index.html
Του υποσχέθηκε, η ψεύτρα, ευτυχία:
πλέρια θα ’δινε και όχι με ψιχία.
Μα δεν άργησε να πέσει στη μοιχεία·
και εκείνος, τώρα, την πεολειχία
μετά μουσικής, με τέρμα τα ηχεία,
ενθυμείται. Και την οδοντοστοιχία
λέει πως γλύτωσε. Και βρήκε ησυχία.
παλι μας περικυκλωσαν φαλοπεολιχούδες
να μας περιδρομιασουνε γυμνες μανταμ σουσουδες
κυριακήμουν ξεγραμμένος
τη δευτέρα πεθαμένος
απ' τηντρίτη ως τηντετράδη
μου την πέσανε στον άδη
μ' αλυσόδεσαν τημπέφτη
με κατηγορούν για κλέφτη
τημπαρασκευή αργία
να τους έρθει λαιμαργία
έφτασε και το σαββάτο
με σερβίρανε στο πιάτο
Μ' οσες κι αν πας σαν να πηδας την ιδια
Διαδηλωνει σημερα η μιση Αθηνα,
το παθος της δεν εβησε, που' ναι τα χρονια εκεινα
αδιαφορια εδειξε ο νεος Δον Ζουαν
Δολιστας Υπηρετης και στο Αλφουζοσταν
η αλλη μιση ειν' ομως ευτυχισμενη
απ' τον προικισμενο Πετρο... καλοπηδηγμενη.
Λενε οι ψυχογιατροι και οι περπατημενοι
οι ποιητες, οι σατυροι και αλλοιχορτασμενοι
μ' οσες κι αν πας σαν να πηδας την ιδια
γαμω τον Φροιντ, να μπεις θες ξανα στην μητρα.
Αφωτιστος Φιλελλην
αφωτιστε Φιλελληνα που μουγραψες το Ποιημα
μαθε πως το Κορακι μας δεν τραγουδα πιά Χύμα
δεν θελει επικαιροτητες ουτε Γκομενιλικια
ουτε Φυστικια αραπικα Μηδε και Φιρφιρίκια
---
Το ποιες πηδαν οι Οπουλοι κι ο δεινα και ο Τάδε
ειναι σημαδι παρακμης που κειτεται ενθαδε
ετσι λοιπόν -παρακαλώ -ασε τους Πηδηχταδες
- οσο για κεινους τους μικρους τους πωλο- κλεφταραδες
τους Φιρφιρικους εννοώ και τα Μαλακιστήρια
εχω να πώ Φιλελληνα πως φερονται Μυστήρια
και προφανώς τα νήματα τους τα κινουνε αλλοι
αυτους που φερονται Μικροι Χειραγωγουν Μεγάλοι....
εστι λοιπόν Φιλελληνα Χεστ' τα Μαλακιστήρια
εχει η Μπλογκοσφαιρα εντος Βληματα -σχεδόν - Μύρια
Μπέςστη Σπηλια ελευθερα , μπες στην Αωνιοτη
η ποιηση ειναι μυστική του εαυτου μας Νιότη
Παρατα τα εφημερα και Φορεσε ο σχημα
Μην ασχολεισ'Αφωτιστε Πλεον μ'αυτο το Βλήμα
( που μιά κοαζει Μοναχό -μια καν΄πως ειναι πέντε
Ρξτου μια ΜουντΖα λεγοντας : Ρε ΚΛΕΦΤΗ παρε ΠΕΝΤΕ
για το παιδί με το Ματωμένο Γόνατο
-----------------------------------
Παιδί με το Ματωμένο Γόνατο
και το κοντό παντελονάκι
που επικάθεσαι επι πώλου όνου
και ματαιως επιδείρεσαι και επιδεικνύεσαι επιδειρόμενος
Γιατί κλαψουρίζεις επι ματαίω ;
----------------------------
ένας Φίλος απο τα παλιά
( Ο ΞΕΡΕΙΣ ποιος ) ( εχω και συνέχεια)
πρώτα γούσταρες το σούσι
κι άκουγες λίτσα γιαγκούση
τώρα τρως λίγη μπομπότα
και σ' αρέσει η φον τρότα
τίποτα δεν πάει χαμένο
για καθένα πεινασμένο
Ι. Κορτιζολη
Χθες τα ΄πε ο ειδικος
ο νικος ο σιδερης
στης ελλης τα μπλε ματια
ενεκα κρισης η κοινωνια κομματια
Δεν ξερουμε που ειμαστε
δεν ξερουμε που παμε
πένθος και κατάθλιψη από το παρελθόν
απόγνωση από το παρόν
και άγχος.από το μέλλον
……………………………………………………
Με στρες εκλυεται η ορμονη
αδρεναλίνη και κορτιζόλη
