Συμπονια , και (πολιτική) Απαθεια -αδιαφορία
Συχνά –γραφει η Suzan Sontag -οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να συλλάβουν τα βάσανα των κοντινών τους προσώπων …μοιάζει φυσιολογικό να αποφεύγουν οι άνθρωποι να σκέφτονται τις δοκιμασίες των άλλων , ακόμα κι αν θα μπορούσαν ευκολότατα να ταυτισθούν μαζί τους
«Μια κάτοικος του Σεράγεβου, την οποία γνώρισα λίγο μετά που πρωτόφτασα στην πόλη, τον Απρίλιο του 1993, μου είπε«Τον Οκτώβρη του 1991 ήμουν εδώ στο ωραίο μου διαμέρισμα στο ήρεμο Σεράγεβο όταν εισέβαλλαν οι Σέρβοι στην Κροατία, και θυμάμαι πως όταν οι βράδυνες είδηση έδειχναν σκηνές από την καταστροφή του Βουκοβαρ, κάτι χιλιόμετρα κοντά μας, έλεγα μέσα μου«Τι φοβερό»κι άλλαζα κανάλι.
Πως λοιπόν να αγανακτώ τώρα αν κάποιος στη Γαλλία , ην Ιταλία ή τη Γερμανία βλέπει τους σκοτωμούς που γίνονται εδώ κάθε μέρα στις βράδυνες του ειδήσεις και λέει«Τι φοβερό »,και ψάχνει να βρει άλλο πρόγραμμα; Είναι φυσιολογικό. Είναι ανθρώπινο»Όποτε αισθάνονται οι άνθρωποι ασφαλείς΄-;αυτό ήταν το πικρό της συμπέρασμα -η η αυτοκατηγορία της- θα δείξουν αδιαφορία.
Οπωσδήποτε όμως -«μια κάτοικος του Σεράγεβου μπορεί να έχει άλλο κίνητρο για να αποφύγει τις εικόνες των τρομερών γεγονότων που στο κάτω συμβαίνουν σε κάποια άλλη περιοχή της ίδιας της χώρας της από ότι οι κάτοικοι του εξωτερικού… Η ακηδία των ξένων, απέναντι στους οποίους έδειχνε τόση επιείκεια, ήταν και αυτή συνέπεια του αισθήματος ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Η δική της απροθυμία να ασχοληθεί μ εκείνες τις προειδοποιητικές εικόνες του γειτονικού πολέμου ήταν έκφραση αδιεξόδου και φόβου….. Οι άνθρωποι γυρίζουν το κουμπί όχι μόνον επειδή η συνεχής διατροφή με εικόνες βίας τους όχι κάνει αδιάφορους αλλά και επειδή φοβούνται…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου