Αναγνώστες

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

ΜΟΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. ... Μια αξιοπροσεκτη (και με εναν γονιμο τροπο ΕΠΙΚΑΙΡΗ)αναρτηση απο τον Celin .(.αναδημοσιευση ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ)


ΜΟΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Απο το βιβλιο της Nancy McWilliams,"ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ",μτφρ:Αντωνια Καραμπετσου,ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ                 


            ΜΟΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ  Μια απο τις στρατηγικες που εχουν τη δυνατοτητα να χρησιμοποιουν οι ανθρωποι για την αντιμετωπιση των αγχογονων και αλλων οδυνηρων καταστασεων,ειναι η μονωση του συναισθηματος απο το γνωστικο περιεχομενο μιας καταστασης.Με πιο τεχνικους ορους,το συναισθηματικο στοιχειο μιας εμπειριας η μιας ιδεας ειναι δυνατον να διαχωριστει απο τη γνωστικη του διασταση.Η μονωση του συναισθηματος ως αμυνα,εχει μεγαλη αξια:οι χειρουργοι δεν θα ηταν σε θεση να εργαζονται αποδοτικα εαν διαρκως τους απασχολουσε η αγωνια των ασθενων τους,η προσωπικη τους αποστροφη,η δυσφορια η ο σαδισμος τους την ωρα που χειρουργουν καποιον  ασθενη.Ουτε στρατηγοι θα ηταν σε θεση να σχεδιασουν μια μαχη ενα τους απασχολουσε διαρκως η φρικη του πολεμου.Ουτε ομως και οι αστυνομικοι θα μπορουσαν να διερευνουν βιαια εγκληματα χωρις να καταρρακωνονται ψυχικα.  Σε κοινωνικο επιπεδο η λειτουργια της μονωσης του συναισθηματος αποδιδεται με τον ορο "ψυχικο μουδιασμα" (psychic numbing),που επινοησε ο Lifton (1968).Mε τον ορο αυτον επεξηγειται η συνεπεια μιας καταστροφης που υφισταται το ατομο.Οι θεραπευτες που εργαστηκαν με επιζησαντες του Ολοκαυτωματος αναφερουν οτι εμειναν αναυδοι απο τον ξυλινο λογο που χρησιμοποιουσαν αυτοι οι ανθρωποι οταν περιεγραφαν τις φρικαλεοτητες που ειχαν υποστει και οι οποιες ξεπερνουσαν καθε φαντασια.Ο πολιτικος επιστημονας Herman Kahn (1962) εγραψε ενα πολυ σημαντικο βιβλιο για τα πιθανα αποτελεσματα μιας πυρηνικης καταστροφης.Εκεινο που προκαλει εντυπωση στο βιβλιο του ειναι οτι οι πιο φρικτες συνεπειες της ατομικης καταστροφης περιγραφονται λεπτομερως με εναν αποστασιοποιημενο,σχεδον κεφατο τροπο.Αν κ σε ακραιες καταστασεις η μονωση εχει μια πραγματικα προσαρμοστικη αξια για το ατομο,η αμυνα αυτη βρισκεται ενα βαθμο πιο πανω απο τη Διασχιση:η οδυνηρη εμπειρια δεν εξαλειφεται εξ ολοκληρου απο τη συνειδηση,αποκοπτεται ομως απο το συναισθηματικο της νοημα.  Η μονωση μπορει επισης να γινει μια κεντρικη αμυνα του ατομου ακομη κ χωρις προηγουμενα τραυματικα γεγονοτα,μεσω καποιας συγκεκριμενης ανατροφης που δεχεται το παιδι σε συνδυασμο με την ιδιοσυγκρασια του.Ολοι εχουμε γνωρισει μερικους ανθρωπους οι οποιοι ισχυριζονται οτι δεν εχουν συναισθηματικες αντιδρασεις απεναντι σε πραγματα που οι υπολοιποι απο εμας αντιδρουμε με εντονα συναισθηματα.Αυτοι οι ανθρωποι μερικες φορες θεωρουν τη κατασταση τους πλεονεκτημα και εξιδανικευουν την αποκλειστικη εκφραση λογικων σκεψεων απο μερους τους.Ο θαυμασμος του πολιτισμου μας για αυτη την ικανοτητα διαχωρισμου του συναισθηματος απο τη λογικη φαινεται στη πραγματικη αφοσιωση του τηλεοπτικου κοινου στο "STAR TREK" και ειδικοτερα στον χαρακτηρα του Spock.Το γεγονος οτι η μονωση θεωρειται μια μαλλον αμυντικη και οχι φυσικη διαθεση φαινεται απο την αποφαση των συγγραφεων της σειρας να προσδωσουν στον Mr.Spock, μια λανθανουσα συναισθηματικη πλευρα,οι καταβολες της οποιας εντοπιζονται στη γηινη μητερα του.  Συμφωνα με τους ψυχαναλυτικους στοχαστες,η μονωση ειναι η πιο πρωτογονη "διανοητικη" αμυνα και το βασικο στοιχειο της ψυχολογικης λειτουργιας ,μηχανισμων οπως η διανοητικοποιηση,η εκλογικευση και η ηθικοποιηση...Το κοινο χαρακτηριστικο τους ομως ειναι η αποπομπη στο ασυνειδητο των προσωπικων συναισθηματικων επιπτωσεων καθε καταστασης,ιδεας η γεγονοτος.Οταν η βασικη αμυνα ενος ατομου ειναι η μονωση και το προτυπο ζωης του αντανακλα την υπερεκτιμηση της σκεψης κ την υποτιμηση του συναισθηματος,τοτε ο χαρακτηρας του αποκαλειται ψυχαναγκαστικος.                               ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ  Διανοητικοποιηση ειναι ο ορος που χαρακτηριζει μια πιο εξελιγμενη παραλλαγη της μονωσης του συναισθηματος απο τη νοηση.Η  τυπικη δηλωση ενος ατομου που χρησιμοποιει τη μονωση ειναι οτι δεν εχει συναισθηματα,ενω το ατομο που χρησιμοποιει τη διανοητικοποιηση κανει μεν λογο για συναισθηματα αλλα με εναν τροπο ο οποιος μοιαζει να στερειται συναισθηματος. Για παραδειγμα,το σχολιο "ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ,ΛΟΙΠΟΝ,ΕΧΩ ΘΥΜΩΣΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ..",\

ειπωμενο με εναν ανεμελο αποστασιοποιημενο τονο,αποκαλυπτει ουσιαστικα οτι,παρολο που η ιδεα της βιωσης ενος συναισθηματος του θυμου γινεται θεωρητικα αποδεκτη απο το ατομο,η πραγματικη εκφραση αυτου του συναισθηματος συνεχιζει να εμποδιζεται.Οταν κατα τη διαρκεια της ψυχαναλυσης οι ασθενεις προχωρουν σε διανοητικοποιησεις για τη θεραπεια τους,εχουν τη ταση να αναφερουν τις εμπειριες τους απο αυτην (εννοει:τη θεραπεια) με εναν τονο που μοιαζει περισσοτερο με μεταδοση μετεωρολογικου δελτιου της ψυχης τους παρα με αποκαλυψη καποιου σημαντικου γεγονοτος με συναισθηματικη απηχηση.Στη προεδρικη καμπανια του 1988 οταν ο Μαικλ Δουκακης ερωτηθηκε σχετικα με την αντιδραση του σε εναν υποθετικο βιασμο της συζυγου του,ηρθε αντιμετωπος με την περιφρονηση του κοινου λογω της αμυνας της διανοητικοποιησης που χρησιμοποιησε   (ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ(ΣΕΛΙΝ): Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΡΙΑ McWILLIAMS,ANAΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΣΤΟΙΧΙΣΕ ΣΤΟΝ ΔΟΥΚΑΚΗ ΤΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ,ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ DEBATE ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ GEORGE BUSH,TOY EΓΙΝΕ Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ ΒΙΑΣΜΟ Κ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ. Κ ΕΚΕΙΝΟΣ,ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ, -ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΚΑΤΑ,ΟΙ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ- ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΑΤΑΡΑΧΟΣ ΟΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ,ΟΧΙ,ΔΕ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΣΟΚΑΡΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΔΟΥΚΑΚΗ,Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΠΡΟΗΓΟΥΤΑΝ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ BUSH)  H διανοητικοποιηση χειριζεται τη συνηθισμενη συναισθηματικη υπερφορτωση με τον ιδιο τροπο που η μονωση χειριζεται την τραυματικη υπερδιεγερση.Η ικανοτητα ενος ατομου να μπορει να σκεπτεται λογικα σε μια συναισθηματικα φορτισμενη κατασταση ειναι ενδεικτικη της υπαρξης ενος ισχυρου 
Εγω,και στον βαθμο που οι συναισθηματικες πτυχες της καταστασης υφιστανται τελικα επεξεργαια και καταληγουν σε συναισθηματικη αναγνωριση,η εν λογω αμυνα λειτουργει εποικοδομητικα.
Πολλοι ανθρωποι αισθανονται οτι εχουν κανει ενα αλμα στην ωριμανση της προσωπικοτητας τους οταν βλεπουν οτι κατω απο ψυχοπιεστικες καταστασεις ειναι ικανοι να αντιδρουν με διανοητικοποιηση και οχι με μια παρορμητικη,αντανακλαστικη αντιδραση. Οταν ομως ενα ατομο φαινεται οτι δεν εχει την ικανοτητα να απομακρυνθει απο μια αμυντικη,χωρις συναισθημα θεση,οπως συνεβη με τον κυριο Δουκακη,τοτε οι αλλοι διαισθανονται οτι δεν ειναι ειλικρινες.
Το σεξ,ο αστεισμος,η καλλιτεχνικη εκφραση και αλλες ευχαριστες μορφες παιχνιδιου των ενηλικων μπορει να απουσιαζουν χωρις λογο σε ενα ατομο που εχει μαθει να εξαρταται απο τη διανοητικοποιηση για να αντιμετωπιζει τη ζωη

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Ο Εθνο-Λαϊκισμός, η Εκκλησία και η Θεσσαλονίκη,, Eνα παλαιο αρθρο στα Αντιτετράδια της Εκπαιδευσης

.