σε καταστάσεις άγχους, τον βοηθούν
να έχει διαύγεια πνεύματος,
να είναι προσεκτικος και έτοιμος για δράση
ο γυμνος πιθηκος να επιτεθει η…να το σκασει
Αν ομως σε αγχος παραμενεις
τα επίπεδα κορτιζόλης στον οργανισμό υψηλά
ανεπιθύμητες ενέργειες, ερχεται η φθορα
βλαβες στο ανοσοποιητικο το καρδιαγγειακο
μην πω ρισκαρεις για εγκεφαλικο
Ας αναγνωρισουμε την… πραγματικότητα, αν οχι ολη
τουλάχιστον ας τα πούμε χονδρικά με το όνομά τους,
γιατί αλλιώς μας περιμένει χειρότερο.αγχος
και πεφτουμε σε λουπα, σε παραζαλη
Επαναληπτικη παρακρουση μεσα στο κεφαλι
το κομμα του θανατου-ταξικη η παλη
“εχουμε πολεμο”, παντα φταιν’ οι αλλοι
ειδαμε στον υπαρκτο τι εκαναν οι Σταλιν
11.12.2012
Αφώτιστος Φιλέλλην
..συνεχιζεται
η κορτιζόλη κατακλύζει μου το είναι
η αδρεναλίνη συμμαχεί με το κακό
λέω στον εαυτό μου: εαυτέ μαζί μου μείνε
κι ας τη φοράς την ίδια θλίψη σα μακό
σ΄αυτόν τον πόλεμο τα θύματα είν' εκείνοι
που θα επιζήσουν να θυμούνται δυστυχείς
σαν καλλονή με ξεσκισμένο το μπικίνι
το μέγα ψέμα της ζωής τους της ρηχής
Όλο και κάτι μένει
Ένα κομμάτι από τη σάρκα μας
Μια σταγόνα από το αίμα μας
Ένας λωτός
Ένας υάκινθος
Ένα δάκρυ
Ένα ρίγος
Εκατό χιλιάδες σκέψεις που κάναμε
ένα πρωί
- Όσους χάσαμε
- Όσους ξεχάσαμε
- Όσες φορές είπαμε : θα σαγαπώ αιώνια
- Όσες φορές –δήθεν- κλάψαμε
- Το γέλιο
- Κάτι μένει πάντα
- Η σιωπή
ε-για-λο
ε-για-λο
'Εξαλλα κουραφέξαλα, συ μ' είδες στις σημύδες
να στέκομαι ολοκάθιστος, να πνέω χωρίς να εμπνέω.
Το δεκατρία το καλό, το δυο χιλιάδες τόσο,
στον τόπο του το εγκαλώ, μα το πονώ, ωστόσο.
Πέρασαν χρόνοι και καιροί, κερί - λιβάνι - ανάμα,
μα ποιος στο διάβολο ευκαιρεί να ψέλνει μου συνάμα;
Το Μαυσωλείο
Ο φόβος είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό
Μέσα σε νεκροταφείο.
Θα μείνω εδώ στο σιδερένιο μου κρεβάτι,
Να ξεγελάσω τη στιγμή,
Να ξεγελώ πως δεν ανάβω τσιγάρο,
Στο λουσμένο με ήλιο μαυσωλείο.
Εδώ δεν ακούγονται οι ήχοι απ’τα τρυζόνια,
Θα μείνω εδώ δίχως ήλιο,
ολο φόβο για τον φόβο καμωμένος,
και σαν θαυμαστής τον στίχο του Μαγιακόφσκι
τον στίχο του θα παραλλάξω,
« άντρας κι όχι Σύννεφο με Παντελόνια.»
Αυτός ο τόπος είναι οριστικά βουβός.
Κι οι γοερές ασέβειες των γυναικών,
που κωδικά τις ονομάζουνε Εκάβες,
όταν ο ήλιος πέσει, υπακούν.
Τα παντελόνια αυτού του σύννεφου,
φαρδιά λινά που να χωρούν τη ματαιότητα,
με δίχως θρόισμα κυματίζουν στον αέρα.
Δεν είναι ο φόβος που στεριώνει σκελετούς.
Είναι τα δάκρυα που σε καύκαλα θα στάξουν.
Πόνος που στην ανυπαρξία ξεραίνεται.
Λες πόσο δύσκολο είναι τούτο τον καιρό
ν’ αρθείς στο ύψος κάθε νέας δυσκολίας
πως κάθε εμπόδιο θα ’ναι πια φαρμακερό
και συ το θύμα μιας στυγνής μελαγχολίας.
Για δυσκολία, λίγα λόγια το λοιπόν·
δεν είναι απλό να δώσεις τη σωστή τη λύση.
Γιατί, όπως είπε κάποιος μέγας εκλιπών,
η δυσκολία στον καιρό της θα μιλήσει.
