Αναγνώστες

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

η ποιηση....



η ποίηση -ψυχούλες μου-είναι κερί που λιώνει
είναι χριστουλης μέσα μας που ο καθείς σταυρώνει
είναι ψυχής μας θραύσματα ,σταλαγματιές αγάπης
ακάνθινο στεφάνι μας ,οσμή μιας αυταπάτης

είναι ψωμί που τρίβεται σε χίλια δυο κομμάτια
είναι που ερωτεύεσαι μεγάλα μαύρα μάτια
είναι η μέσα έκρηξη ,η μέσα Σουπερ Νόβα
είναι κρασί που πίνουμε σε ερωμένης Γόβα

είναι σαν του Βεζούβιου η λάβα , που πετρώνει
το πιο παλιό κρεβάτι μας,που η μαμά μας στρώνει

η ποίηση ,τομάρι μας που κάποιοι έχουν γδάρει
και που ποδοπάτησανε ,λογής λογής Γάιδαροι

η σάρκα της ποιήσεως είναι παχιά κι αφράτη
Γόνιμη λάσπη π’ άφησε πλημμύρα  του Ευφράτη
Μια μαύρη τρύπα μέσα μας, στην άυλη μας Υλη
στη θάλασσα κατάμαυρη με βάθος ένα μίλι
· 
.. μεδούλι ειν’η ποίηση, σπονδυλικής μας στήλης
είναι το καλωσόρισμα μιας Γυναίκειας Πύλης
των λέξεων η άσκηση, στα βάθη του πεδίου
είναι φιλιά που δίνουνε τα χείλη ενός αιδοίου ….

..Της κοσμικής χελώνας μας το σμαραγδένιο δάκρυ
το ψυχανέμισμα του νου που ψάχνει να βρει άκρη

είναι σαν την αναπνοή ,σαν ρόγχος του θανάτου
το βλέμμα μέσα απ το γυαλί , του κόσμου τ΄αοράτου

η ποίηση : ελέφαντας με ξύλινο ποδαρά
σπλάχνα μιας ανοιχτής κοιλιάς ,σαν πληγωμένο Ψάρι

σαν τάφος που ανοίξαμε ,κρανίο με σκουλήκια
ή σαν νεκρός σκαντζόχοιρος στους θάμνους και στα ρείκια
……….
σαν ένας τυφλοπόντικας που σκάβει ένα λαγούμι
 σαν ένας πειρατής νεκρός που αποζητά το Ρούμι

η ποίηση μονόφθαλμη με ένα αυγό για μάτι ‘
είναι το πιο πολύτιμο ενδότερο μας Κάτι

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...



Κοντογιορτες!

Με την ευκαιρια της παγκοσμιας ημερας της ποιησεως και της παγκοσμιας ημερας της γυναικας (συνδιασμος!)


ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΕΣ

Ωδη στο θήλεο!

Οταν εσυ επηγαινες εγω γυριζα πισω
και πρεπει να' χες αγιο για να μη σε πετυχω
στη μεση της διαδρομης που γινεται διχάλα
να δεις τι θα σου εκανα μωρη παλιoχαρχάλα.

Την ωρα που ετερματιζες εγω εκανα τσιγαρο
γιατι με τις τετραγωνες τις ροδες εισαι κάρο.

Αναφ' του αγιου δυο κερια και του δαιμόνου δεκα
και παρ' τον πουλο απ' εδω να, αχαριστη γυναικα.


Ανώνυμος είπε...


Βλεπω πως δεν απαντησε κανεις στο ποιημα μου
που εμ-περιεχει εννοιες λεπτες, σαν κοκκους αμμου,
και ιστοραει του ερωτα τα παθη τα μεγαλα,
πως επεσε και πνιγηκε η μυγα μες το γαλα
θυμα κι αυτη του ερωτα, σαν την κυρα Φροσυνη
κι εγινε ο ερωτας φονιας, μισος η καλοσυνη.

Η αγαπη ειναι επικινδυνη σαν των γκρεμων το μελι
απο το οποιο φτιαχνεται το ερωτικο παστελι,
για αυτα κι αλλα παρομοια ο στιχος μου τυρβαζει
αλλα το κανει ευγενικα, με χαρη και με νάζι.






Νοσφεράτος είπε...

ειν' η αγαπη σαν κερί που την Σπηλια φωτιζει
σα σπερματσετο φαλαινας, που μας εκσφενδονιζει
στα Μυστικά μας ορια, στον Νυμφικό Υμένα
κοριτσια με τις Σκουπες σας , παρτε με και εμένα
Στα Συννεφα σας τα ψηλά ,μ'ενα Ονειροπλανο
Πως θα θελα να ανεβώ , και παλι εκει πανω ,
να φτασω ως την εκσταση,ν'αγγιξω την καρδια σας
Κοριτσια με τις σκουπες σας , στεφανια στα μαλλια σας

ο ερωτας, μια γωνια του Μεσα Παραδεισου
ειναι η μνημη μεσα μας που μας φωναζει ''Γδυσου''
και σε μπανιαζει τρυφερα σε μια σκαφη εξω
'θέλω να μπω στο Συμπαν σου , θελω να μπω , να παιξω''

