Αναγνώστες

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Για την μνησικακια και τη δικαιοσυνη (ως εμμονή στην εκδικηση) παλιο σχόλιο


  • Τωρα το ενδιαφερον ειναι οτι συνδεετε την μνησικακία με την δικαιοσυνη.
  •  Αυτό ακριβώς διεκρινε και ο Μ Σελερ στο εργο του Ο μνησικακος Ανθρωπος” .
  • Δηλαδή το οτι ο μνησικακος ξυπνά και κοιμάται και ονειρευται τη Δικαιοσύνη – εννοωντας βεβαια τη δική του αποκλειστικά δικαιοσυνη – δηλαδή την εκδίκηση (πραγματική η φανταστική) . αυτή η εμμονη με την δικαιοσυνη -εκδικηση τον εμποδίζει απο το να χαρεί το παρόν!
  • Τον πληγώνει και τον αναγκαζει να ξυνει διαρκως τις πληγες του.
  • Ειναι σαν να πεφτεις σε μια δινη και να βουλιαζεις ολο και περισσοτερο,σαν να αγκομαχας πνιγμενος μεσα στο δικο σου τραυμα.
  • Με αυτή την εννοια η δικαιοσυνη -εκδικηση κατατρωει καθε αλλη ζωντανή ικμαδα , καθε δημιουργικότα και μετατρεπει τον ανθρωπο σε μνησικακο ανθρωπο .
  •  Καθε του λέξη αντανακλα το βαθος της οποιας πληγής του καθε του πραξη αναπαργει και πολλαπλασιαζει το οποιο τραυμα του…

4 σχόλια:

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Δεν ξέρω αν έχεις δίκιο... Eίναι κακό να ονειρεύεσαι τη δικαιοσύνη?
Εξαρτάται από το αν πιστεύεις στη μετά θάνατον ζωή... αν ναι, θεωρείς ότι θα υπάρξει δικαιοσύνη τότε. Αν όχι, περιμένεις να πάρεις την εκδίκησή σου τώρα.
Δε θα πω ότι είναι άσχημο συναίσθημα εκείνο της εκδίκησης.

Νοσφεράτος είπε...

σουζανα αλλο πραγμα η εκδικηση αλλο η κατα φαντασιαν εκδηκιση
ο μνησικακος Δεν ειναι εκδικητικός..
το αντιθετο
ειναι αυτός που ονειρευεται μια κατα φαντασιαν εκδικηση
ο εκδικητικός Δεν ειναι μνησικακος
και φυσικά δεν ειναι ασχημο συναισθημα η εκδικηση..

Νοσφεράτος είπε...

Η μνησικακία δεν είναι απλά συναίσθημα αλλά μάλλον ένα συνοθύλευμα συναισθημάτων. Συναίσθημα είναι η φυσιολογική ανταπόκριση σε κάποιο ερέθισμα Το αίσθημα της μνησικακίας είναι μια περίπλοκη συναισθηματική κατάσταση , συνδυασμός συναισθηματικών και φανταστικών στοιχείων,

Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της μνησικακίας και οι ποιες οι συνθήκες που την εκκολάπτουν ;
Κατά τον Νίτσε η μνησικακία είναι χαρακτηριστικό των όντων «που τους απαγορεύεται η πραγματική αντίδραση»(…..) και αυτοαποζημιωνονται με μια εκδίκηση κατά φαντασίαν

Όμως την μνησικακία ως έννοια με κοινωνιολογικό ενδιαφέρον ανέπτυξε πιο ξεκάθαρα ο Μαξ Σελερ που θεωρεί ότι «Η φιλέκδικη διάθεση ρέπει προς την μνησικακία καθόσον το αντικείμενο της είναι μια διαρκής, παρατεταμένη κατάσταση πραγμάτων την οποία συναισθάνεται σαν «μόνιμη» βρισιά» που διαφεύγει από τη βούληση του υβριζόμενου,… αυτή η προσβολή εμφανίζεται ως κάτι το μοιραίο ».