- Αυτά που είχαμε παιδιά : στρατιωτάκια
- Μια ακέφαλη κούκλα, μια μαϊμού- τζαζιστα , ένα λαστιχένιο Μίκυ μαους
- Μια παιδική επιθυμία , τα όνειρα ,
- Μια άνω τελεία , ένα Κόμμα , η διάψευση , τα χρόνια που πέρασαν , αυτός – και πάλι ο χειμώνας
- Τα μεσάνυχτα - ζωντανεύουν – λένε ,τα παιχνίδια
- Όμως
- Τα δικά μας δεν πρόλαβαν καν να ζήσουν
ύστερα ,η φωνή του κόπασε , Η αγάπη –είπε – είναι ένα Ράγισμα στα κρύσταλλα του κόσμου, ένα Πηγάδι στα έγκατα του είναι
Εν τω σπηλαίω έρχονται οι μάγοι με τα δώρα
κι ο Νοσφεράτος τους κρατά και μία ...πάστα φλώρα
σπανίως βέβαια γελά μα τους καλώς ορίζει
και στο Κοράκι τους περνά, τους στίχους τους αθροίζει
Κι αν μουρμουρίζει ο Κόρακας και κάνει πως γκρινιάζει
τους βάζει όλους στη σειρά για να τους κάνουν χάζι
Ενθάδε λοιπόν κείτονται όταν την πόρτα ανοίξεις
και ψάχνεις για το νόημα σε χίλιες δύο νύξεις
Γιατί στους στίχους βρίσκονται Νοήματα που τρέχουν
να βρουν μια θέση στην Καρδιά για όσους τα αντέχουν
εδώ σιγοσταλάζουνε του νου μας οι Ωδίνες
οι λέξεις μας χορεύουνε στου πάθους μας τις δίνες
Νάσαι καλά βρε Κόρακα στιχάκια να μαζεύεις
και την αλήθεια κράτησε, το ψέμμα μη γυρεύεις
να έρχονται όλα τα πουλιά, εδώ να κελαιδούνε
εσύ να σέρνεις τον χορό κι αυτά ν ακολουθούνε
Νικαλφα καλωσορισες στου Κήτους την Κοιλίτσα
- φιλακια θα σου δωσουνε η Νιτσα κι η Πιπιτσα -
εδω κοιμαται ο Ιωνας που τον καταπιε οψαρι
- μες την κοιλια την βγαζουμε μεχρι να παιξει Ζαρι
του κοσμου ο Δημιουργος ο πανδαμάτωρ Χρόνος
-που τρωει τα παιδακια του και ειναι Παντα Κρόνος...
Βλέπω φωτιά, και χαίρομαι, μες στη σπηλιά ν' ανάβει.
Ζεσταίνει, που μαργώθηκαν, στα δίχτυα τα πουλάκια·
κοράκια και αητόπουλα, σπουργίτια και γεράκια
και περιστέρια του άστεως και καρακάξας σόγια.
Τι 'ναι καιρός, παντάητανε, να γλυκολελαηδήσουν·
να πουν τραγούδια του χαμού, τσ' αγάπης μοιργιολόγια,
να πούν και να ξεδώσουνε, τόσο που τα λερώσαν
της εποχής τα θάματα, τα κρίματα της ήττας.
δεν εχουν τελος οι καυμοι και τα γαιτανάκια
ειναι η ψυχή , παμπαλαια, που κρυβουν τα στιχακια
σαν ναχαμε χιλιες ζωές , σαν τις μετεμψυχωσεις
ειν’ τα πουλια απέθαντα , μες τις Μπλογκενσαρκώσεις
Κι αν πρωτα καναν την αρχή οι Γκαβλοχελιδωνες
και οι προκρουστες υστερα και οι Καρακαηδονες
υστερα αναδυθηκαν οι καργες και Κορακια
σαν μεσα απο τα Μνηματα να στελνουνε ΦΙλάκια
Και γραφονται συνεχεια ΕΔΩ και πεντε χρονια
ποιηση εδω , ποιηση εκει , ποιηματακια Αιωνια!!!
Θάρθει καιρός πουλάκι μου, είπα σ' ένα πουλάκι,
ν' απαρνηθείς ολόχαρο τα δίχτυα που σε πιάσαν
και λεύτερο απ' τις ξόβεργες να ορμήσεις του θεού σου.
Τη λευτεριά σου ο θάνατος την έχει στο τσεπάκι
και τη φυλάει για τοτεσάς που θα την πεθυμήσεις·
να πάρεις το δισάκι σου με κολατσιό στιγμούλες
που λεν πως σαν ταινίας σκηνές θωρείς καθώς πεθαίνεις.
Χρωμοαπατη
Που ειναι οι βυσσινι, οι κοκκινοι, οι αριστεροι οεο;
νατοι εξερχονται απο κατακοκκινο alfaromeo
μπλε σκουρο κασμιρι παλτο με αλικο κασκολ
αγορασμενο απο το Burberries σε κεινο το Mall
φουξια γοβες με carmina mini οι ροζ barbie
βρωμά chanel5, montechristo ολο το party
Δαφνη της Γαρεφως η κορη, με ενα αγορι
απ’ την αετοφωλια που δερνει το ξεροβορι
Αλεξανδρο τον ειπαν, ο Μητσος πατερας
Δαναη του Κιτσου η κορη, εγγονη της Αστερως
πριγκηπες των ορεων, στ΄αγραφα των Αγραφων
γραμμενους μας εχουν και σιωπη των ταφων
………………………………………………….