ειναι η αγαπη σαν κερι , σταλαγματιες αφήνει
μια αυταπάτη μέσα μας , οσμή απο παραφίνη

ειναι ο χτυπος της καρδιας το αιμα που κυλάει
ο μεσα μας Μινωταυρος , το κυμα που ξεσπαει

το τρυφερο το Νουφαρο στη Λιμνη οταν κλεινει
ειναι η λαμψη η πονηρη π'αφηνει η Σελήνη

ειναι οι κορες των ματιων που εξαφνα ανάβουν
κομματια απο υφασμα που οι ψυχες μας ράβουν

ειναι που ξεκολλησαμε , του ουρανου τα αστρα
τα απλωμένα ρουχα μας , στου κοσμου μας την παστρα

ειναι αυτο π'ανοιγεται μες το πεπερασμένο
οτι σηκώνεται ορθο στον κοσμο τον πεσμένο

ειναι σαν αιφνης συναντας Βροχή τα πεφταστέρια
και νιωθεις μεσα , εκθαμβος , και τηνχαρα σου, Πλερια

ειναι που επιστρεφουμε στα παιδικά μας χρόνια
και νιωθουμε, για μια στιγμή, πως ζησαμε αιωνια ..




Ανώνυμος είπε...

Όλα αυτά που ανεφερες -κι ακομα αλλα τοσα-
αυγά που δεν επωασε του ερωτα η κλωσσα
και δε πετάξαν σαν πουλια στο ουρανιο ταβανι
μα ομελέτες γινανε στου νου μας το τηγανι
Μα ετσι που αρχισαμε τα σου'πα και τα μου'πες
ευθυς (ξανα)θυμήθηκες κορίτσια με τις σκουπες
Γιαυτο παρε το αποφαση, καημενε Νοσφερατο,
κι αν η ομελετα είναι βαρια ρουφα το αυγο μελάτο.

Ανώνυμος είπε...

Ειναι κερι ο ερωτας που λιωνει και μας καιει
οπως τις βατους καιγανε παλια οι Σαδουκαίοι
και ο Ναβιχουδονοσορας τους εν καμινω παιδες
γιαυτο και ο ερωτικος δεσμος μοιαζει με χειροπεδες.

Ανώνυμος είπε...

"Ποιητικη Παλιγγενεσια"
----------------------
Ακουω να ξαναηχάει στριγκά της ποιησης το μαγκάνι
κι ως αποχαιρετα ο κουβας του πηγαδιου τον πατο
κι ολο πλησιαζει πιο κοντα στο ουρανιο ταβανι,
συρρεουμε ολοι οι ποιητες εδω, στο Νοσφερατο!

Οι στιχοι μας αναλαμπες μιας σκουριασμενης λάμας
που αντικατοπτριζονται τα bytes και τα pixels,
πανω στα πληκτρολογια λιωσαν τα δαχτυλα μας
και μεινανε οι παλαμες μας αδακτυλες, σαν σνιτσελς!

Μα νατοι, ολοι εδώ ξανα και παλι στους αγωνες
της ποιησης Κυναιγειροι με τα κομμενα χερια
ομως τα πληκτρα δυνατα χτυπουν με τους αγκωνες
-κι αν καταστει απαραιτητο- και με τα κωλομέρια!

Μεχρι να 'ρθούν οι βαρβαροι, κι ο πιο σαλός απ' ολους
και απ' ολους πιο δισμορφικός -με μιαν απαισιαν οψη-
οπου μισει βαθυτατα τους ποιητικους μας ρολους
με την λεπιδα του σπαθιου τον κωλο θα μας κοψει.

Ετσι θα παψει η γλυκεια των πληκτρων συμφωνία
και μια σιωπη αποτροπαια ολα θα τα σκεπασει,
θα'ναι δεμενα τα σκυλια και ο μπακλαβας γωνια
και θα'ναι αυτη η νεα πια των δεδομενων βαση.

Ως που να ρθουνε απ' την αρχη της ποιησης οι μύστες
αδακτυλοι και ακωλοι μα με φωνη στεντόρια
και στιχους θ' απαγγελουνε σε ανιδεους τουριστες
εκτεινοντας στο απειρο της ποιησης τα ορια!
ΥΓ
Μα ο σαλός ειναι σαλός γιατι ειναι σαλεμενος
απο αγαπη δεν νογάει και ποιηση δεν γνωριζει
γιαυτές μονο αχαλινωτο και μοχθηρο εχει μενος
και αναφωνει ο ποιητης: "οπότε … βρασε ρυζι"!

Μα πριν προλαβει να το πει, πριν να το απαγγειλει
με τη λεπιδα του σπαθιου του εκοψεν τη γλωσσα
κι ετσι εμεινε αναπαγγελτη η ποιητικη μας υλη
κι οι στιχοι σαν κλωσοπουλα που ψοφησεν η κλωσσα!

Τα url του θείου Ισιδώρα