Αναγνώστες

Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου Για τη συλλογή διηγημάτων της Αρχοντούλας Διαβάτη Σκουλαρίκι στη μύτη (εκδ. Νησίδες). Του Πέτρου Θεοδωρίδη

Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου

απο:http://www.bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/diabati-archontoula-nisides-skoulariki-sti-muti
altΓια τη συλλογή διηγημάτων της Αρχοντούλας Διαβάτη Σκουλαρίκι στη μύτη (εκδ. Νησίδες).
Του Πέτρου Θεοδωρίδη
Όλο και περισσότερο μου αρέσουν κείμενα κοφτά, κείμενα που περιγράφουν αποχρώσεις συναισθημάτων, στιγμιότυπα, τομές καταστάσεων - τομές από ξυράφι. Γιατί πώς αλλιώς να γράψεις σήμερα, στην εποχή του Facebook και του Internet, όπου η ταχύτητα γίνεται εθιστικό ναρκωτικό, εποχή αξιακού σχετικισμού, μεταιχμιακή εποχή.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με γραφή κοφτή σαν λαχανισμένη ανάσα. Λέξεις και φράσεις σχηματίζουν ένα ημιτελές ψηφιδωτό συναισθημάτων και καταστάσεων.
Η κοινωνία μας βυθίζεται όλο και περισσότερο στη λατρεία του εφήμερου και το βιβλίο της Αρχοντούλας Διαβάτη Σκουλαρίκι στη μύτη, αντιστέκεται θαρρείς σ’ αυτή τη λατρεία, ανιχνεύοντας και αναδεικνύοντας -ειρωνικά τις περισσότερες φορές- το παρελθόν μέσα από το παρόν. Το βιβλίο είναι γραμμένο με γραφή κοφτή σαν λαχανισμένη ανάσα. Λέξεις και φράσεις σχηματίζουν ένα ημιτελές ψηφιδωτό συναισθημάτων και καταστάσεων που αφορούν στον καιρό μας: η συγγραφέας αναπηδά, χορεύει, περνώντας από το παρελθόν στο παρόν. Φανταστείτε ένα πρόσωπο από το παρελθόν, ένα μικρό κορίτσι της δεκαετίας του ‘70 να κυκλοφορεί ανάμεσά σας παρατηρώντας πρόσωπα, καταστάσεις, συναντήσεις, συναισθήματα και πάθη, να τα αναμιγνύει φτιάχνοντας με τα υλικά του χρόνου μια λιτή σύνθεση. Η αφηγήτρια-συγγραφέας παρατηρεί -με μάτια έκπληκτα- ένα καλειδοσκόπιο εικόνων από το παρελθόν και το παρόν, ενώ αναδύονται μέσα από το κείμενο μυρωδιές, γεύσεις και μνήμες, η διασταύρωση των γενεών, όταν περπατώντας στο «Ανάχωμα» συναντά στο δρόμο «μαθητές βαριεστημένους να πηγαίνουν στο σχολείο τους αγουροξυπνημένοι και σκυθρωποί» ή φωτογραφίες της γυμνής ζωής μας στον «πλανήτη μελαγχολία» ή και πικρή έκπληξη στο «Σκουλαρίκι στη μύτη» και στα ολόπικρα «Γενέθλια της Μαρίας».
Ένα βιβλίο που προσεγγίζει με έναν αιφνιδιαστικό τρόπο το πρόβλημα της εποχής μας, την έλλειψη προετοιμασίας, την αγωνία απέναντι στο θάνατο. Εμείς φοβόμαστε τόσο το θάνατο και δεν τολμάμε να αναφέρουμε το όνομά του. Ο θάνατος σήμερα έχει εγκαταλείψει το σπίτι για το νοσοκομείο και ο ήρωας του αφηγήματος «Η χαμένη Επανάσταση» δεν ξέρει πώς να χειριστεί την αμηχανία του στο νοσοκομείο περιμένοντας. «Δεν ζητάει πολλά τώρα, μόνο να μην είναι αυτός ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα, αυτός που δεν θα επιδέχεται ούτε καν μια απέλπιδα χημειοθεραπεία η περίπτωσή του. Δεν ζητάει πολλά, και όλο δίνει υποσχέσεις μυστικά στον εαυτό του – αν. Αν τα αποτελέσματα ανοίξουν ένα παράθυρο, αν –αυτό μονάχα– αν θα δικαιούται κι αυτός μια προοπτική, ε, τότε θ’ αλλάξει ζωή. Θα παρατήσει το γραφείο και την άχαρη ζωή του και θα κυνηγήσει τα όνειρά του. Πώς το ξεφουρνίζει έτσι ετοιμοπαράδοτο αυτό το σχέδιο, κατ’ ευθείαν από τα άρθρα στο διαδίκτυο και τις αναρτήσεις με τα πιο πολλά λάικ στο φέισμπουκ. [….] Αν, μόνο αν ζήσει, θα γίνει άλλος άνθρωπος. Παρακαλάει, εύχεται, ονειρεύεται, σπρώχνει τον καιρό. Βγαίνει κάθε τόσο στον ελεύθερο αέρα, κάνει τσιγάρο –ένας σωρός έγιναν γύρω του τα αποτσίγαρα, μπαγιάτικη μυρωδιά που βαραίνει για λίγο τον αέρα– και μπαίνει πάλι στην αίθουσα, στο μετερίζι του και χαζεύει. Τη Φάρμα των ζώων έχει στο σακίδιό του αλλά πού όρεξη να ανοίξει το βιβλίο…».
Ένα βιβλίο κριτική στην κοινοτοπία και τον κομφορμισμό, τα ζαχαρωμένα like στο fb, την εικονική λάμψη, την ασημόσκονη των ιντερνετικών γενεθλίων.
Ένα βιβλίο κριτική στην κοινοτοπία και τον κομφορμισμό, τα ζαχαρωμένα like στο fb, την εικονική λάμψη, την ασημόσκονη των ιντερνετικών γενεθλίων, το μιας μέρας δώρο, στο αφήγημα «Το μέσο είναι το μήνυμα». Ένα βιβλίο καθώς «βραδιάζει», στην Αρετσού, στο Δημοτικό Αναψυκτήριο και «ένα μικρό πλοίο με σβησμένα φώτα περνάει και φεύγει μακριά» και «η θάλασσα πηγαινοέρχεται πάντοτε μπροστά σε ζευγάρια ηλικιωμένα παιδιά, μοναχικές γυναίκες που καπνίζουν και παρέες συνταξιούχων που πίνουν μπύρες ή τρώνε χοτ ντογκ». Ένα βιβλίο για τη ζωή, μια ζωή «σαν μαύρο ποίημα της Γώγου, με γνώση και τρυφερότητα, ελέγχοντας το φως και τις σκιές, μετρώντας τη ζωή με τα τσιγάρα και τα κουταλάκια του καφέ», «όταν έχεις μια παιδική καρδιά». Ένα βιβλίο για την ραστώνη, για το απομεσήμερο και τους ήχους του «Μπολερό» σε ένα πάρκο στην πλατεία με «τον ήλιο να κρύβεται και να βγαίνει πάλι, μονότονα και ξανά το Μπολερό του Ραβέλ στα αυτόματα παιχνίδια, στο περίπτερο απέναντι: ένας ξεθωριασμένος Ντόναλντ Ντακ, μια αφηρημένη καμηλοπάρδαλη και ένα άλογο ηρωικό ενορχηστρωμένοι, κάθε φορά που ένας μικρός καβαλάρης πετυχαίνει να βάλει το κέρμα στη σχισμή».
Η γραφή της Αρχοντούλας Διαβάτη έχει γεύση πικραμύγδαλου. «Στην Αγαπηνού 8, φίλησα πρώτη μου φορά ένα κορίτσι...». Έτσι ξαφνικά αρχίζει ένα άλλο αφήγημά της. « Δημητρούλα τη λέγανε. Ο δάσκαλος στο σχολείο που πήγαινα είχε την άτιμη συνήθεια να στέλνει – άκουσον άκουσον ραβασάκια στους γονείς όταν σ’ έπιανε αδιάβαστο άτακτο αργοπορημένο, κάτι με α-στερητικό τέλος πάντων. Κι ο δάσκαλος ανάθεσε σ’ αυτήν να φέρει στο σπίτι μου το προδοτικό σημείωμα!»
Ένα βιβλίο που παίζει με τα ιριδίσματα, τα ραγίσματα και τις χαραμάδες του χρόνου, αλλά και με το φόβο του θανάτου.
Το βιβλίο εκπέμπει μια παράξενη θερμότητα σαν αυτή που κάποτε βρίσκουμε στους πάγους. Η συγγραφέας δεν προβάλλει δικά της συναισθήματα. Στα κείμενά της δεν υπάρχει «εγώ» αλλά ούτε «εμείς». Υπάρχουν θρύμματα χρονικών στιγμών και έτσι το πραγματικό αναδύεται σχεδόν αυτούσιο. Τί να 'ναι αυτό το πελώριο, άγνωστο απειλητικό παρόν, από πού μας ήρθε;
Να λοιπόν ένα βιβλίο που θυμίζει ιστορίες του Λούις Κάρολ, ένα βιβλίο που παίζει με τα ιριδίσματα, τα ραγίσματα και τις χαραμάδες του χρόνου, αλλά και με το φόβο του θανάτου, την κοινοτοπία των ανθρώπων, το δέος μπροστά στην ανθρώπινη κατάσταση. Σκουλαρίκι στη μύτη, ένα όμορφο βιβλίο, μια απροσδόκητη συνάντηση της συγγραφέως με τους αναγνώστες.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