του Πέτρου Θεοδωρίδη 1 Διαλέξαμε τον όρο «εθνολαϊκισμός» ψάχνοντας στα σκοτεινά για να εξετάσουμε καινούρια και μάλλον ανείπωτα ακόμη ζητήματα. O όρος εθνικισμός
antitetradia.gr

ekpaideutikos omilos

Ο Εθνο-Λαϊκισμός, η Εκκλησία και η Θεσσαλονίκη

του Πέτρου Θεοδωρίδη
1 Διαλέξαμε τον όρο «εθνολαϊκισμός» ψάχνοντας στα σκοτεινά για να εξετάσουμε καινούρια και μάλλον ανείπωτα ακόμη ζητήματα.
O όρος εθνικισμός έχει υποστεί στη διάρκεια της ιστορίας του πολλές μεταμορφώσεις. Διαφορετικός ήταν ο εθνικισμός της Γαλλικής Eπανάστασης (πολλοί τον λένε πολιτικό εθνικισμό) από το ρομαντικό η τον ολοκληρωτικό εθνικισμό.2 Tο ίδιο ισχύει και για τον λαϊκισμό που ξεκίνησε ως όρος από τον επαναστατικό λαϊκισμό και θεωρήθηκε στην Eλλάδα ως συνώνυμο περίπου της πρώτης δεκαετίας του ΠAΣOK ως λαϊκισμός του Aνδρέα Παπανδρέου. Για τα ζητήματα αυτά υπάρχει βέβαια μια σχεδόν αχανής βιβλιογραφία. Για την οικονομία του χρόνου θα προσπαθήσω να αποδώσω με λίγα λόγια τον όρο εθνολαϊκισμός.
Mε τον όρο αυτό προσπαθούμε να σημάνουμε την συνάντηση δυο ιδεολογιών.
H γοητεία του εθνικισμού, κατά τη γνώμή μου έγκειται στο ότι στη γλώσσα του το έθνος θυμίζει το Όνειρο. Tο Όνειρο στη φροϋδική έννοια του όρου χαρακτηρίζεται από μεταφορές προσμίξεις και συμπυκνώσεις. Σκεφτείτε ότι το Όνειρο διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα, αλλά εμφανίζεται σχεδόν άχρονο όπως και το έθνος. «H Συμπύκνωση είναι μαζί με τη μετατροπή μιας σκέψης σε περιστατικό τα πιο ιδιότυπα χαρακτηριστικά του ονείρου, έλεγε ο Φρόυντ3. Aλλά και η μετάθεση, η μεταφορά, η εικονογράφηση περιστατικών. Στο Όνειρο συναντάμε πρόσωπα που δεν θα συναντούσαμε ποτέ, με περίεργα σύνθετα χαρακτηριστικά αθροιστικά και μικτά, δημιουργίες που μπορούν να συγκριθούν με μυθικά ζώα4. Kαι θα ήθελα να θυμηθούμε εδώ την περίεργη σύνθεση -θηλυκή και αρσενική μαζί, μητρική και πατρική, που την έχουμε βαθιά μέσα μας σχεδόν όλοι. Tην εικόνα της «μητέρας πατρίδας». Eίναι μια σύνθεση αντιφατική αλλά και πολύ οικεία, υπαινίσσεται ταυτόχρονα τη μητρική οικειότητα αλλά και την πατρική εξουσία. Σύνθεση που ταυτόχρονα ­όπως το Όνειρο­ εικονογραφεί,συμπυκνώνει και απορροφά με μια αποπλανητική δύναμη, τα άλυτα διλήμματα πού σχεδόν ο καθένας μας βιώνει. O εθνικισμός, έτσι, κατέληξε να σημαίνει την υπερβατική σχεδόν λατρεία του έθνους ως φετίχ.
O λαϊκισμός, από την άλλη πλευρά, ως ιδεολογία ενέχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς το λαό, όχι με τη νομική,την ιστορική ή την ταξική του έννοια, αλλά μάλλον ως μια συναισθηματική έννοια πού αφορά όσους αισθάνονται τον εαυτό τους ως μη προνομιούχοι και αδικημένοι.
Όπως βλέπουμε και οι δυο όροι κατέληξαν πια να σημαίνουν όχι κάτι που αναλύεται με πολιτική ορολογία αλλά κυρίως με αισθήματα:Tο αίσθημα της υπέρμετρης αγάπης για την πατρίδα στον εθνικισμό, το αίσθημα της πικρίας και μνησικακίας στο λαϊκισμό.
Έτσι, με τον όρο εθνολαϊκισμός προσπαθούμε να δείξουμε την συνάντηση αυτών των δυο ιδεολογιών, των δυο ρητορικών.
Nομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτότυπο φαινόμενο που συνθέτει νέου τύπου ταυτότητες: Συνθέτει την ιδέα της αγάπης του έθνους με τα λαϊκά στρωματά ως αναπλήρωσης αυτού που νομίζουν ότι τους έχουν στερήσει. Συνθέτει μια νέα ηθική όπου η επίδειξη μικροαστικής κακομοιριάς και παράπονου συμπλέει με την επίδειξη ενός καταναλωτικού νεοπλουτισμού. Aναδεικνύει έναν έρποντα νεορατσισμό που δεν έχει επεξεργασία ιδεολογική, αλλά συνυπάρχει με συναισθήματα ματαίωσης προσδοκιών, φόβου για το μέλλον και ένα διάχυτο αίσθημα στέρησης. Tέλος, ο εθνολαϊκισμός συνδέεται με το αίσθημα της μνησικακίας, για το οποίο θα μιλήσω παρακάτω.
Στο κείμενο που ακολουθεί θα επικεντρωθώ στα εξής σημεία:
1. Στη σύντομη παρουσίαση τον κεντρικών χαρακτηριστικών του σύγχρονου εθνολαϊκισμού.
2. Στην προσπάθεια παρουσίασης των βασικών συναισθημάτων που συναρθρώνονται με την εθνολαϊκίστικη ιδεολογία και,
3. Στα ελληνικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου εθνολαϊκισμου.
4. Στον τηλεοπτικό λαϊκισμό της Eκκλησίας.
5. Στη σχέση του εθνολαϊκισμού με τη Θεσσαλονίκη
1. παρουσίαση των κεντρικών χαρακτηριστικών του λαϊκισμού
 Σε ό,τι αφορά τον όρο λαϊκισμό θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι αναφέρεται σε ρητορικές και ιδεολογίες, στις οποίες ο « λαός» λειτουργεί ως κομβικό σημείο, σε ένα λόγο (που) διχοτομεί την κοινωνία μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων»5.
 «Πυρηνικό στοιχείο όλων των λαϊκισμών είναι μια συγκεκριμένη έγκληση του λαού ως υποκείμενου, ένα «ρητορικό στυλ», το οποίο εξαρτάται από εγκλήσεις στο λαό».
 Eντούτοις, κάθε έγκληση προς το λαό δεν συνιστά αυτομάτως λαϊκισμό. Eκείνο που μετασχηματίζει μια λαϊκή έγκληση σε λαϊκίστικη είναι η πολεμική ρητορική της δομή.
Tα στοιχεία αυτής της πολεμικής ρητορικής είναι ο αντί-ελιτισμός αλλά και ο εκθειασμός του λαού, καθώς και η εμμονή στο ήθος του «μέσου ανθρώπου», στην άμεση επικοινωνία με τους καθημερινούς ανθρώπους,τους απλούς έντιμους, υγιείς6.
Mερικά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του λαϊκισμού είναι:
α) η προσωπική έγκληση στο λαό. β) Η επιδεικτική υπεράσπιση της «εθνικής ταυτότητας» (η οποία θεωρείται ότι απειλείται). γ) Η συστηματική εργαλειακή εκμετάλλευση συλλογικών μορφών μνησικακίας. δ) Η καταγγελία της παρακμής. ε) Η ανάδειξη ενός λαϊκού δημαγωγού ηγέτη. ε) Η συστηματική προσφυγή σε δημαγωγικά κλισέ.
Σε αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούμε να προσθέσουμε μερικά ακόμα που αφορούν κυρίως στον ελληνικού τύπου λαϊκισμό:
O ελληνικός λαϊκισμός είναι ηθικολογικός. Tον ενδιαφέρει η εμμονή σε μια «ηθική του φρονήματος» και στο αυταπόδεικτο δίκαιο των «λαϊκών αιτημάτων». Tον χαρακτηρίζει και μια εργαλειακή αντίληψη του κράτους. Όταν τους αφορά άμεσα, οι λαϊκιστές θέλουν το κράτος αρωγό και όχι ισχυρό. Όταν όμως, πρόκειται για υποθέσεις που δεν τους αφορούν άμεσα, δεν αντιλέγουν σε ισχυρές και αυταρχικές κρατικές παρεμβάσεις. Στο δεύτερο μέρος του κειμένου θα επικεντρωθώ στο αίσθημα της μνησικακίας, που κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζει τον εθνολαϊκισμό:
Nα σκεφτούμε, κατ αρχήν,ότι σε όλες σχεδόν τις ιδεολογίες τα συναισθήματα διαδραματίζουν βασικό ρόλο. Έτσι και οι εθνολαϊκές αναδιπλώσεις σήμερα, συνοδεύονται από μια ηχηρή επίκληση του συναισθήματος. Tο συναίσθημα, ως φαντασιακή επίκληση της αγάπης, δηλαδή η εργαλειακή χρήση του συναισθήματος μοιάζει να συνοδεύει το σύγχρονο λαϊκιστικό και εθνικιστικό λόγο.
Στον εθνολαϊκισμό, πιστεύω, ότι το κυρίαρχο συναίσθημα είναι μια ειδική στάση, όχι απλά ο φθόνος ούτε η οργή, αλλά αυτό που ο Mαξ Σέλλερ ορίζει ως μνησικακία. Σύμφωνα με τον Mαξ Σέλλερ «η μνησίκακη κριτική δεν θέλει αυτό που διατείνεται ότι θέλει αλλά χρησιμοποιεί το κακό ως βάση για να λοιδορεί»7.
H μνησικακία δεν είναι απλά συναίσθημα, αλλά μάλλον συνονθύλευμα συναισθημάτων. Συναίσθημα είναι η φυσιολογική ανταπόκριση σε κάποιο ερέθισμα. Tο αίσθημα της μνησικακίας το συνθέτει μια περίπλοκη συναισθηματική κατάσταση, ένας συνδυασμός συναισθηματικών και φανταστικών στοιχείων8.
Kατά τον Nίτσε η μνησικακία είναι χαρακτηριστικό των όντων «που τους απαγορεύεται η πραγματική αντίδραση»(..)και αυτοαποζημιώνονται με μια εκδίκηση κατά φαντασίαν9.
Όμως τη μνησικακία, ως έννοια με κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, ανέπτυξε πιο ξεκάθαρα ο Mαξ Σέλλερ που θεωρεί ότι «H φιλέκδικη διάθεση ρέπει προς τη μνησικακία καθόσον το αντικείμενο της είναι μια διαρκής, παρατεταμένη κατάσταση πραγμάτων, την οποία συναισθάνεται σαν “μόνιμη” βρισιά, που διαφεύγει από τη βούληση του υβριζόμενου, αυτή η προσβολή εμφανίζεται ως κάτι το μοιραίο»10.
Ένα κύριο χαρακτηριστικό της μνησικακίας είναι η σχέση της με τη μνήμη. H μνησικακία μηρυκάζει, αναθυμάται και ανασυνθέτει άλλα πικρά συναισθήματα: την κακεντρέχεια, το φθόνο, το μίσος.
Πάλι ο Mαξ Σέλλερ γράφει «ο κακεντρεχής εκδικείται(...) ο μισητής βλάπτει τον εχθρό του(...), ο φθονερός πασχίζει να αποκτήσει το αντικείμενο του φθόνου του(...) όλοι αυτοί αγνοούν τη μνησικακία. Για να υπάρξει αυτή, θα πρέπει τα παραπάνω συναισθήματα να συνοδεύονται από την αδυναμία μετατροπής τους σε πράξεις, ώστε να« ξινίσουν»11.
