ΓΚΙΟΥΛΕΚΙΑΔΑ :Απoσπάσματα από άρθρο-δημοσιογραφική έρευνα του Όμηρου Ταχμαζίδη που κυκλοφορεί στο περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ, τχ. 18ο. (όλα τα σχόλια είναι του Ο.Ταχμαζίδη)

ΠΗΓΗ

http://enekenperiodiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_11.html

(Την επεξεργασια-διαφορετικό χρωμο για τα αποσπασματα του Γκιουλεκα κλπ , εκανε η καλή μου φιλη Ν.  και την ευχαριστω πολύ )

Απoσπάσματα από άρθρο-δημοσιογραφική έρευνα του Όμηρου Ταχμαζίδη που κυκλοφορεί στο περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ, τχ. 18ο. (όλα τα σχόλια είναι του Ο.Ταχμαζίδη)

''Η λέξη κόγχη χρησιμοποιείται συχνά (από το Γκιουλέκα) για να καταδειχθεί η δυσαναλογία ανάμεσα στη στενότητα του ιστορικού γεωγραφικού χώρου και το υποτιθέμενο διαχρονικό μεγαλείο των κατοίκων της: «…όσο υπάρχουν Έλληνες σε τούτη τη μικρή κόγχη της Μεσογείου…»Ελληνικός Βορράς, 22/4/1995, σελ. 4. Είναι η πρώτη φορά —Μεγάλο Σάββατο 22 Απριλίου 1995— που αναγράφεται το όνομα του Κωνσταντίνου Γκιουλέκα ως υπεύθυνου της στήλης «Απόψεις-Σχόλια» στην εθνικιστική εφημερίδα. Τη θέση αυτή θα τη διατηρήσει έως και ένα μήνα πριν την έναρξη του προεκλογικού αγώνα το 2000

 «...δεν σημαίνει ότι έπαψαν να κατοικούν σε τούτη την βραχώδη κόγχη της Βαλκανικής Έλληνες, όπως και εκείνοι οι παλαιοί…»Ελληνικός Βορράς, 2/11/1998, σελ. 5.

 «Όλοι εμείς, που αντρωθήκαμε σε τούτη τη μικρή κόγχη της Μεσογείου με την περηφάνια, με το καμάρι των Σαλαμινομάχων, των Μαραθωνομάχων, των υπερασπιστών των Θερμοπυλών», Ελληνικός Βορράς, 4/2/1996, σελ. 4-5. Πρόκειται για μια «ανοικτή επιστολή» που έστειλε μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας ο «ακραιφνής Έλλην» Κ. Γκιουλέκας στον Κ. Σημίτη μετά τα γεγονότα στα Ίμια

Στην ίδια επιστολή προς τον πρωθυπουργό Κ.  Σημίτη (για τα Ιμια) ο Κ. Γκιουλέκας ενημερώνει τον πρωθυπουργό ότι έκανε «κάποιο λάθος για τους νεότερους» Έλληνες και συμπληρώνει: «Και δεν λάβατε υπόψη σας ότι αυτοί είναι φτιαγμένοι από την ίδια εκείνη στόφα, που γεννά τη φυλή χιλιάδες χρόνια». Ελληνικός Βορράς, 4/2/1996, σελ. 4-5.

«...όσο ζει αυτή η φυλή, που κατοικεί στη θρυλική τούτη κόγχη της Μεσογείου…»Ελληνικός Βορράς, 28/10/1995, σελ. 5

«ότι σε τούτη την κακοτράχαλη κόγχη της Μεσογείου καίει άσβεστη του Προμηθέα η δάδα και αναπαράγεται, επί 4.000 χρόνια, η ίδια φυλή, το ίδιο Γένος»Ελληνικός Βορράς, 3/1/1999, σελ. 5.

 «...σε τούτη τη μικρή αυτή κόγχη της Μεσογείου...» Ελληνικός Βορράς, 5/11/1995, σελ. 4 αναμετριόμαστε με τις «...χιλιετηρίδες της ζωής του ελληνικού Έθνους…» Ελληνικός Βορράς, 14/7/1996, σελ. 4. Η σύγχυση ανάμεσα στη «χιλιετία» και στη «χιλιετηρίδα» είναι πολύ συνηθισμένη. Και ο Κ. Γκιουλέκας αρκετές φορές υποπίπτει σε αυτό το λάθος.