μια σκέψη για τον φασισμό (αλλά και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό)(ως αντιδραση στην χειραφετηση των γυναικων )

μια ακόμα σκέψη για τον φασισμό(αλλά και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό)(ως αντιδραση στην χειραφετησητων γυναικων )
-----------------------------------------------------------------
--------------
- ασφαλώς υπάρχουν πολλά αίτια για την άνοδο του φασισμού ( τόσο στην περίοδο του Μεσοπόλεμου όσο και σήμερα ) και είναι λάθος το να περιοριστούμε σε μια Μονιστική εξήγηση
Έτσι αυτό που θα προσπαθήσω να διατυπώσω δεν φιλοδόξει να είναι μια συνολική ερμηνεία ..Ούτε καν μερική .. Είναι κάτι διάχυτο ... ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα . Δυσδιάκριτο ίσως .. Άλλες φορές είναι εντελώς ορατό
Λοιπόν νομίζω ότι ο φασισμός και ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι αντίδραση στην Νεωτερική και Υπερνεωτερική χειραφέτηση των γυναικών
Πάρτε για παράδειγμα την ταινία Σουφραζέτες /.. Όπως βλέπουμε η αντίδραση δεν περιοριζόταν στην Αστυνομία ..Ο Άντρας στο σπίτι ήταν η κυρία πηγή αντίδρασης .. Γιατί; γιατί ένιωθε να αμφισβητείται ο ...''ανδρισμός του''
Τι σήμαινε και τι σημαίνει ακόμα ΑΝΔΡΙΣΜΟΣ; για χιλιάδες χρόνια ο ανδρισμός είναι κάτι πάνω από φύλο : Ήταν και είναι ένα σημαίνον Κυριαρχίας. Η Γυναικά δεν καλούνταν να αποδείξει τίποτε.. Για αιώνες δεν σήμαινε τίποτε το να είσαι Γυναικά γιατί η θέση της Γυναικάς ήταν Τίποτε .Γι αυτό ίσως ο ΛΑΚΑΝ είπε το ''Δεν υπάρχει Γυναίκα ''
Όμως ο άνδρας έπρεπε να αποδείξει και να αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι άνδρας - μη θηλυπρεπής Η σκληρότητα , η παχυδερμία , η βαρβαρότητα ήταν συνυφασμένη με τον ανδρισμό. Η ανδρική Υπερηφάνεια ήταν συνυφασμένη με την έλλειψη ευαισθησίας ...
Κι έχουμε τα τελευταία χρόνια όλη αυτή την ριζική χειραφέτηση των Γυναικών .

.Η Σιωπηλή επανάσταση των Γυναικών είναι η πιο μεγάλη , η πιο συντριπτική επανάσταση του καιρού μας
Θέλω να πω: δεν είναι μόνο που ρίχνουν ένα ένα όλα τα οχυρά της ανδρικής επαγγελματικής υπερηφάνειας.. Είναι και που - οι γυναίκες - χτυπάν στη ρίζα της σεξουαλικότητας : Τον Οργασμό.. Είναι η πρώτη φορά στηνιστορια 5.000 χρόνων -τα τελευταία πενήντα.. που οι γυναίκες στον Δυτικό κόσμο( αλλά και στον Υπόλοιπo με την παγκοσμιοποίηση ) διεκδικούν τόσο μαζικά το δικαίωμα στην απόλαυση ; και δεν αντιμετωπίζουν τον οργασμό ως κάτι ανδρικό που οφείλουν να ..Υποστούν παθητικά και υποκρινόμενες - όπως οι γιαγιάδες και προγιαγιάδες τους
Σταματώ εδω προσωρινά


Π.Θ

γιατί οι ερωτευμένοι ....;

γιατί οι ερωτευμένοι λένε συνήθως : θα σε φάω και μωρό μου κλπ; διότι ο έρωτας είναι μια επιστροφή στην κατάσταση μωρουδικής ανημποριάς ..όπου περιμένουμε ανήμποροι το Μητρικό βυζί , το γάλα και το νανούρισμα .. την απατηλή δηλαδή υπόσχεση της αγάπης ..
Γιαυτο επίσης και οι ερωτευμένοι συνδέουν τον έρωτα τους όχι τόσο με λόγια όσο με την Ηχώ των λόγων και ,-κυρίως- με μυρωδιές και γεύσεις .. Γεύονται και μυρίζουν τον έρωτα τους όπως το μωρό που γλύφει, αισθάνεται και μπεμπεκιζει

.......................