Ενα χαμινι γενημμενο στην σκια του Παρθενωνα
σπαει ενα μπαλονι με το αριστερο χρωμα
profondo rosso κυλα στο ανεμοθωρακι*
στο κιτρινο φως, μαυρο φαινοταν, τ’ αυλακι
παιχνιδι του ματιου, λαμπτηρας ατμων νατριου
σαν την ψυχη τους, ανευ συναισθηματος φιλίου
ω ανδρες Αθηναιοι, μελλοντες τροφιμοι ψυχιατρειου.
Αφώτιστος Φιλέλλην
* της κατακοκκινης alfaromeo
22.0.2013
Σαν κελαηδούνε τα πουλιά στήσε αυτί και άκου
γιατ είναι κρίμα κι άδικο να τραγουδούν του κάκου
δεν έχουν στην καρδούλα τους τίποτε να μοιράσουν
δεν θέλουνε στον άνθρωπο με τίποτε να μοιάσουν
Θέλουν μονάχα να πετούν μακριά απ το σκοτάδι
νάχουν τον ήλιο συντροφιά τον άνεμο για χάδι
μια στάλα νάβρουνε νερό να τρων λίγα σποράκια
ας είναι φίνες πέρδικες, ας είναι σπουργιτάκια
να έχουν μια μικρή φωλιά σε δροσερό ποτάμι
και την κακία μακριά του μίσους το πλοκάμι
ξέρουν πως είναι η ζωή σαν μια πνοή τ ανέμου
σαν τη γαλήνη χάνεται στην φρίκη του πολέμου
γι αυτό ποτέ δεν τραγουδούν παιάνες για τον Άρη
μα την ειρήνη κελαηδούν με όλη τους τη χάρη
δεν ειναι φαντασιωσωη η των πουλιών ειρήνη;
δεν ειναι πολεμοχαρα τα των πτηνων τα σμηνη;
αυτά δεν ειναι Μοχθηρα ;Μη ταχα
εχουν Μπεσα
η μηπως ειναι για καλά , κια αυτά στη Βια μμέσα
μη ταχα ε τα ραμφη τους τα ματια τους δεν βγαζουν;
και ταχα τον αντιπαλο δεν τον ξεπουπουλιάζουν;
Ούτε πουλί πετούμενο, ούτε απαυτά που τάχουν
ξεπουπουλιάσει του καιρού οι καιροσκόποι γύπες,
θα κελαηδήσει να χαρούν οι δόλιες μπλογκομάνες.
Αυτά τα κελαηδήσματα πνίγουνται στους αιθέρες
και δεν τακούν, μα τα θωρούν, κι οι τίμιοι κι οι κακίστρες.
Αν βλέπεις μόνο τα κακά βγαίνει κουτσό το ποίμα
γιατί δεν έχεις σκέψη καθαρή και είναι τούτο κρίμα
ενώ η κρίση μαίνεται και η ζωή μας σβήνει
δεν έχει στον εμφύλιο καμία βιταμίνη
όταν σου λένε δεν θα τρως και ζήσε μ ευελφάλεια
δεν έχει θέση στην καρδιά η τόση ανασφάλεια
δεν έχει σημασία πια, το ίματζ, το ονόρε
τώρα που μας ξεσκίζουνε, μας κάνουν τρικολόρε
θέλει να σκύψεις ταπεινά και να σφίξεις τα δόντια
γιατί είναι απέναντι τα νύχια τα δρακόντια
του φασισμού, του ναζισμού, το μαύρο το σκοτάδι
και μόνο αλληλέγγυοι θα βγούμ απ το πηγάδι
αγώνα θέλει και καρδιά να δώσουμε τη μάχη
στον στόχο νάχεις τους ληστές, εκεί θέλει ταμάχι
το να σε κάψω Γιαννη μου για να σαλειψω μέλι
παει καιρός Νικάλφα μου που πλεον δε με μέλει
και η πλαστη ενοτητα της τελευταιας ωρα ς
αφου πρωτα τα βγαλανε τα ματια της της Χώρας
κι αφου υπονομευσανε, την καθε της ικμαδα
ομολογώ Νικαλφα μου , μου φερνει μια ζαλάδα
- θυμαμαι σαν να ηταν χτες την καθε προδοσια
καθε βλακώδη μαχαιριά, καθε ,Αβρααμ Θυσια
καθε φορά που εγραφα Προσεξτε τους φασιστες
αγρον που ηγοραζατε στης Καρακαξας Πιστες
( ασε που μου την βγαινανε και τα Μαλακιστηρια
και προβοκαραν ασχημα , το οντα τα Μυστηρια ..
Η ενότητα εξυπηρετεί ανάγκες συγκυρίας
κι ο Άδωνις ενώθηκε με πασοκοκυρίας
και μάλλους που τα πίναμε στο παρελθόν σε μπαρ·
παδιά τζιμάνια, δηλαδή λουλούδες της Δημάρ.
Στο φασισμό ενάντια πάω και με Βενιζέλο,
όμως σε κάποια θέματα ενότητες δεν θέλω
γιατί προβλέπω σίγουρα να μου χαλάει τον οίστρο
κάθε ντεμέκ αριστερός και κάθε μια κακίστρω.