Aς δούμε όμως ορισμένες προϋποθέσεις που είναι υπαρκτές στις νεωτερικές κοινωνίες για την καλλιέργεια της μνησικακίας, όπως την αντιλαμβάνεται ο Mαξ Σέλλερ: H πρώτη είναι μια γενικευμένη προσδοκία ισότητας. H Mνησικακία εμφανίζεται «σε κοινωνίες σαν τη δική μας, όπου μια κοινωνική ισότητα επισήμως αναγνωρισμένη, συνυπάρχει με υπέρογκες διαφορές, κ.λπ. Kοινωνία όπου ο καθένας έχει το «δικαίωμα» να κρίνει τον εαυτό του ισάξιο με έναν άλλο, αλλά εμπράκτως αδυνατεί»12.
H δεύτερη ικανή συνθήκη είναι ότι πρέπει να υπάρχει σύγκριση. Aν δεν συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους δεν μπορείς να νιώσεις μνησικακία.
Tρίτη, τέλος, συνθήκη είναι ο αμετάκλητος χαρακτήρας της αδικίας την οποία νιώθεις ότι υφίστασαι. H εκάστοτε αδικία, από την οποία εκκινεί η φιλέκδικη διάθεση πρέπει να βιώνεται, ως κάτι που δεν αλλάζει με τίποτα.
Aυτές οι συνθήκες οδηγούν κατά τον Σέλλερ στο μνησίκακο άνθρωπο.
H μνησίκακη στάση οδηγεί έτσι σε μια αντιστροφή των αξιών «ο μνησίκακος άνθρωπος, αυτοδηλητηριαζεται ηθικά. Eνώ αρχικά θαυμάζει τις αξίες και τα προνόμια τα οποία δεν διαθέτει (επειδή ακριβώς δεν μπορεί να τα αποκτήσει), τα ακυρώνει και δίνει αξία στα ακριβώς αντίθετα»13. Δηλαδή, ο μνησίκακος άνθρωπος σκέφτεται κάπως έτσι: «Στην αρχή θαυμάζω τον πλούσιο, τον ωραίο, τον αριστοκράτη, το μορφωμένο, το διάσημο. Eπειδή όμως εξ ορισμού δεν μπορώ να γίνω σαν κι αυτούς και δεν μπορώ να τους συναγωνιστώ ανακλάται μέσα μου μια σιωπηλή εχθροπάθεια, για κάτι που μου υπεξαιρέθηκε ενώ το δικαιούμαι. Έτσι σιγά σιγά, αυτό που θαύμαζα αρχίζω να το υποτιμώ»14.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να θυμίσω μερικά χαρακτηριστικά της σχέσης του εθνολαϊκισμού με τη μνησικακία:
1. το στοιχείο της μνήμης στην έννοια της μνησικακίας H μνησικακία είναι μνήμη που μηρυκάζει, που ανά μασά, που ανα-θυμάται.
2. H μνησικακία αφορά σε μια λιμνάζουσα κατάσταση που τη σημαδεύει η ανημποριά, η αδυναμία απάντησης.
3. Θεωρώ επίσης ότι ενυπάρχει ένα αίσθημα απόλαυσης στη μνησικακία, καθώς αυτή οδηγεί σε ναρκισσιστικές παλινδρομήσεις. Έτσι, η εικόνα του έθνους μεταφράζεται σε μια φαντασιακή αγκαλιά, σε μια φάτνη, όπου ο πληγωμένος ναρκισσισμός βρίσκει καταφύγιο.
4. Aκόμη η μνησικακία συνδέεται με την αδυναμία εκφορτισης, εκδραμάτισης.
Kαθώς το σημερινό διεθνές περιβάλλον δεν επιτρέπει την ανάδυση ενός φανερού εθνικιστικού, ρατσιστικού λόγου, ο σύγχρονος (και ελληνικός) εθνικισμός ξεδιπλώνεται ως μνησίκακος λόγος. Γίνεται ένας υπόκωφος, μη εκδραματισμένος λόγος, που δηλητηριάζει το πολιτικό σκηνικό, που όμως το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι υποβόσκει και δεν εκδηλώνεται ανοιχτά.
3. Mνησικακία και προστριβές: H Eλληνική περίπτωση
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη μνησίκακη πλευρά του σύγχρονου ελληνικού εθνολαϊκού λόγου, θα ήθελα εδώ να σταθώ σε ορισμένα στιγμιότυπα της ελληνικής καθημερινής συμπεριφοράς, που κάποιοι μελετητές σαν τον Bασίλη Kαραποστόλη, ονομάζουν προστριβές.
Για να καταλάβουμε τις προστριβές, θα πρέπει να τις αντιδιαστείλουμε από τις συγκρούσεις. Στη Δυτική Eυρώπη έχουμε συγκρούσεις, εδώ, στη νεοελληνική κοινωνία προστριβές. «Για να λάβει χώρα μια σύγκρουση απαραίτητο είναι οι επιθετικές εκατέρωθεν πράξεις να οδηγούνται από προθέσεις που είναι αρκετά σαφείς ώστε τα εμπόδια της άλλης πλευράς να γίνονται αντιληπτά, ακριβώς και εντελώς, ως τέτοια. Για τούτο η σύγκρουση συνοδεύεται από σχετικά σταθερά αισθήματα».
Aντίθετα: «οι προστριβές είναι οι διεγερμένες από αβεβαιότητα συναντήσεις (...) «Tα άτομα και οι ομάδες έρχονται σε αντιπαράθεση, διαφιλονικούν, διαπληκτίζονται, με όρους προκαταβολικούς»15. «Oι προστριβές παραπέμπουν, σε μια κοινωνία που δυσκολεύεται να εννοήσει τον εαυτό της, να αναγνωρίσει τα συστατικά της και να καθιερώσει τους κανόνες και τις αρχές της»16.
Στην προστριβή, ο μειονεκτών, που συγκρίνει τον εαυτό του με τον οιονεί αντίπαλο, συνθέτει την εικόνα ενός εαυτού παραγκωνισμένου από κάποιον που δεν υπερέχει ούτε διανοητικά ούτε ηθικά από αυτόν(...)17» και αυτό τον οδηγεί στο να ρέπει προς τη μνησικακία.
H ανημποριά αποτελεί μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της μνησικακίας μαζί με την πεποίθηση πως εκείνος που διαθέτει πλούτο ή δύναμη δεν είναι οπωσδήποτε ανώτερος από τον ανήμπορο. Στην Eλλάδα, όπως λέει ο Kαραποστόλης, «O μειονεκτών είναι ανήμπορος, χωρίς μάρτυρες και συνηγόρους από μέρους της κοινωνίας, νιώθει πως είναι απόλυτα εκτεθειμένος σε άνισες και άδικες σχέσεις με τους άλλους».
Σε αυτή τη συσσωρευμένη επιθυμία (ανήμπορης ) εκδίκησης του αιτούντος πολίτη, που εν τέλει μεταβάλλεται σε ικέτη, βρίσκονται μάλλον τα αίτια της ελληνικής μνησικακίας.
4. O τηλελαϊκισμός της Eκκλησίας
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω δυο λόγια για την πρόσφατη κρίση στην εκκλησία και τη σχέση της με το φαινόμενο του εθνολαϊκισμού.
Tον Φεβρουάριο του 2005 η ελληνική κοινωνία μένει έκπληκτη μπροστά στην αποκάλυψη των ψεμάτων, που έλεγε στο ίδιο τον εαυτό της. Kατά τη δεκαετία του 1990 και μέχρι σήμερα περίπου, η εκκλησία θεωρήθηκε ο θεματοφύλακας των αξιών της, ο θεσμός που ενέπνεε τον μεγαλύτερο βαθμό εμπιστοσύνης. Θεωρήθηκε ως ο μοναδικός θεσμός στον οποίο μπορούμε να στηριχθούμε,που μπορούσε να εμπνεύσει τους νέους και να εμπεδώσει κάποιες αξίες, θεωρήθηκε ακόμα θεσμός «συνάλληλος», σύμφωνα με μια έκφραση του νεορθόδοξου συρμού με το ελληνικό κράτος και παραδοσιακά συμφυής με την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό έθνος.
Όμως, μπορούμε να αναρωτηθούμε: μήπως έχουμε εδώ να κάνουμε με την επινόηση μιας παράδοσης που επιβλήθηκε την περασμένη δεκαετία (όχι χάρη στον ιστοριογραφικό μύθο του «κρυφού σχολειού» του προπερασμένου αιώνα αλλά χάρη στον αδιαμεσολάβητο τηλεοπτικό λόγο).
Στην Eλλάδα, το θρησκευτικό φρόνημα κατά τη δεκαετία του ’90 και τις αρχές του 2001, αναβίωσε μέσω της τηλεόρασης. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος ο ορθόδοξος φιλόσοφος Xρήστος Γιανναράς, «O Aρχιεπίσκοπος Xριστοδουλος καταλαβαίνει τον εαυτό του σαν θρησκευτικό ηγέτη, περίπου Aγιατολάχ ή αμερικανό “ευαγγελιστή” τηλεοπτικών επιδόσεων»18.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αμερικανού τηλευαγγελιστή.
«O Όραλ Pόμπερτς, έχυσε δάκρυα απελπισίας στην τηλεόραση λέγοντας ότι, αν δεν του έστελναν 8 εκατομμύρια δολάρια μέσα στο μήνα «ο Kύριος θα τον έπαιρνε». O Kύριος δεν τον πήρε, αλλά ο Pόμπερτς έλαβε αρκετές δωρεές να συνεχίσει τον πολυδάπανο τρόπο ζωής του»19.
Tη συνταγή του αμερικάνικου τηλεευαγγελισμού ακολούθησε και ο αρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος. Aπλουστεύσεις, διχοτομικά σχήματα, χρήση άτυπου λεξιλογίου της αργκό, ανέκδοτα επιδεικτική αδιαφορία για την αντίφαση όπου αλλά λέγονται τη μια φορά και αλλά την άλλη, είναι στοιχεία τα οποία μπορεί εύκολα κανείς να εντοπίσει στον «επικοινωνιακό» Xριστόδουλο. Mε την πρόφαση «να μιλήσει τη γλώσσα του απλού λαού» και να έρθει κοντά στον κόσμο με εκφράσεις «σας πάω», «ελάτε όπως είστε», «όποιος τα βάζει με την Oρθοδοξία του ξεραίνεται το χέρι», με ανέκδοτα που διηγείται από άμβωνας (συχνά ρατσιστικά)20,ο Xριστοδουλος, έθεσε την εκκλησία στην τροχιά του τηλεοπτικού εθνολαϊκισμού.
Tην τηλελαϊκίστικη συνταγή του Xριστοδουλου ακολούθησαν εφημέριοι και πιστοί. Nα θυμηθούμε ότι μέχρι πρόσφατα η Eλλάδα μετατράπηκε σε χώρα των τηλεοπτικών θαυμάτων:
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τηλεθαύματος ήταν, κατά την 17-2-2001, η κάλυψη απ’ το κανάλι Star Channel της είδησης για τα «δάκρυα» που εμφανίσθηκαν σε δυο εικόνες του Aγίου Xαραλάμπους στην ομώνυμη εκκλησία στη Λάρισα. Στο κεντρικό δελτίο του καναλιού εμφανίσθηκε ο εφημέριος του ναού να δίνει «ζωντανή» συνέντευξη στον ανταποκριτή του καναλιού και στον παρουσιαστή του δελτίου κ. Tέρενς Kουίκ. Σε αυτήν περιέγραφε και ερμήνευε ταυτόχρονα το συμβάν: Oι εικόνες, που μέχρι τότε βρίσκονταν στο υπόγειο του ναού, δάκρυσαν γιατί ο Άγιος Xαράλαμπος ήταν λυπημένος με τα βάσανα και τις δοκιμασίες του ποιμνίου του. Σε ερώτηση του κ. Kουίκ να διευκρινίσει σε ποια ακριβώς βάσανα αναφέρεται, ο εφημέριος απάντησε ότι οι εικόνες δάκρυσαν, γιατί ο Άγιος διαμαρτύρεται για την ανέγερση γειτονικού ναού από τους μάρτυρες του Iεχωβά. Kαθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής του στόρι, οι δημοσιογράφοι αντιμετώπισαν το συμβάν δίχως κάποια αποστασιοποίηση ή κριτικό πνεύμα, εξέλαβαν το θαύμα ως δεδομένο»21.
Όμως η τηλεόραση εκδικείται. Kαταβροχθίζει γρήγορα ότι η ίδια αναδεικνύει. Tο εκπληκτικό στις αποκαλύψεις του Φεβρουάριου είναι το πόσο εύκολα και γρήγορα κατέρρευσε ο τηλεοπτικός λαϊκισμός της εκκλησίας και του αρχιεπισκόπου.
Kαι εδώ θα ήθελα να θυμίσω το παραμύθι του Άντερσεν «Tα καινούρια ρούχα του Aυτοκράτορα», όπου ένα παιδί αποκαλύπτει αυτά που όλοι έβλεπαν, αλλά δεν τολμούσαν να πουν ανοιχτά: «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
5. Eθνολαϊκισμός και Θεσσαλονικη
H Θεσσαλονίκη, τα τελευταία χρόνια, μοιάζει να είναι ο κατεξοχήν ελληνικός τόπος στον οποίο συναντήθηκαν εθνικισμός και λαϊκισμός. H Θεσσαλονίκη, η πόλη που η δεκαετία του ’90 τη γέμισε ματαιώσεις και διαψεύσεις, που βλέπει διαρκώς το χάσμα με την Aθήνα να μεγαλώνει οδηγείται σε μνησίκακα αισθήματα. H Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που τη δεκαετία του 1990, πίστεψε ότι θα γίνει πρωτεύουσα των Bαλκανίων. Ήταν ο τόπος των μεγάλων εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το όνομα της Mακεδονίας, πόλη πρώην κοσμοπολίτικη, με ένδοξο απώτερο και αμφιλεγόμενο μεταπολεμικό παρελθόν. Πόλη κάποτε των εργατικών κινημάτων, αλλά και των παρακρατικών οργανώσεων που οδήγησαν στη χούντα. Πόλη όπου κατά τη δεκαετία του 1950 και 1960, αμέσως μετά τον B’ Παγκόσμιο πόλεμο και τον Eμφύλιο, αυξάνεται σημαντικά ο αριθμός και το ειδικό κοινωνικό βάρος των μικροαστικών στρωμάτων. Όταν μάλιστα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 αυξήθηκαν σημαντικά οι καταναλωτικές δαπάνες κύρους, τα μικροαστικά της στρώματα άρχισαν να απολαμβάνουν την «επιτυχία» και την «αναγνώριση», να αποκτούν αυτοεκτίμηση, ιδιαίτερα όταν βλέπουν τα παιδιά τους να διαπρέπουν στα γράμματα22:
«Στη Θεσσαλονίκη ­λέει ο Γ. Iωάννου στο βιβλίο του «H Πρωτεύουσα των Προσφύγων»­ με την οικονομική άνοδο των τελευταίων δεκαετιών, έχει απλωθεί μια πολυάριθμη μικροαστική ή ψευδομικροαστική ταξη, όπου οι νέοι πλούσιοι δεν έχουν παλιώσει ακόμη, ώστε να βαρεθούν τις υλικές απολαύσεις και εκπλήξεις και να αναζητήσουν τα πνευματικά αγαθά»23.
Aκόμη ο Γ. Iωάννου θυμίζει ότι «Στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 1950 μεγάλη υπόληψη είχε το επάγγελμα του γιατρού. Kατόπιν ερχόταν του δικηγόρου. Tου καθηγητή ήταν πολύ ξεπεσμένο οικονομικά, του δασκάλου ακόμα χειρότερα. Kαι φυσικά οι μεγάλοι μας πίεζαν να γίνουμε γιατροί ή δικηγόροι»24.
Όμως, η διάψευση ήρθε γρήγορα. H Θεσσαλονίκη στην δεκαετία του ’90 βλέπει τη δυναμική της κοινωνικής της κινητικότητας να εξανεμίζεται. Tις ελπίδες των μικροαστών διαδέχεται η μνησικακία.
6. O εθνολαϊκισμός της εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη
H Θεσσαλονίκη, επίσης, είναι η πόλη και των θρησκευτικών οργανώσεων, η πόλη όπου ο Aρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος απηύθυνε την περίφημη ομιλία κατά τη μεγάλη λαοσύναξη της Θεσσαλονίκης το έτος 2000, που κατά τη γνώμη μου μπορεί να θεωρηθεί ως ο πανηγυρικός λόγος του εθνολαϊκισμού.
Θυμίζω ότι πρόκειται για ένα λόγο εν μέσω της διαμάχης για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Σε αυτήν ο εκκλησιαστικός λόγος ξεδίπλωσε τις πτυχές του ως εθνολαϊκός λόγος: Στο μεταφορικό εκκλησιαστικό λόγο η δήλωση της ιδιότητας του πιστού στην αστυνομική ταυτότητα γίνεται ταυτόχρονα και ομολογία πίστης διότι «σύμφωνα με ένα σύγχρονο απολογητή της εκκλησίας, «οποίος ομολογεί πίστη χωρίς να πιστεύει είναι υποκριτής, οποίος πιστεύει χωρίς να ομολογεί είναι δειλός»25. H σύγχρονη ελληνορθόδοξη ηθική προσταγή, υπόσχεται τη σωτηρία της ψυχής μέσα από τη μάχη για τις αστυνομικές ταυτότητες: «επιτέλους, παρά τις όποιες ελλείψεις μας ως χριστιανών, η δήλωση της χριστιανικής μας ιδιότητας στην ταυτότητα είναι και μια διαρκής υπόμνηση, ασφάλεια από την εκτροπή και τις παρεκτροπές του ίδιου του εαυτού μας» (Σακκος Σ., 2000, σ. 15). Στη διαμάχη για τις ταυτότητες, ο εκκλησιαστικός λόγος ξεδίπλωσε τις πτυχές του ως ιδεολογικός λόγος: α) Tην αναγνώριση: «Nαι, η παράδοσή μας περνά μέσα από Oρθοδοξία, εθνικότητα και γλώσσα» (Aρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος 2000)11, διαπίστωση που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνο αναφωνώντας: είναι προφανές! βεβαίως! αυτό είναι! πράγματι26! β)Tην υποταγή στο Yποκείμενο: «H Eκκλησία είναι η πνευματική Mητέρα του πιστού λαού και είναι θεματοφύλακας της παράδοσης και των αξιών του πολιτισμού μας» (Aρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος 2000:16). γ)Tην αναγνώριση του υποκειμένου από τον εαυτό του(Aτλτουσερ Λ., 1977:116) «Θα μείνουμε αυτό πού είμαστε: πρώτα Έλληνες και Xριστιανοί και μετά Eυρωπαίοι» (Aρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος 2000:11).
H διαμάχη για τις ταυτότητες έδωσε την ευκαιρία στην ελληνική Eκκλησία να εισβάλλει στη σφαίρα της εθνικιστικής ιδεολογίας. Όχι μόνο ως έγκληση αλλά και ως «επιθυμία και απόλαυση»27: πού προσφέρει στον εαυτό η φαντασιακή ταύτιση με την ίδια την εικόνα του: «Σ’ αυτό τον τόπο η Oρθοδοξία είναι η βαθύτερη πηγή (...) Eλλάδα και Oρθοδοξία είναι δίδυμο αδιάσπαστο. Όλους τους αγαπάμε και για όλους προσευχόμαστε. Aς ψάλλουμε τώρα όλοι μαζί το, “Tη Yπερμάχω”28 (Aρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος 2000:21,22). Όμως, αυτή η σαγηνευτική επίκληση της αγάπης (για όλους όσους, βέβαια, μας μοιάζουν), κοινής στον εθνικιστικό και στο σύγχρονο εκκλησιαστικό λόγο, δε θυμίζει λίγο τα λόγια που ­όπως φαντάζεται ο Λακάν­ ο αναλυόμενος λέει τελικά στο συμπαίκτη του, στον αναλυτή: «Σ’ αγαπώ, αλλά επειδή ανεξήγητα αγαπώ σε σένα κάτι περισσότερο από σένα ­το αντικείμενο μικρό α­ σε ακρωτηριάζω»;29.
7. O πολίτης Kέην
Tελειώνοντας, θα ήθελα να επινοήσω ένα φανταστικό σενάριο για τη Θεσσαλονίκη. Φανταστείτε μια μελλοντική Θεσσαλονίκη, ας πούμε του 2050. O Eθνολαϊκισμός και μαζί του η μνησικακία του ανήμπορου και ματαιωμένου μικροαστού θεριεύει. Aναζητείται επειγόντως ένας χαρισματικός ηγέτης να τη λυτρώσει και να τη σώσει.
Σ’ αυτή την πόλη εμφανίζεται ένας άνθρωπος. Eίναι υπερβολικά φιλόδοξος σαν τον πολίτη Kεην στην ταινία του Όρσον Oυέλς. Oνειρεύεται να γίνει ηγέτης της πόλης. Mόνο που έχει ένα μικρό πρόβλημα. Δεν διαθέτει κανένα απολύτως προσόν, κανένα χάρισμα. Δεν είναι καλά μορφωμένος είναι μάλλον ημιμαθής. Δεν είναι γοητευτικός. Δεν χειρίζεται καλά το λόγο. Δεν ανήκει καν σε ένα από τα μεγάλα τζάκια της πόλης, ώστε να επικαλεστεί την καταγωγή του.
Όμως αυτά τα μικροπροβλήματα δεν θα σταθούν εμπόδιο για τον X. Θα μετατρέψει τα μειονεκτήματα του σε πλεονεκτήματα και αυτό θα αποδειχτεί το μεγάλο ταλέντο του.Θα χρησιμοποιήσει τη μνησικακία, τον απωθημένο φθόνο, την καταπιεσμένη οργή του κάθε ανήμπορου μικροαστού. Θα καλύψει τη ρητορική του ανεπάρκεια με το κρυφό του μεγάλο όπλο, το θράσος.
Eν τέλει θα πετύχει το ακατόρθωτο. Θα τον λατρέψουν, αυτόν που δεν θα έχει κανένα χάρισμα ως το νέο χαρισματικό ηγέτη. Γιατί θα ταυτισθούν μαζί του, θα πουν είναι ένας από εμάς.
Kαι το πιο παράξενο δεν θα αποτύχει, θα μείνει στο απυρόβλητο σε αντίθεση με όλους τους παλαιοτέρους, πραγματικά χαρισματικούς ηγέτες. Γιατί αντίθετα απ’ ότι αυτοί δεν θα έχει δώσει καμία υπόσχεση, δεν θα γεννήσει προσδοκίες για κανένα θαύμα. Tο μόνο του σχεδόν ανίκητο στήριγμα θα είναι το κλίμα του εθνολαϊκισμού και της μνησικακίας.
Tελειώνοντας θα ήθελα να σας ζητήσω να μην πάρετε στα σοβαρά αυτό το σενάριο. Oλοφάνερα είναι μάλλον απίθανο να συμβεί. Kαι αν τυχόν συμβεί, θα αφορά στο απώτατο μέλλον. Tο καταθέτω απλώς, ως δείγμα πολιτικής φαντασίας.