όταν ερωτευόμαστε-πραγματικά και όχι κατά φαντασίαν - γινόμαστε αίφνης πολύ αδύναμοι - και το αντικείμενο του έρωτος αποκτά επάνω μας τεράστια εξουσία ..
Γινόμαστε σαν τα μωρα στην αγκαλιά της μάνας
..Απόλυτα εξαρτημένοι
..Έτσι ο έρωτας είναι- συνήθως - μια κατάσταση σε αντίθεση προς την Ελευθερία .
Ενυπάρχει σε αυτόν μια εχθρότητα προς την κοινωνικότητα .. - την οποία ίσως εκλαμβάνουμε ως Ελευθερία .

Αλλά δεν είναι ελευθερία , η ερωτική κατάσταση είναι πιο κοντά σε ψυχαναγκασμούς παρα στην Ελευθερία


Π.Θ

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Regressverbot- Traum II (adagio)


αυτο το παιδι ειναι το Παιδί μας....

metapodia

να ενας πραγματικός Κωμικος: δειτε το περι θρησκειας ...



ευχαριστω τον   Αθεοφοβο  που μας τον εδειξε

Βόλφγκανγκ Στρέεκ: Προσφυγική κρίση, ασυνεννοησία στην ΕΕ. Μπορεί να ειρηνεύσει η Ευρώπη; απο το aftercrisisblog.blogspot.gr

Παρασκευή, 26 Φεβρουαρίου 2016

Βόλφγκανγκ Στρέεκ: Προσφυγική κρίση, ασυνεννοησία στην ΕΕ. Μπορεί να ειρηνεύσει η Ευρώπη;

Συνέντευξη στην πολωνική Kultura Liberalna
© Kultura Liberalna - ο Wolfgang Streeck μιλά στον Łukasz Pawłowski: Can there be peace in Europe? - 12.1.2016
      
Łukasz Pawłowski: Έκανε λάθος η καγκελάριος Μέρκελ όταν άνοιξε την πόρτα στους μετανάστες χωρίς πρώτα να προβεί σε διαβούλευση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες; 
Μπορεί αυτή η απόφαση να της κοστίσει το ρόλο της ως ηγέτιδας στην Ευρώπη; 
Wolfgang Streeck: Όπως όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, η Μέρκελ σκέφτεται πρώτα απ' όλα για τη δική της εσωτερική πολιτική. Οι περισσότεροι από τους μετανάστες που είχαν εγκλωβιστεί στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Βουδαπέστης ήθελαν να πάνε στη Γερμανία. Το γερμανικό κοινό ήταν εξοργισμένο με τη γαλλική και βρετανική ηγεσία που αφήνει χιλιάδες μετανάστες εγκλωβισμένους στο Καλαί, στην είσοδο της σήραγγας της Μάγχης. Αφότου η Μέρκελ κάλεσε τους μετανάστες που εγκλωβίστηκαν στη Βουδαπέστη να έλθουν στη Γερμανία, προετοιμαζόμενη ίσως και να ανοίξει το δρόμο για έναν κυβερνητικό συνασπισμό των Χριστιανοδημοκρατών με το κόμμα των Πρασίνων σε δύο χρόνια, αποδείχθηκε ότι υπήρχαν περισσότεροι, εκατομμύρια, που ήθελαν να έρθουν. Στο σημείο αυτό η γερμανική κυβέρνηση άρχισε να ψάχνει για μια «ευρωπαϊκή λύση». Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν διαβουλεύεται με τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όταν βλέπει να διακυβεύονται τα δικά ζωτικά πολιτικά συμφέροντα. 

Πώς αξιολογείτε την ιδέα να δημιουργηθεί μια «μίνι περιοχή-Schengen»; Μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτό είναι αδύνατο, γιατί δεν το επιτρέπουν οι ευρωπαϊκές Συνθήκες. Μήπως όμως, με την εισαγωγή προσωρινών συνοριακών ελέγχων και την επέκτασή τους για δύο χρόνια, αυτό μπορεί να γίνει πράξη de facto;
Η Σένγκεν είναι μια ξεχωριστή συνθήκη έξω από τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα από τεχνική άποψη μπορεί να είναι δυνατό για χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μείνουν έξω από το χώρο Σένγκεν. Οι Βρετανοί εξ αρχής δεν έχουν ενταχθεί στην ζώνη Σένγκεν. Αλλά η Μέρκελ φοβάται ότι η επιστροφή στους συνοριακούς ελέγχους με άλλες χώρες θα υπονόμευε τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως όλου από τη Γερμανία. Θα μπορούσε επίσης να αποξενώσει τους Γερμανούς ψηφοφόρους, οι οποίοι συγχέουν την «Ευρώπη» με το δικαίωμά τους να ταξιδεύουν στις γειτονικές χώρες, χωρίς να χρειάζεται να σταματούν στα σύνορα. Αλλά άν δεν γίνει κάποια ανακατανομή των μεταναστών μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών - και δεν μπορώ να δω πώς αυτό θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί - η ίδια η Γερμανία θα υποχρεωθεί τελικά να επιστρέψει στους συνοριακούς ελέγχους. Υπάρχουν αναφορές εφημερίδων σύμφωνα με τις οποίες η γερμανική ομοσπονδιακή αστυνομία ήδη προετοιμάζεται για ένα νέο, πολύ πιο περιοριστικό καθεστώς στα σύνορα. 
  
