Ξύπνησα με μια διάθεση μελαγχολική .....

Ξύπνησα με μια διάθεση μελαγχολική , μια αισθηση ματαίωσης , την αίσθηση οτι ως ατομα και κοινωνιες καναμε μία τρύπα στο νερό , οτι δεν τελειώνει ολο αυτό , οτι ο Κοσμος ειναι βαθιά άρρωστος , οτι δεν υπάρχει Τελος.Ξαναδιαβάζω την Πανούκλα του Καμύ ειμαι στο σημείο που εχουν τελειωσει να πεθαινουν τα ποντικια κι αρχίζουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι . Ο Καμύ ειχε γραψει την Πανούκλα ως μεταφορά του Πολεμου ενώ αυτο που ζουμε τωρα το παρομοιάζουμε με Πολεμο. Ομως δεν ειναι πολεμος : Στον Πολεμο ο εχθρος ειναι συγκεκριμμενος εχει σωμα ειναι Αλλος : σε ετουτο ειμαι κατι αορατο, απροσδιοριστο , αερινο.Στον Πολεμο υπάρχει εχθρος.Εδω ο καθενας μας γινεται εχθρος. Η ανθρωπότητα αποδειχθηκε πολύ ευάλωτη .Αλλά και κενή , διάτρητη. Και να που τωρα την κατατρώει το σαράκι... Ναι , ειναι κατι πρωινά που ξυπνάς με μια αίσθηση ανημποριας οπως στη Μεταμόρφωση του Καφκα .Νιώθεις Μαμμουνι , . Δεν υφισταται τιποτε το ευγενικό , το μεταφυσικο , , το υπεροχο στην συνειδητοποιηση της τρωτοτητας της ανθρωπινης φυσης .Η εποχή μας ξεμεινε απο είδωλα και απο Αλλους Δεν υπάρχει Αλλος , εμεις ειμαστε ο αλλος καθως κουρνιαζουμε σα τυφλοποντικες στην υπογεια στοά μας.. Ο Θάνατος στην εποχή μας έχασε την αυρα του. Δεν ειναι πια ιερός , δεν τιμαται με πένθος ' γινεται ρηχος, κοινοτοπος , ενα νουμερο , δεδομένο , data . Αυυτές οι ψυχρες στατιστικές , σημερα τοσα κρουσματα τοσοι διασωληνομενοι τοσοι νεκροί: η Ζωή ως στατιστική.Να σε ακουμπήσω , αγκαλιασω φιλήσω.; αμεσως σκεφτομαι τις πιθανοτητες θανατου. .Αγάπα το Πλησιον σου αλλα μεινε μακρυα ...Πότε αλλοτε το πλησιον μας ειχε γινει τοσο πολύ πηγή φοβου; Η Πανδημια δεν προκειται να μας κανει καλυτερους , οπως προηγουμένως και η κριση.Απλως μας κανει πιο διαφανους .. Γινομαστε σαν τον νερό και μπορουμε πια να διακρίνουμε το μέσα του Αλλου.Δηλαδή τον φοβο του . Η μάλλον - μιας και ο Φοβος αφορα μια συγκεκριμμενη απειλή - την Αγωνια του το διαχυτο Αγχος του : " τι θα κανω , μα τι θα κάνω"... Το τωρινο Αγχος μας ξαναφερνει στη κατασταση Μωρου στην πρωταρχικη ανημπορια: τη μνημη της Ανημπόριας. Ειμαστε ευθραυστα όντα που σπαταλησαν αλογιστα το Δωρο της Ζωής και τωρα - εντρομα - βυθιζονται στη κινουμενη αμμο της Αγωνιας .Και η γραφή γινεται παλι το μοναδικο μας Ξόρκι...Πετρος Θεοδ.