«Πέρασαν αρκετές χιλιάδες χρόνια από τότε που οι πρώτοι Έλληνες πάτησαν τούτον εδώ το βράχο που λέγεται Ελλάδα και η φυλή μας έκανε πάντα τις ίδιες επιλογές. Είναι πολύ αργά για να αλλάξει σήμερα πορεία». Ο τίτλος του άρθρου από το οποίο προέρχεται το απόσπασμα είναι «Όχι άλλα χαστούκια»! Ελληνικός Βορράς, 19/10/1997, σελ. 5

Διαπιστώνει και αυτός (ο Γκιουλέκας) —όπως και άλλοι «κινδυνολόγοι»— τη «γνωστή πενία λεξιλογίου, που μαστίζει τους νεοέλληνες»Η γραφή της λέξης «νεοέλληνες» με πεζό «νι» δεν είναι τυχαία. Καταγράφει τις διαρκείς μεταπτώσεις του εθνικιστή από συναισθήματα θαυμασμού και περηφάνιας για την καταγωγή του σε συναισθήματα μισαυτίας. Ο Κωνσταντίνος Γκιουλέκας, έμπλεος από ένα αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στους άλλους Ευρωπαίους, μισεί τους  «νεοέλληνες». Ένδειξη αυτής της μισαυτίας (μισεί εαυτόν) είναι η εσκεμμένη γραφή της λέξεως «νεοέλληνες» πάντοτε με μικρό «νι» και μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις με κεφαλαίο «νι». Βλ. Ελληνικός Βορράς, 2/7/1995, σελ. 5.

Φαίνεται δε, πως ενοχλείται σφόδρα από το γεγονός, ότι «έχουμε καταντήσει να χρησιμοποιούμε και να συνεννοούμαστε μόνο με 500-600 λέξεις στην καθημερινή ζωή μας» και εξανίσταται γιατί ενώ οι ξένοι μαθαίνουν ελληνικά, εμείς «ξεχνάμε τη γλώσσα μας και το χειρότερο, τη νοθεύουμε με σολικισμούς και δανεισμούς ξένων λέξεων»Ελληνικός Βορράς, 22/12/1996, σελ. 4. Εδώ έχουμε πάλι στοιχεία μισαυτίας, τα οποία συνοδεύονται και από τα γνωστά στερεότυπα, για τους ξένους οι οποίοι μαθαίνουν τη γλώσσα μας. Η αλήθεια είναι ότι οι ξένοι δε μαθαίνουν τη γλώσσα μας, αλλά πως κάποιοι ξένοι μαθαίνουν αρχαία ελληνικά. Μάλιστα, η εκμάθησή τους έχει περιοριστεί στα πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου. Όπως, είναι επίσης αλήθεια ότι η μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ευδοκιμεί στις χώρες αυτές ενώ είναι πολύ περιορισμένη στη χώρα μας. Τούτο, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με τη συμπλεγματική μεμψιμοιρία και τον μικροαστικό τρόπο που προσεγγίζει το ζήτημα ο επαρχιώτης εθνικιστής δημοσιογράφος. Ο Κ. Γκιουλέκας δίνει και «χαριτωμένα» παραδείγματα αυτής της «κατάντιας» της ελληνικής γλώσσας: «Βλέπετε, “κουλάρουμε” ως Έθνος, γιατί δεν τη “βρίσκουμε” μ’ όσα συμβαίνουν “τα παίρνουμε στο κρανίο”. Οκέι; “Κι άμα λάχει” τραβάμε και καμιά “ουισκιά” να πάνε κάτω από τα φαρμάκια. Αφού τα πάντα είναι θέμα “τάιμινγκ”»!!!

