είχα ένα υπέροχο μπλε ποδήλατο..

είχα ένα υπέροχο μπλε ποδήλατο.... Στα μέσα της δεκαετίας του 60... Πρέπει να ήμουνα 7 χρονών , να πήγαινα πρώτη και δευτερά δημοτικού. Ήμουνα αδύνατος , σκακαλο με έλεγε ο Θείος Μίλαν ο Τσέχος , δηλαδή Ακρίδα . Ποδιά Σπιρτόξυλα , μεγάλα μάτια , δεν φορούσα γυαλιά τότε , δεν ξέρανε ότι έχω μυωπία.. Ανέβαινα στο Ποδήλατο και περιδιάβαινα τη μικρή μου κωμόπολη , την Ηράκλεια, την Τζουμαγια  .. Το ποδήλατο ήταν ο Παράδεισος μου...

Μετά με πήρανε από τον Παράδεισο ,πάει και το Ποδήλατο ,πήγαμε στις Σέρρες .Με εάν φορτηγό φορτώσαμε τα πράγματα και μένα πίσω ...

Αχ !!! Τι κρυμμένη Εδεμ μέσα μας είναι η Μνήμη

καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία

και καταργείται μέσα μου του χρόνου η Μαγεία

το παρελθόν και το Παρόν γίνονται ένα Μάγμα

και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σα Θαύμα ..

---------------------------------------

και ξαναγίνομαι μικρός με το ποδήλατο μου

κι είναι η αγάπη μου, Μικρό τρεχαλητό μου

η Μνήμη είναι η αγάπη μας, και τα Υπάρχοντα μας

τα παιδικά μας όνειρα ,τα άδεια Μυστικά μας

.....

Γλιστρώ με το ποδήλατο , κυλάει το ποτάμι

-ήμουν αδύνατος πολύ , χωρίς να βάζω δράμι-

στις καλαμιές της λίμνης μου, στους Ήχους των Βατράχων

θυμάμαι που ψαχούλευα Μυστήρια των Βράχων ..

 

Τα βράδια όλο κοίταγα την σκοτεινή σελήνη

Θυμάμαι με γοήτευε του Φεγγαριού η σαγήνη...

είναι η μνήμη σαν κερί ,που καίει και μας λιώνει

είναι η ,μέσα μας , φωνή που λέει: είμαστε Μόνοι

 

είναι η γεύση που 'χαμε των παιδικών μας χρόνων

η μυρωδιά Βρεγμένης γης, στο Βάθος των αιώνων

Είναι της απουσία μας , η Γεύση, της Αγάπης

τα Δέντρα π' αγαπήσαμε , αφή μιας αυταπάτης .

 

όσα αρχικά χαράξαμε με να μικρό μαχαίρι

εκείνη που κρατήσαμε, κάποτε , χέρι -χέρι

είναι όσα ελπίσαμε ,σαν τα κεριά που 'σβησαν

Όνειρα όμως ήτανε , και όσο Ζήσαν, Ζήσαν

 

προφέρουμε τις λέξεις μας σαν πρόσφορο σε Λίμνη

κι είναι της Λίμνης το νερό, η χρονοβόρα Μνήμη

Η Μνήμη είναι βάλσαμο μα είναι και Φαρμάκι

Πλάι στη Λίμνη Φύτρωσε ένα Μικρό Δεντράκι

τι θα απογίνεις άραγε της Μνήμης Φυσαλίδα;

Μέσ ‘της Πανδώρας το κουτί δεν έμεινε ελπίδα ..

Πέτρος .Θ.