Πιστεύετε ότι η μομφή εναντίον του Σένγκεν, ότι αυτό φταίει για την μεταναστευτική κρίση και για την απειλή της τρομοκρατίας, είναι δικαιολογημένη; 
Όχι. Η ευθύνη ανήκει πάνω απ' όλα σ΄ εκείνες τις χώρες, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στη Βρετανία και τη Γαλλία, οι οποίες, επικαλούμενες τους πιο παράδοξους λόγους, έστειλαν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις να καταστρέψουν τις κρατικές δομές στη Μέσης Ανατολής. Να σημειωθεί ότι καμμιά από αυτές τις χώρες δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει οποιοδήποτε μέρος από τους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τις εστίες τους, επειδή δεν βλέπουν κανένα μέλλον εκεί. 
Τι μπορεί να επανενώσει τις χώρες της Ευρώπης, σε μια εποχή οι που αποσχιστικές τάσεις φαίνεται να πολλαπλασιάζονται - Βρετανία, Γαλλία, Ουγγαρία, Σλοβακία, και, πρόσφατα, η Πολωνία; 
Χρειαζόμαστε μια ανοιχτή συζήτηση για τον λεγόμενο «τελικό στόχο» (“finalite”) της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οδεύουμε προς ένα υπερ-κράτος; Τι ρόλο πρέπει να παίξει το ευρώ; Μπορεί το νόμισμα να μεταρρυθμιστεί, έτσι ώστε οι χώρες της Μεσογείου να αποκτήσουν χώρο για να αναπνεύσουν; Πώς να προστατεύσουμε τη δημοκρατία σε εθνικό επίπεδο από το να προκαταλαμβάνεται από τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Και άλλα. Το βασικό θέμα προς αντιμετώπιση, από το οποίο ανακύπτουν όλα αυτά τα ερωτήματα, είναι η σχέση μεταξύ των εθνών και των εθνικών κρατών αφενός, και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων αφετέρου. Σε αυτή τη συζήτηση οι Γερμανοί πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε οι μόνοι στην Ευρώπη που είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την εθνική μας ταυτότητα στο βωμό της ευρωπαϊκής ενότητας.
Η ειρωνεία είναι, ότι αυτό είναι στην πραγματικότητα ένα πρόγραμμα για τη γερμανική ηγεμονία, για μια γερμανική Ευρώπη. Όσο πιο πολύ πιέζει τις άλλες χώρες η Γερμανία να συμβαδίζουν με την δική της εμμονή εναντίον του εθνικού κράτους, τόσο περισσότερες ψήφους θα κερδίζουν [τα αντιευρωπαϊκά] κόμματα, όπως το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας, οι Αληθινοί Φινλανδοί, το UKIP στη Βρετανία και τα λοιπά. Το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης πρέπει επειγόντως να ανακατασκευαστεί αρχίζοντας εκ των κάτω, λαμβάνοντας υπόψη τον κρίσιμο ρόλο των εθνών και των εθνικών κρατών ως κύριων τόπων της δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης. 
Ορισμένοι ειδήμονες υποστηρίζουν ότι οι ένθερμοι οπαδοί της ευρωπαϊκής ενοποίησης κακώς προσπάθησαν να περιθωριοποιήσουν τα εθνικά κράτη, ελπίζοντας έτσι να δημιουργήσουν της Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και ότι αυτή είναι η αιτία της σημερινής κρίσης. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι ακριβώς τα εθνικά κράτη, με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, αυτά που εμποδίζουν τη διαδικασία της ολοκλήρωσης. Ποιά είναι η γνώμη σας? 
Βλέπε παραπάνω. Τα έθνη είναι κοινότητες συνεννόησης μεταξύ των ατόμων, των κοινών βαθιών πεποιθήσεων ως προς το τι είναι «φυσικό», «λογικό», «ηθικό», «αυτονόητο» και τα παρόμοια. Στην Ευρώπη, αυτό περιλαμβάνει και τις απόψεις των ανθρώπων για το τι είναι η «Ευρώπη», για το τι είναι καλό για την Ευρώπη, για το τι πρέπει να είναι η Ευρώπη και τι δεν πρέπει να είναι. Κάθε χώρα τα βλέπει αυτά με διαφορετικό τρόπο. Εάν αυτό δεν αναγνωρισθεί, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στην Ευρώπη και το εννοώ αυτό πολύ σοβαρά. Θα πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με διαφορετικές απόψεις, αν μη τι άλλο με διαφορετικές απόψεις για την Ευρώπη ως πολιτικό εγχείρημα, και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.
Μερικά δυτικά μέσα ενημέρωσης - CNN, The Economist, Washington Post, Die Zeit - έχουν επικρίνει έντονα την Πολωνία μετά την αλλαγή της κυβέρνησής της. Πιστεύετε ότι η κριτική τους είναι δικαιολογημένη; 
Ανησυχώ για την τάση αυτή, να ηθικολογούν δημοσίως για άλλες χώρες, για τους ψηφοφόρους τους και για τις κυβερνήσεις τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν επαρκείς γνώσεις για να έχουν μια ώριμη άποψη γι' αυτά τα πράγματα. Μπορώ να κατανοήσω μια πολωνική κυβέρνηση που ανησυχεί για την γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη. Από την άλλη πλευρά, όταν οι χώρες προσχωρούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεσμεύονται σε ορισμένες θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Νομίζω ότι θα πρέπει να μπορούμε να υπενθυμίζουμε ο ένας τον άλλο αυτές τις δεσμεύσεις. Αλλά θεωρώ ότι η ηθικολογία και η εχθρική γλώσσα, που χρησιμοποιούν μερικές φορές και ορισμένοι πολιτικοί, είναι πολύ δυσάρεστη. 
Είναι κοινά αποδεκτό ότι η μεταναστευτική κρίση για μια ακόμη φορά αποκάλυψε έντονες διαφορές μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης. Πιστεύετε ότι αυτό είναι αλήθεια; Ή αυτές οι διαφορές είναι περισσότερο φαντασιακές παρά πραγματικές; Και στη Δυτική Ευρώπη επίσης, η στάση απέναντι στους μετανάστες γίνεται όλο και πιο εχθρική.
Πράγματι. Ρίξτε μια ματιά στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Ολλανδία, ακόμη και στη Σουηδία. Οι μομφές εναντίον της Ουγγαρίας και της Πολωνίας χρησιμεύουν για να αποσπάσουν την προσοχή από την αυξανόμενη αντίσταση στην πολιτική ορισμένων κυβερνήσεων υπέρ της χωρίς όρια και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Είναι, επίσης, πολιτικός ελιγμός που αποσκοπεί στο να γίνουν οι ψηφοφόροι στη Δυτική Ευρώπη πιο ανεκτικοί στις πολιτικές ανοικτών συνόρων των κυβερνήσεών τους, προσφέροντάς τους ως ανταμοιβή μια αίσθηση ηθικής ανωτερότητας.
Ο Wolfgang Streeck (1946) είναι κοινωνιολόγος, ομότιμος Διευθυντής του Ινστιτούτου Max Planck για τη Μελέτη των Κοινωνικών Επιστημών στην Κολωνία.
   
http://www.versobooks.com/books/1698-buying-timeΤο 2013 εκδόθηκε το βιβλίο τουWolfgang Streeck, Buying Time, The Delayed Crisis of Democratic Capitalism.
  