Γλυκόλαλε μου ποιητή, κελαρυστέ Ταμίστα
θα χάσω τα ματάκια μου αν θα σε δω στη λίστα
με Βενιζέλο, Σαμαρά και άλλους αριβίστες
που τάχα τους καμώνονται πως ειν αντιφασίστες
γιατί αν έχει κοπριά που θρέφει αυτά τα φίδια
αυτοί μαζί την σκόρπισαν μαζί με άλλα α$χίδια
με παραλείψεις, πράξεις τους, εγκλήματα μεγάλα
τ αυγά τα μαύρα φρόντισαν να τα ποτίσουν γάλα
για να θεριέψουν μονομιάς να χύνουν τα φαρμάκια
του μίσους και του φασισμού στα πιο μικρά σοκάκια
τον δρόμο λοιπόν άλλαξε που τώρα λες να πάρεις
γιατί σε βλέπω γρήγορα με κρότο να ....κλατάρεις :)
κι αν κακοβλέπεις σύννεφα που σου χαλούν τον οίστρο
να βάλεις πλάτη στον βοριά, νάχεις ζεστό μαΐστρο
με το κορακι πουμπλεξες αγαπητε Νικαλφα
θελω τα ποηματακια σου να ειναι Αλφα αλφα
κι οχι κωλου ενιαμερα και αερολογιες
ασε τις πιπες ναχαρεις και παπαρολογιες
Δεν ειναι του Ρασουλη εδω μηδε και του Παπουλη
δεν ειναι του Λεφτη το Τσαρδί , του προβοκατορούλη
ασ'τα Γουδια παραμερα , ασε τα Γουδοχερια
αλλιως θα σε μουτζωσουνε και με τα δυο τα χέρια
-------------
μπές στον Ναό ,προσκυνησε , βγαλε παπουτσια,καλτσες
κατσε να σε κερασουμε ,ποιηματα Μπεκαλτσες
Ρινοκερους ,μονοκερους , ται τιγρεις πιτσιρικια
εδω καλά τα ποιηματα Εκει τα Φιρφιρικια
παρατα τα ΠΟΥΠΟΥΛΙΚΑ ω ποιητα Νικαλφα
εδω μονο ποιημτα να γραφεις
ΑΛΦΑ ΑΛΦΑ
Νοσφεράτε
είναι βαθεία η πληγή δεν παίρνει θεραπεία
και δεν υπάρχει φάρμακο για τόση μαλακία
στις πίπες είσαι αρχηγός και στις παπάρες πρώτος
και της βλακείας οδηγός ο πιο καλός πιλότος
κρίμα που όλα έδειχναν πως είσαι κάποιος άλλος
μα κάτι θα σε μάτιαξε κι έτσι μας βγήκες κάλος
Νικαλφα αυτο που φανηκε απο το ποιημα σου
ειναι το πιο ενδοτερο -κρυφό -ο φρονημα σου
ειναι που σεχουν ασχημα οι ''φιλοι ''διπλαρωσει''
ειναι που ,παλι, μεσα σου κατι σεχει προδωσει
ειναι που βγαινει η πονηρια εσα απ'τα ποιηματακια
ειναι που εισαι και ΚΞΝΟΣ παρολα τα στιχακια
δεν φτανει μονο η μορφη πρεπει να εχεις
σκεψη
ομως αυτό το πιο βαθύ που δεν εχεις χωνέψει
ειναι πως η στιχουργική χρειαζεται και Ηθος
αυτος ειν' ο θεμελιος ,των ποιητων ο Λίθος
- δε λέω Φυγε απο δώ ,
ΚΑΤΣΕ ,και γραψε Ποιημα
μην επιμενεις να χαρεις στο φανερό σου Βλημα
Μη γινεσαιΗλιθιος παρατα τους Μαλάκες
δεν γινεται οι Ποιητές ναναι κοντα στους ΒΛΑΚΕΣ
ετσι λοιπόν Νικαλφα (μου )αστα τα ΜΑΛΑΚΙΣΤΗΡΙΑ
η τεχνη της ποιησεως ειναι πολύ Μυστηρια ...
Εγώ δεν έχω πρίσματα στα μάτια που να γράφουν
την Έχθρα να καλλιεργείς κι όλοι κακό να πάθουν
οι δρόμοι νάναι ανοιχτοί, έτσι έχω διαλέξει
και την κακία θα χτυπώ και όποιος με αντέξει
είμαι ελεύθερο πουλί κι αυτό τόχω πληρώσει
εντόκως, σε γραμμάτια, σε κάθε μία δόση
μα δεν αλλάζει ο δρόμος μου ετσ είναι χαραγμένος
και όποιος βλέπει καθαρά το δέχεται ασμένως
Νικαλφα καποιοι ανθρωποι βλεπουνε στον καθρεφτη
την ωρα που αντικριζουνε τον εαυτό να πεφτει
οχι αυτό που φαινεται αλλ'οτι αυτοι νομιζουν
καθως κιεσυ , νομιζουνε πως Γλαυκα μας κομιζουν
αναμασασωντας μοχθηρές -στειρες κοινοτοπίες
πρεπει να πώ Νικαλφα μου Οχι στις Δυστοπίες
σαν εμπεις μεσα στη Σπηλια αφέσου μεσ'το Ποταμι
μην σπαταλάς τους στιχους σου ,μη γινεσαι χαράμι
κοιταξου λίγο μεσα σου , περα απο τον Καθρεφτη
και δες με την Συμπόνια τον εαυτό που πεφτει
σ' αυτό τον δύσκολο καιρό
για κάτι λίγα ευκαιρώ
κι είπα, τι κάνω
μα βρήκα εύκολην οδό
ριμάρω για να παρωδώ
σαν τον φουστάνο
που και που μαςξεφευγει ενα δακρυ , το σκουπιζουμε αδιαφορα και φευγαλέα ,σαν
νευροσπαστα ,δεν κοιταμε διπλα ,μονο μπροστα , σ'αυτην την πορεια προς
τον Γκρεμο,ανημποροι ακομα και
να κοιταχτουμε ...
