κουρνιαζουμε κουρνιαζουμε στο τρυφερο κουκουλι στο πιο λειο μας μεταξι ,στο αυγο μας

Έτσι σιγά σιγά σιγά ,ανεπαισθήτως
 ξεχνάμε  τις επώδυνες μνήμες, τις προσδοκίες , τις όμορφες μέρες  και την αγάπη
Λησμονούμε ,
 κι αφήνουμε τα χέρια μας να πέσουν
 ..................

Ύστερα
 Βγάζουμε τα ρούχα
 τα αισθήματα
 τα προσωπεία μας, τους ρόλους και τις σχέσεις
 και
μένουμε μόνοι με τον  εαυτό μας

και


Ύστερα

 ξεχνάμε και τις λέξεις
και

κουρνιαζουμε


κουρνιαζουμε
 στο τρυφερό κουκούλι, στο  πιο λείο  μας μετάξι ,στο αυγό μας
κι ονειρευόμαστε
και γίνεται η ζωή μας  ο ιστός ονείρου .