Στον ιστότοπο Μετά την Κρίση: 

δειτε το:when you do not exist


φονταμενταλισμοί του συναισθήματος και του ρεαλισμού


του  Πέτρου Θεοδωρίδη 

Η ΚΡΊΣΗ προκάλεσε πολλές καραμπόλες : και συγκλίσεις αλλά και νέες αποκλίσεις .. κιαν κάποτε ο ρομαντισμός και η φαντασία συμπλήρωνε τον πολιτικό ορθολογισμό σήμερα έχουμε φτάσει σε λογής λογής φονταμενταλισμούς: από την μια σε έναν φονταμενταλισμό του συναισθήματος και της άρνησης που αρνείται κάθε ρεαλισμό ως περίπου ..προδοσία ./

.από την άλλη έναν φονταμενταλισμό του ..ρεαλισμού ,που δεν είναι αληθινά ρεαλιστικός αλλά επικαλείται τον ρεαλισμό ως Ξόρκι.
θέλω να πω: το να επικαλείσαι το συναίσθημα δεν σημαίνει ότι είσαι και ...συναισθηματικός , το να ορκίζεσαι στην επανάσταση δεν σημαίνει ότι είσαι και ...επαναστάτης όπως ακριβώς και το να κτυπάς με μανία το στήθος σου εν ονόματι του ρεαλισμού δε σημαίνει ότι είσαι ... ρεαλιστής
φαντασιώσεις είναι που σκηνοθετούν το πραγματικό...

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

κατω από την ψυχρη επιφανεια


Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: κατω από την ψυχρη επιφανεια

Κάτω από την ψυχρή επιφάνεια των λέξεων
- αυτών που γλιστρούν ως πλάνητες στην επιφάνεια του Μόνιτορ σου
γυμνοί ξεκολλημένοι κομήτες

–δήθεν όλο φωτιά-–
ενώ καλύπτονται από αιώνες πάγων
Σε ένα αχανές διάστημα
ενώ

Συμμορίες ολόκληρες από Μοναχικούς αστεροειδείς γυρνούν σαν πεινασμένα ψάρια- Πιράνχας
Αχόρταγοι…
Κι αυτό που διασχίζει για λίγο τον ουρανό αφήνοντας μια φωτεινή τροχιά :το Πεφταστέρι- Σαν αστερίας ξηραίνεται στην αμμουδιά –την ατελείωτη

Αυτό το Παγωμένο διάστημα δεν είναι παρά ο μαύρος μανδύας ενός άλλου σύμπαντος ακόμη πιο Ψυχρού από αυτόν που μας καλύπτει-

Και έτσι
Κάτω από την παγωμένη κρούστα αυτών εδώ των λέξεων

Κρύβεται η επίσης άκαμπτη πραγματικότης των σωμάτων


- ωσάν μαρμαρωμένα λέπια ενός ιχθύος που κολυμπά μόνο στα πιο αφανή βάθη της αβύσσου του-– ενώ
Κάτω από τα λέπια η καρδιά του πάλλει και
Υγραμένη
μια σπηλιά τους περιμένει

Μες από τις σχισμές που δεν διευρύνονται από μόνες τους


γιατί κανείς μας δεν τολμά ν’ αποκαλύψει τον κατάδικο του Πόθο…

Aιώνια αυτή η Τιμωρία ..Μα θα θυμαμαι παντα τη Μαρια



Κατι κινειται , Κατι που δεν ήξερα
Και ξάφνου εξαφανίζεται, Χάνομαι .
Και η αγάπη είναι σαν ένα δέντρο .
Κάτι γλιστράει . Κάτι ανεβαίνει
και η ζωή μένει ίδια ...

Σεβασμός , ταπεινότης
και πάνω απ' όλα σεμνότης
,τριγύρω υπάρχει
ο Θεος
μείνε για πάντα μικρός , απόλαυσε τη ζωή σου ,χτίσε την Φυλακή σου,ακόμα ένα βράδυ ,τριγύρω σκοτάδι ,Μάνα .

Αγάπη και Μίσος
κι ανάμεσα τους ένα Ίσως, η Αμαρτία , και μια Θυσία ,Αμφιβολία,κι ο κύκλος με την Κιμωλία Κάτι την Ψυχή μου καταπίνει,και να που μπαίνω πάλι σε μια Δίνη, κι εκείνη που αγάπησα μ' αφήνει

Και μπαίνω στην κοιλιά του Ψαριού , του Θεριού , του Αγνού , του Θεού
στα σκοτεινά , στα πιο παλιά Λημέρια του Ιωνά ..

Οι μέρες
περνούν σαν σφαίρες και η αλήθεια
φωτιά στα στήθια Πως να αναρωτηθούμε για το το τι Θέλεις

Πως να αδράξουμε κι αυτήν την Ευκαιρία;
Στα ανοιχτά μας ταξιδεύουν τα Θηρία ,αιώνια αυτή η Τιμωρία
, και
θα Θυμάμαι
πάντα
την Μαρία ...

Προσγειωνομαι. Σ'αυτήν τηνα ανυδρη Χωρα. Σ'αυτήν την ερημο γεματη ψευδαισθησεις.Στις αισθησεις .Κι αυτό το δεντρο
το δεντρο ,
Το δεντρο που αγαπησαμε
εκει που σκαλισαμε τα αρχικά της αγαπης
το δεντρο που ξυλευσαμε
το Δέντρο που αλύπητα κάψαμε
δεν ηταν παρά ενας Αντικατοπτρισμός
μια τυχαία αντανάκλαση
στης λίμνης τον καθρέφτη στο Μόνιτορ σου,στην άσπιλη ψυχή σου, στη Νύχτα ,στο Χιονι, (τι αραγε 'ναι αυτο που μας στοιχειωνει;)και στην στιλπνή επιφάνεια των Παγετώνων ,
στην Αμερική που ποτε δεν υπήρξε, στα διαστημόπλοια και στον έρωτα που μοιραζουν τα σαμπουαν , τα απορρυπαντικά και οι χιλιάδες συνταγές μαγειρικής , οι μέρες περνούν σαν σφαιρες,με το Θηριο πεσαμε πανω σε ξερες και η Αγάπη πάντα θα κοιμάται, δεν έχει τέλος όλη αυτή η τιμωρία
Μα
θα θυμάμαι πάντα
τη Μαρία

Και δεν υπάρχει Μίτος ‘’ Ακομα και η Αριαδνη ηταν ψέμα .


Εκ των υστέρων μάθαμε το μυστικό- μας ρίξαν στον Λαβύρινθο, μας είπαν
‘’Σκότωσε τον’’- και μας χαρίσαν  κι ένα Μίτο- τάχα για να μπορέσουμε να ξανα βγούμε
 Κι ύστερα ψάχναμε στα τυφλά
Μια  ζωή..
 Και κάποτε κοντοσταθήκαμε  απελπισμένοι. Κοιτάξαμε τον Καθρέφτη που μας είπε: ‘’Εσύ σαι  ο Μινώταυρος  Και τούτος ο Λαβυρινθος οπου ματαια εψανες  ειναι η εξαρχής σου κατοικια ..Εδώ γεννηθηκες . Και δεν υπάρχει Μίτος ‘’
Ακομα και η Αριαδνη ηταν ψέμα .