Στου Αποσπερίτη τη σπηλιά, στου Νόσφη το λημέρι,
σε σπηλιαράκια λιγοστά στου μπλογκερκόμ τα μέρη,
αράδες αραδιάζουμε σάμπως να προσπαθούμε
στο ύψος των περιστάσεων ματαίως να αρθούμε.
Όμως τα περιστατικά των όποιων περιστάσεων
μοιάζουν με δρομολόγια άνευ σταθμών και στάσεων.
Μοιάζουν με τα φαντάσματα που χρόνια δεν πλανιούνται,
μον' σέρνονται κατάχαμα κι οι δέσμιοι τα βαριούνται.
Κάτι απροσδόκητο σου άλλαξε τα πλάνα
καθώς η σκέψη σου αιωρούνταν στην αλάνα:
κλωτσιά και φάουλ, μπακ για κουτουλιές και: Όχι!
έσκασε η μπάλα, διαμελίστηκαν οι στόχοι.
Γραικοί, που οι Γότθοι τούς ζητούν ομολογία,
στο παρελθόν να πούν "απεταξάμην". Ω!
Τους απειλούν, θα μειωθεί η δοσολογία,
αν δεν συμμορφωθούν το επόμενο τετράμηνο.
Κοιμήσου στο σιφώνι
κι ο ύπνος αμιγής
γλυκά θα σου ναρκώνει
τις σκέψεις διαφυγής.
Στον αστερισμο του….νικαλφα (Βελτιωμενο-Δημωδες)
Νικαλφα ριξ’ αλλου τα φαρμακερα σου βελη
στον Σαμαρα, τον Μπενη και ασε τον Κουβελη
στο δευτερο ημιχρονο καπου το δεκαπεντε
τοτε μαζι σου θε να ρθω ως ιπταμενο παραπεντε
στα σκοτεινα κι αθορυβα μαζι θε να πετουμε
Φανουρη, Σωκρατη τον Χατζη να τους ετιμωρουμε
πολλους βοηθους του εσ. διορισε σε συμβουλια
μας πηραν τον αυγερινο μας πηραν και την πούλια
σοφη, μα μετρια αριστερα, μαζι κι η παλαβη
σαραντα χρονια φουρναρης να καιει το ψωμι!!!
Εργατολογους, Αθλητες ακομη και Παντζα-ρια
του Ακη πρασινοφρουρους και αλλα παλλικαρια
που την δουλεια την μαθανε μονον εις τα βιβλια
μεταναστες θα δηλωσουμε μην βρουμε …σωτηρια.
κι οΤιγρης παιρνει τον ΟΠΑΠ καπνιζοντας τα πουρα
μου μαυρισε η ψυχη απ’ την ‘αριστερη’ βαβουρα.
τα ιδια πουρα καπνιζουνε αριστερα στελεχη,
προβλημα ουδεν, φιλολογουν και περα βρεχει
πλουσια αφεντικα , με τις μεγαλες τσεπες
λαθραια του ενος ευρω οι δεξιοι εργατες.
………………………………………………………………….