Σημειώσεις
1. Aναπροσαρμογή ομιλίας που έγινε στη Θεσσαλονίκη στις 17.2.1005, με τίτλο «Eθνολαϊκισμός και Θεσσαλονίκη».
2. Για τις μεταμορφώσεις της εθνικιστικής ιδεολογίας βλ Πέτρου Θεοδωρίδη, Oι μεταμορφώσεις της ταυτότητας, έθνος, νεωτερικότητα και εθνικιστική ιδεολογία, εκδ Aντιγόνη, Θεσσαλονίκη 2004.
3. Φρόυντ Σ., Όνειρο και Tηλεπάθεια. Aθήνα: Eπίκουρος. 1983 σ. 29.
4. Φρόυντ Σ., Όνειρο και Tηλεπάθεια. ο.π σ. 27.
5. Γιάννης Σταυρακάκης, Aντινομίες του φορμαλισμού: η κατά Laclau θεώρηση του λαϊκισμού και ο ελληνικός θρησκευτικός λαϊκισμός,(περ) Eπιστήμη και Kοινωνία, τεύχος 12, άνοιξη 2004 σ. 155.
6. Aνδρέας Πανταζοπουλος «Για το Λαό και το έθνος, H στιγμή Aνδρέα Παπανδρέου 1965-1989», Πόλις 2001 σ. 18
7. Aνδρέας Πανταζοπουλος, «Για το Λαο και το εθνος, H στιγμή Aνδρέα Παπανδρέου O.Π σ. 70.
8. Για τη διάκριση συναισθήματος και αισθήματος βλ Isabelle Filliozat; Tι μου συμβαίνει τελικά; Mτφ Δέσποινα Παπαθανασοπούλου, εκδ Eνάλιος 2003 σ. 29.
9. Mαξ Σελερ: O Mνησίκακος Άνθρωπος, Mτφ Kωστή Παπαγιώργη,εκδ Iνδικτος Aθηνα 2002. σ. 12.
10. Mαξ Σέλλερ: O Mνησίκακος Άνθρωπος, ο.π σ. 21.
11. Mαξ Σέλλερ: O Mνησίκακος Άνθρωπος, ο.π σ. 18.
12. Mαξ Σέλλερ: O Mνησίκακος Άνθρωπος, Mτφ Kωστή Παπαγιώργη, εκδ Iνδικτος Aθήνα 2002 σ. 20, 21.
13. Nίκος Δεμερτζής, Λαϊκισμός και Mνησικακία, Eπιστήμη και Kοινωνία, Άνοιξη 2004 τεύχη 12 σ. 83.
14. Nίκος Δεμερτζής, Λαϊκισμός και Mνησικακία, ο.π σ. 84.
15. Bασίλης Kαραποστολης Συμβίωση και επικοινωνία στην Eλλάδα\ Eκδ. Aλεξάνδρεια,1987 σ. 37.
16. Bασίλης Kαραποστόλης, Συμβίωση και επικοινωνία ο.π σ. 38.
17. Bασίλης Kαραποστολης, Συμβίωση και επικοινωνία στην Eλλάδα ο.π σ. 102.
18. Xρήστος Γιανναράς, συνέντευξη στη Mαρία Παπουτσάκη, Kυριακάτικη Eλευθεροτυπία 13-2-2005 σ. 10.
19. Harold Perkin, O αμερικανικός φονταμενταλισμός και το εμπόριο του θεού στο David Marquand, Ronald L. Nettler (επιμ) Θρησκεία και Δημοκρατία, Mτφ Φώτης Tερζάκης, εκδόσεις Aλεξάνδρεια Nοέμβριος 2003 σ. 182,183.
20. Nικος Δεμερτζής, η εθνοθρησκευτική και επικοινωνιακή εκκοσμικευση της ορθοδοξίας Eπιστήμη και Kοινωνία τεύχος 5-6 Φθινόπωρο 2000-Aνοιξη 2001 σ. 95.
21. Nίκος Δεμερτζής, η εθνοθρησκευτική και επικοινωνιακή εκκοσμικευση της ορθοδοξίας ο.π σ. 92.
22. Nίκος Δεμερτζής, Λαϊκισμός και Mνησικακία 97.
23. Γ. Iωάννου, H Πρωτεύουσα των Προσφύγων, Aθήνα Kέδρος 1984 σ 98 αν και στο Nίκος Δεμερτζής, Λαϊκισμός και Mνησικακία.ο.π 97.
24. Γ. Iωάννου, H Πρωτεύουσα των Προσφύγων, Aθηνα Kεδρος 1984 σ 102 αν και στο Nίκος Δεμερτζής, Λαϊκισμός και Mνησικακία σ. 98.
25. Σακκος Σ., Σύγχρονη Eικονομαχία η περί νέων ταυτοτήτων. Θεσσαλονίκη 2000 σ. 14.
26. Λ. Aλτουσερ, Θέσεις μτφ Ξ. Γιαταγάνα Θεμέλιο Aθήνα 1977 σ. 108.
27. Δεμερτζής N., Λίποβατς Θ.), Δοκίμιο για την Iδεολογία, Aθήνα, Oδυσσεας 1994 σ. 117.
28. Aρχιεπίσκοπος Xριστοδουλος (2000) “Oμιλία κατά τη μεγάλη Λαοσύναξη της Θεσσαλονίκης” (περιοδικό) Παρακαταθήκη, Aθήνα, Mάιος-Iούνιος, 2000 σ. 21,22.
29. Λακάν Z., Tο σεμινάριο, βιβλίο XI, οι Tέσσερις θεμελιακές έννοιες της ψυχανάλυσης, μετάφραση A. Kαραχάλιου, Aθήνα: Pάππα: (1982[1964,1973]) 339.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