Έτσι ο κόσμος μας έγινε σιγά σιγά ανάποδος

Στην  εποχή μας όπως σε κάθε εποχή
φωνάζουνε  για προδοσία οι προδότες

για Υπονόμευση  οι Υπονομευτές
 και Για Κερκοπορτες όσοι ανοίγουνε  την πόρτα στον εχθρό:
 παλιό  το κόλπο και δοκιμασμένο: κατηγορούν τους άλλους  για ότι κάνουν πρώτοι. Έτσι Μηδιζοντες   ,μας παριστάνουν τους ανδρείους και κάνουν και διπλό κακό: Από την μια προδίδουν  κι από την αλλη αντιστρέφουν τις αξίες  .. Έτσι
 ο κόσμος  μας έγινε σιγά  σιγά  ανάποδος 
σαν κρεμασμένος απ'τα Πόδια ,
με το κεφάλι κάτω ..

προσευχή

προσευχή
---------------------------

ΘΕΕ συγχώρεσε μας την χαμέρπεια
την μιζέρια μας, το μίσος ,τη κακία


ξέχνα για λίγο τον Φθόνο μας

ΘΕΕ την μαύρη μας Κακομοιριά λυπήσου
 


που σκοτωνουμε ξανά για ενα κομματι Ψωμί
αφες Ημάς την μισαλλοδοξία μας
ΘΕ μου
Τη μαύρη μας κακομοιριά λυπησου ..
-------------------------

πονάμε

αποχωρισμένοι απ'τη μητέρα
ορφανεμένοι απο πατέρα

ριγμένοι στην άσπλαχνη ,του εαυτού μας, ερημιά.
-------------------------
ξένοι και μόνοι

θε μου συγχωρεσε μας  την κακία

την αμετροέπεια

την λιποψυχία

το στρίψιμο της βίδας

σ'αυτον που φτιάξαμε τον αφιλόξενο κόσμο

στον θάνατο που σπείραμε
Τη Μοχθηρία που θερίσαμε

Συγχώρα την αγρύπνια μας
λυπησου τη Νύχτα μας
Αυτό το Πρωινό που Ροδίζει
αυτο το σούρουπο
τον Κόκκινο Ουρανό-
τον ματωμένο -Πάλι-απ'τη Πληγή της Γέννησης μα
ς
 

1 2......Μια Ρωσικη ταινια





Mολις ειδα αυτή την ταινία . Ρώσικη.

Και γραφω εν θερμώ γι αυτήν χωρις να διαβασω τιποτα ακριβώς για να μη ξεχασω την γευση της.
Ενας νεαρός Τσετσενος δικαζεται. Η κατηγορία : Σκοτωσε με μαχαίρι τον θετο του πατερα.
12 ενορκοι . Τους κλεινουν σε ενα γυμναστηριο ενος σχολείου(ή αιθουσα ενορκων δεν εχει ετοιμαστει ακομα )
Η υποθεση φαινεται απλή ..
Υποθετουν οτι θα τελειωσουν σε μια ωρα . Ο κατηγορουμενος ειναι Τσετεσενος . Ενοχος .
Ειναι αντιπροσωπευτικοι τυποι της Ρσωικης κοινωνιας .
Ευυπόληπτοι . Ενας καλλιτεχνης , ενας ταξιτζής . Παραγωγος της τηλεορασης ,. Γιατρος χειρουργος ....
Ομως η υποθεση δεν ηταν τοσο απλή...
Σε τρεις ωρες (τοσο διηρκεσε η ταινια ) με καταπληκτική ηθοποιια σε ενα σκηνικό κλειστοφοβικό , συναρπαστικά απλό
, ξετυλιχθηκε μπροστα στα μάτια μου η διαλεκτική της αλήθειας που ξεπερνά την λάσπη του επιφανειακου ψεμματος: η αληθεια , που κρυβεται κατω απο την επιφανεια των λεξεων και των μαρτυριων ,
το βαθυτερο υποστρωμα του ρωσικου κοσμου αλλά και καθε συγχρονου κόσμου , το δραμα -μικρό και μεγαλο-των ημερών μας , ο κρυμμενος πόλεμος , η καταπιεση και η μοναξια, η χυδαιοτητα και η φρικη ...
Αλλά και το μεγαλειο των απλών ανθρωπων , των ενορκων , που σιγά σιγά ξεπερνουν τον εαυτό τους για να τον ξαναβρουν : στην ανθρωπιά , στο ελεος , στην συμπονοια..



Οι Ρωσοι καποτε ειχαν Μεγαλη λογοτεχνια και θεατρο . ( Δεν ξερω αν εχουν ακομα .. )

Σιγουρα εχουν Μεγαλο κινηματογραφο .
17/2/2009
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

12

12 RAZGNEVANNYH MUZHCHIN



Σκηνοθεσία: Nikita Mikhalkov

Σενάριο: Nikita Mikhalkov, Vladimir Moiseyenko, Aleksandr Novototsky

Παίζουν: Sergey Makovetsky, Sergey Garmash, Aleksey Petrenko, Yury Stoyanov, Sergei Gazarov, Nikita Makhalkov, Mikhail Efremov, Valentin Gaft, Aleksey Gorbunov, Argey Artsybashev, Victor Verzhbitsky, Roman Madianov, Aleksander Adabashian, Apti Magamayev.

Διάρκεια: 153΄

Είδος: Δικαστικό ψυχολογικό θρίλερ

Γλώσσα: Ρωσική, Τσετσενική

Βραβεία / υποψηφιότητες:

Υποψήφια για το Χρυσό Λέοντα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2007. Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας για την κινηματογραφική χρονιά 2007-2008.



Σύνοψη:

Δώδεκα ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοινωνική θέση, το επάγγελμα και καταγωγή, όπως το ορίζει ο ρωσικός νόμος, εξετάζουν την υπόθεση δολοφονίας ενός Ρώσου αξιοματικού. Οι μαρτυρίες και οι ενδέιξεις τείνουν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος. Ήταν εκείνες τις ώρες στον τόπο του εγκλήματος, ο γέρος γείτονας άκουσε την κραυγή του “θα σε σκοτώσω”, η γειτόνισσα απέναντι τον είδε να κρατάει το μαχαίρι... Οι δώδεκα ένορκοι κλείνονται σε μια σχολική αίθουσα που χρησιμοποιείται ως χώρος αθλοπαιδειών και, ενώ έντεκα από αυτούς βιάζονται να βγάλουν την ετυμηγορία πρόχειρα και διαδικαστικά, ένας από αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει “αθώος” και ξαναεξετάζει το θέμα από την αρχή, στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει για τον καθένα μια κατάδυση στην προσωπική του ιστορία και εμπειρία με ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για τη ρωσική κοινωνία σήμερα.