Τους Οικολογους Πρασινους αυτοι τριαντα χρονια
εκατσανε στον σβερκο μας οι ιντριγκες αιωνια
οι πονηροι αργοσχολοι χλωριδας και πανιδας
ενα μπουλουκι ανενταχτους της θλιβερης πατριδας
τι ποιητες, ηθοποιιοι, πρασινοι, περιβαλλοντιστες
απο την ΕΛΜΕ και αλλοι Αθηναιοι βιοκαλλιεργητες
του χωρου γενικα, μα στα χωρια γελαγαν
ξερετε εις τα ρεματα τα ψοφιμια πεταγαν
απο τα βουστασια ξεκινα ουρωδες ρυακι
εκβαλλει στον θερμαικο, ακομα και στην Θρακη
και μπαζα ολουθε εις την natura
σ΄επαρχιωτες οι Πρασινοι διεισδυση κατουρα
να φυγουμε απ’ οδω μην παρει αγιαστουρα
ο Παπαλαμπρος ο κατσιγαρος απο τα λιοτριβια
φιλευουν τους επιθεωρητες, μια απ’ τα ιδια
εμαζευτηκανε περισυ μα δεν διαφημιστηκαν
κι ετσι στο παραπεντε εις την Βουλη δεν μπηκαν
σκασιλα στους εκπροσωπους μυδια εις τας Βρυξελλας
το Οσλο και πιο αρκτικα να δουν το βορειο σελλας
Αφωτιστος Φιλελλην
Αφωτιστε Φιλλεληνα οι δηκτικοι σου στιχοι
μου μοιαζουν με δαγκωματιες π'αφηνουν σκύλοι- ηχοι
Ηχητικά σημαινονται με Κυνοκεφελή
- ασε που ξαφνου θυμησες και μια παλιαν ουλή
( κεινο το τραυμα το παλιο πουχω στην Ωμοπλατη
που ραντισαν οι ''φιλοι μου'' με Ξυδι κια μ'αλάτι
Ετσι λοιπόν ,Αφωτιστε, εν μέσω των Δηγματων
Βγαινει απ'τη μυτη ψυχή ,σωματων αοράτων
Τιποτε δεν καταλαβες καιουτε εγω εσενα
και σβηνουν τα κερακια μας και πανε , ενα ενα
Γερασαμε Φιλλέληνα: τα χρόνια μας Καμπούρα
- Και μια φωνουλα μεσα μας Μας λέει : Αει Κατούρα
Ετσι κιεγω σηκωνομαι και πάω να κατουρήσω
και της Ζωής Το Αινιγμα - αφωτιστε -Να λύσω
Γερναμε Νοσφη, οι... θνητοι του κοσμου ετουτου
για να γλυτωσουμε θαρρω απο τη σπαθια του φιλου Βρουτου
Παμε να φυγουμε μακρια, εις τα νησια Βανουάτου
ηρεμα περιμενοντας την ωρα του θανατου
παλαιότερα γνωστες ως οι Νέες Εβρίδες
σαν τον χρηματιστη Γκωγκεν οι νεες Ατλαντιδες
κι υστερα θα σαλπαρουμε στις Νήσους Μαρκησίες
ζωγραφοι εμεις του ερωτα με τις Ταϊτινο-Γαλλιδες
δισεγγονες του Paul Gauguin εις τις Πολυνησιες.
Μην χανουμε τα χρονια μας εις το ιντερνετ-ι
μυριαδες οι μικροι exper του web -κουρμπετι
Εβγαλα φυλλαδιο ναυτικο μπαρκαρω Αυστραλια
να βγαλω μερικα λεφτα να κανω οικονομια
και ευθυς αμεσως ναυτης σε ψαραδικο
να την γλυτωσω απ' αυτη την χωρα-τρελλαδικο
ετσι λοιπον θα αφιχθω εις τις Νέες Εβρίδες
φιλοξενα θα μ' υποδεχθουν, ως νεες μου πατριδες
Ελα και συ - να μην αργεις- με το αεροπλανο
τα ' χω σκεφτει ολα αυτα ειν' το νεο πλανο
και ας τους να σχεδιαζουνε πλανα Α και Β
καθως πορευονται τρελλα θα φτασουν και στο Θητα!!!
"...κι ας τους “να βράζουν (τελικα) μεσα στο ζουμί τους”
μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους."
Αφώτιστος Φιλέλλην
Ετσι λοιπόν αναμεσα σε χαρτες ναυτικους
βαθια στ'αμπαρια,σκοτεινα μαζι με Ποντικούς
σε Καραβέλλες αγνωστες και σε Ωκεανούς
μας ταξιδευει νοερά ο νοσηρός μας Νους
--
ενώ
ο χρόνος ροκανιζει το κορμί
και μια εσωτερη Φωνή κραυγαζει ΟΧΙ- Μη
- μη χανεσαι Φιλελληνα σε ονειροπόλήσεις
Ετουτη ειν 'η Πατριδα σου: Μεινε να πολεμήσεις
Γυρω πλακώνει η σκοτεινια , πλακώνει κι'η Φοβερα
κι 'απεμεινε των χρόνων μας η φΛΟΓΕΡΉ
ΦΛΟΓΕΡΑ
------------------
ΑΝ απορεις τι ειν αυτό για ρωτηξε τον Ούλη
- ( παω και γω στο Δειπνο μου : Ντοματα με Μαρούλι)
"- μη χανεσαι Φιλελληνα σε ονειροπόλήσεις
Ετουτη ειν 'η Πατριδα σου: Μεινε να πολεμήσεις "
Δεν ειναι η πατριδα μου φιλελλην εχω γινει
κερκοπορτα η τεμπελια, η μιζα σκοτοδινη
του Τιγρη η μανα αγραμματη της γραφουνε δελτια
αφου εγινε κι αυτο, φτανει η αλητεια
θα μεινω να δω -transit- που παει η ιστορια
ο εξυπνακιας ελληνας, φταιει η μαμα του
που τον εκαμαρωνε ρεντικολο του πατου
γι αυτο και μας κυβερνα ο αφρος του αποπατου
".....Σαν Σέρβοι επί Milošević να βγάλουν διαβατήρια
οι νέοι των 700 ευρώ , αξιοπρέπειας εισιτήρια
τόσους …έξυπνους δεν τους σηκώνει ο τόπος
οδόφραγμα οι “έξυπνοι”, για πάντα κλειστός ο δρόμος
Κι εμείς μετά την σύνταξη στην πόλη του Καβάφη
θα κοιτάμε προς βορρά : την Κρήτη, τη Ανάφη
κι ας τους “να βράζουν(τελικα) μες το ζουμί τους”
μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους."
Αφωτιστος Φιλελλην
24.03.2010
Σ'αυτόν τον μιζερο Πολτο καταμεσής της Κρισης
Την Ανημπόρια δεν μπορεις , εξω να την αφησεις
σε πιανει ενα Μουδιασμα και μια Απελπισια
- ασε που μαζευτηκανε κο οι πρακτορες της Σία\
- σε πιανει Φθννος και Οργή ,, Θυμος και ΜΑΥΡΟ μίσος
μια Πιο πολύ Φιλελλεληνα μας παιανει ενα ΙΣΩΣ
- μας δενει η αναμονή , μας πνιγει η αγωνία
μας ερχεται να φυγουμε για την Παταγωνια
μα ομως στασου μια στιγμή και πε μου Που να Πάμε ;
-εμεναα ετσι μουρχεται να ενταχτω στο ΠΑΜΕ
- ισως να μπώ στο ΚΟΥ κΟΥ ε , ΙΣΩς ΝΑ ΓΙΝΩ κΝΙΤΗς
παρα να επιδειρομαι σα ναμουνα αλήτης..
θελοντας καπου να χωθω και καπου να κουρνιασω
και σε μια κοκκινη αγκαλια στο Γερμα , να πλαγιασω
Αλιμονο, δεν εχω πια, Κοκκινες αγοαστουρες
και δε με ματα πειθουνε ..σταλινικες μαστουρες .
Κανενα Μουδιασμα ουτε και Απελπισια
σ' αυτα τα συναισθηματα εχω ...ανοσια
αντι για Φθονο και Οργή , Θυμο και ΜΑΥΡΟ μίσος
τα 'χα προβλεψει προ καιρου γι' αυτο δεν εχω ΙΣΩΣ
Σε δενει η αναμονή , σε πνιγει η αγωνία
...Παταγωνια, πε μου Που να Πάμε ;
-εσενα ετσι σουρχεται να ενταχτεις στο ΠΑΜΕ
- ισως να μπεις στο ΚΟΥ κΟΥ ε , ΙΣΩς ΝΑ ΓΙΝεις κΝΙΤΗς
παρα να επιδειρεσαι σα νασουνα αλήτης..
Καλλυτερα διεθνιστης και να με λεν αλήτη
πλανητας εις την ζωην, οι ιδεες δεν εχουν σπιτι
Στον Ρηγα δεν ενεγραφτηκα, πολυ αστοι το ειδα
ολο παρτυ κανανε κι ενας φοιτητης στην εφημεριδα
απο την Τριπολη θαρρω δουλεια , σπουδες, στο Θουριο
ως Ιφιγενεια θυσιαζεσαι για ΕΑΔΕ και ανεμο ουριο
ωρε Νικολσ του λεγα "τα' παιξες για στασου
οι Αθηναιοι δεν ερχονται για να σε ξεκουρασουν ;"
Αλλα ολο πηγαινα με φιλες του Δ.Αγωνα
Αλκυονιδα , Στουντιο, κουλτουρα τον χειμωνα
Στην ΚΝΕ, καταζητουμενος σχεδον wanted, οι απατες
που να με γραψουν οι δειλοι, φωναζαν τους εργατες
για τσαμπουκα να μου ζητουν ταυτοτητα του ΕΜΠ
-εισαι εξωπολυτεχνιακος, φωναζω, στο δικο μου μαγαζι
ενας Κνιτης συναδελφος λεει στο ΚΝΑΤΟ αυστηρα
ρε συ ειν' αληθεια φοιτητης, λιγο πιο χαλαρα
Ασε που οι Κνιτισσες ταγαρια, μαξι φουστες και μποτακια
αξυριστες οι πιο πολλες, ειχανε ...και μουστακια
και παντρευοντουσαν μικρες να κανουνε παιδακια
ηταν γραμμη οι Κνιτες με μουσια και μουστακια
συντροφισσες να βατευουν για νορμα Β κατανομης
(δεκαεφτα (%) νομιζω το συνθημα εισοδου της Βουλης)
να παρουν τα φτωχικα ανακτορα της ευλογημενης γης
ο κνιτης συνδικαλιστης βαλκανιος μετα-γιαπης
αν τους εβλεπε τους ξεφτιλες ενας τιμιος εργατης
διαχειριση του κοπαδιου,του χρονου, των χρηματων
ευκολως δε συναγεται η ...αθλία καταληξις πραγματων.
(συνεχιζεται)
Αφώτιστος Φιλέλλην
θα επιστρεψουμε ακομα πιο ανημποροι
σ'αυτην την ατερμονη επαναληψη ανημπόριας
χωρις χερια πια
η και χωρις πόdια
σαν τα σκουλήκια
κατω απο το χωμα
-------------------------
αυτη η επαναληψη μας εχει τσακισει τα φτερα
Δημοσίευση σχολίου