Ένα κύριο χαρακτηριστικό της μνησικακίας είναι η σχέση με τη μνήμη. Η μνησικακία μηρυκάζει, αναθυμάται και ανασυνθέτει άλλα πικρά συναισθήματα: την κακεντρέχεια, τον φθόνο,το μίσος

Πάλι ο Μαξ Σελλερ γράφει «ο κακεντρεχής εκδικείται(….) ο μισητής βλάπτει τον εχθρό του(….) ο φθονερός πασχίζει να αποκτήσει το αντικείμενο του φθόνου του ..΄όλοι αυτοί αγνοούν την μνησικακία. Για να υπάρξει αυτή , θα πρέπει τα παραπάνω συναισθήματα να (…)συνοδεύονται από την αδυναμία μετατροπής τους σε πράξεις , ώστε να« ξινίσουν »

Ας δούμε όμως ορισμένες προϋποθέσεις που είναι υπαρκτές στις νεωτερικές κοινωνίες για την καλλιέργεια της μνησικακίας όπως την αντιλαμβάνεται ο Μαξ Σέλερ: Η πρώτη είναι μια γενικευμένη προσδοκία ισότητας. Η Μνησικακία εμφανίζεται «σε κοινωνίες σαν τη δική μας όπου μια κοινωνική ισότητα επισήμως αναγνωρισμένη, συνυπάρχει με υπέρογκες διαφορές, κ.λ.π Κοινωνία όπου ο καθένας έχει το «δικαίωμα» να κρίνει τον εαυτό του ισάξιο με έναν άλλο, αλλά εμπράκτως αδυνατεί»

Η δεύτερη ικανή συνθήκη συναφής με την προηγούμενη είναι ότι πρέπει να υπάρχει σύγκριση. Αν δεν συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους δεν μπορείς να νιώσεις μνησικακία.

Τρίτη, τέλος συνθήκη είναι ο αμετάκλητος χαρακτήρας της αδικίας την οποία νιώθεις ότι υφίστασαι. Η εκάστοτε αδικία , από την οποία εκκινεί η φιλέκδικη διάθεση πρέπει να βιώνεται, ως κάτι που δεν αλλάζει με τίποτα.

Αυτές οι συνθήκες οδηγούν κατά τον Σελερ στον μνησίκακο άνθρωπο

Η μνησίκακη στάση οδηγεί ετσι σε μια αντιστροφή των αξιών «ο μνησίκακος άνθρωπος…., αυτοδηλητηριαζεται ηθικά. Ενώ αρχικά θαυμάζει τις αξίες και τα προνόμια τα οποία δεν διαθέτει (επειδή ακριβώς δεν μπορεί να τα αποκτήσει), τα ακυρώνει και δίνει αξία στα ακριβώς αντίθετα» Δηλαδή ο μνησίκακος άνθρωπος σκέφτεται κάπως ετσι :«Στην αρχή θαυμάζω τον πλούσιο, τον ωραίο, τον αριστοκράτη , τον μορφωμένο τον διάσημο. Επειδή όμως εξ ορισμού δεν μπορώ να γίνω σαν κι αυτούς και δεν μπορώ να τους συναγωνιστώ ανακλάται μέσα μου μια σιωπηλή εχθροπάθεια, για κάτι που μου υπεξαιρέθηκε ενώ το δικαιούμαι. Ετσι σιγά σιγά , αυτό που θαύμαζα αρχίζω να το υποτιμώ».

Νοσφεράτος είπε...

ο εκδικητικος εκδικειται και μετα ξεχναει ..και παει παρακατω ..
Βεβαια εκδικειαι αναλογα ..Αν τωειμια σφαλιαρα δινει μια ..Οχι δεκα
Ο Μνησικακος Δεν εδιεκειται η μαλλον εκδικειται κατα φαντασιαν .. ΚΑΙ ΞΥΝΕΙ τις πληγές του..
και η κατα φαντασιας εκδικηση ειναι δυασαναλογη .Αν τρωει μια δινει στην φαντασια του δεκα ..
Και την δινει στον ..εαυτο του ..
Εεις που τρωμε διαρκώς σφαλιαρες τωρααπο τα Νεοφιλελευθερα Δεξια γομαρια της Ευρωπης εκδικουμαστε κατα φαντασιαν δινοντας διαρκώς σφαλιαρες στον... εαυτο μας..

Ο χρόνος σβουριζει προς πάσα κατεύθυνση

 Έχετε  παρατηρήσει  το  ποσο    εύκολα     και  ανεξήγητα     χάνονται  -  λές  και τα κατάπιε  η θάλασσα  -   ζητήματα  που  μας  απασχόλη...