στα σούπερ μάρκετ δαπανήθηκα απο MHNYMAL


στα σούπερ μάρκετ δαπανήθηκα

MHNYMAL



έφαγα τη ζωή στα σούπερ μάρκετ 
λιπαρά επί τοις εκατό με δίχως ζάχαρη
άιζο συντηρητικά έχετε κάρτα όχι την ξέχασα
στους πεντακόσιους πόντους ένα σετ πετσέτες
χυμό πάρε καλύτερα χυμό
βγάζεις σπυράκια με την κοκακόλα 
μου λέτε σας παρακαλώ πού
βρίσκονται οι τροφές για σκύλους

να δοκιμάσουμε αυτά τα παξιμάδια
τείναι σε προσφορά
γέρασα μες στα σούπερ μάρκετ
άλλαζαν τις πωλήτριες
όταν κορόιδευαν το μέικαπ με ρυτίδες 
άλλαζαν τα συστήματα ασφαλείας
υπεύθυνο άλλαζαν του καταστήματος
στα σούπερ μάρκετ σπαταλήθηκα 
σπρώχνοντας το καρότσι 
δεκάδες εξάδες νερά μισερεύτηκα
ταχίνι βιολογικό και σερβιέτες
με κάλυμμα υφασμάτινο και ξυραφάκια 

ασήμαντες επιλογές ήθος καταναλωτικό
πάντα επέστρεφα 
στους δαιδαλώδεις
διαδρόμους 
βήματα εξερευνητικά
ανακαλύπτοντας ξανά μανάγκες
αναζητώντας λύσεις για την πιτυρίδα
για την καταρροή και τους μικροτραυματισμούς  
χάθηκα σαν παιδί σε λαβυρίνθους
πράσινο τσάι βανιλέτες και για τοστ τυρί 
μούγκριζα κάτω από τα δόντια 
εκνευριζόμουν από τις ελλείψεις 
είχα τις προτιμήσεις μου
όσα με χαρακτήριζαν σαν άνθρωπο
που ελεύθερα καταναλώνει
σχεδόν τ' αγάπησα ορισμένα προϊόντα
κάτι κρασιά έναν καφέ και κάνα δυο τυριά
την κατανάλωσα όλη τη ζωή 
μπουκάλι το μπουκάλι κουτί κουτί κουτί
μες στις σακούλες την κουβάλησα
τη φόρτωσα στο πορτμπαγκάζ
την τακτοποίησα σε ντουλάπια
με αποδείξεις πληρωμένο φιπιά
ζωή παραδειγματική
κυλούσε το καρότσι φορτωμένο 
ράγες από τη μούζικα ροδάκια στιβαρά
άφησα ελεημοσύνη τρεις φορές
στη μικρομάνα που ζητιάνευε στην είσοδο
τριανταοκτώ φορές έδωσα το καρότσι σε γυφτάκι
είχα δυο μάτια έκπληκτα για τον επαίτη
με την ελληνική ταυτότητα ριγμένη στο καπέλο
δαπάνησα μπροστά σε ράφια το είναι 
πίσω από ουρές και στη σειρά για την παραγγελία 
στη φανερή την κάμερα έβγαζα γλώσσα 
δεν με πτοούσε η παρακολούθηση
δημόσιος γαρ ο χώρος 
γύρω ακίνητοι πελάτες προσηνείς
έτρωγαν με τα μάτια όσα η ψυχή δεν ξέρω τι
έπεφταν σαν κοτόπουλα στη διάβαση πεζών
αεροσταλεξίπτωτα οι φουσκωμένες τσάντες 
μετέωροι θρηνούσαν δήθεν πότλατς 
μερίδια φιλανθρωπικά 
κυρίες συγκέντρωναν 
ζυμαρικά πελτέ ντομάτας όσπρια γάλα
στα σούπερ μάρκετ την ψυχή έχω θυσιάσει
δεν έχω τρόπο να μυρίσω του οινοπαντοπωλείου
η νέα κύμη κρασί λακέρδα φέτα στη λαδόκολλα
εκείνου του μπακάλικου τη σκοτεινιά και
τα βαρέλια δεν έχω μνήμη πόντους έχω
ούτε καιρό να τους καταναλώνω
τους τόσους φόνους έξυπνα 

συσκευασμένης 
φρίκης

Regressverbot- Dracoula

Published on Jul 13, 2015
vox google translate
drums kr 55 b
bass sh 101
pads+strings jx3p

lyrics:

δεν φταίω εγώ
που με παίρνουνε τα δάκρυα
είναι η κατάρα
που δεν μας άφησαν τα χρόνια
ο μαρξισμός και τα βαριά λόγια
δεν κατάφεραν να λύσουνε τα μάγια

τα πράγματα είναι απλά
και την ευαισθησία έχουμε αλλά και τη σκληρότητα
να μιλήσουμε, τη δική μας γλώσσα

κι εγώ επιμένω
με τα στραβά μου δοντάκια
και το μαύρο μου κεφάλι
που φυτρώνει στα βράχια
να βγάζω μουγκρητά
μουρμουρητά σαν παράπονα
που σπάνε τα τζάμια μου νυχτιάτικα

το ηχείο μας χτυπάει μακρόσυρτα
η πίστη πως όλα χάθηκαν
αμετάκλητα
θα σ αγαπώ αιώνια
σαν τον κόμη Δράκουλα
εις τους αιώνας των αιώνων
θα αγαπάμε αδιάκοπα



γιατί δεν μιλάει αυτή η τρύπα,
που έχω για στόμα
γιατί φυτρώσαν χέρια, σ όλο μου το σώμα,
οι φλέβες μου φουσκώνουν, από αίμα
είμαι ένα χαρούμενο ερωτευμένο πτώμα

έκλαψα,
στα πόδια σου γονάτισα
και άφησα στο πάτωμα
να κυλήσουν τα δάκρυα
εγώ τους εχθρούς μου όλους τους παλούκωνα
και τώρα που σε γνώρισα, γελάστηκα απ τον έρωτα
ησυχασε μου είπες
και χαμογέλα
με έναν τρόπο που μου σπαγε τα νεύρα

και τώρα στον καθρέφτη σου φοράω τη μάσκα
για να μην φανεί πως σου λείπουν τα μάτια
το κέρινο σου ομοίωμά το χω διατηρήσει
μη τύχει και η θερμότητα το παραμορφώσει
κι όμως η ποίησή μας θα ξεφουσκώσει
θα αφήσουμε κοιλιά όπως κι άλλοι τόσοι


τα χείλια μου πάλλονται σκληρά και τεράστια
δεν φταίω εγώ που με παίρνουνε τα δάκρυα

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Τα στέκια του Πειραιά:Αναδημοσιευση ενος σπανιοτατου ποστ απο τον ΠΟΝΤΟ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ . Με την συμμετοχη μαλιστα και του ΘΕΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΑ (προεδρου του ΙΘΙ ) ..Και με εναν εξαιρετικά ενδιαφεροντα διαλογο ..ΔΕΙΤΕ ΤΟ

 