Πρόκειται για μια μεταφορά της ταινίας “12 Angry men” του Αμερικανού Σίντνεϊ Λιούμετ που γυρίστηκε το 1957, και βασίστηκε με τη σειρά του στο ομότιτλο θεατρικό κείμενο του Reginald Rose. Πρόκειται επίσης για την επίσημη υποψηφιότητα της Ρωσίας για την κατηγορία των ξενόγλωσσων Όσκαρ για την κινηματογραφική χρονιά 2007-2008.



Η δήλωση του σκηνοθέτη:

«Δεν απογοητεύτηκα που το “12” δεν παρέλαβε το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Ήταν θαύμα και το που ολοκληρώθηκε η ταινία, ήταν θαύμα που η επιτροπή στις ΗΠΑ είχαν την υπομονή να δουν και να ακούσουν για δύο ώρες φλυαρίες στα ρώσικα για δυο ώρες! Ήξερα τι θα συμβεί από την πρώτη στιγμή».



Ξένος τύπος

«Η καινούρια ταινία του Νικίτα Μιχάλκωφ είναι για άλλη μια φορά η επιβεβαίωση της μαεστρίας του στο να εξερευνεί και να αποκαλύπτει σε εμάς, με ανθρωπιά και συναίσθημα, την πολυπλοκότητα της ύπαρξης».

(σημείωμα της κριτικής επιτροπής, 64ο Φεστιβάλ Βενετίας)



«Αξιοποιώντας πλήρως τη μεγαλοφυή Τσεφωφική παράδοση που παίζει την κάθε σκηνή χωρίς στόμφο, το “12” σηματοδοτεί μια θριαμβευτική επιστροφή για τον βετεράνο που τιμήθηκε με Χρυσό Λιοντάρι για το σύνολο της δουλειάς του στο προηγούμενο Φεστιβάλ Βενετίας».

(Variety, Ronnie Scheib)



«Το ιδιοσυγκρασιακό ιντελεκτουέλ θρίλερ του Νικίτα Μιχάλκωφ γυρίζεται 50 χρόνια μετά από την πρωτότυπη ταινία του Μιχάλκωφ, σαν μια προσφορά του ενός μεγάλου δασκάλου στον άλλο».

(Valerie kichin, Film.ru)



«Σημαντικό φιλμ. Εγείρει ερωτήματα και καθιστά απαταίτητο για τον καθένα μας να τα απαντήσει».

(Valerie kichin, Rossiyskaya Gazeta)



«Ένα ψυχολογικό θρίλερ που αντιπροσωπεύει την επιστροφή στη σκηνοθεσία, ενός μεγάλου δημιουργού, με ένα σενάριο δουλεμένο ώστε να είναι επίκαιρο και αναφορικό στη δικαιοσύνη (θεία και ανθρώπινη) και την ελεύθερη βούληση».

(Pierpaolo Simone, MYmovies.it)
πηγη
http://sevenfilms.blogspot.com/2009/01/12.html

Για τη συγχρονη Πολυπολιτισμικότητα και τη Διαφορά της απο την Προνεωτερική συνυπαρξη

Για τη συγχρονη Πολυπολιτισμικότητα και τη Διαφορά της απο την Προνεωτερική συνυπαρξη


” Για την συνύπαρξη πρέπει να ξεκαθαριστεί: η προνεωτερική συνύπαρξη λαών και αλλόδοξων θρησκευτών δεν έχει σχέση με ό,τι σήμερα επιδιώκεται ή καλείται πολυπολιτισμός ”

Η συγχρονη πολυπολιτισμικότητα ειναι νεωτερική (η μαλλον Μετανεωτερική..).
Η προνεωτερική συνυπαρξη στα πλαισια μιας Αυτοκρατοριας ( Βυζαντινής , Οθωμανικής κ.λ.π ηταν κατι το εντελώς διαφορετικό…..
Η διαφορά εχει να κανει και με δυο Λεξεις-εννοιες που παραθετω ενδεικτικά:

Προνόμιο= Προνεωτερικό - προυποθετει Ανισοτητα

Δικαίωμα = Νεωτερικό- Προυποθέτει Ισοτητα.



Αν το καλοσκεφτουμε:
Εκεινο που κανει ριζικά διαφορετικη την προνεωτερική Πολιτισμική πολιτική συνυπαρξη εντος μιας (Οικουμενικής) Αυτορατορίας απο τη μια
Και της συγχρονης ”πολυπολιτισμικότητας ΄΄ απο την αλλη
Ειναι το Υπορρητο Δογμα της αναποφευκτης Ιεραρχησης,


(θρησκευτικής- κοινωνικής κ.λ.π )
μεσα απο την ''Μεγαλη Αλυσσιδα των Οντων”(A. lovejoy) που υπήρχε στην πρωτη

Και το εκρηκτικό στην δυναμική που εκλυει υπορρητο υπαινιγμό της ισοτητας και ισοδυναμιας πολιτισμών εθνοτητων κ.λ.π


που ενυπαρχει στη συγχρονη”πολυπολιτισμικότητα….
-----------------------------
και-κατα τηναποψη μου


- οι συγχρονοι νεο-εθνικισμοι οχι μόνο δεν ειναι αντιθετοι με την πολυπολιτισμικότητα αλλά και συμβατοι μαζί της …και μαλιστα παραγονται απο αυτήν …

(… Οσο γα το επιχειρημα της γλωσσας
http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/28/28-11-2007/ )

Χαρακτηριστικό των Εθνικών ταυτοτητων



ειναι η Υπεραναπληρωση Π.Χ οι ελληνες ειμαστε τσαπατουληδες
αλλά μεγαλοφυεις ,οι Ιταλοι γλυκαναλατοι αλλά ρομαντικοι κ.λ.π

το ιδιο και με τις εθνικές γλώσσες


π.χ οι Ισπανοι μπορει να ειναι υπεραφανοι για το πόσοι Ανθρωποι μιλουν ισπανικά ..οι Ελληνες (που δεν μπορουν να καυχηθουν για το πόσοι ) μπορουν να μιλάν για τις λεξεις …ποσες λεξεις εχει η ελληνική γλωσσα κ.λ.π )
Και εδώ φυσικά ο εκαστοτε εθνικισμός ( ως ιδεολογια , ”διαννοουμενοι” ,εκπαιδευση κ.λ.) παιζει το ρολο του , στο μετατρεψει ενα Μειον σε προτερημα …


ενα ελαττωμα σε πλεονεκτημα ..
Νοέμβριος 29, 2007

http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/σχ 213

περι σεξουαλοποίησης του αγχους (παλιο σχολιο)