Εκτός από μερικούς «άξιους νεοέλληνες» στους οποίους προφανώς συμπεριλαμβάνει ο Κ. Γκιουλέκας και τον εαυτό του, οι υπόλοιποι δεν ανταποκρίνονται στα υψηλά κριτήρια αξιοσύνης του δημοσιογράφου, ο οποίος αναγκάζεται να ζητήσει βοήθεια από το παρελθόν και καλεί διάφορα πρόσωπα της ιστορίας να έλθουν ως αρωγοί στη σύγχρονη Ελλάδα: «Που ’σαι, ωρέ Θοδωρή Κολοκοτρώνη! Που ’σαι, ωρέ Διάκο, ωρέ Καραϊσκο, ωρέ Παπαφλέσσα, ωρέ Κασομούλη! Που ’σαι ωρέ λεβέντη ανώνυμε αγωνιστή του 21! Σηκωθείτε κι ελάτε να μας βοηθήσετε τώρα, στη μιζέρια μας. Έλα Δεσποτά μας κι άναψε ένα ακόμη μπουρλότο σε μια νέα Αγία Λαύρα. Σήκωσε ψηλά το λάβαρο κι όρκισε τους πιστούς, τους αγνούς που απέμειναν σκορπισμένοι στο ατελείωτο έρμα της σύγχρονης Ελλάδος. Ελάτε κοντά μας, τώρα, που οι οχτροί είναι πιο ύπουλοι και γι’ αυτό πιο επικίνδυνοι. Ελάτε τώρα, που κινδυνεύουμε πιότερα από ποτέ, να χάσουμε στην ειρήνη όσα αποκτήσατε στον πόλεμο. Ελάτε να μας φέρετε τις χαμένες αξίες της φυλής, που καθαγιάσατε με τη θυσία σας. Τώρα χρειαζόμαστε πάλι μια παλιγγενεσία, μια πατριωτική αφύπνιση από τον λήθαργο τον βαθύ που ύπνωσε τους νεοέλληνες», Ελληνικός Βορράς, 29/3/1998, σελ. 5. Από γλωσσικής σκοπιάς —εκείνο το «ωρέ» θυμίζει το περίφημο «ωρέ Γιώργη Παπαδόπουλε»— πέρα από την καταγραμμένη μισαυτία απέναντι στους Έλληνες της εποχής μας, ενδιαφέρον παρουσιάζει το ύφος που αποτελεί ένα μείγμα διαφόρων ιδιολέκτων της νέας ελληνικής. Το ψευδοδημώδες «ωρέ» που προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα σε δύο κόσμους που ελάχιστα κοινά έχουν πλέον, η «μιζέρια» ως έννοια στιγματισμού κάθε κριτικής απέναντι στην μονομέρεια του life style και κύριο «επιχείρημα» των νεοαναδυθέντων στρωμάτων του ηδονιστικού και μεταϋλιστικού καταναλωτισμού στη δεκαετία του ’90, η έννοια της φυλής με τη ρατσιστική και φασιστική προέλευση, οι «οχτροί» και το «πιότερα» μιας νεοδημώδους ιδιολέκτου και, τέλος, η «πατριωτική αφύπνιση» —η έννοια του πατριωτισμού ως φενάκη ακόμη και του πιο ακραίου εθνικισμού— προδίδουν πέρα από την έλλειψη σταθερού υφολογικού πλαισίου και μια πλήρη ιδεολογικοπολιτική σύγχυση ενός υποκειμένου που αρνείται να προσαρμοσθεί στην εποχή του και αντιδρά.

Αναφορικά με το δημογραφικό πρόβλημα και τη μετανάστευση προς τη χώρα μας, εκφράζει τον φόβο μήπως κάποια στιγμή «βρεθούμε μπροστά σε μια πλημμυρίδα ανθρώπων που θα εμφανίζονται σαν Έλληνες, θα είναι όργανα των κύκλων που αναφέραμε και θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν τον πληθυσμιακό χάρτη της Ελλάδος». Ελληνικός Βορράς, 15/2/1998, σελ. 5.

Διάφορες κακοσυνταγμένες φράσεις προκαλούν σάστισμα στον αναγνώστη: «Με την ευστοχία που τον διακρίνει στον λόγο του και τη σοφία που διάχυτα διαπνέει ο αρχιεπίσκοπος προέβη και ένα χαρισματικό συμβολισμό χαρίζοντας στον δήμαρχο και το νομάρχη Θεσσαλονίκης έναν ασημένιο δικέφαλο αετό τονίζοντας την σημασία του αετού ως σύμβολο της πίστεώς μας και του γένους μας». Ελληνικός Βορράς, 20/12/1998, σελ. 5.

Πολλές φορές οι αιτίες που η γλώσσα περιπλέκεται και γίνεται ασαφής οφείλονται στην προσπάθεια συγκάλυψης ιστορικών συμφραζομένων που προδίδουν ιδεολογικές εκλεκτικές συγγένειες, όπως συμβαίνει με το καθεστώς της δικτατορίας: «... μια δικτατορία, αυτή της 21ης Απριλίου του 1967. Στα επτά χρόνια της διάρκειάς της οι Έλληνες και πάλι διχάστηκαν και αυτός ο διχασμός δημιούργησε νέες εύθραυστες ισορροπίες και οδήγησε στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού μαζί με μια εθνική τραγωδία: την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο», Ελληνικός Βορράς, 3/1/1999, σελ.5

Ενδεικτικό για τη σχέση της γλώσσας με τη σκέψη του δημοσιογράφου και δικηγόρου Κώστα Γκιουλέκα είναι ένα άρθρο του που ασχολείται με το ζήτημα της δημοκρατίας με τον τίτλο «Εξουσία και συμφέροντα στην Ελλάδα» από όπου παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα και αφήνουμε την κατανόησή του στη διακριτική ευχέρεια του κάθε υπομονετικού αναγνώστη: «Στην αρχαία Ελλάδα, η Δημοκρατία αποτελούσε το θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο στηριζόταν όλη η δομή της κοινωνίας και η λειτουργία της. Πρώτο το αρχαίο ελληνικό πνεύμα ανέδειξε αυτή τη μορφή διακυβέρνησης ως την πιο δίκαιη και ανταποκρινόμενη στο αίσθημα δικαίου και ισότητας. Χωρίς τα παραπάνω να σημαίνουν ότι η Δημοκρατία των αρχαίων ημών προγόνων πληρούσε όλους τους όρους που αυτή απαιτεί τουλάχιστον όμως, ήταν για την κοινωνική περίοδο στην οποία αναφερόμαστε κοινώς αποδεκτή και «ξεκάθαρη» υπό την έννοια ότι τα χαρακτηριστικά της ήταν εμφανή και ευδιάκριτα σε όλους είτε συμφωνούσαν είτε διαφωνούσαν. Με άλλα λόγια τα νήματα που κινούσαν τους θεσμούς ήταν ορατά. Η ιστορική διαδρομή από την μακρινή αρχαιότητα έως σήμερα έχει να επιδείξει πολλές παλινδρομήσεις στην μορφή άσκησης της εξουσίας, της οποίας τα χαρακτηριστικά, όμως, εξακολουθούν να μένουν ευδιάκριτα. Την εξουσία ασκεί είτε ο λαός, είτε ο δικτάτορας, είτε μια προεπιλεγμένη ομάδα ατόμων με ειδικά προνόμια. Ανάλογα με το κυρίαρχο όργανο που ασκεί την εξουσία καθορίζεται και η μορφή του πολιτεύματος και προσδιορίζονται τα όρια και οι δομές αυτού. Στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, όπου το χρηματιστήριο έχει αναχθεί σε υπέρτατη αξία, όπου η έννοια της δικαιοσύνης βάλλεται πανταχόθεν και τα νήματα που συνυφαίνουν αλλά και κινούν τον κοινωνικό μας ιστό είναι καλά καμουφλαρισμένα κάτω από εύηχους και μοντέρνους οικονομικούς ορισμούς που ξεγελάνε το αυτί χωρίς να το ενοχλούνε, η δημοκρατία που ενέπνευσε τους αρχαίους Έλληνες μοιάζει με θολό τοπίο. Ένα θολό τοπίο που μπορεί να αποπροσανατολίσει και τον πιο καλόπιστο παρατηρητή». Ελληνικός Βορράς, 7/11/1999, σελ. 5. Επαναλάβετε την προσπάθεια άλλη μια φορά και Καλή Τύχη! Τρίτη φορά μην το επιχειρήσετε, δεν βγάζει πουθενά! 


 

Απoσπάσματα από άρθρο-δημοσιογραφική έρευνα του Όμηρου Ταχμαζίδη που κυκλοφορεί στο περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ, τχ. 18ο.