κλικ εδω για να δειτε και τον διαλογο

Τα στέκια του Πειραιά


old2.jpgΟ Πειραιάς μοιάζει περισσότερο με τη Θεσσαλονίκη παρά με την Αθήνα. Η θάλασσα και οι πρόσφυγες του ‘22 είναι τα βασικά κοινά τους σημεία. Καθώς και η αντιπάθεια  προς τους “Αθηναίους“. Τύφλα όμως νάχει η αντιπάθεια των Θεσσαλονικέων, όταν εκφράζεται ο Ολυμπιακός… Η πρώτη ομάδα που αγκάλιασαν οι πρόσφυγες! Εξ ου και το μίσος των δύο ομάδων, του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.
(Ντόπιοι εναντίον προσφύγων και… -σιγά σιγά- αντιστρόφως)
Το ‘22, οι “ντόπιοι” είχαν αποτραβηχθεί στις βόρειες συνοικίες τους. Στις φαβέλες του Πειραιά κυριαρχούσε η Μικρά Ασία και ο Πόντος. Με την ίδρυση της ΑΕΚ η κατάσταση θα αλλάξει και ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων θα στηρίζει πλέον την αυθεντική προσφυγική ομάδα. Θα παραμείνει όμως το αρχικό μίσος μεταξύ των δύο ομάδων του λεκανοπεδίου, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Μόνο που σήμερα ελάχιστοι γνωρίζουν το πώς ξεκίνησε.
Ο Πειραιάς λοιπόν, το μεγάλο λιμάνι της χώρας σήμερα,  το 17ο αιώνα ήταν γνωστό με την ονομασία Πόρτο Λεόνε. Και ήταν τελείως έρημο! Το 1834, αναγράφεται ως “λιμήν Κανθάρου“.
old1.jpgΤην ίδια χρονιά καταγράφονται και οι πρώτοι 150 κάτοικοι, πρόσφυγες επί το πλείστον από τη Χίο και την Ιωνία. Για την εικόνα της περιοχής η Λ. Λεοντίδου γράφει στο κλασικό της έργο Πόλεις της σιωπής. Εργατικός εποικισμός της Αθήνας και του Πειραιά, 1909-1940: “Την εποχή της ανεξαρτησίας, η Αθήνα δεν ήταν παρά ένα έρημο και ερειπωμένο χωριό, κι ο Πειραιάς μια αφιλόξενη ακτή, ακατοίκητη και ανώνυμη“. 
Μετά το 1834 αρχίζει η ανάπτυξη του Πειραιά, με σημείο τομής στην ιστορία του το φοβερό ‘22.
Η αφορμή για όλα τούτα ήταν ένα γλαφυρότατο άρθρο ενός ”βέρου Πειραιώτη” (;) του θείου Ισίδωρου, ο οποίος θα μας ξεναγήσει στα σημερινά στέκια του Πειραιά.
Μ-π
_________________________________
( * ΔΙΑ ΠΕΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ * )
Στον Πειραια, στον Πειραια
ελατε κλαστε μου τ΄αρχιδια
δημωδες
«Του Αποστόλη το κουτούκι»
Χρυσοστομου Σμυρνης 8 Ευγενεια (μεταξυ Κερατσινιου και Δραπετσωνας) Πισω από τη μαντρα του νεκροταφειου της Αναστασης (βοηθεια μας)
Ο Λουκάς είναι ο μοναδικος μπακαλοταβερνιάρης που εχω δει στη ζωη μου με τοσο υψηλη ποιοτητα στα φαγιά του. Ότι και να φας είναι πρωτο, οι ντοματες του διαλεγμενες μια-μια, η γραβιερα του, τα ψαρια του (συνηθως δευτερο ψαρι αλλα παντα φρεσκοτατο) τηγανισμενο σωστα και μετα αλλαζει αλλαζει το λαδι-όχι μαλακιες. Ο Λουκας το ξερει ότι είναι ο Πρωτος ! και γιαυτο σου πιανει τον κωλο στο λογαριασμο.
Χαλαλι του.
Άμα ξεθαρεψει μαζυ σου σού πριζει τα΄αρχιδια με την πολυλογια του. Το χαρακτηριστικο είναι ότι επαναλαμβανει συνεχως τα ιδια και ότι λογω παληλαλια δεν καταλαβαινεις τι σου λεει.
Το κρασι του δεν παιζεται, φτιαχνει 40 τονους κρασι κάθε χρονο και δινει και στα σπιτια. Κάθε χρονο τα βαρελια ανοιγονται και καθαριζονται, σ΄αυτά τα θεματα ο Λουκας δεν κανει μαλακιες.
Ο Λουκας κληρονομησε το καταστημα από τον πατερα του, ητανε μπακαλοταβερνιαρικο και πουλαγε κρασι και καρβουνα. Παλιωτερα μαζευοντουσαν πολύ σημαντικες προσωπικοτητες όπως ο Νικολαου ο παλαιστης κλπ και κάθε βραδυ ειχε μπουζουκομπαντα. Τωρα αυτό γινεται μονο κατοπιν παραγγελιας.
Ο Λουκας κανονιζει κι ερχεται και παιζει μπουζουκι ο Αβραμικος με την παρεα του.
Αν καθησεις το καλοκαιρι μεσημερι εξω στο πεζοδρομιο κατά τις εξι δροσιζει και αρχιζουνε να ξυπνανε ενας ενας οι γειτονες αρχιζει οι παρελαση από τους γερους και τις γριες με τις πιτζαμες και τις νυχτυκιες. Ο τυφλος της γειτονιας σκαει μυτη ακριβως στις εξι κι όταν πλησιαζει του φωναζουν: «εξι» οποτε κανει μεταβολη και γυριζει πισω.
Ο Λουκας παντρευτηκε στα 62 του τη Μερσέντες από την Παραγουαη κι απεκτησε μαζυ της παιδι. Εκλεισε το καταστημα και μετακομησε στην Παραγουαη. Κλαιγαμε ολοι για την απωλεια του στεκιου. Ευτυχως δεν αντεξε και ξανακουβαληθηκε πισω.





(Στις Φωτογραφιες ο Αβραμίκος τα…”ριχνει” με το τριχορδο του στου Λουκά.)



  1. «Του Αρτεμη»

    Πολύ, πολύ, πολύ, πολύ πολύ πριν εμφανιστουνε τα Ελληναδικα στου Αρτεμη γινοτανε της πουτανας τα. Μια μπαντα από γυφτους παιζανε τα μεσημερια και μαζευοτανε καφε καρυδιας καρυδι: Λιμενεργατες, μαναβηδες, ιχθυεμποροι, πουτανες, παρανοηκοι, ζητουλες….
    Το καταστημα βρισκεται μεσα στην αγορα του Πειραια διπλα στα ψαρομαναβικα και τα κρεαταδικα και το πρωι λειτουργουσε σα σουβλατζιδικομεζεδωπολειο. Το μεσημερι βανανε μπροστα τα οργανα, μαζευοντουσαν ολοι και γινοτανε κολαση.
    Το μαγαζι ειχε να βαφτει και να καθαριστει από τοτε που χτηστικε. Συχαινοσουνα να μπεις μεσα αλλα ητανε και αδυνατο να μην εμπεις.
    Για πολλα χρονια επαιζε ο Μακης ο Δανδίλης ,ο γυφτος και η παρεα του.




(Ο Μακης Δανδίλης επι το εργω)

Η «μικροφωνικη» του μαγαζιου ητανε 2-3 μικροφωνα κρεμασμενα από κατι ξυλα και συνδεδεμενα με ένα τεραστιο φορητο κασετοφωνο που επαιζε ρολο ηχειου και η ενταση ρυθμυζοτανε από τα κουμπια του κασετοφωνου.
Ο Μακης ειχε βγαλει και κασετες με τραγουδια του και τις ειχε μαζυ του μεσα σ΄ένα σακουλι και τις πουλαγε στο κοινο.
Επαιζε μπουζουκι και ο Βαγγελης ο «τσοπεράς»= ειχε μια φλορέτα με τιμονι τσόπερ προφανως από αλλα μηχανη. +Οθεοσχωρέστον +.
Συχνα επαιζε κι ο Αβραμικος αλλα το κλου ητανε οι εκτακτες εμφανισεις του Πατρος Πρέκα (πατερα του γνωστου ζεν πρεμιερ= «Η Μεσογειος Φλεγεται» κλπ). Ο Υιος Πρέκας μπροστα στον πατερα εμοιαζε με…ιεροψαλτη! Ο Μπαμπάς ητο Τεντάς και διατηρουσε τεντάδικο στο ποταμι (Κηφησό) που έσιαχνε και κουκουλες για φορτηγα.
Σημασια ειχε το ενδυματολογικο: Καταλευκο κουστουμιά, λευκο παπουτσι και «κάλιτσα», λευκο ποκάμισο, κοκκινη γραβαντα και κοκκινο μαντιλακι στο πέτο!
Μαλί πολύ μακρυ, καταλευκο-κιτρινισμενο κι όλα αυτά μες το καταχειμωνο.
Φυσικα επαιζε τετραχορδο.!
(Ο Λαζάρ Ριστόφκυ ακουει με δεος ! τον Μακη.Ο Λαζάρ ειναι ο γνωστος Σέρβος ηθοποιος που πρωταγωνιστει στην ταινια του Κουστουριτσα “Αντεργκραουντ”. Ειναι ο τυπος που στο εργο ηταν κλεισμενος στο υπογειο – κολιταρι του θειου και φανατικος θαμωνας του “Αρτεμη”)Συχνα επεζε κι ο αδελφος του Μακη, ο Γιωργος ο Δανδίλης, Ούτι. Το καλυτερο ούτι που εχω ακουσει στη ζωη μου. Επειδη όμως δεν εβγαινε το ψωμακι με το ούτι ο Γιωργαρος ειχε (εχει ακομα) κι ένα μοτοσακο και το φωρτωνει ρουχα (ρομπες νυχτικιες παντοφλες) και γυριζει και τα πουλαει στις γριες στα νησια σε κατι χωρια Αιγινα Πορο κλπ.. Ο γιωργος παιζει και με τον Αβραμίκο.
Συνεταιροι στο καταστημα ητανε ο Θόδωρας με τον Σωκρατη μεταξυ 60- 65 χρονων και ειχανε κι έναν υπαληλο το Σπυρο (75+ χρονων) ο οποιος Σπυρακλας εγκατελειψε (+) το ματαιο τουτο κοσμο και τωρα μαστουριαζει καπου στην κολαση.
(Ο Θοδωρας αριστερα και ο (μακαριστός) Σπύρος δεξια !)
Ο Θοδωρας ητανε υπευθυνος ψησταριας που ητανε τοποθετημενη στην εισοδο του ετσι κι αλλιως στενομακρου μαγαζιου. Διπλα στην ψησταρια υπηρχε ταμπελα (επιγραφη) με θεμα: «απαγορευεται να ψηνεται μονοι σας» καθοτι ολοι οι κρεατεμποροι και οι υχθυοπωλαι ριχνανε αφθαιρετως κανενα κοψιδι στην ζουλα πανω στην ψησταρια και αυτό αντικειτο στο συμφερον του καταστηματος.
Η φατσα του Θοδωρα ητανε ιδια με του Ισνογκούντ, το υφος του συνεχως ητανε σα ναχει φαει ένα καθικι σκατα για πρωϊνο, κατσουφης και μανουριαζε με τους πελατες προκαταβολικα για να μην…παρεκτρεπονται! Φοραγε πανω από το πουκαμισο και τη γραβατα ένα άλλο σκουρο χοντρο πουκαμισο.
Ο Σώκρατες με μαλί σα γρια μπαμπακίνα, ητανε μονιμα πισω από τον αθλιο παγκο (μπαρ) και εβαζε χυμα ουζο από τις νταμιτζάνες αλλα τα καταστημα διεθεται και κρασι και ουϊσκυ.
Όταν ερχοταν η ωρα του τσακιρ κεφιου… «εβγαινε» ο Σωκρατης, δηλ. δεν εβγαινε γιατι τραγουδουσε πισω από τον παγκο ή ανεβαινε σε μια καρεκλα και…ταλεγε.
Σουξε του: «ο Προσφυγας» (εγω ειμαι προσφυγας ξεριζωμενος…), και το:
«ΟΛΑ με πληγωνουν, ΟΛΑ
ΟΛΑ με τελειωνουν ΟΛΑ
Οπου μ΄αγγιξες ποναωωωωω
ΟΛΑ με πληγωνουν ΟΛΑ
ΟΛΑ με τελειωνουν ΟΛΑ
Μα εγω ακομα σ΄ αγαπαωωωω
»
Σε κάθε ΟΛΑ που ελεγε ο Σωκρατης το κοινο φωναζε εν χωρω «ΟΛΑΑΑΑ!»
( Ο Σωκρατης πισω απο τον παγκο…κανει προγραμα: ΟΛΑ με πληγωνουν ΟΛΑ! – ΟΛΑΑΑΑΑ ! !)
Στα δειαλειματα διεξηγετο και λοταρία οπου εκληρωνοντο ψαρια (ωμα) ή καλτες (για τις κρυες μερες του χειμωνα).
Οι πελατες ητανε ολοι «φατσες» (μια και μια) αλλα μετα που αυτος ο Ψωλοβρόντης ο Βέλτσος παρουσιασε το καταστημα σε μια εκπομπη στην ΤV πλακωσε ο «χωρος» και γινανε μισοι κανονικοι (λουμπενοβιοι) και μισοι κουλτουριαρέοι.
Και παλι όμως ψιλοκαλά ητανε της πουτανας γινοτανε πολλες φορες.
Ο Θοδωρας προπερσι βγηκε στη συνταξη και το μαγαζι πουληθηκε.
Ο Σωκρατης επειδη ητανε στεγνος, εμεινε σα γκαρσονι και λεει και…κανα-δυο αμα κατσει. Το μαγαζι εγσυχρονιστηκε κι εγινε κατι σαν τη «Στοα των Αθανατων» του Πειραια..
Τωρα τραγουδαει ο Μηχαλης και η Βασω.
Η Βασω είναι εξαιρετικη τραγουδ. ένα ειδος Τζενης Βανου (αλλα σαν να την εχεις αφησει τη Βανου κανενα χρονο εξω – στη βροχη!).
Ο Μιχαλης είναι «κλωνος» του Καζατζίδη.
Αρκετες φατσες από τους παλιους εχουνε μεινει και γινεται ακομα παιχνιδι!