Αγωνία είναι συναίσθημα,και ταυτόχρονα συνοθυλευμα συναισθημάτων (φόβος και θυμός, φόβος κι θλίψη,) και- σύμφωνα με τον Sartre- διακρίνεται από τον φόβο, από το γεγονός ότι ο «φόβος προκαλείται από τα όντα του κόσμου, ενώ η αγωνία για το εγώ μου».Ο Ίλιγγος είναι αγωνία στο μέτρο που τρέμω όχι μήπως πέσω στον γκρεμό αλλά μήπως ριχτώ στο γκρεμό. .Η Αγωνία κάνει τη σκέψη να εστιάζεται στην ανησυχία, με αποτέλεσμα το άτομο να φοβάται πάντα το χειρότερο.Η Αγωνία ανακαλεί στον εαυτό τους βρεφικούς φόβους αποχωρισμού, το διάχυτο φόβο αποδοκιμασίας, παραλύει εν τέλει τον πυρήνα του εαυτού.
Ιουνίου 27, 2007 στο 7:24 μμ
Νοσφεράτος

Και επειδή η Αγωνια ,το αγχος δεν αντεχεται

Επειδή ολη αυτή η καθημερινή αμφιβολία δεν αντεχεται απο ατομα που δεν εχουν μάθει ,μάλλον, να σκεφτονται για τον εαυτό τους

Προβαλλει ως ευκολη διεξοδος αυτή η σεξουαλοποιηση του Αγχους που προανέφερα

ως κατασκευασμένη , ενεργητική αρνηση της αμφιβολίας ……
Ετσι το σεξ(και κυριως η εξαρτηση απο το σεξ)

απο επιθυμία γινεται Φυγή

καταλήγει να σημαινει καταφυγιο ,αρνηση της πραγματικότητας


Τετοια αρνηση συνιστουν και οι διαφοροι εθνικισμοι ,φονταμενταλισμοι κ.λ.π …αλλά αυτό ειναι μια αλλη ιστορία
υ.γ

Η σεξουαλοποιηση του αγχους προσφερει στον παθοντα το (προσκαιρο ) πλεονεκτημα οτι περνα στην πραξη αντι να κατσει να σκεφτει

δεν θέλω αναμνήσεις - φαντάσματα.....

δεν θέλω αναμνήσεις - φαντάσματα,
δεν θέλω ομοιώματα αγάπης
ημέρες και δειλινά στιλπνά σαν τις Ψηφιακές φωτογραφίες
δεν θέλω την Φυλακή των Παρόντων σας

Δεν θέλω ιστορίες της στιγμής
πληγές ανυποψίαστες που καίνε
στο άγγιγμα των δαχτύλων
δεν θέλω το μουρμουρητό παράπονο των ζωντανών νεκρών

θέλω την ανείπωτη ομορφιά που μου θάψανε
τα ζωντανά δειλινά που μου κλέψανε
το κορμί όταν ακόμα δεν ήταν εμπόρευμα
θέλω τα μάτια σου' τ'ολοκαυτώματα....

Π. Θ 

 

Ετσι ,σιγά σιγά σκηνοθετήσαμε τον θάνατο μας

Ετσι ,σιγά σιγά σκηνοθετησαμε  τον θάνατο μας

απλώς τον ειδαμε σαν μια προεκταση του εαυτου μας

 -οχι σαν τερμα αλλά ως κατι ανερματιστο
ανήμποροι οπως πάντα.
να διακρινουμε τις προβολές του Νου απ'την αλήθεια ..

Ο Φασισμός και ο Φονταμενταλισμός είναι Υποπροϊόντα της νεωτερικοτητας


Ο Φασισμός και ο Φονταμενταλισμός είναι Υποπροϊόντα της νεωτερικοτητας
--------------------------------------------------------------------------------------
υπάρχουν -εν γένει- δυο  αντθετες ερμηνείες των φασιστικών αλλά και φονταμενταλιστικών φαινόμενων .
Η πρώτη τα χαρακτηρίζει Προνεωτερικά κατάλοιπα: σύμφωνα με αυτήν ο μεν φασισμός είναι η επιβίωση της βαρβαρότητας που παραμένει σαν την φωτιά κάτω απο την στάχτη της νεωτερικοτητας ο δε ισλαμικός φονταμενταλισμός έρχεται κατευθείαν από το Κοράνι -λες και υπάρχει στην εποχή μας κάτι που να μην έχει μετακληθεί ριζικά από τον καπιταλισμό και την νεωτερικοτητα ..
Η δεύτερη βλέπει τα φαινόμενα αυτά ως υποπροϊόντα -παράγωγα . της υπέρ νεωτερικοτητας και του Τουρμποκαπιταλισμου. Αυτο που λέμε Δύση ( η αντίστροφα ...''ανατολή) είναι μια επιλεγμένη όψη της νεωτερικοτητας η οποία χαρακτηρίζεται εξ αρχής στην Απώθηση : τα ''σκουπιδια'' της βαρβαρότητας απωθούνται απλώς κάτω από το χαλί. Και το Απωθημένο επιστρέφει ( αλλοιωμένο , τροποποιημένο σε μέγιστο βαθμό από την ίδια την υπέρ - νεωτερικοτητα) ως Όνειρο η μάλλον ως Εφιάλτης.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

μια Βραδια Μαγείας στη Γαζία - Στην παρουσίαση του βιβλίου του Γ. ΑΝΕΣΤΗ



μια Βραδιά Μαγείας στη Γαζία
- Στην παρουσίαση του βιβλίου του Γ. ΑΝΕΣΤΗ
- Απίστευτη κιθάρα , εξαιρετική επαγγελία από την σκαρφαλωμένη στην στριφογυριστή σκάλα ηθοποιό και κυρίως τα ωραία , κοφτερά , φασματικά κείμενα του Ανέστη: γραφή κοφτερή σαν ξυράφι ,λέξεις και φράσεις σαν διαστημόπλοια σε ένα φουτουριστικό σύμπαν ..
Λες και ξεφύτρωσε από το παρελθόν  αίφνης στο  παρόν  ο Γουίλιαμ Μπάροουζ εν έτει 2016 εδω στην Σαλονάκι
ακόμα έχω στον ουρανίσκο μου την γεύση της υπεροχής βραδιάς ....



Φωτογραφία του Γιαννόπουλος Γιώργος.
Φωτογραφία του Γιαννόπουλος Γιώργος.. ·
Σας περιμένουμε

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

είμαστε πελώρια όντα ξεχασμένα ......



ζούμε σε εκατό δισεκατομμύρια σύμπαντα, σε χρόνους που ποτέ δεν φανταστήκαμε: στην ουσία είμαστε αθάνατοι μες τη θνητότητα: είμαστε Φυσαλίδες ανήμποροι στην πολλαπλότητα μας, σαν ένας τεμαχισμένος Γκιούλιβερ που τον καταβροχθίζουν μοχθηρά μικρά Όντα :είμαστε Αλυσοδεμένοι Προμηθείς ,είμαστε πελώρια όντα ξεχασμένα ......
Π. Θ 

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...