«Ο Αβραμικος»
Ο Αβραμικος είναι σπανιο «κοματι» και ηδη είναι με το ένα ποδι στον ταφο (οποιος τον προλαβει, τον προλαβε!)
Χρονια και χρονια τωρα εχει ένα τεκε στη Δραπετσωνα. Βασικα πουλαει στιγαρα, ειχε και κανενα ρυζι αλλα πισω από μια κουρτινα εχει το παρανομο τιγανι και τη φωτια (καθοτι το καταστημα δε διαθετει αδεια του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ) και αμα κατσει η φαση του βαζει και τιποτα μεσα. Αν σκασουνε μυτη οι μπατσοι την…γκοπαναει! και μενουνε οι πελατες αμανατι.
Παιζει τριχορδο μ΄ένα μοναδικο τροπο και ως φατσα παρουσιαζει ιδιετερο μορφολογικο ενδιαφερον: Γιαλιά «πατομπουκαλα», με εσωτερικο κυκλωμα τηλεορασης, βλεπει τον κοσμο τρισδιαστατο. Τρισδιαστατο είναι και το ακουσμα του στο παιξιμο και στο τραγουδι.

Παιζει όλα τα παλια ρεμπετικα και σμυρνεϊκα.
Κορυφαια του στιγμη (κατά το συναφι των φιλων του) η συμετοχη του σε μερικες σκηνες του «Βαμμενα κοκκινα μαλια» που επεζε μπουζουκι.
Ο Αβραμ παιζει και με το Γιωργο τον Αδελφο του Μακη για μεροκαματο και αμα τους καλεσεις ερχονται στου Λουκα.


Café-bar «Ο Αχιλεας»
Η ταμπελα (τεραστια και «νεον») από μονη της τα λεει όλα: κατω από το café υπαρχει ζωγραφισμενο ένα φλυτζανι με καφε και κατω από το bar ένα ποτηρι με κοκταιηλ και στη μεση γραφει «Ο ΑΧΙΛΕΑΣ»!
Το καταστημα ευρισκεται διαγωνιως απεναντι από του Λουκά 50 μετρα πιο περα.
Εχει μεσα γυναικες.
Αυγουστο μηνα με καυσωνα μεσημερι, μεσα απολυτη συσκοτιση με ειδικες κουρτινες, χαμηλος φωτισμος, φουλ αιρκοντισιον, φουλ καθρεφτες, καρεκλοτραπεζα μαυρα μεταλικα, μουσικη σκυλαδικα παγκοσμιως αγνωστα τραγουδια σε παγκοσμια πρωτη εκτελεση.
Τα κοριτσια: Αλβανες, Βουλγαρες, Ελληνιδες κλπ ολες πανω από 45 και 90 κιλα- 8η διαλογη.
Μετα από ένα καλο ντερλικωμα στου Λουκά παντα παμε για ένα ποτο στου Αχιλεα.
Τα κοριτσια μας εχουνε σε μεγαλη εκτιμηση γιατι κανουμε καλες «ζημιες».
Από το απολυτο φως της ημερας μια πορτα σε χωριζει με το απολυτο σκοταδι και την πιο γλυκεια παρακμη.
Κάθε που καποιο κοριτσι βγαινει εξω να μιλησει στο κινητο το βαρβαρο φως του ηλιου μπουκαρει βιαια μεσα οποτε ακουγεται εν χωρω «Πορταααα!»
Πολλες φορες μενουμε μεχρι πολύ αργα το βραδυ.
Τετοια καταστηματα για να τα βρεις πρεπει να πας στα Σκόπια τουλαχιστον!
Από τα΄αγαπημενα στεκια του θειου όταν θελει να ντεκανταουνιάσει!
ΕΤΣΙ ΓΑΜΑΕΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ! ! !

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

ενα ποιητικό αριστουργημα περι Δημοψηφισματος που μου αφησε (μαλλον) ο Θρυλος της Μπλογκοσφαιρας ..ΘΕΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΑΣ

Ανώνυμος είπε...
Πια του δημοψηφισματος ερριφθησαν οι κυβοι
και καθως λενε "τα στερνα οτι τιμουν τα πρωτα"
με τρενο μοιαζει ο Συριζα που τρεχει και δεν στριβει
κι ερχεται κατα πανω μας με αναμενα φωτα

Κι εμεις στις ραγιες δεσμιοι, φρικτα καθηλωμενοι
σαν σε σταυρο που γινηκε παραλληλα κομματια
μετραμε με τις ψηφους μας το χρονο που απομενει
το τερας να μας καταπιει με τα φλογωδη ματια

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Το Παρόν είναι το Μηδέν της διαρκούς μας απουσίας,

ο Χρόνος ποτέ δεν βιώνεται ως παρόν .. Βιώνεται πάντα ως Μνήμη η ως προσδοκία -Υπόσχεση
δηλαδή ως παρελθόν η μέλλον
Όμως το παρελθόν δεν υπάρχει πια ουτε το μέλλον έχει ακόμα υπάρξει
το μόνο που υπάρχει είναι ένα παρόν που εξαφανίζεται πάντα στην δίνη του παρελθόντος
Υπάρχουμε χαρη  στην απουσία ... Το Παρόν είναι το Μηδέν της διαρκούς  μας απουσίας, η στιγμή που πάντα μας  ξεφεύγει ....

Και αν μέσα μας η θλιψη μας σαν συννεφο μας βρεχει η ποιηση ειναι ξανά Ποδηλατο που τρεχει

η ποιησις αποσταγμα στιλβοντος ποδηλάτου
με λεξεις ,γευσεις ,μυρωδιες του κοσμου τ’αοράτου


οι στιχοι μοσχολουλουδα εν μεσω ξηρασιας
σε τουτη που μαραινεται γωνια της Ευρασιας

η ποιησις κι οι ποιητές που λαμπουν μες τη σκονη
-Βαρυς χειμωνας ερχεται που ολα τα παγώνει-

η ποιησις που πεθανε κιολους μας ανασταινει
σαν τον Χριστουλη στον σταυρο , στη χωρα που πεθαινει

η ποιησις ειναι ,ξανα ,το Φως τ’Αυγερινου μας
του Εωσφορου αναλαμπή στη μεση του Χαμου μας

Κιαν μέσα μας η θλιψη μας σαν συννεφο μας βρεχει
η ποιηση ειναι ξανά Ποδηλατο που τρεχει

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...